Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...

Spiegels, weerspiegelend gesteente en glas, stille wateroppervlaktes en fata morgana's. Allen mysterieus op hun eigen wijze. Althans, voor mij...

Als klein meisje had ik er al ontzag voor. De wereld die verscholen gaat achter de weerspiegeling die me tegemoet kwam. Alles was gelijk, maar niets is wat het lijkt. Ik ging dan heel dicht staan bij hetgeen mij een blik verschafte in een onbekende wereld, waar alles net even anders was. Ik probeerde om het hoekje te gluren om te zien wat ik niet kon zien. Voelde dan een soort nieuwsgierigheid en hunkering naar het ontdekken van datgeen ik niet kon bevatten.

Nu nog steeds betrap ik mezelf er op dat ik spiegelingen anders probeer te benaderen dan wanneer ik slechts naar een omgekeerde zelfreflectie kijk. Ik zie mezelf dan, maar toch voelt het niet eigen. Mijn andere ik glimlacht me tegemoet, maar ben ik dit wel? Ik sluit mijn ogen en vraag me af wat mijn reflectie op dat moment onderneemt en wat er gebeurt in de wereld die zich daaromheen bevind. Leven we allemaal in een illusie en zijn wij de weerspiegeling?

Ik moet bij mezelf blijven. Mijn ogen openen zich en ik glimlach nog een keer naar het meisje in de spiegel voordat ik haar de rug toekeer en terugkeer in mijn eigen vertrouwde wereld. Het mysterieuze in de weerspiegeling laat ik achter me.

Een observatie

Waterdruppels glijden van de tegels aan de wanden terwijl een zachte nevel het plafond verhult. Vanuit het bad stijgen dampende kokos- en kaneelgeuren tegemoet. We zitten in een bubbel, een kleine wereld die even niet verder rijkt dan mijn badkamerdeur. Geen raam en geen spiegel, geen deur die op dit moment toegang verleent aan het hier en nu.

Zijn weelderige krullen rusten op het nu nog koude porselein. Honderden kleine waterparels glinsteren op zijn huid. Zijn ogen zijn gesloten en zijn ademhaling is rustig en toch zacht hoorbaar. In zijn hals pulseert een ader op het ritme van zijn hart. Hij is ontspannen.

Met een kleine glimlach rond zijn lippen luistert hij naar de warme stem van Gerard Reve die onze bubbel vult.

Ik ben verward. De overgangen van de teksten die mijn oren vullen doen vreemd aan. Het zal wel aan mij liggen. Ik heb immers het eerste deel van het verhaal niet gehoord. Hem lijkt het niets te deren en hij luistert aandachtig verder.

Zijn borstkas gaat rustig op en neer terwijl zachte druppels af en toe de stem vanuit de speakers aanvullen, wanneer ze de spiegel van het water even breken om vervolgens een te worden met het geheel.

Weer een vreemde overgang in de omschrijving van eigenlijk oersaaie dagelijkse gebeurtenissen. Toch trekt het mijn aandacht en besef ik dat we eigenlijk veel te weinig stilstaan bij alledaagse dingen die eigenlijk heel gewoon zijn, maar uiterst bijzonder.

Hij opent zijn ogen, kijkt lichtelijk verdwaasd uit zijn ogen en beseft dan dat de afspeellijst op shuffle staat. Ineens is het verhaal veel zinvoller. Ik sluit dan ook eindelijk mijn ogen en laat me meezuigen in het verhaal...

Oeps... ik klikte per ongeluk op verzenden

Het is zo gemakkelijk om iets online te zetten. Eigenlijk te gemakkelijk. Door media zoals Facebook en Twitter slingeren we allerlei gedachtes, selfies, video's en wat je verder maar kan bedenken, de wijde wereld in.

Er is geen rem op, wat je plaatst is immers ook gemakkelijk weer te verwijderen. Tenminste... Over de eventuele gevolgen van een geplaatste uiting wordt vaak niet of nauwelijks nagedacht. Wat door de een als grap gezien wordt, wordt door de ander ervaren als kwetsend. De grens tussen goed en kwaad is hier nauwelijks zichtbaar. 

Een gevolg hiervan is helaas ook het online pesten. Daar waar je vroeger wel twee keer nadacht over hetgeen je schreef, hebben we nu binnen enkele seconden onze gedachten gedeeld met de hele wereld. Internet is een platform waar mensen al gauw aansluiting vinden bij gelijkgestemden. Deze gelijkgestemden zijn echter vaak geen gelijkgestemden. Schijn bedriegt...

