Waar ik zo enorm naartoe leefde is als een roes voorbij gaan, als een natural high. Nooit had ik kunnen dromen dat een sprong in het diepe me zoveel moois zou brengen. Ik heb geweldige mensen ontmoet en nieuwe vrienden leren kennen. Tijd bestond er niet, alleen het genieten van het hier en nu was aan de orde van de dag. Wat er in deze vakantie is gebeurd, is eigenlijk maar moeilijk samen te vatten in woorden, maar elke keer weer wanneer ik eraan terug denk, zit ik weer met een enorme grijns op mijn gezicht en verlang ik terug naar die tijd die ik daar heb gehad.
Dit alles begon op de dag dat ik werd verenigd met mijn passie. Na mijn eerste surfles zat ik met mijn surfleraar binnen op te warmen met een een glas warme chocolademelk. Ik had hem verteld over mijn vakantieplannen. Door zijn enthousiasme werden die vakantieplannen acuut omgezet in andere plannen... Frankrijk zou mijn reisbestemming worden. 2 weken met een groep onbekenden in een prachtige villa doorbrengen aan zee.
De avond voor vertrek kwam het echte besef pas echt dat ik vanaf die nacht ondergedompeld zou worden in een, voor mij, compleet nieuwe ervaring. Eerlijk gezegd werd ik er lichtelijk nerveus door en het inpakken van m'n tas werd daardoor uiteindelijk een karwei van meerdere uren (inclusief het zoeken van een andere tas aangezien de rits van de eerste het begaf 's nachts om 1 uur...).
Een uur later ben ik al vertrokken richting het vliegveld waar m'n moeder me heeft afgezet zodat ik zeker op tijd zou zijn... dat was ik dan ook! (Een uur of 4 voor het vliegtuig zou vertrekken). Uiteraard was er nog niemand en was er niet veel anders te doen dan ergens op een paar stoeltjes neerploffen en proberen wat slaap te pakken die ik die nacht nog niet had gehad.
Dankzij een wifi-verbinding, e-mailtjes en mobiele telefoons vind ik tegen een uur of 4 eindelijk een van de mensen die dezelfde bestemming geboekt heeft. Vanaf het eerste ogenblik aan was het onwijs gezellig en samen zaten we te gissen wie er nog meer met ons in dezelfde villa zouden zitten. Vlak voor vertrek vonden we de anderen pas. Dit waren ze dus, de mensen met wie ik de eerste week van mijn vakantie zou gaan delen. Stuk voor stuk sympathiek.
Eenmaal geland in Biaritz krijgen we een warm onthaal van Lars voordat we ons verdelen over een Defender (genaamd Olly) en een busje, om naar Moliets-et-Maa te rijden. Het landschap waar we doorheen rijden ademt een en al vakantie. De rit erheen is ontspannen en ik kan niet wachten tot we die middag nog het water in gaan voor een surfje.
De villa waar we stoppen is niet anders dan geweldig te noemen. Gezellig, ruim, meerdere slaapkamers plus badkamers en een heerlijk zwembad in de tuin die aan het terras grenst. Terwijl ieder een kamer zoekt wordt er beneden gezorgd voor een welkomstdrankje.
Na een welkomstwoordje en het idee achter deze vakantie gehoord te hebben (niets moet, alles mag), gaan we zo gauw mogelijk richting het strand waar ons een heerlijk zonnetje toelacht en de golven prachtig binnen komen rollen. We krijgen wat uitleg over de surf hier in Frankrijk en theorie over het surfen in het algemeen voordat we het water in gaan.
Na een paar uur surfen gaan we moe maar zeer voldaan met een enorme glimlach op onze gezichten terug naar de villa.
De ochtenden stonden in het teken van vroege surfjes bij het aanbreken van de dag, heerlijke ontbijtjes, yoga, warming ups in de tuin en op het strand (kreeftentikkertje...), nog meer surfjes en wakker worden aan het strand.
's Middags werd er nog meer gesurft, gerelaxed bij het zwembad, bezochten we het wereldkampioenschap surfen, lagen we aan het strand, gingen we naar het outlet centre voor surfers, hielden we een wijnproeverij en werden er bijzondere plannen gesmeed.
De avonden zijn net als de dagen onvergetelijk. Onder het genot van een wijntje of een biertje en een heerlijke maaltijd die klaargemaakt wordt door chef Annie, lachen we wat af. De gesprekken zijn niet na te vertellen; je had erbij moeten zijn. De vibes zijn onwijs relaxed en ik krijg steeds meer het gevoel dat ik hier eigenlijk nooit meer weg zou willen gaan.
De late avonden en nachten werden gevuld met poolen, feestjes, fijne gesprekken, nachtelijke zwempartijen, skinny dipping, spelletjes, bananengevechten, dansjes, nog meer wijntjes/biertjes, geflirt, weinig slaap, vlinders, films in de openlucht of binnen, diepzinnige gesprekken, stappen in San-Seb en nog veel meer gekkigheid.
Na de eerste week moest ik helaas afscheid nemen van de lieve mensen die weer naar huis zouden gaan. Man... wat voelde dat als een enorme kater en tranen kwamen die dag dan ook regelmatig opwellen. Een mengeling van de gedachte dat ik deze mensen zou moeten gaan missen. Van geluk, vreugde en dankbaarheid voor alle fijne dingen die ik met hen heb mogen delen. Van het tekort aan slaap en het beroerd voelen van lichtelijke koorts, keelpijn en hoofdpijn. Ik had geen moment van deze week willen missen! Na een afscheid met vele knuffels, nog een traan hier en daar en een hoop gezwaai werd het tijd om de villa op te ruimen en schoon te maken zodat de volgende groep in een schoon stulpje ondergebracht kon worden.
Na een paar uurtjes in m'n bed doorgebracht te hebben hoor ik stemmen beneden. Ik voel me nog steeds beroerd en een lichtelijke angst komt in me op... Wordt deze week wel net zo leuk als de vorige? Zijn de mensen met zo leuk als degenen die nu onderweg naar huis zijn? Ik kleed me gauw aan en ga op weg naar beneden waar ik me probeer voor te stellen. Dit is nog een hele uitdaging aangezien ik mijn stem volledig kwijt ben. De blikken in de ogen van de nieuwe mensen was onvergetelijk. "Wat is er in hemelsnaam gebeurd in die eerste week...?".
Mijn angst was totaal ongegrond. Ook de tweede week was heerlijk. De weken waren totaal verschillend en dat was misschien maar goed ook. Na een wilde, totaal gekke ongeremde eerste week, was de tweede week heerlijk mellow en relaxed.
Deze vakantie bevatte een enorme dosis gekkigheid die niet te omvatten is in een verhaal. De volgende steekwoorden (in willekeurige volgorde) zullen voor een aantal mensen zorgen voor een enorme grijns:
Surfen-Hamsteren-Pool crash-Snapped board-Intieme momenten en Sexwax-Kokos-Bruisballen-Flirttip: Tosti's, thee en sex...-Zeewier-Zeesterren-Stofzuiger-Kreeftentikkertje-Weesduitsers-Softtops met helium-Team kastanje-Appel&Ui-Dat is van voor jouw tijd-Kampvuur-Zonsondergang-Surfana filmconcepten...-Voorstelrondjes-Zon-Zee-Strand-Hossegor-San Seb-Shotjes-Poolboys-Longboarden-Duitsers op fietsen-Mexicaanse avond-Bananengevecht-
De herinneringen die mij aan deze vakantie het eerste weer te boven komen zijn de heerlijke surfjes, de geweldige (nachtelijke) gesprekken, de liefde en warmte van alle mensen, Tobi (en nee, niet die Duitser!), intense blikken (of juist de blikken die vermeden werden), het geknuffel, vriendschap, 's morgens vroeg het alarm wat af gaat van de Defender en de hilarische rit wanneer ik samen met Toine brood voor het ontbijt wil gaan halen en het feit dat ik eindelijk het gevoel had weer mezelf te zijn geweest na jaren waarin ik daarin geremd werd.
Tijdens de twee weken werden we enorm goed verzorgd en leefden we als goden in Frankrijk. De crew zorgde voor alles wat we maar wensen konden. De surflessen werden verzorgd door geweldige surfleraren en leraressen, we werden op de gevoelige plaat gelegd door een fotograaf, er werden uitstapjes geregeld door de gastheer en gastvrouw, we werden verwend met de meest heerlijke maaltijden die werden klaargemaakt door een geweldige kok, de pijnlijke spieren werden verzacht door de handen van een masseuse, we hadden yogasessies, er werden filmavonden verzorgd en nog veel meer. De vakantie had niet beter verzorgd kunnen zijn dan wat zij met zijn allen voor elkaar hebben gekregen.
Na de tweede week viel het afscheid van alles wat we achter moesten laten dan ook echt zwaar. De mooie omgeving, de fijne mensen, de relaxte sfeer en de fijne golven. Bij de villa namen we afscheid van de geweldige crew waarna we naar het vliegveld vertrokken. Vlak voordat we door de douane heen gingen kregen we nog allemaal een ferme knuffel van Lars.
Bij de douane ontstond nog een ietwat gênant moment... neem maar van mij aan dat surfwax in aluminiumfolie verpakt ervoor zorgt dat je hele tas ondersteboven gekeerd wordt...
Na een rustige vlucht terug brak het moment aan dat ieder langzaam aan weer zijn eigen weg zou gaan. Uiteindelijk bleef ik op het station in Rotterdam nog achter met een lieve vriend waarmee ik nog een kopje koffie ben gaan drinken. Het voelde voor ons onwerkelijk dat deze vakantie nu toch echt voorbij was. Met een enorme glimlach en een gelukzalig gevoel lieten we alle mooie momenten nog eens passeren tot het moment aangebroken was dat we echt afscheid moesten nemen... In de trein naar huis lees ik het briefje wat ik gekregen heb en er stromen een paar warme tranen langs mijn wangen. Ik ben intens gelukkig.
Een paar dagen later zit ik nog steeds met een enorme glimlach op mijn gezicht en heb ik het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Ik ben intens gelukkig en ik weet dat ik in de toekomst nog veel meer van dit soort fijne momenten zal mee gaan maken. In het diepe springen brengt je veel bijzonderheden en zorgt ervoor dat je wereld verruimd wordt. Samen met diegene waarmee ik nachtenlange gesprekken heb gevoerd, besluiten we dat dit het "Surfana Effect" is.
Lieve mensen met wie ik heb dit mogen delen; Ik heb jullie in mijn hart gesloten en ik ben jullie voor eeuwig dankbaar voor alle fijne momenten die ik met jullie heb mogen delen. Ik ben dankbaar voor jullie warmte, de fijne knuffels en gesprekken. Voor de onvergetelijke dagen en nachten. Nooit zal ik dit vergeten en ik hoop jullie allemaal in de toekomst weer te mogen ontmoeten.
dinsdag 31 december 2013
woensdag 18 december 2013
Toewijding
Afzien, doorbijten, twijfels uitbannen. Dag in, dag uit bezig zijn met een doel wat je voor ogen hebt. Dit is iets wat niet voor velen is weggelegd. Ik heb dan ook diep respect voor mensen die met enorme toewijding toewerken naar het waarmaken van hun droom of visie en hun passie drijven tot een hoger level.
Een heel mooi voorbeeld hiervan is hetgeen Maarten van der Weijden heeft gepresteerd. In mijn ogen is hij een held. Hij stelde zijn leven in het teken van zijn Olympische avontuur. Trainingen dag in, dag uit. Leven in een hoogtetentje. Zijn sociale leven op een laag pitje waardoor hij zelfs een tijd lang tot ziens tegen zijn geliefde heeft moeten zeggen. Gelukkig is dit helemaal goed gekomen en zijn ze nu een prachtig getrouwd koppel. Dit alles vergt een ijzersterke wil en ik kon, en kan, daar alleen maar bewondering voor opbrengen.
Wanneer ik in die tijd zelf aan het trainen was voor de openwater-wedstrijden dacht ik vaak aan de meters die hij dagelijks verzwom. Daar waren mijn trainingen niets bij, ook al lag ik in die tijd vaak een uur of tien per week in het water, zonder de wedstrijden mee te rekenen.
Tijdens zijn Olympische race van 10 kilometer zat ik aan de buis gekluisterd. Ik zwom elke slag in gedachten met hem mee. De euforie die ik voelde toen hij als eerste aan wist te tikken, was onbeschrijflijk en het gaf me kippenvel. Wat was ik ongelooflijk blij voor hem.
Een ander prachtig voorbeeld van toewijding is 'The HTC Atlantic Kite Challenge'. Een team van 15 gepassioneerde mensen, waaronder 6 kitesurfers, is de uitdaging aangegaan om al kitend de Atlantische Oceaan over te steken. Dagelijks volg ik de blog-verhalen en Facebook-berichten over hun belevenissen. Kitesurfen is dan wel niet mijn favoriete sport, maar door het enorme enthousiasme wat er van hen uitstraalt, bewonder ik enorm hoe zij hun passie omzetten in iets spectaculairs.
Dat toewijding niet altijd een positief doel hoeft te dienen heb ik afgelopen weekend eens mogen ervaren. Vol verwondering stond ik te kijken naar een meisje wat hetzelfde concert als ik bezocht. Gedurende het gehele concert stond ze, de armen afwisselend in de lucht, met haar middelvinger omhoog of haar duim omlaag. Daarbij kwam vanuit haar mond een luid boe-geroep en bleef ze haar hoofd schudden. Niets kon haar ervan weerhouden. Zelfs nadat anderen haar vroegen wat haar bezielde bleef ze met onverminderde toewijding doorgaan. Zonde van haar eigen avond. Als ze dit nou had gedaan aan de rand van een "slagveld" met hooligans, dan had het tenminste wat hilariteit teweeg gebracht...
Een heel mooi voorbeeld hiervan is hetgeen Maarten van der Weijden heeft gepresteerd. In mijn ogen is hij een held. Hij stelde zijn leven in het teken van zijn Olympische avontuur. Trainingen dag in, dag uit. Leven in een hoogtetentje. Zijn sociale leven op een laag pitje waardoor hij zelfs een tijd lang tot ziens tegen zijn geliefde heeft moeten zeggen. Gelukkig is dit helemaal goed gekomen en zijn ze nu een prachtig getrouwd koppel. Dit alles vergt een ijzersterke wil en ik kon, en kan, daar alleen maar bewondering voor opbrengen.
