vrijdag 31 juli 2015

Een wijze les - het gevaar van vermoeidheid

De hele ochtend vanaf kantoor zat ik uit te kijken naar het moment dat ik het kantoor uit kon rennen met m'n surfboard onder de arm en de auto in zou stappen naar mijn favoriete surfspot. De golven zullen goed zijn en het zonnetje schijnt de hele ochtend al uitbundig. Het zou een van die zeldzame epic surfdagjes in Nederland worden waar heel surfminnend Nederland op zat te wachten. 

Wanneer ik de parkeerplaats oprijd in Velsen-Noord, staat deze al overvol. Ik heb geluk dat er net iemand wegrijdt. Het zal dus druk zijn in het water... Een jaar geleden intimideerde me dat nog heel erg en zorgde ik dat ik ver van de plekken vandaan lag waar veel medesurfers waren. Nadat een vriend me tijdens mijn road trip afgelopen jaar heeft laten zien dat ik wel degelijk bij de piek kan gaan liggen, ben ik daar een stuk zekerder in geworden. Ik heb er dan ook veel bijgeleerd afgelopen winter en ik weet mijn board onder controle te houden zonder anderen daarmee in gevaar te brengen. 

Snel kleed ik me om, wax m'n board nog even goed en loop dan zo snel mogelijk naar het water. Inderdaad... het is druk, maar ik zie maar weinig bekende gezichten in het water. Terwijl ik uitpaddle zie ik ineens een surfboard zonder zijn eigenaar voorbij komen. Geen leash. Vroeger toen er nog geen leashes bestonden was dit een gebruikelijk beeld, maar tegenwoordig niet meer. Met deze drukte vormt dit een enorm gevaar voor de andere surfers. 

De eerste 3 uur dat ik in het water lig heb ik een heerlijke sessie. Het is even wennen aan de drukte, maar ik geniet. Het zonnetje verwarmt zoveel dat ik besluit om de volgende keer bij zo een warme dag mijn wetsuit in te wisselen voor boardshorts en lycrashirtje. Ik krijg turns voor elkaar die ik voorheen niet voor elkaar kreeg, mijn take offs worden met elke golf beter en ik voel me relaxed en gelukkig. 

Na de eerste drie uur begint er toch wat vermoeidheid op te spelen. Eigenwijs als ik ben ga ik door. Ik heb zo erg uitgekeken naar deze sessie dat ik niet wil dat deze zal ophouden. Mijn take offs worden slordig, mijn balans op de golf is steeds verder te zoeken. De controle die ik normaalgesproken over mijn board heb lijkt te verdwijnen.

Dan gaat het binnen korte tijd 3 keer achter elkaar mis. Ik heb een wipe out in een golf waardoor mijn board de lucht in gelanceerd wordt. Een medesurfer krijgt net mijn board niet tegen zich aan. Dit had heel anders af kunnen lopen. 

Foto: Dirk Beemster 31-07-2015 Wijk aan Zee / pier Velsen-Noord
Kort daarna na een ongebalanceerd miniritje weer een wipe out. Ik probeer mijn board te pakken, maar die wordt uit mijn handen gerukt door een lading white wash. Bijna komt mijn board tegen een medesurfer aan. Ik verontschuldig me en pak gauw mijn board weer. Door de vermoeidheid krijg ik het niet voor elkaar om mijn board bij me te houden wanneer hij weer uit mijn handen getrokken wordt door een nieuwe golf. Nu komt hij wel tegen diezelfde surfer aan. Geschrokken vraag ik of alles ok is met hem. Ik schaam me diep. 

Ik paddle hierna nog een keer uit, maar wanneer ik weer achter de line up lig besef ik me ineens dat ik hier niets meer te zoeken heb vandaag. Mijn lijf is moe, mijn armen krijg ik nauwelijks nog over het water en mijn handen hebben geen kracht meer. 

Surfen in een geweldige sport en een beetje vermoeidheid hoort erbij. Fouten maken is prima zolang je er geen medesurfers of jezelf mee in gevaar brengt. 

Vanaf het strand kijk ik nog even naar de surfers die nog in het water liggen. Binnen korte tijd zie ik een hoop slordige fouten. Ik ben geloof ik niet de enige die vandaag een aantal wijze lessen leert. Althans... dat hoop ik.