Neem als voorbeeld een foto met een afbeelding van iemand anders dan jijzelf, die jij online zet. Ten eerste schend je daarmee de privacy van de ander en ten tweede kan het zijn dat je iemand ongewild in een vervelende positie zet. Jouw idee daarachter is dat het als grap bedoeld is. Mensen beginnen te lachen. De betreffende foto wordt gedeeld. Anders dan vroeger, toen een foto nog daadwerkelijk gekopieerd moest worden met de hand, is de kans aanzienlijk dat een ghypte foto uiteindelijk terecht komt bij degene die staat afgebeeld. Het gevolg kan te overzien zijn, maar je zou er maar net de verkeerde mee treffen... Denk eens na over de eventuele gevolgen of nog beter; denk er eens overna hoe het zou voelen als jij degene bent die belachelijk gemaakt wordt en daarmee het lachertje van de dag wordt.

Respecteer elkaars privacy, wees bewust van daden die snel reizen en denk er over na wat jij ervan zou vinden wanneer er ongevraagd iets van jou gedeeld wordt. Maak internet geen platform om te kwetsen. 

Blub... Ik ben een goudvis

Sinds de laatste week heb ik last van het goudvissen-syndroom. Ik probeer me dan aan iets te herinneren waar ik zojuist nog aan dacht, of wat ik kort daarvoor nog wist. Het enige wat er dan nog door mijn hoofd heengaat is: "Blub."

Het gekke is, dat ik de bijbehorende vragen wel direct weer voor de geest kan halen, maar het antwoord? Dat blijf ik je nog steeds schuldig.

Goudvissen zijn best intrigerende wezentjes. Ze zwemmen de hele dag in de rondte. Zo nu en dan zie je hun lippen geluidloos bewegen. Wat zouden ze willen zeggen? Soms zwemmen ze naar de bodem van hun aquarium en wroeten wat door de minuscule steentjes die er verspreid liggen. Ze nemen dan wel eens een steentje in hun geluidloze mond. Binnen een paar seconden laten ze dit steentje dan weer vallen. De uitdrukking op hun goud-oranje vissenkopjes is dan bijna schaapachtig te noemen. Je ziet ze bijna denken: "Eeeeeehm....". Vrolijk zwemmen ze dan weer verder alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat is het ook. Wij mensen maken het leven gecompliceerd en willen veel te veel informatie opslaan in hetgeen onder ons schedeldak verborgen ligt.

Ineens schiet me een antwoord te binnen waar ik niet meer op kon komen. Ik sta te popelen om een berichtje te sturen naar degene die het vroeg. Ik open gretig de sms-functie op mijn telefoon. Als eerste moet ik de naam invoeren van de ontvanger. Wie was dat ook alweer? Wie stelde me de vraag waarop ik het antwoord nu wel weet...? Stilte... "Blub." Ik sluit de sms-functie weer af.

Ehm... Waar schreef ik nou ook alweer over? "Goudvissen," zei je?

De enige logische plek om te zijn

Zodra de deur open gaat, komt de vertrouwde geur me tegemoet. Vroeger was dit het standaard parfum wat me omhulde. Eau de chloor. Gelijk voelt het weer vertrouwd en klopt het. Dit is de enige logische plek waar ik op dit tijdstip zou moeten en kunnen zijn.

Het is zes uur 's morgens en over een kwartier begint de zwemtraining. Deels stap ik in een nieuwe wereld, het is immers een nieuwe zwemvereniging, maar grotendeels is elke stap weer een stap dichter bij hetgeen mij gelukkig maakt en naar het oude vertrouwde.

Zwemmen was altijd mijn grootste passie, was... Tegenwoordig heeft surfen de belangrijkste plaats in mijn leven ingenomen. Toch voel ik bij elke nieuwe slag die ik maak dat ik dit toch wel heel erg gemist heb. Elke nieuwe insteek van mijn hand geeft me een hernieuwde boost en elke doorhaal geeft me een grotere glimlach. Na elk keerpunt lijk ik even te zweven in het hemelse blauwe.

Wanneer ik na anderhalf uur het water weer uitklim voelen m'n spieren vermoeid, ben ik rozig en kan ik niet anders zeggen dan: "Ik ben weer thuis."