Wanneer ik in die tijd zelf aan het trainen was voor de openwater-wedstrijden dacht ik vaak aan de meters die hij dagelijks verzwom. Daar waren mijn trainingen niets bij, ook al lag ik in die tijd vaak een uur of tien per week in het water, zonder de wedstrijden mee te rekenen.
Tijdens zijn Olympische race van 10 kilometer zat ik aan de buis gekluisterd. Ik zwom elke slag in gedachten met hem mee. De euforie die ik voelde toen hij als eerste aan wist te tikken, was onbeschrijflijk en het gaf me kippenvel. Wat was ik ongelooflijk blij voor hem.
Een ander prachtig voorbeeld van toewijding is 'The HTC Atlantic Kite Challenge'. Een team van 15 gepassioneerde mensen, waaronder 6 kitesurfers, is de uitdaging aangegaan om al kitend de Atlantische Oceaan over te steken. Dagelijks volg ik de blog-verhalen en Facebook-berichten over hun belevenissen. Kitesurfen is dan wel niet mijn favoriete sport, maar door het enorme enthousiasme wat er van hen uitstraalt, bewonder ik enorm hoe zij hun passie omzetten in iets spectaculairs.
Dat toewijding niet altijd een positief doel hoeft te dienen heb ik afgelopen weekend eens mogen ervaren. Vol verwondering stond ik te kijken naar een meisje wat hetzelfde concert als ik bezocht. Gedurende het gehele concert stond ze, de armen afwisselend in de lucht, met haar middelvinger omhoog of haar duim omlaag. Daarbij kwam vanuit haar mond een luid boe-geroep en bleef ze haar hoofd schudden. Niets kon haar ervan weerhouden. Zelfs nadat anderen haar vroegen wat haar bezielde bleef ze met onverminderde toewijding doorgaan. Zonde van haar eigen avond. Als ze dit nou had gedaan aan de rand van een "slagveld" met hooligans, dan had het tenminste wat hilariteit teweeg gebracht...
maandag 16 december 2013
Ich schenke dir die Welt
Ik zit in kleermakerszit op mijn bureaustoel en laat mijn hand over de oplichtende globe gaan die voor me staat. In gedachten zie ik de landen die ik nog nooit met eigen ogen heb mogen aanschouwen en ik stel me voor hoe het zou zijn om ze zelf te bezoeken. Ik zie mezelf in verschillende scenario's met een grote backpack op mijn rug en een surfboard onder de arm. De landen die ik als eerste zal bezoeken bieden me de gelegenheid om nieuwe culturen te absorberen, de bevolking en haar schoonheid te ontmoeten en golven te ontdekken die ik Nederland niet zal aantreffen.
Het lijkt me heerlijk om al het vertrouwde achter me te laten en mezelf in het diepe te gooien. Er is immers niet veel wat me tegenhoud. Ik wil ervaren hoe het is om gelukkig te zijn met zo min mogelijk luxe. Hoe het voelt om me buiten m'n je eigen comfort-zone te bewegen en open te staan voor alles wat verborgen blijft voor de alledaagse hectische wereld waarin ik me nu bevind.
De globe die voor me staat, zet me ineens 20 jaar terug in de tijd, naar het moment dat ik deze globe van mijn oma kreeg. Toen ik het cadeaupapier van de kartonnen doos stukscheurde in mijn enthousiasme voor het cadeau, sprak mijn oma de volgende woorden: "Ich schenke dir die Welt.". Ze glimlachte erbij en ik word warm van binnen bij de herinnering hieraan.
Ik laat de globe een paar keer draaien voordat ik het lampje uitknip en opsta om mijn bedje in te kunnen kruipen. Langzaam doezel ik weg bij de gedachte aan het besluit wat ik heb genomen... Ik ga de wereld verkennen en eindelijk zal ik het cadeau van mijn oma aannemen. De wereld die ze mij schonk.
Het lijkt me heerlijk om al het vertrouwde achter me te laten en mezelf in het diepe te gooien. Er is immers niet veel wat me tegenhoud. Ik wil ervaren hoe het is om gelukkig te zijn met zo min mogelijk luxe. Hoe het voelt om me buiten m'n je eigen comfort-zone te bewegen en open te staan voor alles wat verborgen blijft voor de alledaagse hectische wereld waarin ik me nu bevind.
De globe die voor me staat, zet me ineens 20 jaar terug in de tijd, naar het moment dat ik deze globe van mijn oma kreeg. Toen ik het cadeaupapier van de kartonnen doos stukscheurde in mijn enthousiasme voor het cadeau, sprak mijn oma de volgende woorden: "Ich schenke dir die Welt.". Ze glimlachte erbij en ik word warm van binnen bij de herinnering hieraan.
Ik laat de globe een paar keer draaien voordat ik het lampje uitknip en opsta om mijn bedje in te kunnen kruipen. Langzaam doezel ik weg bij de gedachte aan het besluit wat ik heb genomen... Ik ga de wereld verkennen en eindelijk zal ik het cadeau van mijn oma aannemen. De wereld die ze mij schonk.
vrijdag 13 december 2013
"Flummi"
Soms zijn er van die dagen, waarvan je al van het begin af aan weet, dat het een geweldige dag zal worden. Zelfs op vrijdag de 13e...
De wereld gaat vanmorgen schuil onder een donzen deken van mist wanneer ik het station uitloop. Overal waar ik kijk zie ik mensen gehaast voorbij lopen. Ik vraag me af of ze de vrolijke kerstversiering waarnemen die ik overal zie. Het ziet er schitterend uit en ik voel een warme gloed door me heen gaan.
Wanneer ik richting de tram loop probeer ik met iedereen die ik tegen kom oogcontact te maken en ondertussen glimlach ik naar ze. Als respons ontvang ik vaak een ietwat verbaasde blik die veranderd in een weerspiegeling van mijn glimlach.
Ook in de tram zie ik dat het glimlachen aanstekelijk werkt. Hier krijg ik energie van!
Zodra ik de tram uitstap krijg ik diep van binnen een onverklaarbare drang om de rest van de weg naar mijn werk te huppelen. Wanneer ik denk dat niemand kijkt doe ik dat stiekem een stukje tot ik iemand de hoek om zie lopen. Hij heeft het gezien en kan een grijns niet onderdrukken. Ik wens hem goedemorgen en loop met een blos op mijn wangen verder langs de bloemenmarkt.
Zodra ik het kantoor bij mijn werk binnenloop draai ik een pirouette voordat ik mijn tas neerzet en mijn laptop aansluit.
Het werken gaat relaxed en mijn vrolijkheid steekt zelfs de klanten aan die opbellen. Ze zijn vriendelijk en lachen. Alles lijkt vanzelf te gaan. Ik zet ondertussen een lekker muziekje op en voel me meer en meer een stuiterballetje. Het valt mijn collega op dat ik in opperbeste stemming ben en ik omschrijf hem hoe ik me voel. Na wat onhandige vertaalpogingen en het niet kunnen vinden van het juiste woord, leert hij me dat de vertaling van stuiterbal "flummi" is. Geweldig woord toch?
De helft van de dag moet nu nog komen, maar het kan niet anders dan dat dit een geweldige dag zal blijven!
Let's have a "flummi" day!
De wereld gaat vanmorgen schuil onder een donzen deken van mist wanneer ik het station uitloop. Overal waar ik kijk zie ik mensen gehaast voorbij lopen. Ik vraag me af of ze de vrolijke kerstversiering waarnemen die ik overal zie. Het ziet er schitterend uit en ik voel een warme gloed door me heen gaan.
Wanneer ik richting de tram loop probeer ik met iedereen die ik tegen kom oogcontact te maken en ondertussen glimlach ik naar ze. Als respons ontvang ik vaak een ietwat verbaasde blik die veranderd in een weerspiegeling van mijn glimlach.
Ook in de tram zie ik dat het glimlachen aanstekelijk werkt. Hier krijg ik energie van!
Zodra ik de tram uitstap krijg ik diep van binnen een onverklaarbare drang om de rest van de weg naar mijn werk te huppelen. Wanneer ik denk dat niemand kijkt doe ik dat stiekem een stukje tot ik iemand de hoek om zie lopen. Hij heeft het gezien en kan een grijns niet onderdrukken. Ik wens hem goedemorgen en loop met een blos op mijn wangen verder langs de bloemenmarkt.
Zodra ik het kantoor bij mijn werk binnenloop draai ik een pirouette voordat ik mijn tas neerzet en mijn laptop aansluit.
Het werken gaat relaxed en mijn vrolijkheid steekt zelfs de klanten aan die opbellen. Ze zijn vriendelijk en lachen. Alles lijkt vanzelf te gaan. Ik zet ondertussen een lekker muziekje op en voel me meer en meer een stuiterballetje. Het valt mijn collega op dat ik in opperbeste stemming ben en ik omschrijf hem hoe ik me voel. Na wat onhandige vertaalpogingen en het niet kunnen vinden van het juiste woord, leert hij me dat de vertaling van stuiterbal "flummi" is. Geweldig woord toch?
De helft van de dag moet nu nog komen, maar het kan niet anders dan dat dit een geweldige dag zal blijven!
Let's have a "flummi" day!
dinsdag 10 december 2013
It's just a matter of time...
"De zon prikt op mijn huid en ik proef het zout op mijn lippen. Voor mij vormen de golven in prachtige barrels, de kleuren variërend van azuurblauw tot heldergroene tinten en wanneer de zon er doorheen schijnt lijken ze op te lichten.
Ik paddel langs de schouders van de golven tot ik op de goede plek lig. Wanneer ik om me heen kijk zie ik niemand anders op het water. Het enige wat ik hoor zijn de omslaande golven. Onder mij zwemmen diverse felgekleurde vissen en het enige verdere gezelschap zijn een paar op het water dobberende vogels. Ik neem de rust in me op en laat het even bezinken.
In gedachten hoor ik een van mijn favoriete liedjes aanzwellen, Gold on the ceiling - Black Keys, terwijl ik op mijn board ga liggen om te paddelen naar de perfecte plek van waar ik aan mijn take off kan beginnen.
Ik laat een paar vormende golven aan me voorbijgaan voordat ik het gevoel heb dat dit de perfecte golf zal zijn voor mij. De volgende zal mij een prachtige barrel geven en ik begin te paddelen. Tijdens de pop up blijf ik laag en zorg ik dat mijn board in de golf drukt. Ik zoek mijn balans en ik probeer de druk op mijn board te houden. De muziek in mijn hoofd staat op volle luidsterkte en ik voel hoe het water zich rond om mij heen begint te vormen. ("Down in the waves, she screames again...") Wat ik zie is ongelooflijk. De golf kleurt felblauw van binnen met een gouden omlijsting. Doordat de zon wordt afgeschermd door de muur van water voel ik wat verkoeling op mijn huid. Ik kan het nog niet helemaal bevatten wat er nu gebeurt. Door mijn hand in de golf te steken probeer ik de juiste snelheid te vinden om deze rit zo lang mogelijk te rekken. Steeds dieper raak ik in de barrel en ik probeer weer genoeg snelheid te maken om de barrel weer te kunnen verlaten voor hij omslaat en me met zich mee zal voeren.
Wanneer ik de barrel verlaat ga ik weer rechtop staan en voel ik hoe de zon mijn huid weer verwarmt. De muziek in mijn gedachten wordt steeds zachter en begint plaats te maken voor een ander deuntje..."
Ik word wakker van mijn wekker en in mijn kamer is het koud. Helaas proef ik geen zout meer op mijn lippen en is het zelfs nog donker buiten.
Deze dag heb ik tijdens het surfen bij Wijk aan Zee een paar heerlijk lange ritjes op de golven gehad. Geen van al deze golven was vergelijkbaar met wat ik in mijn dromen zag langskomen. De golven waren donker gekleurd met witte schuimkoppen en geen volmaakte barrels. Toch heb ik er intens van genoten.
Wanneer ik het water weer uitloop, verkleumd het zout proevend op mijn lippen kan ik niet anders dan glimlachen. Ik draai me nog eens om en kijk over het water. In gedachten zie ik de perfecte golven uit mijn droom weer voor me. Ik grijns en besluit dat mijn droom ooit werkelijkheid zal worden...
Ik paddel langs de schouders van de golven tot ik op de goede plek lig. Wanneer ik om me heen kijk zie ik niemand anders op het water. Het enige wat ik hoor zijn de omslaande golven. Onder mij zwemmen diverse felgekleurde vissen en het enige verdere gezelschap zijn een paar op het water dobberende vogels. Ik neem de rust in me op en laat het even bezinken.
In gedachten hoor ik een van mijn favoriete liedjes aanzwellen, Gold on the ceiling - Black Keys, terwijl ik op mijn board ga liggen om te paddelen naar de perfecte plek van waar ik aan mijn take off kan beginnen.
Ik laat een paar vormende golven aan me voorbijgaan voordat ik het gevoel heb dat dit de perfecte golf zal zijn voor mij. De volgende zal mij een prachtige barrel geven en ik begin te paddelen. Tijdens de pop up blijf ik laag en zorg ik dat mijn board in de golf drukt. Ik zoek mijn balans en ik probeer de druk op mijn board te houden. De muziek in mijn hoofd staat op volle luidsterkte en ik voel hoe het water zich rond om mij heen begint te vormen. ("Down in the waves, she screames again...") Wat ik zie is ongelooflijk. De golf kleurt felblauw van binnen met een gouden omlijsting. Doordat de zon wordt afgeschermd door de muur van water voel ik wat verkoeling op mijn huid. Ik kan het nog niet helemaal bevatten wat er nu gebeurt. Door mijn hand in de golf te steken probeer ik de juiste snelheid te vinden om deze rit zo lang mogelijk te rekken. Steeds dieper raak ik in de barrel en ik probeer weer genoeg snelheid te maken om de barrel weer te kunnen verlaten voor hij omslaat en me met zich mee zal voeren.
Wanneer ik de barrel verlaat ga ik weer rechtop staan en voel ik hoe de zon mijn huid weer verwarmt. De muziek in mijn gedachten wordt steeds zachter en begint plaats te maken voor een ander deuntje..."
