Stormsessie - Wijk aan Zee

Ik heb moeite om mijn board goed vast te houden en klem hem stevig vast tegen mijn zij. De wind trekt er aan terwijl ik naar het water loop. M'n voeten zakken bij elke stap een stukje weg in het zand en de regen striemt tegen m'n wetsuit. Ondertussen gaat mijn hart tekeer en staat er een enorme glimlach op mijn gezicht.

Even kijk ik over het water en zie ik hoe de golven elkaar opvolgen in een vast ritme. Van binnen voel ik de spanning steeds meer opbouwen. Ik loop een stukje het water in en leg mijn board op het water voordat ik mijn leash vastmaak waarna ik nog een klein stukje verder de zee inloop. Nog even kijk ik naar de golven en dan stop ik met nadenken. Liggend op mijn board paddle ik uit. Krachtige slagen en ondertussen voel ik me een nietig klein meisje. Het element waarin ik me thuisvoel laat me zien welke kracht het bezit en ik voel een diep respect.
Ik paddle door tot ik op dezelfde lijn lig als de andere surfers. Behalve mijn surfmaatjes zie ik nog wat bekenden en ik zwaai naar ze. Het valt me op dat ik de enige vrouw ben.
De surf is heftig en het blijkt erg lastig te zijn om een golf te kunnen pakken. Uiteindelijk lukt het me en met een, voor mij, ongekende snelheid glijd ik langs de golf naar beneden om een heerlijk lang ritje te kunnen maken. Wanneer ik denk dat het ritje voorbij zal zijn krijg ik het volgende golfje te pakken en sta ik weer bijna op het strand.
Ik probeer weer terug te paddlen naar de line-up. Wanneer ik daar ben ben ik moe, maar ik voel me intens gelukkig. Mijn handen en voeten zijn inmiddels zo koud dat ze pijn doen van de kou, maar ik wil er nog niet uit. Even let ik niet op en kom ik onder een hoge golf terecht. Zodra ik weer boven water ben klim ik weer gauw op mijn board en paddle ik weer een stukje naar achteren. Mijn surfmaatjes geven aan dat het bijna tijd is om er uit te gaan. Ik besluit er dan voor te gaan... Nog één golf....
Een aantal van de golven die op me af komen laat ik aan me voorbij gaan. Daar is hij dan... die ene golf die ik echt wil pakken. Hoe dichter deze bij me komt  hoe hoger hij wordt. Een seconde twijfel ik en dan begin ik hard te paddlen. Mis. Hij gaat onder me door en ik paddle weer een klein stukje terug. Ik kijk om me heen en ik zie hoe de andere surfers om me heen proberen om de volgende golven te pakken. Even wacht ik weer zittend op mijn board tot de golf komt die ik wil pakken. Eerst glijdt mijn rechterhand in het water die gevold wordt door mijn linkerhand. De pijn in mijn handen van de kou ben ik helemaal vergeten.
Mijn rechterhand glijdt weer in het water met een lange doorhaal, links, rechts, links.... steeds sneller volgen de slagen elkaar op en ik voel hoe de golf me meeneemt. Ik spring op en glijd voor de laatste keer die dag de golf af. Er verschijnt een grijns van oor tot oor op mijn gezicht en pas op het moment dat van mijn board stap voel ik dat het inmiddels heel hard hagelt. Terwijl ik nog in het water sta maak ik mijn leash los en maak hem weer vast aan mijn board. Mijn surfmaatjes staan op het strand op me te wachten om weer vechtend tegen de wind terug te lopen naar de auto waar we ons weer omkleden.
Er gaat een warme gloed door me heen. Adrenaline, een intens geluksgevoel verdrijft de kou. Die grijns is de eerste paar uur niet van mijn gezicht te krijgen en ik denk: "Laat de winter maar komen!"

Even weer een klein meisje

Vanuit de tram zie ik het reuzenrad en even voel ik me weer als een klein kind. Een stiekeme grijns verschijnt er op mijn gezicht en ik denk er aan hoe leuk het zou zijn om de stad van daarboven te bekijken. Even twijfel ik… Zal ik uitstappen op De Dam en een kaartje kopen? Uiteindelijk doe ik het toch maar niet aangezien ik dit moment graag met iemand zou willen delen. Wie weet een volgende keer...

Bereikbarbaar

Met een lichtelijk paniekgevoel doorzoek ik mijn zakken en mijn tas. Ik kan mijn telefoon niet vinden. Dan denk ik er ineens aan dat deze wellicht nog thuis op de verwarming ligt. 

Langzaam word ik bewust van de mensen om mij heen. Ik zit in de trein. De mensen om mij heen zijn stil, op enkele uitzonderingen na. 
Een vrouw praat in haar telefoon die ze stevig tegen haar oor aandrukt. De zinnen die ze uitspreekt zijn leeg, de emoties die ze uit wil drukken zijn hol. De dingen waar ze zich druk om maakt zijn eigenlijk de verkeerde dingen.

Weer kijk ik om me heen en dan komt er een sereen gevoel van rust over me heen. Die telefoon ligt lekker een dagje thuis. Er verschijnt een glimlach over mijn gezicht en ik geniet van de opkomende zon waarna ik lichtelijk in gedachten verzink en me besef: Wat ben ik toch een gelukkig mens!