Stoute groentes en sexwax... Niets is wat het lijkt

De toon werd al gezet in de supermarkt, waar groentes al in een totaal ander daglicht gesteld werden. Ik kon diezelfde groentes niet meer met dezelfde ogen zien. Courgette en aubergine... Ze waren ineens stoute groentes. Ze verdwenen in mijn winkelmandje waarna ik lichtelijk van slag was tijdens de rest van de ronde door de supermarkt.

Eenmaal thuis werden de voorbereidingen getroffen om eens lekker helemaal los te gaan. Nadat de stoute groentes in de koelkast waren gelegd, werden de tafel en bank vrij gemaakt. Behoedzaam werd hij er op neergelegd. Nietsvermoedend wat hem stond te gebeuren. Deze twee dames zouden hem wel even onder handen nemen.

Voorzichtig werd de eerste verpakking geopend waarna de inhoud door onze beide handen ging. We giechelden. Uiteindelijk zouden we er acht keer overheen gaan. Ik mocht beginnen. Het werd handwerk.

Met lange halen werden de eerste markeringen gezet. We hadden nog geen flauw vermoeden wat het eindresultaat zou worden wanneer we klaar met hem zouden zijn. Zou het voldoening geven? Zou hij strakjes helemaal klaar zijn voor alle lekkere, mooie en lange ritjes?

Na elke ronde ging het steeds makkelijker. We wisselden elkaar af. Na 4 rondes openden we een nieuwe verpakking. De inhoud werd met elke haal zachter in onze handen.

De laatste ronde werd afgesloten met draaiende bewegingen. Trots keken we naar het eindresultaat en een giechel konden we niet onderdrukken.

Een naam heeft hij nog niet, maar hij mag zich gelukkig prijzen dat Samantha degene is die hem voortaan zal berijden.

Surfboard van Samantha. Gebruikt waxmerk: Mr. Zogs sexwax

Amsterdam door andere ogen

Lichtelijk tipsy zie ik alle lampjes vanuit de tram aan me voorbij schieten. Om me heen hoor ik allerlei exotische talen. Mensen lachend, kijkend op plattegronden en vragend waar halte "Damned square" is...: "Twee haltes terug meneer. Het volgende station is Amsterdam centraal."

Toch bijzonder eigenlijk dat niemand dezelfde stad op dezelfde manier waarneemt.

Ik probeer me te verwonderen over wat ik zie en ineens voel ik me als een soort toerist in de stad die ik bijna dagelijks bezoek.

Ik kijk glimlach naar de mensen die me aankijken. Tijd lijkt even niet te bestaan.

Wanneer ik in de hal van het centrale station in Amsterdam sta, heb ik ineens het gevoel in een soort van bubbel te staan. De mensen om me heen lijken me in sneltreinvaart te passeren in allerlei richtingen. De gezichten van de mensen geblurred.

Het is tijd om de trein naar m'n nieuwe thuisstad Haarlem te pakken en ik laat de stad die ik even met andere ogen zag, achter me...

Vrij

Toen ik begon met surfen, kon ik nog niet bevatten hoe immens groot het gevoel van vrijheid zou zijn dat ik zou ervaren. Iedere keer weer opnieuw. Ik besloot dan ook, dat ik dit gevoel op deze wijze wilde behouden. Dit zou iets voor alleen mezelf zijn en ik zou dit niet delen met anderen om aan een sociaal wenselijk kader te voldoen.

Mijn passie wil ik alleen dan delen, wanneer het mij ernaar is. Ik wil het ook alleen delen met degene met wie het op dat moment goed voelt. Ik wil dan gewoon even geen plichtsbesef ervaren en al helemaal geen verantwoordelijkheid af moeten leggen.

Allergisch ben ik dan ook voor mensen en situaties die mij daarin belemmeren. Vaak zijn de bedoelingen daarin alleen maar goed en puur uit enthousiasme, maar ik voel me dan in het nauw gedreven.

Noem het asociaal. Noem het kinderachtig, maar ik kies er tegenwoordig voor om dan eens niet ervoor te kiezen om anderen te pleasen. 

Surfen is vrijheid. Vrijheid in m'n hoofd. Niet bedoeld voor anderen, vrijheid voor mij alleen.

Een waardeoordeel

Ik ben het helemaal spuugzat. Ik houd van mensen. Of ze nou groot of klein zijn, dun of dik, met een kleurtje of blank en de geaardheid doet er al helemaal niet toe. Ik val op mannen. Nou en?! Zou het iets uitmaken als ik op vrouwen zou vallen? Zou de wereld er langzamer of sneller van gaan draaien? Zou ik er iemand mee kwaad doen? 'Nee' lijkt hier het passende antwoord.