Ik word wakker van mijn wekker en in mijn kamer is het koud. Helaas proef ik geen zout meer op mijn lippen en is het zelfs nog donker buiten.
Deze dag heb ik tijdens het surfen bij Wijk aan Zee een paar heerlijk lange ritjes op de golven gehad. Geen van al deze golven was vergelijkbaar met wat ik in mijn dromen zag langskomen. De golven waren donker gekleurd met witte schuimkoppen en geen volmaakte barrels. Toch heb ik er intens van genoten.
Wanneer ik het water weer uitloop, verkleumd het zout proevend op mijn lippen kan ik niet anders dan glimlachen. Ik draai me nog eens om en kijk over het water. In gedachten zie ik de perfecte golven uit mijn droom weer voor me. Ik grijns en besluit dat mijn droom ooit werkelijkheid zal worden...
woensdag 4 december 2013
Ein bisschen Frieden, ein bisschen Freude...
Onze
maatschappij is steeds meer individualistisch. Steeds vaker denken we vooral
aan wat wijzelf willen en steeds minder aan wat anderen nodig hebben.
Wat
ik gedaan heb? Op mijn werk heb ik op elk bureau een waxinelichtje
neergezet met een minuscuul briefje erbij waarop geschreven stond dat
dit een lichtje is voor tijdens de donkere dagen. Ik heb mijn naam er
niet op vermeld omdat het niet mijn intentie was dat ik ervoor
bedankt zou worden. De achterliggende gedachte was, dat anderen dan
ook iets kleins voor een ander zouden terugdoen. Een klein gebaar kan
immers een immens verschil maken. De reacties om mij heen waren erg
fijn en hartverwarmend.
Een
paar weken later kreeg ik te horen dat er een pakketje voor mij
bezorgd was. Het was een klein doosje waarin iets zat wat rammelde.
Toen ik het pakketje opende wist ik, ondanks dat er geen afzender op
vermeld was, van wie het kwam en wat het was. Een enorme glimlach kon
ik niet onderdrukken. Het pakketje kwam van een dierbare vriend die
ik tijdens mijn laatste vakantie heb leren kennen. Tijdens die
vakantie heb ik kastanjes geroosterd en samen met hem heb ik ze
zitten pellen. Hij is vlak na de vakantie verhuisd en bij zijn nieuwe
huis staat een grote kastanjeboom. Je kan het misschien inmiddels wel
raden. In het pakketje zaten kastanjes (En als bonus wat
hazelnootjes). Ik heb het aan iedereen laten zien die het maar wilde
zien. Toen ik weer achter mijn bureau zat met het pakketje in mijn
handen, zat ik er met een enorme glimlach en een traan. Ik kreeg
direct weer heimwee naar die vakantie en de leuke tijd die ik daar
gehad heb.
Dit betreffende pakketje was ook een lief gebaar, maar voor mij betekent het enorm veel.
Wat
me heel erg is opgevallen in de laatste tijd, is dat mensen steeds
vaker uitspreken dat ze verlangen naar warmte, liefde en genegenheid.
Om dit te ervaren is er echter een wisselwerking nodig. Wanneer je
zelf niets geeft, zul je ook niets terugkrijgen. Aan de andere kant,
verwachten mensen wanneer ze eens iets van zichzelf geven, dat er
direct wat voor terug komt.
[Hippie-modus aan]
In
de afgelopen paar maanden heb ik ervaren dat het vooral ontzettend
fijn is wanneer je iets aan anderen kan geven zonder er iets voor
terug te verwachten. De warmte die daarna om mij heen voelbaar was,
was zoveel mooier dan welk geschenk dan ook.
Wat
ik gedaan heb? Op mijn werk heb ik op elk bureau een waxinelichtje
neergezet met een minuscuul briefje erbij waarop geschreven stond dat
dit een lichtje is voor tijdens de donkere dagen. Ik heb mijn naam er
niet op vermeld omdat het niet mijn intentie was dat ik ervoor
bedankt zou worden. De achterliggende gedachte was, dat anderen dan
ook iets kleins voor een ander zouden terugdoen. Een klein gebaar kan
immers een immens verschil maken. De reacties om mij heen waren erg
fijn en hartverwarmend. Een
paar weken later kreeg ik te horen dat er een pakketje voor mij
bezorgd was. Het was een klein doosje waarin iets zat wat rammelde.
Toen ik het pakketje opende wist ik, ondanks dat er geen afzender op
vermeld was, van wie het kwam en wat het was. Een enorme glimlach kon
ik niet onderdrukken. Het pakketje kwam van een dierbare vriend die
ik tijdens mijn laatste vakantie heb leren kennen. Tijdens die
vakantie heb ik kastanjes geroosterd en samen met hem heb ik ze
zitten pellen. Hij is vlak na de vakantie verhuisd en bij zijn nieuwe
huis staat een grote kastanjeboom. Je kan het misschien inmiddels wel
raden. In het pakketje zaten kastanjes (En als bonus wat
hazelnootjes). Ik heb het aan iedereen laten zien die het maar wilde
zien. Toen ik weer achter mijn bureau zat met het pakketje in mijn
handen, zat ik er met een enorme glimlach en een traan. Ik kreeg
direct weer heimwee naar die vakantie en de leuke tijd die ik daar
gehad heb. Dit betreffende pakketje was ook een lief gebaar, maar voor mij betekent het enorm veel.
Wat
ik met dit geschrijf eigenlijk zeggen wil, is vrees niet om eens iets
van jezelf te geven. Het kan iemands dag totaal veranderen en je
schenkt er iemand een beetje liefde mee. Denk niet in dingen die iets
moeten kosten, maar denk in gebaren. Geef die ene persoon waarvan je
al tijden denkt dat diegene een knuffel kan gebruiken eens een
knuffel. Vertel iemand dat je hem of haar waardeert. Geef een
complimentje of zet 's morgens vroeg eens een kopje koffie of thee
klaar voor je huisgenootje.
Voor
wie maak jij morgen het verschil?
[Hippie-modus uit]
dinsdag 3 december 2013
Een magisch moment
Ik sluit mijn ogen en dan lig ik weer in de line-up van afgelopen zondag. Bijna onmiddellijk verschijnt dezelfde grijns weer, die op mijn gezicht verscheen na die ene golf.
Het is er gemoedelijk en hier en daar wordt er wachtend op de volgende golf een praatje gemaakt. Mensen lachen ondanks dat de zon zich vandaag niet laat zien.
De golf die mij dat magische moment zal schenken is in aantocht. Heel even twijfel ik nog en dan begin in te paddelen. De slagen volgen elkaar steeds sneller op en even denk ik de golf gemist te hebben, toch begin ik aan de pop up en ik glijd naar beneden langs de golf die eindeloos lijkt te zijn. Terwijl ik down the line surf begint die enorme grijns op mijn gezicht zich te vormen. Ik steek mijn linkerhand uit en laat deze door de golf glijden die zich als een steeds hogere wand naast me vormt. Voor mijn gevoel lijkt dit moment oneindig lang te duren. Ik absorbeer elke seconde van deze rit. Vlak voordat de golf dicht begint te slaan maak ik een bocht naar rechts waardoor ik nog een stukje voor de golf uit kan surfen tot de kracht van de golf verdwenen is en ik me achterover in het water laat vallen. Wanneer ik weer boven water kom kijk ik richting de line-up en ga ik weer op mijn board liggen om snel terug te paddelen.
Wanneer ik weer in de line-up lig voel ik de kramp opkomen in mijn kaken. Die grijns is niet meer van mijn gezicht af te krijgen en ik voel me intens gelukkig.
Het is bijzonder, hoe eigenlijk maar een paar seconden staan op een surfboard, je zo een intens geluksgevoel kunnen geven.
Het is er gemoedelijk en hier en daar wordt er wachtend op de volgende golf een praatje gemaakt. Mensen lachen ondanks dat de zon zich vandaag niet laat zien.
De golf die mij dat magische moment zal schenken is in aantocht. Heel even twijfel ik nog en dan begin in te paddelen. De slagen volgen elkaar steeds sneller op en even denk ik de golf gemist te hebben, toch begin ik aan de pop up en ik glijd naar beneden langs de golf die eindeloos lijkt te zijn. Terwijl ik down the line surf begint die enorme grijns op mijn gezicht zich te vormen. Ik steek mijn linkerhand uit en laat deze door de golf glijden die zich als een steeds hogere wand naast me vormt. Voor mijn gevoel lijkt dit moment oneindig lang te duren. Ik absorbeer elke seconde van deze rit. Vlak voordat de golf dicht begint te slaan maak ik een bocht naar rechts waardoor ik nog een stukje voor de golf uit kan surfen tot de kracht van de golf verdwenen is en ik me achterover in het water laat vallen. Wanneer ik weer boven water kom kijk ik richting de line-up en ga ik weer op mijn board liggen om snel terug te paddelen.
Wanneer ik weer in de line-up lig voel ik de kramp opkomen in mijn kaken. Die grijns is niet meer van mijn gezicht af te krijgen en ik voel me intens gelukkig.
Het is bijzonder, hoe eigenlijk maar een paar seconden staan op een surfboard, je zo een intens geluksgevoel kunnen geven.
maandag 25 november 2013
Overvloed aan informatie, indrukken en geluiden
De schuifdeuren gaan open en ik voel de kou die me tegemoet komt. Even kijk ik omhoog en dan bedenk ik me dat ik vandaag weer nagenoeg geen daglicht heb gezien. Morgen moet ik toch maar eens tijdens de pauze naar buiten.
Het stukje wat ik vanuit mijn werk naar de tram loop is kort, maar nergens op de kleine stukje is er een punt waar ik niet gebombardeerd wordt met informatie en indrukken. Het begint al vanaf het moment dat ik de twee treden van het trapje afloop die volgen na de schuifdeuren van het kantoorpand waar ik werk. Ik zie honderden bordjes waarop staat "typical Dutch". Echter, wanneer je deze typisch Nederlandse dingen beter bekijkt, dan is er altijd wel een labeltje te vinden met "Made in Verweggistan". Het volgende bordje suggereert dat ik mijn tulpenbollen kan laten verschepen naar het buitenland waarna andere bordjes de uitzonderingen daarop noemen. Om mij heen hoor ik diverse talen. Mensen vragen om de weg. Anderen schreeuwen nog net niet in hun telefoon om zich verstaanbaar te maken en vertellen dat ze in Amsterdam staan.
Ik kijk even naar waar ik mijn voeten zet en dan zie ik naast mijn schoen een papiertje liggen waarop vermeld staat dat er vanavond een of andere DJ draait. Welke? Ik zou het je niet kunnen vertellen.
Wanneer ik aan het einde van de bloemenmarkt kom, zie ik allerlei "uitnodigende" kreten van de diverse fastfoodrestaurantjes aan de overkant van de straat. De een nog "smakelijker" dan de ander. Spontaan heb ik geen trek meer.
Schijnbaar kost het me slechts 5 Euro om met de fietstaxi naar het station gebracht te worden. Ik sla het aanbod vriendelijk af terwijl ik bijna omver gelopen word door een groep Japanners die de wereld al fotograferend ontdekken. Ik onderdruk een kleine giechel en denk terug aan een college over diverse culturen. Een professor heeft mij en mijn toenmalige medestudenten eens getrakteerd op een uurtje grappige weetjes aan de hand van een prachtig in elkaar geknutselde Power-Point (uiteraard inclusief alle toeters en bellen... Lees: geluidseffecten, diverse wijzen waarop de dia's in beeld gebracht werden, diverse lettertypes etcetera). Op een van de dia's was een prachtige foto te zien van een verkeersbord wat iedereen kent. Het bord wat waarschuwt voor flitsers langs de weg. Schijnbaar werd dit bord door een specifieke groep toeristen aangezien als "Uniek fotopunt". Het gevolg was dat er bij dit soort borden een tijd lang massaal gestopt werd en gewapend met fotocamera's werd dit unieke fotopunt op de gevoelige plaat vastgelegd. Geniaal toch?
"Verboden toegang" lees ik wanneer ik net het stoplicht voorbij ben richting het Rokin. Twee mannen in een geel uniform waken ervoor dat men zich aan dit verbodsbord houdt en wijzen ondertussen vrolijk diverse toeristen de weg.
Nog geen 5 meter verderop lees ik dat het uitverkoop in de betreffende winkel. Ik geloof dat er daar inmiddels al meer drie maanden uitverkoop is. Bij de tramhalte zie ik dat de volgende tram naar het station over 3 minuten hier zal zijn. Even kijk ik om me heen en het valt me op dat er overal al kerstverlichting te zien is. Terwijl ik inadem ruik ik de "Hollandse kruidentuin".
De tram komt er aan en de mensen om me heen proberen zich tactisch op te stellen om, indien mogelijk, een zitplek te kunnen bemachtigen. Wanneer de tram op een andere plek stop dan waar de mensen hoopten drommen de mensen zich om de instapdeur en duwen elkaar weg. De conducteur in zijn hokje maant tot wat rust en verzoekt de mensen vriendelijk om elkaar gewoon de ruimte te geven om in te stappen. Ik haal mijn OV-chipkaart langs de lezer en deze wenst mij een goede reis. In de tram lees ik wat de betreffende eindbestemming is. Ik weet dat dit Amsterdam Centraal is, toch lees ik het iedere keer weer wanneer ik de tram in stap. Zou het macht der gewoonte zijn, of wordt deze informatie mij opgedrongen? Wanneer we bij de Dam zijn roept de conducteur om wat je vanaf deze halte allemaal kan bezoeken. De toeristen stappen massaal uit waarna forenzen hun plaats innemen. De laatste meneer die instapt beklaagd zich over het feit dat iedereen bij de instapdeur blijft staan en niet verder loopt. Ik kijk om me heen en besef me dat er niet eens de mogelijkheid is om door te lopen. De betreffende meneer moppert nog een beetje verder tot we bij de eindhalte zijn. We worden vriendelijk verzocht de tram te verlaten en om weer uit te checken.
Amsterdam Centraal. De plek waar je onmogelijk aan informatie kan ontkomen. Overal kun je de vertrektijden van treinen zien, overal hangen abri's gevuld met reclameposters. Er liggen kranten. Er staan informatie borden waarop werkzaamheden vermeld worden. Snel loop ik naar het perron waar "mijn" trein staat. Ik stap in en zoek een plekje. Ik ga naast een man zitten die druk in de weer is met zijn telefoon.
Ik doe mijn ogen dicht. Even wil ik geen informatie tot me nemen en rust... Er stapt iemand in met een baby. Huilend. Schrijf ik huilend? Ik bedoel krijsend. Dit houdt aan tot we bijna bij Weesp zijn.
Ik verlang naar het moment dat ik strakjes weer thuis ben. De plek zonder de overvloed aan informatie, indrukken en geluiden die zich aan mij proberen op te dringen. De plek waar ik even rustig "niets" kan doen om me vervolgens morgen weer in alle overvloed te kunnen storten.
PS: Stiekem vind ik al die drukte afwisselend met rust wel erg fijn.
Het stukje wat ik vanuit mijn werk naar de tram loop is kort, maar nergens op de kleine stukje is er een punt waar ik niet gebombardeerd wordt met informatie en indrukken. Het begint al vanaf het moment dat ik de twee treden van het trapje afloop die volgen na de schuifdeuren van het kantoorpand waar ik werk. Ik zie honderden bordjes waarop staat "typical Dutch". Echter, wanneer je deze typisch Nederlandse dingen beter bekijkt, dan is er altijd wel een labeltje te vinden met "Made in Verweggistan". Het volgende bordje suggereert dat ik mijn tulpenbollen kan laten verschepen naar het buitenland waarna andere bordjes de uitzonderingen daarop noemen. Om mij heen hoor ik diverse talen. Mensen vragen om de weg. Anderen schreeuwen nog net niet in hun telefoon om zich verstaanbaar te maken en vertellen dat ze in Amsterdam staan.
Ik kijk even naar waar ik mijn voeten zet en dan zie ik naast mijn schoen een papiertje liggen waarop vermeld staat dat er vanavond een of andere DJ draait. Welke? Ik zou het je niet kunnen vertellen.
Wanneer ik aan het einde van de bloemenmarkt kom, zie ik allerlei "uitnodigende" kreten van de diverse fastfoodrestaurantjes aan de overkant van de straat. De een nog "smakelijker" dan de ander. Spontaan heb ik geen trek meer.
Schijnbaar kost het me slechts 5 Euro om met de fietstaxi naar het station gebracht te worden. Ik sla het aanbod vriendelijk af terwijl ik bijna omver gelopen word door een groep Japanners die de wereld al fotograferend ontdekken. Ik onderdruk een kleine giechel en denk terug aan een college over diverse culturen. Een professor heeft mij en mijn toenmalige medestudenten eens getrakteerd op een uurtje grappige weetjes aan de hand van een prachtig in elkaar geknutselde Power-Point (uiteraard inclusief alle toeters en bellen... Lees: geluidseffecten, diverse wijzen waarop de dia's in beeld gebracht werden, diverse lettertypes etcetera). Op een van de dia's was een prachtige foto te zien van een verkeersbord wat iedereen kent. Het bord wat waarschuwt voor flitsers langs de weg. Schijnbaar werd dit bord door een specifieke groep toeristen aangezien als "Uniek fotopunt". Het gevolg was dat er bij dit soort borden een tijd lang massaal gestopt werd en gewapend met fotocamera's werd dit unieke fotopunt op de gevoelige plaat vastgelegd. Geniaal toch?
"Verboden toegang" lees ik wanneer ik net het stoplicht voorbij ben richting het Rokin. Twee mannen in een geel uniform waken ervoor dat men zich aan dit verbodsbord houdt en wijzen ondertussen vrolijk diverse toeristen de weg.
Nog geen 5 meter verderop lees ik dat het uitverkoop in de betreffende winkel. Ik geloof dat er daar inmiddels al meer drie maanden uitverkoop is. Bij de tramhalte zie ik dat de volgende tram naar het station over 3 minuten hier zal zijn. Even kijk ik om me heen en het valt me op dat er overal al kerstverlichting te zien is. Terwijl ik inadem ruik ik de "Hollandse kruidentuin".
De tram komt er aan en de mensen om me heen proberen zich tactisch op te stellen om, indien mogelijk, een zitplek te kunnen bemachtigen. Wanneer de tram op een andere plek stop dan waar de mensen hoopten drommen de mensen zich om de instapdeur en duwen elkaar weg. De conducteur in zijn hokje maant tot wat rust en verzoekt de mensen vriendelijk om elkaar gewoon de ruimte te geven om in te stappen. Ik haal mijn OV-chipkaart langs de lezer en deze wenst mij een goede reis. In de tram lees ik wat de betreffende eindbestemming is. Ik weet dat dit Amsterdam Centraal is, toch lees ik het iedere keer weer wanneer ik de tram in stap. Zou het macht der gewoonte zijn, of wordt deze informatie mij opgedrongen? Wanneer we bij de Dam zijn roept de conducteur om wat je vanaf deze halte allemaal kan bezoeken. De toeristen stappen massaal uit waarna forenzen hun plaats innemen. De laatste meneer die instapt beklaagd zich over het feit dat iedereen bij de instapdeur blijft staan en niet verder loopt. Ik kijk om me heen en besef me dat er niet eens de mogelijkheid is om door te lopen. De betreffende meneer moppert nog een beetje verder tot we bij de eindhalte zijn. We worden vriendelijk verzocht de tram te verlaten en om weer uit te checken.
Amsterdam Centraal. De plek waar je onmogelijk aan informatie kan ontkomen. Overal kun je de vertrektijden van treinen zien, overal hangen abri's gevuld met reclameposters. Er liggen kranten. Er staan informatie borden waarop werkzaamheden vermeld worden. Snel loop ik naar het perron waar "mijn" trein staat. Ik stap in en zoek een plekje. Ik ga naast een man zitten die druk in de weer is met zijn telefoon.
Ik doe mijn ogen dicht. Even wil ik geen informatie tot me nemen en rust... Er stapt iemand in met een baby. Huilend. Schrijf ik huilend? Ik bedoel krijsend. Dit houdt aan tot we bijna bij Weesp zijn.
Ik verlang naar het moment dat ik strakjes weer thuis ben. De plek zonder de overvloed aan informatie, indrukken en geluiden die zich aan mij proberen op te dringen. De plek waar ik even rustig "niets" kan doen om me vervolgens morgen weer in alle overvloed te kunnen storten.
PS: Stiekem vind ik al die drukte afwisselend met rust wel erg fijn.
zondag 24 november 2013
"Kuuroord surfer's paradise"
Ik sluit mijn ogen terwijl het warme
water het zout van mijn lijf spoelt. Ik ben kapot en toch bruis ik
van de energie. De surfsessie van vandaag had iets magisch en als ik
er aan terugdenk verschijnt er weer een grijns van oor tot oor op
mijn gezicht.
Het is nog donker wanneer mijn wekker
gaat, zondagochtend 6 uur. Doordeweeks heb ik er best wel wat moeite
mee om dan mijn bed uit te komen. Vandaag is dat helemaal geen
probleem. Al tandenpoetsend check ik of ik echt alles heb ingepakt,
waarna ik zo snel mogelijk wat kleding bij elkaar raap en de trap
naar beneden afstorm. M'n board staat al in de woonkamer, klaar om in
de auto gelegd te worden.
Zodra ik alles in de auto heb gelegd
zie ik dat ik nog een kwartiertje heb voordat ik moet vertrekken
zodat ik op tijd in Haarlem ben. Precies genoeg tijd voor een
ontbijtje en om te cuncluderen dat er in het lokale sufferdje geen
noemenswaardig nieuws te vinden is.
Ik draai de sleutel om in het contact
en direct begint de radio te spelen. Dit is niet wat ik op de vroege
ochtend wil horen, liever eigenlijk helemaal nooit... De 3-J's galmen
vanuit mijn speakers. Snel kies ik uit mijn cd-map een lekker
energieke cd van NoFX waar ik tot aan Haarlem fijn kan meebleren. Het
is maar goed dat er niemand bij me in de auto zit...
 |
| Good vibes voor we het water ingaan (v.l.n.r.: Anouk, Emma & Mark) |
In Haarlem heb ik afgesproken met Emma
en Mark zodat we samen naar Wijk aan Zee kunnen gaan. Na een korte
stop bij hen thuis leggen we het surfboard van Emma bij mij in de
auto en vertrekken zij en ik richting Wijkiki. Mark zullen we daar
weer zien. Aangezien ik Emma de cd van NoFx niet aan wil doen,
verwissel ik deze voor een exemplaar van The Black Keys. Na een
gezellig ritje arriveren we bij de parkeerplaats vlakbij het strand.
Daar treffen we Anouk die ook gezellig mee gaat voor een surfje. Het
kost even wat innerlijke overtuiging om de warme kleren voor een
(nog) koud wetsuit te wisselen maar zodra die aan is kunnen we niet
meer wachten op de golven die binnen komen rollen. Ik heb een soort
vlinders in m'n buik en verheug me er onwijs op om zo weer uit te
kunnen paddelen.
 |
| Mark en zijn harem Vooraan: Rechts: Emma, Links: Mark Achteraan: Rechts Anouk, Links: Ik |
De zee is vrij rommelig, desondanks
voel ik me helemaal gelukkig bij de aanblik hiervan. Ik kan eindelijk
het water weer in! De scene die zich voor ons afspeelt krijgt nog een
bijzonder tintje door de volmaakte regenboog die onze surfspot
omlijst. Snel maken we onze leasches vast en lopen het water in. Mark
paddeld gelijk uit en ik blijf nog even voorin met Emma en Anouk.
Zodra ik besloten heb om Mark te volgen
ga ik op m'n board liggen en begin ik te paddlen. Daar komt het
eerste golfje dat beslist over me heen zal gaan... BRAINFREEZE! Ik
besluit dat ik volgende week toch echt een cap ga halen voor de
volgende surfsessie. De tweede golf spoelt over me heen. Die voelde
toch al iets minder koud. Bij de volgende golf moet ik er toch echt
aan geloven en een turtle roll maken zodat ik niet weer teruggespoeld
word richting het srand. Ik begin aan de kou te wennen en de kou waar
ik me op in had gesteld valt me heel erg mee. Snel ga ik weer op mijn
board liggen en paddle met krachtige slagen verder. Weer een golf en
ik rol me weer onder m'n board. Zodra ik weer verder kan paddlen
krijg ik Mark in het vizier en ik paddle zijn kant op. Eenmaal in de
line-up dijn ik lekker een beetje mee op de binnenkomende golven.
Even op adem komen en moed verzamelen voor wat er zo op mij af zal
komen. Ik zie hoe Mark een aantal mooie pogingen
doet en een prachtige golf weet te pakken en dan is het mijn beurt.
Ik begin te paddlen. Helaas zie ik dat de golf naar rechts zal
breken, ik ga liever naar links. Toch paddle ik door en op het moment
dat ik op wil staan glijdt mijn rechterhand van het board en glijd ik
liggend van bovenaf schuin naar beneden. Jeetje... dat was toch best
wel hoog! Pas onderaan de golf kon ik een tweede poging tot een
pop up starten en voor de golf uit kon ik nog een kort ritje maken.
Tijd om weer terug naar de line up te paddlen. Dit keer wacht ik
minder lang. Ik begin te paddlen, steeds sneller tot ik voel dat er
voldoende kracht zit in het voortbewegende water. Ik spring op en
dan glijd ik langs de wand van de golf. M'n hart gaat als een razende tekeer. Ik probeer naar
voren te kijken en zodra ik onderaan de golf ben maak
ik een bochtje zodat ik voor de golf uit een fijn ritje kan maken. Wanneer ik bijna weer stil lig laat ik me achterover in het water
vallen. Wauw... is dit net echt gelukt? Ik ga op m'n board zitten en
wacht even tot er nog een golfje aan komt die me naar het strand
brengt. M'n kaken beginnen te verkrampen van de enorme grijns op mijn
gezicht.
Wanneer ik op het strand sta zie ik dat
ook Mark deze kant op komt en ik wacht even op hem. Samen lopen we
naar Emma en Anouk die ook zichtbaar genieten van de surfsessie. Het
zonnetje laat zich zelfs nog even zien. We paddlen nog een keer uit voor nog een paar geweldige golven en voor we het goed en wel beseffen liggen we ruim 3 uur in het water. Tijd om even op te warmen bij "Aloha".
Emma en Anouk besluiten om alvast lekker te gaan douchen en aankleden terwijl Mark en ik, met uitzicht op onze boards en gekleed in surfponcho en badjas, alvast wat gaan drinken en wat te eten bestellen. Onder het genot van surfer's smoothies, pizza en een burger zitten we stoked na te babbelen over de surfsessie van net. Na een tijdje komen Emma en Anouk ons weer helemaal fris en fruitig vergezellen. Ze hadden lekker warm gedouched en dat bleek nog een heel avontuur op zich... Blijkbaar gaat het licht tijdens het douchen op een gegeven moment uit en dan zijn er twee opties:
-Optie 1: Douchen in het donker
-Optie 2: Deur naar buiten open (koud!) en weer dicht doen.
Na een hoop gezelligheid besluiten Mark en ik om nog eens het water in te gaan. De wind is echter al behoorlijk op komen zetten en de Noordzee begint steeds meer te veranderen in een choppy klotsbkak. De golven en stroming gaan steeds meer naar rechts richting de strekdam. Het uitpaddlen voelt een stuk zwaarder en de kou valt nu toch wel een beetje tegen. Uiteindelijk zijn we toch nog bijna een uur in het water geweest en hebben we een paar golven kunnen pakken. Voor mij is het op een gegeven moment wel echt overduidelijk dat ik terug moet naar het strand. Mijn armen protesteren en ik krijg het echt koud. Ik probeer nog een golf te pakken naar het strand en kan nog een kort ritje maken. Op het strand wacht ik tot ook Mark het water uitkomt en samen lopen we terug naar "Aloha".
 |
| "Kuuroord Surfer's Paradise" a.k.a. Aloha Rechts: Mark, Links: Ik. |
Wanneer we onze boards wegleggen komt Emma, onwijs lief, met onze surfponcho en badjas naar buiten. Wat voelt dat fijn om wat over m'n wetsuit aan te trekken en gauw gaan we naar binnen. De blikken van de mensen die binnen zitten zijn onbetaalbaar wanneer ze ons zo binnen zien komen. De grijns van hen werkt aanstekelijk en ik kan niet anders dan teruglachen.