De afgelopen maanden zijn de discussies rondom mensenrechten, met name homo-emancipatie en homo-rechten weer hoog opgelaaid. Ik kan het niet meer aanhoren! Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Ik vind dat iedereen gelijke rechten moet hebben en moet kunnen genieten van een vrij en onbezorgd leven, maar in onze huidige maatschappij zijn wijzelf degenen die ervoor gezorgd hebben dat bepaalde zaken als iets slechts zijn getypeerd.

Iets is niet zomaar goed of slecht. Iets is goed of slecht wanneer er een waardeoordeel aan verbonden is. Vaak is dit een waardeoordeel wat al eeuwen oud is, maar waar velen zich aan vastklampen alsof leven zonder dit waardeoordeel niet zou kunnen bestaan.

Wanneer elk mens zijn gezonde verstand zou gebruiken, en niet per definitie binnen de gebaande paden zou blijven lopen, zouden vele waardeoordelen al anders vallen. Sta er eens goed bij stil dat ieder mens waardevol is. Het ene mens is niet waardevoller dan de ander. Zelfs niet een of andere popster, de paus of de koning.

Vanuit mijn optiek is geen enkel mens slecht, tenzij hij of zij anderen onnodig kwetst, pijn doet of bewust klein maakt. Iemand is goed zodra hij of zij anderen in hun waarde laat en geen misbruikt maakt van kwetsbare anderen. Iedereen moet gelijke rechten hebben en oh, wat zou het fijn zijn als we niet in hokjes zouden denken.

Homo's, lesbiennes, transgenders, hetero's... ik houd van ze allemaal, maar ik val op mannen. Nou en?!

Valentijnsdag

Nee, ik schrijf geen kaartje voor valentijnsdag en ik verwacht al helemaal geen kaartjes in mijn brievenbus. Wanneer ik door de winkelstraat loop, schreeuwen de etalages me toe dat ik mijn valentijn moet verrassen met een romantisch cadeautje. Van kaarsen tot badzout, van parfum tot een etentje en grote bossen met rozen of andere romantische bloemen. Zo lang de commercie er maar aan kan verdienen. Ik kan mijn mailbox niet eens openen de afgelopen dagen zonder een valentijnsaanbieding te zien. In mijn spam roepen diverse datingsites om nieuwe aanmeldingen, want immers, wie wil er nou alleen zijn op valentijnsdag?

Ik lig er niet wakker van. Wat me echter wel interesseert is waar valentijnsdag nou eigenlijk vandaan komt. Na wat research ontdek ik dat deze dag, net als vele andere bijzondere dagen, niet een eenduidige oorsprong heeft. Er zijn meerdere opties die zouden kunnen doorgaan voor de originele bron.

Jaaaaaaren geleden werden er briefjes met ongehuwde vrouwennamen in een grote vaas gegooid en mochten de ongehuwde mannen er een uittrekken. Deze twee vormden dan samen voor die ene dag een stel, of je elkaar nou leuk vond of niet, je moest het er maar mee doen. In mijn ogen is niet niet bepaald romantisch...
Een andere mogelijke oorsprong ligt bij iemand waarvan zijn hoofd helaas gescheiden werd van de rest van zijn lichaam. Hij trouwde stiekem stellen die eigenlijk niet mochten trouwen aangezien militairen in die tijd niet mochten huwen. Dat klinkt al iets romantischer. De betreffende persoon was priester Valentijn en volgens de vertellingen heeft hij vlak voor zijn decapitatie de blinde dochter van een gevangenisbewaarder weer het licht in de ogen geschonken door haar een bloem en een briefje te sturen, ondertekend met "Van je valentijn".
Niks geen fladderende cupido's, hartjes en "over the top" liefdesverklaringen.

Als de tijd rijp is, zal ik mijn romantische kant wel weer laten zien. Dan ontvangt degene een handgeschreven brief, verras ik diegene met iets liefs en op het tijdstip wat mij uitkomt. Ik ben niet gemaakt voor de commercie en ik wil er dan ook niet in meegaan. Toch wens ik jullie allemaal een grote dosis liefde, vriendschap en genegenheid. Geef elkaar eens een knuffel en voel de warmte die in deze simpele geste zit.