Tijd voor warme chocolademelk, reisplannen maken en de surfsessie nog eens herbeleven.
Ondanks de warmte binnen blijf ik het koud houden en wanneer ik besluit om te gaan douchen en aankleden ben ik maar wat dankbaar dat ik van Anouk twee euromunten kan lenen voor een warme douche.
Wanneer ik mijn ogen weer open merk ik dat het licht uit gegaan is. Ik besluit dat ik lekker onder het warme water blijf staan tot de douchetijd afgelopen is en ik sluit mijn ogen weer. Nog even denk ik terug aan die paar golven die me die onwijze kick gaven tot de douche met een luide klap uitgaat...
vrijdag 22 november 2013
Onrustig
Het kriebelt. Mijn gedachten gaan in sneltreinvaart. Ik lees nog eens de surfweervoorspellingen door en ik zie diverse foto's van prachtige golven langskomen. M'n board staat gewaxed op me te wachten.
Het kost me moeite om me op mijn werk te concentreren. Ik sta op om een glas verse gemberthee te maken. Terwijl ik wacht tot het water kookt staar ik naar buiten. Het is zonnig en buiten lopen de toeristen als een stel schaapjes achter elkaar aan langs de bloemenstalletjes. Al is de zee maar een klein stukje hiervandaan, zij zullen niets vermoeden van waar ik eigenlijk naar uitkijk.
Eenmaal terug bij mijn bureau lees ik de binnengekomen e-mails door. Ik zie de letters, maar de woorden die ze vormen dringen niet tot me door. Ik denk terug aan de laatste keer dat ik in het water lag. Al is het pas een paar dagen geleden, het lijkt een eeuwigheid! Ik draai het potje honing wat op mijn bureau staat open en met een lepeltje haal ik er wat uit voor in de thee. Mijn telefoon licht op. Een sms. Weer komt er een alert binnen. Ondertussen verschijnt er links bovenin mijn laptop-scherm de melding dat ik een berichtje binnenkrijg. Iemand vraagt of ik straks het water nog in ga. Ik weet dat het niet kan... werk. Een klodder honing ligt ondertussen op mijn bureau onder het lepeltje wat nog vlak voor mijn theeglas zweeft.
Eenmaal thuis borrelt het echt in m'n lijf. Ik kan mijn energie niet kwijt. Zelfs wanneer ik de deur weer achter me dichttrek na een ronde hardlopen blijft het onrustige gevoel.
Nog 2 dagen wachten tot ik het water weer in kan. Nog 2 dagen onrustig hopen op een alert en de websites met voorspellingen, foto's en filmpjes afgaan...
Ik zie mezelf een geweldige ongebroken golf afglijden en langzaam val ik in een diepe onrustige slaap.
Het kost me moeite om me op mijn werk te concentreren. Ik sta op om een glas verse gemberthee te maken. Terwijl ik wacht tot het water kookt staar ik naar buiten. Het is zonnig en buiten lopen de toeristen als een stel schaapjes achter elkaar aan langs de bloemenstalletjes. Al is de zee maar een klein stukje hiervandaan, zij zullen niets vermoeden van waar ik eigenlijk naar uitkijk.
Eenmaal terug bij mijn bureau lees ik de binnengekomen e-mails door. Ik zie de letters, maar de woorden die ze vormen dringen niet tot me door. Ik denk terug aan de laatste keer dat ik in het water lag. Al is het pas een paar dagen geleden, het lijkt een eeuwigheid! Ik draai het potje honing wat op mijn bureau staat open en met een lepeltje haal ik er wat uit voor in de thee. Mijn telefoon licht op. Een sms. Weer komt er een alert binnen. Ondertussen verschijnt er links bovenin mijn laptop-scherm de melding dat ik een berichtje binnenkrijg. Iemand vraagt of ik straks het water nog in ga. Ik weet dat het niet kan... werk. Een klodder honing ligt ondertussen op mijn bureau onder het lepeltje wat nog vlak voor mijn theeglas zweeft.
Eenmaal thuis borrelt het echt in m'n lijf. Ik kan mijn energie niet kwijt. Zelfs wanneer ik de deur weer achter me dichttrek na een ronde hardlopen blijft het onrustige gevoel.
Nog 2 dagen wachten tot ik het water weer in kan. Nog 2 dagen onrustig hopen op een alert en de websites met voorspellingen, foto's en filmpjes afgaan...
Ik zie mezelf een geweldige ongebroken golf afglijden en langzaam val ik in een diepe onrustige slaap.
donderdag 21 november 2013
Circus, dierentuin of toch gewoon de trein naar Amsterdam?
Het is nog vroeg en ik sluit nog even m'n ogen. Je kan de klok er op gelijk zetten, maar dan is hij weer duidelijk aanwezig: De zeehond. Zijn kenmerkende geluid (lees: gehoest) verraad zijn schuilplaats (lees: zitplaats) direct. Ik vraag me af wanneer hij eens een arts laat kijken naar het nare hoestje wat hij onder de leden heeft sinds het begin van de zomer.
We minderen vaart en zodra bij stilstand de deuren open gaan, komt hij binnen met ferme passen. Hij neemt plaats op een 2-persoonbankje op de plaats direct aan het gangpad en legt zijn aktetas op exact dezelfde wijze neer als altijd. "Zzzzzzzip, klik, klik.", De tas gaat open en hij haalt er een schrijfblok, een pen, een potlood en een geodriehoek uit. Alles legt hij netjes geordend op zijn schoot en maakt de aktetas weer dicht: "Klik, klik, zzzzzzzip." Hij begint te schrijven. Elk woord wat hij belangrijk acht onderstreept hij met behulp van het potlood en de geodriehoek om het vervolgens weer door te strepen en het beschreven blad om te slaan. Elke dag weer hetzelfde ritueel.
We rijden het volgende station binnen. Al zou je het willen... negeren kan je ze gewoon niet. Het enige wat ik hoor is gekakel. De een nog harder dan de ander. De opperhen pik je er direct uit. Ze kakelt het hoogste woord. Het is een gezellige boel en de rest van de reis kun je niet om ze heen.
Terwijl de kipjes alle 50 tinten doornemen zoekt ook de stille staarder zijn vaste plekje op. Onbeweeglijk blijft hij zitten tot zijn eindstation er is. Altijd bij het eerste 4-persoonszitje aan de linkerzijde. Wanneer de conducteur zijn kaartje vraagt kijkt hij niet op. Hij geeft zijn ov-chipkaart, zegt niets en grist hem daarna nog net niet terug. In gedachten teken ik een grijze sik aan zijn kin, een paar borstelige wenkbrauwen en is zijn lijf een boomstam. Zijn armen zijn een paar sip omlaag hangende takken met enkele blaadjes. In zijn grijze haar zit een verlaten vogelnestje...
Dan stapt de clown met zijn maatje de trein binnen. Elke dag vertelt hij weer een nieuwe mop en probeert zijn medepassagier aan het lachen te krijgen. Er kan maar net een glimlachje vanaf. De clown kan het niet deren en hij gaat vrolijk verder. Bij het volgende station stapt zijn maatje uit met een gezicht wat boekdelen spreekt. Je ziet hem op het perron nog net niet op zijn knieën zakken, zijn handen in elkaar vouwen en omhoogkijkend zonder geluid "Thank you!", zeggen. De clown zet zijn koptelefoon op en swingt een beetje mee met de muziek die hij aanzet.
Ik schrik op vanuit mijn observatie en hoor hoe de dompteur, correctie: conducteur, begint om te roepen: "Dames en heren, over enkele ogenblikken zullen wij Amsterdam Centraal binnenrijden met circa 15 minuten vertraging. Dit is tevens het eindstation. Denkt u alstublieft aan uw bagage en ik wens u een prettige dag."
De zeehond, de kippen, de clown en de controlfreak verlaten net als ik de trein. Ik kijk nog een keer achterom en er verschijnt een glimlachje rond mijn lippen. In gedachten zie ik de trein als rijdend circus met eindbestemming Artis.
We minderen vaart en zodra bij stilstand de deuren open gaan, komt hij binnen met ferme passen. Hij neemt plaats op een 2-persoonbankje op de plaats direct aan het gangpad en legt zijn aktetas op exact dezelfde wijze neer als altijd. "Zzzzzzzip, klik, klik.", De tas gaat open en hij haalt er een schrijfblok, een pen, een potlood en een geodriehoek uit. Alles legt hij netjes geordend op zijn schoot en maakt de aktetas weer dicht: "Klik, klik, zzzzzzzip." Hij begint te schrijven. Elk woord wat hij belangrijk acht onderstreept hij met behulp van het potlood en de geodriehoek om het vervolgens weer door te strepen en het beschreven blad om te slaan. Elke dag weer hetzelfde ritueel.
We rijden het volgende station binnen. Al zou je het willen... negeren kan je ze gewoon niet. Het enige wat ik hoor is gekakel. De een nog harder dan de ander. De opperhen pik je er direct uit. Ze kakelt het hoogste woord. Het is een gezellige boel en de rest van de reis kun je niet om ze heen.
Terwijl de kipjes alle 50 tinten doornemen zoekt ook de stille staarder zijn vaste plekje op. Onbeweeglijk blijft hij zitten tot zijn eindstation er is. Altijd bij het eerste 4-persoonszitje aan de linkerzijde. Wanneer de conducteur zijn kaartje vraagt kijkt hij niet op. Hij geeft zijn ov-chipkaart, zegt niets en grist hem daarna nog net niet terug. In gedachten teken ik een grijze sik aan zijn kin, een paar borstelige wenkbrauwen en is zijn lijf een boomstam. Zijn armen zijn een paar sip omlaag hangende takken met enkele blaadjes. In zijn grijze haar zit een verlaten vogelnestje...
Dan stapt de clown met zijn maatje de trein binnen. Elke dag vertelt hij weer een nieuwe mop en probeert zijn medepassagier aan het lachen te krijgen. Er kan maar net een glimlachje vanaf. De clown kan het niet deren en hij gaat vrolijk verder. Bij het volgende station stapt zijn maatje uit met een gezicht wat boekdelen spreekt. Je ziet hem op het perron nog net niet op zijn knieën zakken, zijn handen in elkaar vouwen en omhoogkijkend zonder geluid "Thank you!", zeggen. De clown zet zijn koptelefoon op en swingt een beetje mee met de muziek die hij aanzet.
Ik schrik op vanuit mijn observatie en hoor hoe de dompteur, correctie: conducteur, begint om te roepen: "Dames en heren, over enkele ogenblikken zullen wij Amsterdam Centraal binnenrijden met circa 15 minuten vertraging. Dit is tevens het eindstation. Denkt u alstublieft aan uw bagage en ik wens u een prettige dag."
De zeehond, de kippen, de clown en de controlfreak verlaten net als ik de trein. Ik kijk nog een keer achterom en er verschijnt een glimlachje rond mijn lippen. In gedachten zie ik de trein als rijdend circus met eindbestemming Artis.
maandag 18 november 2013
Smaken verschillen
Ik zit een heerlijk verse mango te schillen waarop m'n vader zegt: "Mango's smaken helemaal niet naar mango. Mango-thee wel!" Hier gaat toch echt iets mis... Het zet me aan het denken.
Dan herinner ik me de eerste keer dat ik vrienden zelfgemaakte vanillesaus (met echte vanille) voorschotelde. "Hmm, lekker waar smaakt dit naar?" "Horen die zwarte puntjes er in te zitten?"
Kennen we eigenlijk de echte smaken nog van de producten die we consumeren? De volgende dag maakt een rondje door de supermarkt het vraagteken bij deze vraag alleen nog maar groter. Ik lees de achterzijde van een aantal verpakkingen. In vanillevla zit geen vanille. Diverse theesoorten met een fruitnaam bevatten niet eens de soorten fruit die op de verpakking zijn aangeduid, of in zo een kleine concentratie dat je eigenlijk niet eens meer kan spreken van thee met appel/mango/framboos/kers/etcetera. Diverse snoepjes bevatten voornamelijk een heleboel verschillende smaakstoffen en chemische toevoegingen. Net zoals frisdranken die al lang niet meer smaken naar het originele product wat het van oudsher was.
Datzelfde rondje door de supermarkt geeft me nog meer inzichten. Voorverpakt vlees en vis is niet eens meer definieerbaar van welk dier- of vissoort het afkomstig is en welk deel hiervan. Alleen het etiketje geeft in kleine letters weer wat er achter het stukje plastic schuilgaat. Is het te confronterend? Willen we nog wel weten wat we consumeren?
Dan herinner ik me de eerste keer dat ik vrienden zelfgemaakte vanillesaus (met echte vanille) voorschotelde. "Hmm, lekker waar smaakt dit naar?" "Horen die zwarte puntjes er in te zitten?"
Kennen we eigenlijk de echte smaken nog van de producten die we consumeren? De volgende dag maakt een rondje door de supermarkt het vraagteken bij deze vraag alleen nog maar groter. Ik lees de achterzijde van een aantal verpakkingen. In vanillevla zit geen vanille. Diverse theesoorten met een fruitnaam bevatten niet eens de soorten fruit die op de verpakking zijn aangeduid, of in zo een kleine concentratie dat je eigenlijk niet eens meer kan spreken van thee met appel/mango/framboos/kers/etcetera. Diverse snoepjes bevatten voornamelijk een heleboel verschillende smaakstoffen en chemische toevoegingen. Net zoals frisdranken die al lang niet meer smaken naar het originele product wat het van oudsher was.
Datzelfde rondje door de supermarkt geeft me nog meer inzichten. Voorverpakt vlees en vis is niet eens meer definieerbaar van welk dier- of vissoort het afkomstig is en welk deel hiervan. Alleen het etiketje geeft in kleine letters weer wat er achter het stukje plastic schuilgaat. Is het te confronterend? Willen we nog wel weten wat we consumeren?
Dan loop ik langs de afdeling met kruiden en specerijen waar mijn oog valt op een handig molentje met 4-seizoenen peper. Wat was daar ook alweer mee? Tijdens mijn laatste vakantie vertelde iemand dat het hier gaat om gedroogde peper, gefermenteerde peper, onrijpe peper en een besje wat eigenlijk helemaal geen peper is. Die 4 seizoenen zijn dus alleen een mooi idee, maar verre van de realiteit.
De laatste stop van mijn rondje door de supermarkt is de groenten- en fruitafdeling. Wat is er toch een enorme keuze! Van exotische vruchten uit verweggistan tot groenten die nu eigenlijk helemaal niet verkrijgbaar zouden moeten zijn. Van voorgesneden worteltjes tot kant-en-klare stamppotten. Hé, gemakt dient de mens toch?
Eenmaal bij de kassa ben ik zo diep in gedachten dat ik niet in de gaten heb dat de helft van de boodschappen op mijn lijstje nog netjes in de schappen staan.
Wanneer ik weer thuis ben zie ik wat er allemaal mist en ik denk nog eens aan mijn rondje door de supermarkt. Dan besluit ik dat ik voortaan wanneer ik de boodschappen doe, dat ik voor pure smaken wil gaan en ik herschrijf mijn lijstje.
donderdag 14 november 2013
"Meer verliefd op de begeerte dan op de begeerde?"
Met mijn hand probeer ik m'n haren uit mijn gezicht te strijken. Snel stop ik die hand daarna weer in de mouw van mijn jas. Het is koud. Ik zit in het zand met het zonnetje in m'n gezicht en staar naar de golven. Mijn gedachten dwalen af en even ik sluit mijn ogen.
"Ineens staart hij me aan met een intense blik. Ik word er stil van en ik probeer te zoeken naar woorden. Het zijn niet zozeer de dingen die hij zegt of de dingen die hij doet, maar de manier waarop. Het is zijn manier. Bijna direct voel ik hoe zijn warmte me omringd wanneer hij me een knuffel geeft die eeuwig lijkt te duren. De tijd staat stil. Bleef die maar stilstaan..."
Ik open mijn ogen weer. Mijn lippen zijn gevoelloos van de kou en ik ben in de war. Voordat ik opsta strijk ik nogmaals de haren uit mijn gezicht.
Het is de hoogste tijd om mijn gedachten te verzetten. De golven wachten op me!
Na een koud surfje met twee lieve vrienden is het tijd om wat droogs aan te trekken en samen de warmte op te zoeken bij het barretje in het surfdorp.
Wanneer ik naar binnen loop verwelkomt de warmte me. Aan de bar bestel ik een muntthee die ik vervolgens met twee handen omklem. Ik ga zitten en ik kijk om me heen terwijl ik wacht op de anderen. Mijn hart slaat ineens een slag over en van schrik sluit ik mijn ogen... daar zit HIJ! Ik haal diep adem en open m'n ogen weer. M'n verstand speelt spelletjes met me. De man die tegenover me zit glimlacht naar me. Hij lijkt op hem, maar het is hem niet. Ik haal nog eens diep adem en glimlach terug voordat ik weer wegkijk.
Ik herinner me een passage uit een boek wat ik laatst gelezen heb. Hierin werd geschreven over het verliefd zijn op de begeerte of op de begeerde. Hoe fijn zou het zijn om zaken als emoties zo rationeel te kunnen benaderen en zelf die grijze zone te kunnen doorgronden die verliefdheid heet? Ben ik nou verliefd op het verliefd zijn of verliefd op hem?
Ik besluit dat ik verliefd ben op het verliefd zijn, ook al weet ik beter...
"Ineens staart hij me aan met een intense blik. Ik word er stil van en ik probeer te zoeken naar woorden. Het zijn niet zozeer de dingen die hij zegt of de dingen die hij doet, maar de manier waarop. Het is zijn manier. Bijna direct voel ik hoe zijn warmte me omringd wanneer hij me een knuffel geeft die eeuwig lijkt te duren. De tijd staat stil. Bleef die maar stilstaan..."
Ik open mijn ogen weer. Mijn lippen zijn gevoelloos van de kou en ik ben in de war. Voordat ik opsta strijk ik nogmaals de haren uit mijn gezicht.
Het is de hoogste tijd om mijn gedachten te verzetten. De golven wachten op me!
Na een koud surfje met twee lieve vrienden is het tijd om wat droogs aan te trekken en samen de warmte op te zoeken bij het barretje in het surfdorp.
Wanneer ik naar binnen loop verwelkomt de warmte me. Aan de bar bestel ik een muntthee die ik vervolgens met twee handen omklem. Ik ga zitten en ik kijk om me heen terwijl ik wacht op de anderen. Mijn hart slaat ineens een slag over en van schrik sluit ik mijn ogen... daar zit HIJ! Ik haal diep adem en open m'n ogen weer. M'n verstand speelt spelletjes met me. De man die tegenover me zit glimlacht naar me. Hij lijkt op hem, maar het is hem niet. Ik haal nog eens diep adem en glimlach terug voordat ik weer wegkijk.
Ik herinner me een passage uit een boek wat ik laatst gelezen heb. Hierin werd geschreven over het verliefd zijn op de begeerte of op de begeerde. Hoe fijn zou het zijn om zaken als emoties zo rationeel te kunnen benaderen en zelf die grijze zone te kunnen doorgronden die verliefdheid heet? Ben ik nou verliefd op het verliefd zijn of verliefd op hem?
Ik besluit dat ik verliefd ben op het verliefd zijn, ook al weet ik beter...
maandag 11 november 2013
Cursus of verkoop-praatje?
Een voor een stiefelden ze de ruimte binnen met het idee vandaag iets te leren aan de hand van een gratis aangeboden cursus van het programma waarmee dagelijks gewerkt wordt.
Eenmaal binnen wordt er koffie en thee aangeboden en gaat het circus van start. Na een voorstelronde wordt een gelikte presentatie opgedreund die vrij onsamenhangend van het ene onderwerp naar het andere onderwerp overspringt. De enige cohesie is het programma waarin de onderdelen samengebracht worden.
"hmm, die functie ziet er wel handig uit. Tja... zit niet in het pakket wat wij gebruiken."
Om de vreugde binnen nog wat te vergroten worden er onder de oplettende "cursisten" t-shirts uitgedeeld waarna er een aantal leuke toepassingen worden getoond. Het is zelfs mogelijk om apps te verwerken in het programma. Het nut? Geen idee. Waarom? OMDAT HET KAN!
De lunch wordt gratis aangeboden en ondertussen bestaat er de mogelijkheid om vragen te stellen. Uiteraard is de conclusie van een aantal vragen dat daarvoor toch echt het uitgebreidere pakket van het programma noodzakelijk is...
Na de lunch, wanneer er weer even iets meer concentratie waarneembaar is onder het publiek, worden er weer wat "interessante" zaken uitgelicht en is het weer mogelijk om een t-shirt te winnen.
Nog 2,5 uur te gaan... mijn concentratie is inmiddels nihil en ik besluit dat ik er meer aan ga hebben om de hele handleiding eens door te spitten. Ik besluit dit volgende week in de loze uurtjes maar eens te gaan doen.
Dan ineens is het bijna 5 uur. Er wordt gevraagd of we een feedbackformuliertje in kunnen vullen waarna de handen netjes op elkaar gaan (Klapvee, klapt u even mee... handjes op elkaar: 1, 2 hupsakee!)
Ik besluit om toch nog even te vragen of er iets mogelijk is binnen het programma, maar hey... daar heb je toch echt een uitgebreider pakket voor nodig en tevens een ondersteunend programma!
Rustig loop ik terug naar het station in gedachten verzonken...
Ik zie mezelf al staan over een jaar of 60... wachtend op dat gratis reisje met de bus naar een of andere afgelegen kantine waar ons allerlei handige prullaria aangeboden worden tegen een "zacht" prijsje...
Eenmaal binnen wordt er koffie en thee aangeboden en gaat het circus van start. Na een voorstelronde wordt een gelikte presentatie opgedreund die vrij onsamenhangend van het ene onderwerp naar het andere onderwerp overspringt. De enige cohesie is het programma waarin de onderdelen samengebracht worden.
"hmm, die functie ziet er wel handig uit. Tja... zit niet in het pakket wat wij gebruiken."
Om de vreugde binnen nog wat te vergroten worden er onder de oplettende "cursisten" t-shirts uitgedeeld waarna er een aantal leuke toepassingen worden getoond. Het is zelfs mogelijk om apps te verwerken in het programma. Het nut? Geen idee. Waarom? OMDAT HET KAN!
De lunch wordt gratis aangeboden en ondertussen bestaat er de mogelijkheid om vragen te stellen. Uiteraard is de conclusie van een aantal vragen dat daarvoor toch echt het uitgebreidere pakket van het programma noodzakelijk is...
Na de lunch, wanneer er weer even iets meer concentratie waarneembaar is onder het publiek, worden er weer wat "interessante" zaken uitgelicht en is het weer mogelijk om een t-shirt te winnen.
Nog 2,5 uur te gaan... mijn concentratie is inmiddels nihil en ik besluit dat ik er meer aan ga hebben om de hele handleiding eens door te spitten. Ik besluit dit volgende week in de loze uurtjes maar eens te gaan doen.
Dan ineens is het bijna 5 uur. Er wordt gevraagd of we een feedbackformuliertje in kunnen vullen waarna de handen netjes op elkaar gaan (Klapvee, klapt u even mee... handjes op elkaar: 1, 2 hupsakee!)
Ik besluit om toch nog even te vragen of er iets mogelijk is binnen het programma, maar hey... daar heb je toch echt een uitgebreider pakket voor nodig en tevens een ondersteunend programma!
Rustig loop ik terug naar het station in gedachten verzonken...
Ik zie mezelf al staan over een jaar of 60... wachtend op dat gratis reisje met de bus naar een of andere afgelegen kantine waar ons allerlei handige prullaria aangeboden worden tegen een "zacht" prijsje...
zondag 27 oktober 2013
Stormsessie - Wijk aan Zee
Ik heb moeite om mijn board goed vast te houden en klem hem stevig vast tegen mijn zij. De wind trekt er aan terwijl ik naar het water loop. M'n voeten zakken bij elke stap een stukje weg in het zand en de regen striemt tegen m'n wetsuit. Ondertussen gaat mijn hart tekeer en staat er een enorme glimlach op mijn gezicht.
Even kijk ik over het water en zie ik hoe de golven elkaar opvolgen in een vast ritme. Van binnen voel ik de spanning steeds meer opbouwen. Ik loop een stukje het water in en leg mijn board op het water voordat ik mijn leash vastmaak waarna ik nog een klein stukje verder de zee inloop. Nog even kijk ik naar de golven en dan stop ik met nadenken. Liggend op mijn board paddle ik uit. Krachtige slagen en ondertussen voel ik me een nietig klein meisje. Het element waarin ik me thuisvoel laat me zien welke kracht het bezit en ik voel een diep respect.
Ik paddle door tot ik op dezelfde lijn lig als de andere surfers. Behalve mijn surfmaatjes zie ik nog wat bekenden en ik zwaai naar ze. Het valt me op dat ik de enige vrouw ben.
De surf is heftig en het blijkt erg lastig te zijn om een golf te kunnen pakken. Uiteindelijk lukt het me en met een, voor mij, ongekende snelheid glijd ik langs de golf naar beneden om een heerlijk lang ritje te kunnen maken. Wanneer ik denk dat het ritje voorbij zal zijn krijg ik het volgende golfje te pakken en sta ik weer bijna op het strand.
Ik probeer weer terug te paddlen naar de line-up. Wanneer ik daar ben ben ik moe, maar ik voel me intens gelukkig. Mijn handen en voeten zijn inmiddels zo koud dat ze pijn doen van de kou, maar ik wil er nog niet uit. Even let ik niet op en kom ik onder een hoge golf terecht. Zodra ik weer boven water ben klim ik weer gauw op mijn board en paddle ik weer een stukje naar achteren. Mijn surfmaatjes geven aan dat het bijna tijd is om er uit te gaan. Ik besluit er dan voor te gaan... Nog één golf....
Een aantal van de golven die op me af komen laat ik aan me voorbij gaan. Daar is hij dan... die ene golf die ik echt wil pakken. Hoe dichter deze bij me komt hoe hoger hij wordt. Een seconde twijfel ik en dan begin ik hard te paddlen. Mis. Hij gaat onder me door en ik paddle weer een klein stukje terug. Ik kijk om me heen en ik zie hoe de andere surfers om me heen proberen om de volgende golven te pakken. Even wacht ik weer zittend op mijn board tot de golf komt die ik wil pakken. Eerst glijdt mijn rechterhand in het water die gevold wordt door mijn linkerhand. De pijn in mijn handen van de kou ben ik helemaal vergeten.
Mijn rechterhand glijdt weer in het water met een lange doorhaal, links, rechts, links.... steeds sneller volgen de slagen elkaar op en ik voel hoe de golf me meeneemt. Ik spring op en glijd voor de laatste keer die dag de golf af. Er verschijnt een grijns van oor tot oor op mijn gezicht en pas op het moment dat van mijn board stap voel ik dat het inmiddels heel hard hagelt. Terwijl ik nog in het water sta maak ik mijn leash los en maak hem weer vast aan mijn board. Mijn surfmaatjes staan op het strand op me te wachten om weer vechtend tegen de wind terug te lopen naar de auto waar we ons weer omkleden.
Er gaat een warme gloed door me heen. Adrenaline, een intens geluksgevoel verdrijft de kou. Die grijns is de eerste paar uur niet van mijn gezicht te krijgen en ik denk: "Laat de winter maar komen!"
Ik paddle door tot ik op dezelfde lijn lig als de andere surfers. Behalve mijn surfmaatjes zie ik nog wat bekenden en ik zwaai naar ze. Het valt me op dat ik de enige vrouw ben.
De surf is heftig en het blijkt erg lastig te zijn om een golf te kunnen pakken. Uiteindelijk lukt het me en met een, voor mij, ongekende snelheid glijd ik langs de golf naar beneden om een heerlijk lang ritje te kunnen maken. Wanneer ik denk dat het ritje voorbij zal zijn krijg ik het volgende golfje te pakken en sta ik weer bijna op het strand.
Ik probeer weer terug te paddlen naar de line-up. Wanneer ik daar ben ben ik moe, maar ik voel me intens gelukkig. Mijn handen en voeten zijn inmiddels zo koud dat ze pijn doen van de kou, maar ik wil er nog niet uit. Even let ik niet op en kom ik onder een hoge golf terecht. Zodra ik weer boven water ben klim ik weer gauw op mijn board en paddle ik weer een stukje naar achteren. Mijn surfmaatjes geven aan dat het bijna tijd is om er uit te gaan. Ik besluit er dan voor te gaan... Nog één golf....
Een aantal van de golven die op me af komen laat ik aan me voorbij gaan. Daar is hij dan... die ene golf die ik echt wil pakken. Hoe dichter deze bij me komt hoe hoger hij wordt. Een seconde twijfel ik en dan begin ik hard te paddlen. Mis. Hij gaat onder me door en ik paddle weer een klein stukje terug. Ik kijk om me heen en ik zie hoe de andere surfers om me heen proberen om de volgende golven te pakken. Even wacht ik weer zittend op mijn board tot de golf komt die ik wil pakken. Eerst glijdt mijn rechterhand in het water die gevold wordt door mijn linkerhand. De pijn in mijn handen van de kou ben ik helemaal vergeten.
Mijn rechterhand glijdt weer in het water met een lange doorhaal, links, rechts, links.... steeds sneller volgen de slagen elkaar op en ik voel hoe de golf me meeneemt. Ik spring op en glijd voor de laatste keer die dag de golf af. Er verschijnt een grijns van oor tot oor op mijn gezicht en pas op het moment dat van mijn board stap voel ik dat het inmiddels heel hard hagelt. Terwijl ik nog in het water sta maak ik mijn leash los en maak hem weer vast aan mijn board. Mijn surfmaatjes staan op het strand op me te wachten om weer vechtend tegen de wind terug te lopen naar de auto waar we ons weer omkleden.
Er gaat een warme gloed door me heen. Adrenaline, een intens geluksgevoel verdrijft de kou. Die grijns is de eerste paar uur niet van mijn gezicht te krijgen en ik denk: "Laat de winter maar komen!"
dinsdag 22 oktober 2013
Even weer een klein meisje
Vanuit de tram zie ik het reuzenrad en even voel ik me weer als een klein kind. Een stiekeme grijns verschijnt er op mijn gezicht en ik denk er aan hoe leuk het zou zijn om de stad van daarboven te bekijken. Even twijfel ik… Zal ik uitstappen op De Dam en een kaartje kopen? Uiteindelijk doe ik het toch maar niet aangezien ik dit moment graag met iemand zou willen delen. Wie weet een volgende keer...
woensdag 16 oktober 2013
Bereikbarbaar
Met een lichtelijk paniekgevoel doorzoek ik mijn zakken en mijn tas. Ik kan mijn telefoon niet vinden. Dan denk ik er ineens aan dat deze wellicht nog thuis op de verwarming ligt.
Langzaam word ik bewust van de mensen om mij heen. Ik zit in de trein. De mensen om mij heen zijn stil, op enkele uitzonderingen na.
Een vrouw praat in haar telefoon die ze stevig tegen haar oor aandrukt. De zinnen die ze uitspreekt zijn leeg, de emoties die ze uit wil drukken zijn hol. De dingen waar ze zich druk om maakt zijn eigenlijk de verkeerde dingen.
Weer kijk ik om me heen en dan komt er een sereen gevoel van rust over me heen. Die telefoon ligt lekker een dagje thuis. Er verschijnt een glimlach over mijn gezicht en ik geniet van de opkomende zon waarna ik lichtelijk in gedachten verzink en me besef: Wat ben ik toch een gelukkig mens!
Langzaam word ik bewust van de mensen om mij heen. Ik zit in de trein. De mensen om mij heen zijn stil, op enkele uitzonderingen na.
Een vrouw praat in haar telefoon die ze stevig tegen haar oor aandrukt. De zinnen die ze uitspreekt zijn leeg, de emoties die ze uit wil drukken zijn hol. De dingen waar ze zich druk om maakt zijn eigenlijk de verkeerde dingen.
Weer kijk ik om me heen en dan komt er een sereen gevoel van rust over me heen. Die telefoon ligt lekker een dagje thuis. Er verschijnt een glimlach over mijn gezicht en ik geniet van de opkomende zon waarna ik lichtelijk in gedachten verzink en me besef: Wat ben ik toch een gelukkig mens!
zondag 23 juni 2013
Afscheid van de forever-27-club
Nog maar een paar uur te gaan en dan kan mijn aanvraag voor de “forever 27 club” eindelijk de shredder in. Terugrijdend naar huis besefte ik me vandaag eigenlijk pas dat dit voor mij een zeer bewogen jaar was. Sterker zelfs, het was voor mij het meest turbulente jaar van mijn leven tot nu toe. Het was het jaar van pas samenwonend tot weer wonend bij mijn ouders. Van werk hebbend, tot moedeloze werkzoekende. Het jaar van “Deep shadows and briljant highlights”. Ik heb nieuwe kanten van mezelf leren kennen en van anderen. Ik heb ontdekt dat het leven echt mooi is en ik heb het leren waarderen. Ik heb blijkbaar de dood in de ogen gekeken (Rustig maar, geen zelfmoordneigingen. Het was “slechts” trombose en longembolie.) Ik heb mijn nieuwe liefde en passie gevonden, Surfen! Maar het meest belangrijke: Ik heb mezelf teruggevonden.
Verder stond dit jaar in het teken van het eerste festival voor mij sinds jaren. Man… wat heb ik daarvan genoten!
Ik heb nieuwe mensen leren kennen en nieuwe vrienden mogen verwelkomen. Oude vrienden weer mogen omarmen. Tevens een secret crush, en hij zal daar niets van vernemen…
Ik heb ontzettend mogen lachen, maar ook vele tranen gelaten. Het mooiste van dit alles… Ik weet weer wat intens genieten is en neem dit voor altijd met me mee. Het komende jaar wil ik vooral doorgaan hiermee en dromen werkelijkheid laten worden. Hieronder staat mijn jaar omschreven in toepasselijke liedjes. Stuk voor stuk spreken ze eigenlijk voor zichzelf.
Juni 2012 t/m december 2012 - Het gevoel wat ik maanden met me mee heb gedragen. Verlangend naar iets wat er niet was…
Heideroosjes – Homesick for a place that does not exist
http://youtu.be/9GDSVSnbGsc
December 2012 - Soms worden er keuzes door andere gemaakt en sta je er alleen voor. Worden jaren gewist… Stiekem krijg je dan ook de ruimte voor een nieuwe start
Jack Johnson – Only the ocean
http://youtu.be/8Nbb-WoBUTU
December 2012 t/m januari 2013 - Pas nadat het over was heb ik hem leren kennen en besefte dat ik hier eigenlijk helemaal niet gelukkig van werd
Passenger – let her go
http://youtu.be/RBumgq5yVrA
Januari 2013 t/m februari 2013 -Ken je dat gevoel? Verloren, alleen, leeg? Ga dan daarheen waar je je hoofd leeg kan maken…
The Bouncing Souls - ghosts on the boardwalk
http://youtu.be/xfMA1sFSuMI
Maart 2013 - Op een dag wordt alles weer beter… het besef
Sportfreunde Stiller – Frühling
http://youtu.be/58Yhb093qRE
30 maart - Een nieuwe passie, een nieuwe liefde; Surfen! Tekst is in dit geval minder van belang. Wel een lekker liedje
Surf wax America – Weezer
http://youtu.be/x01aelZcRew
Maart 2013 t/m nu - Op deze plek zouden meerdere liedjes kunnen staan. Vooral vrolijke liedjes die omschrijven hoe fijn dingen kunnen zijn. Liedjes over nieuwe ervaringen. Liedjes over vlinders, bloemen, bijtjes, mooie golven, de zon, een zomerregen enzovoorts. Ik kies ervoor om hier verder geen link neer te zetten aangezien het teveel liedjes zouden worden
Juni 2012 t/m nu - Verder voor ieder die een paar wijze woorden voor me had, een simpele omarming of er gewoonweg voor gezorgd heeft dat ik een fijne tijd had of er voor me was
Sportfreunde Stiller: Applaus Applaus
http://youtu.be/m-oY4H95XAM
Dit was mijn jaar in een overzicht. Ik kan nu met een gerust hart zeggen dat ik me gelukkig voel. Het enige wat mij nu nog rest… benieuwd zijn naar wat het komende jaar mij brengen gaat en of een “teken” wat ik op de terugweg kreeg iets betekent… ja ja, cryptisch, ik weet het. Mocht het zo zijn, dan zal dat vast wel een keertje op facebook verschijnen. En nee, het heeft niets met religie te maken.
Ik ga me nog even een paar uurtjes 27 voelen en dan op tijd m´n bed in. Morgen wachten de golven op me ergens op de grens van Zandvoort en Bloemendaal!
Verder stond dit jaar in het teken van het eerste festival voor mij sinds jaren. Man… wat heb ik daarvan genoten!
Ik heb nieuwe mensen leren kennen en nieuwe vrienden mogen verwelkomen. Oude vrienden weer mogen omarmen. Tevens een secret crush, en hij zal daar niets van vernemen…
Ik heb ontzettend mogen lachen, maar ook vele tranen gelaten. Het mooiste van dit alles… Ik weet weer wat intens genieten is en neem dit voor altijd met me mee. Het komende jaar wil ik vooral doorgaan hiermee en dromen werkelijkheid laten worden. Hieronder staat mijn jaar omschreven in toepasselijke liedjes. Stuk voor stuk spreken ze eigenlijk voor zichzelf.
Juni 2012 t/m december 2012 - Het gevoel wat ik maanden met me mee heb gedragen. Verlangend naar iets wat er niet was…
Heideroosjes – Homesick for a place that does not exist
http://youtu.be/9GDSVSnbGsc
December 2012 - Soms worden er keuzes door andere gemaakt en sta je er alleen voor. Worden jaren gewist… Stiekem krijg je dan ook de ruimte voor een nieuwe start
Jack Johnson – Only the ocean
http://youtu.be/8Nbb-WoBUTU
December 2012 t/m januari 2013 - Pas nadat het over was heb ik hem leren kennen en besefte dat ik hier eigenlijk helemaal niet gelukkig van werd
Passenger – let her go
http://youtu.be/RBumgq5yVrA
Januari 2013 t/m februari 2013 -Ken je dat gevoel? Verloren, alleen, leeg? Ga dan daarheen waar je je hoofd leeg kan maken…
The Bouncing Souls - ghosts on the boardwalk
http://youtu.be/xfMA1sFSuMI
Maart 2013 - Op een dag wordt alles weer beter… het besef
Sportfreunde Stiller – Frühling
http://youtu.be/58Yhb093qRE
30 maart - Een nieuwe passie, een nieuwe liefde; Surfen! Tekst is in dit geval minder van belang. Wel een lekker liedje
Surf wax America – Weezer
http://youtu.be/x01aelZcRew
Maart 2013 t/m nu - Op deze plek zouden meerdere liedjes kunnen staan. Vooral vrolijke liedjes die omschrijven hoe fijn dingen kunnen zijn. Liedjes over nieuwe ervaringen. Liedjes over vlinders, bloemen, bijtjes, mooie golven, de zon, een zomerregen enzovoorts. Ik kies ervoor om hier verder geen link neer te zetten aangezien het teveel liedjes zouden worden
Juni 2012 t/m nu - Verder voor ieder die een paar wijze woorden voor me had, een simpele omarming of er gewoonweg voor gezorgd heeft dat ik een fijne tijd had of er voor me was
Sportfreunde Stiller: Applaus Applaus
http://youtu.be/m-oY4H95XAM
Dit was mijn jaar in een overzicht. Ik kan nu met een gerust hart zeggen dat ik me gelukkig voel. Het enige wat mij nu nog rest… benieuwd zijn naar wat het komende jaar mij brengen gaat en of een “teken” wat ik op de terugweg kreeg iets betekent… ja ja, cryptisch, ik weet het. Mocht het zo zijn, dan zal dat vast wel een keertje op facebook verschijnen. En nee, het heeft niets met religie te maken.
Ik ga me nog even een paar uurtjes 27 voelen en dan op tijd m´n bed in. Morgen wachten de golven op me ergens op de grens van Zandvoort en Bloemendaal!
zaterdag 30 maart 2013
Mijn eerste "surfstapjes"
"Our whole universe was in a hot dense state,
Then nearly fourteen billion years ago expansion started. Wait...
The Earth began to cool,
The autotrophs began to drool,
Neanderthals developed tools, We built a wall (we built the pyramids),
Math, science, history, unraveling the mysteries,
That all started with the big bang!"
30 Maart 2013 - Om 8 uur word ik wakker van mijn vaste ochtendeuntje; de themesong van "The big bang theory". Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven. Een dag die heel veel voor me zal veranderen, al besef ik dat nu nog niet zo heel erg goed. Een gezonde vorm van zenuwen gaat door m´n lijf. Vandaag heb ik m’n eerste surfles!
Gister sneeuwde het nog en de temperatuur kwam niet hoger dan 3 graden. Dat zou vandaag niet anders zijn.
"Kou zit tussen je oren..."
Then nearly fourteen billion years ago expansion started. Wait...
The Earth began to cool,
The autotrophs began to drool,
Neanderthals developed tools, We built a wall (we built the pyramids),
Math, science, history, unraveling the mysteries,
That all started with the big bang!"
30 Maart 2013 - Om 8 uur word ik wakker van mijn vaste ochtendeuntje; de themesong van "The big bang theory". Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven. Een dag die heel veel voor me zal veranderen, al besef ik dat nu nog niet zo heel erg goed. Een gezonde vorm van zenuwen gaat door m´n lijf. Vandaag heb ik m’n eerste surfles!
Gister sneeuwde het nog en de temperatuur kwam niet hoger dan 3 graden. Dat zou vandaag niet anders zijn.
"Kou zit tussen je oren..."
Nadat ik m’n katjes en mezelf
voorzien heb van ontbijt, zoek ik m’n spullen bij elkaar waaronder mijn pas gekochte bikini. Ja je leest het goed, kans op
sneeuw buiten en een bikini inpakken om te gaan surfen…
Tijdens een tussenstop richting Zandvoort gaat mijn telefoon. Er staan eigenlijk te weinig golven. De teleurstelling is erg groot… maar, zegt de betreffende surfleraar, dat als ik wil, dat ik toch die kant op kan komen en dan kijken we wel even hoe het zal gaan.
Opgelucht dat het toch door zal gaan stap ik een kwartiertje later weer in de auto om verder te rijden naar het strand. Eenmaal daar word ik eerst de verkeerde kant opgestuurd door een behulpzame frikadel etende meneer om vervolgens Zandvoort binnen te rijden Ik bel ik mijn surfleraar om te vragen waar ik moet zijn en het blijkt dat ik er al aan voorbij gereden ben.
Ik draai de sleutel van het contact om en dan is het stil. Mijn hartslag versnelt en ik ben nerveus. Zodra ik uitstap roept de visboer een stukje verderop naar me dat ik de auto maar even moet verplaatsen naar een van zijn parkeerplaatsen zodat ik gratis kan parkeren (op voorwaarde dat ik wel het water in ga!). Ik verzet de auto en nadat ik de visboer heb bedankt loop ik de strandopgang af. Mijn surfleraar, Lars, staat me al op te wachten. Wat een warm welkom. De surfschool zit bij een leuke strandtent: Rapa Nui. Het ziet er allemaal erg gemoedelijk uit en ik zie mezelf hier al in de zomer op het terras zitten na een surfles.
Bijlkbaar ben ik de enige voor deze les. Wat een luxe, dat wordt een privéles!
Na een snelle kennismaking en een heerlijk glas koffie krijg ik de theorie van het surfen uitgelegd. De theorie gaat over de soorten golven, het breken van de golven, de stromingen etcetera. Heerlijk hoe passievol mijn surfleraar daarover vertelt. Het kan niet anders dan dat dit een onwijs leuke les zal worden.
Tijdens een tussenstop richting Zandvoort gaat mijn telefoon. Er staan eigenlijk te weinig golven. De teleurstelling is erg groot… maar, zegt de betreffende surfleraar, dat als ik wil, dat ik toch die kant op kan komen en dan kijken we wel even hoe het zal gaan.
Opgelucht dat het toch door zal gaan stap ik een kwartiertje later weer in de auto om verder te rijden naar het strand. Eenmaal daar word ik eerst de verkeerde kant opgestuurd door een behulpzame frikadel etende meneer om vervolgens Zandvoort binnen te rijden Ik bel ik mijn surfleraar om te vragen waar ik moet zijn en het blijkt dat ik er al aan voorbij gereden ben.
Ik draai de sleutel van het contact om en dan is het stil. Mijn hartslag versnelt en ik ben nerveus. Zodra ik uitstap roept de visboer een stukje verderop naar me dat ik de auto maar even moet verplaatsen naar een van zijn parkeerplaatsen zodat ik gratis kan parkeren (op voorwaarde dat ik wel het water in ga!). Ik verzet de auto en nadat ik de visboer heb bedankt loop ik de strandopgang af. Mijn surfleraar, Lars, staat me al op te wachten. Wat een warm welkom. De surfschool zit bij een leuke strandtent: Rapa Nui. Het ziet er allemaal erg gemoedelijk uit en ik zie mezelf hier al in de zomer op het terras zitten na een surfles.
Bijlkbaar ben ik de enige voor deze les. Wat een luxe, dat wordt een privéles!
Na een snelle kennismaking en een heerlijk glas koffie krijg ik de theorie van het surfen uitgelegd. De theorie gaat over de soorten golven, het breken van de golven, de stromingen etcetera. Heerlijk hoe passievol mijn surfleraar daarover vertelt. Het kan niet anders dan dat dit een onwijs leuke les zal worden.
Na de theorie is het dan toch echt tijd om de kou in
te gaan. Ik krijg een wetsuit aangereikt, een paar handschoenen,
schoentjes en een cap. Lars wijst me de kleedkamer waar een heerlijk
warm straalkacheltje is neergezet. Zo snel mogelijk probeer ik me in het wetsuit te
wurmen en dan bedenk ik me dat ik mijn bril nog op heb. Zonder spiegel probeer ik m'n lenzen in te doen. Dat is even een uitdaging op zich. Snel trek ik dan de schoentjes aan en ga ik weer naar buiten waar Lars
al klaarstaat met 2 surfplanken van 3 meter. Oei… die dingen zijn best groot!
Na nog een korte uitleg over de opbouw van een surfboard moet ik zelf aan de slag. We leggen de surfboards in het zand en Lars laat me zien hoe ik moet paddelen en opspringen om een golf te kunnen pakken. Voeten ver genoeg uit elkaar, blik vooruit en je knieën iets gebogen. Linkervoet voor… Ik probeer het een paar keer na te doen en ik sta nu al te wankelen wanneer ik opspring. Dat wordt nog wat zo in het water... Ik neem me voor dat ik dit thuis ga oefenen.
Lopend naar de rand van het water besef ik pas echt hoe groot die surfplank eigenlijk is. M´n armen zijn te kort om de plank gekanteld aan een zijde van me te dragen, dus moet ik de plank maar op m´n hoofd leggen. Daar lopen we dan. Mensen kijken ons aan alsof we gek zijn. Vlak voor het water laat Lars nog even zien hoe de leash vastgemaakt hoort te worden aan m´n enkel en dan gaat het toch echt gebeuren… De eerste stapjes in de zee richting de eerste golven die ik zou gaan proberen te berijden. Lars laat zijn surfboard nog op het strand liggen zodat hij mij kan helpen met het eerste begin. Het gevoel van het water om me heen voelde bevrijdend. Elke stap verder richting de branding en elke stap verder naar buiten is een stukje nieuwe vrijheid.
De anderhalf uur daarna bestaan uit het uitzoeken van een goede golf, proberen op te staan en een golf meepakken en vooral weer heel veel van het surfboard af vallen, terugpaddelen. Wat geniet ik hiervan. Er wordt veel gelachen, gezellig gekletst om vervolgens weer proberen het surfen onder de knie te krijgen. Ondertussen laat het weer haar vele gezichten zien: zon, sneeuw, bewolking, wind en hagel. Erg bijzonder!
Op een gegeven moment stelt Lars voor dat ik misschien beter kan proberen om met m´n andere been voor te surfen. Dat gaat toch al iets soepeler. Uiteindelijk lukt het me zelfs om één keer echt te staan op m´n board en ben ik nog meer gedreven om thuis te gaan oefenen om het opspringen en gaan staan te leren! Na een uurtje of 2 in het water begint de vermoeidheid toch wel toe te slaan. Eigenlijk wil ik het water nog niet uit, want wat is dit leuk! Helaas is de les toch echt bijna voorbij. We proberen nog een paar schuimgolfjes richting het strand mee te pakken en eenmaal op het droge voel ik me intens gelukkig. We maken de leaches vast aan het board en lopen terug naar Rapa Nui.
Helaas is de geiser stuk gevroren waardoor er geen warme douche is na het surfen. Het scheelt dat ik de kou ook nog niet echt voel en het is lekker warm in de kleedruimte dankzij het kacheltje.
Zodra ik eenmaal binnenzit bij Rapa Nui begin ik eigenlijk pas te merken dat ik het echt koud heb. De warme chocolademelk komt dan ook als geroepen! Er komt ineens nog een jongeman bij zitten die ook een surfles geboekt heeft, maar daar was blijkbaar wat miscommunicatie.
Uiteindelijk heeft Lars een andere surfleraar (Ook Lars) bereid gevonden om die les te geven zodat behalve ik die dag nog iemand zijn vuurdoop voor het surfen kan ondergaan. We zitten nog een tijdje gezellig en drinken wat tot we van tafel wisselen aangezien ik het nog steeds erg koud heb. Daar staat een lekker kacheltje en met nog een warme chocolademelk warm ik uiteindelijk nog even goed op.
Op een gegeven moment komt de surfleraar van Sven binnen en kan hij aan zijn les beginnen. Ik klets nog gezellig wat met Lars die met onwijs veel passie vertelt over hoe hij begonnen is met het surfen. Geweldig om hem te horen praten hierover en het bevestigt voor mij alleen maar meer dat ik de juiste keuze heb gemaakt om hiermee te beginnen.
Lars tipt me nog dat ik in plaats van naar Fuerte Ventura, de bestemming die ik uit had gezocht voor m´n surfvakantie, misschien beter mee naar Frankrijk kan gaan eind September of in Oktober. De keuze is dan snel gemaakt: Ik ga naar Frankrijk op vakantie!
Na nog een korte uitleg over de opbouw van een surfboard moet ik zelf aan de slag. We leggen de surfboards in het zand en Lars laat me zien hoe ik moet paddelen en opspringen om een golf te kunnen pakken. Voeten ver genoeg uit elkaar, blik vooruit en je knieën iets gebogen. Linkervoet voor… Ik probeer het een paar keer na te doen en ik sta nu al te wankelen wanneer ik opspring. Dat wordt nog wat zo in het water... Ik neem me voor dat ik dit thuis ga oefenen.
Lopend naar de rand van het water besef ik pas echt hoe groot die surfplank eigenlijk is. M´n armen zijn te kort om de plank gekanteld aan een zijde van me te dragen, dus moet ik de plank maar op m´n hoofd leggen. Daar lopen we dan. Mensen kijken ons aan alsof we gek zijn. Vlak voor het water laat Lars nog even zien hoe de leash vastgemaakt hoort te worden aan m´n enkel en dan gaat het toch echt gebeuren… De eerste stapjes in de zee richting de eerste golven die ik zou gaan proberen te berijden. Lars laat zijn surfboard nog op het strand liggen zodat hij mij kan helpen met het eerste begin. Het gevoel van het water om me heen voelde bevrijdend. Elke stap verder richting de branding en elke stap verder naar buiten is een stukje nieuwe vrijheid.
De anderhalf uur daarna bestaan uit het uitzoeken van een goede golf, proberen op te staan en een golf meepakken en vooral weer heel veel van het surfboard af vallen, terugpaddelen. Wat geniet ik hiervan. Er wordt veel gelachen, gezellig gekletst om vervolgens weer proberen het surfen onder de knie te krijgen. Ondertussen laat het weer haar vele gezichten zien: zon, sneeuw, bewolking, wind en hagel. Erg bijzonder!
Op een gegeven moment stelt Lars voor dat ik misschien beter kan proberen om met m´n andere been voor te surfen. Dat gaat toch al iets soepeler. Uiteindelijk lukt het me zelfs om één keer echt te staan op m´n board en ben ik nog meer gedreven om thuis te gaan oefenen om het opspringen en gaan staan te leren! Na een uurtje of 2 in het water begint de vermoeidheid toch wel toe te slaan. Eigenlijk wil ik het water nog niet uit, want wat is dit leuk! Helaas is de les toch echt bijna voorbij. We proberen nog een paar schuimgolfjes richting het strand mee te pakken en eenmaal op het droge voel ik me intens gelukkig. We maken de leaches vast aan het board en lopen terug naar Rapa Nui.
Helaas is de geiser stuk gevroren waardoor er geen warme douche is na het surfen. Het scheelt dat ik de kou ook nog niet echt voel en het is lekker warm in de kleedruimte dankzij het kacheltje.
Zodra ik eenmaal binnenzit bij Rapa Nui begin ik eigenlijk pas te merken dat ik het echt koud heb. De warme chocolademelk komt dan ook als geroepen! Er komt ineens nog een jongeman bij zitten die ook een surfles geboekt heeft, maar daar was blijkbaar wat miscommunicatie.
Uiteindelijk heeft Lars een andere surfleraar (Ook Lars) bereid gevonden om die les te geven zodat behalve ik die dag nog iemand zijn vuurdoop voor het surfen kan ondergaan. We zitten nog een tijdje gezellig en drinken wat tot we van tafel wisselen aangezien ik het nog steeds erg koud heb. Daar staat een lekker kacheltje en met nog een warme chocolademelk warm ik uiteindelijk nog even goed op.
Op een gegeven moment komt de surfleraar van Sven binnen en kan hij aan zijn les beginnen. Ik klets nog gezellig wat met Lars die met onwijs veel passie vertelt over hoe hij begonnen is met het surfen. Geweldig om hem te horen praten hierover en het bevestigt voor mij alleen maar meer dat ik de juiste keuze heb gemaakt om hiermee te beginnen.
Lars tipt me nog dat ik in plaats van naar Fuerte Ventura, de bestemming die ik uit had gezocht voor m´n surfvakantie, misschien beter mee naar Frankrijk kan gaan eind September of in Oktober. De keuze is dan snel gemaakt: Ik ga naar Frankrijk op vakantie!
Helaas is het nu toch echt tijd om naar
huis te gaan. Ik geef Lars nog even een lift tot aan waar zijn
auto staat en daarna vervolg ik mijn reis terug naar
Biddinghuizen. Een glimlach van oor tot oor, lekker meezingend met de
muziek en een zonnetje in mijn gezicht. De rit naar huis verloopt dan
ook gemoedelijk en snel. Eenmaal de polder weer inrijdend komen mij een paar sneeuwbuien tegemoet. Bizar eigenlijk. Al helemaal als
ik dan weer terugdenk aan het feit dat ik een paar uur geleden nog in
de Noordzee lag.
´s Avonds wanneer ik weer in m´n bed
lig voel ik me gelukkig, moe, voldaan maar eigenlijk ook helemaal
klaarwakker. Ik voel een soort adrenaline door me heen vloeien en tegelijk
protesteerden mijn spieren bij elke beweging.
Die nacht slaap ik erg weinig. De volgende dag voel ik spieren die ik lang niet meer heb gevoeld en op allerlei plaatsen zijn blauwe plekken verschenen. Echter, wanneer iemand mij zou vragen of ik weer mee zou gaan naar zee om nog een dagje te gaan surfen, dan zeg ik direct: “Ja!" Over 2 weken ga ik dan ook weer naar zee voor mijn tweede les.
Die nacht slaap ik erg weinig. De volgende dag voel ik spieren die ik lang niet meer heb gevoeld en op allerlei plaatsen zijn blauwe plekken verschenen. Echter, wanneer iemand mij zou vragen of ik weer mee zou gaan naar zee om nog een dagje te gaan surfen, dan zeg ik direct: “Ja!" Over 2 weken ga ik dan ook weer naar zee voor mijn tweede les.
Mijn nieuwe passie is geboren. Ik voel
me weer thuis daar waar ik hoor: In het water!
Abonneren op:
Posts (Atom)