zondag 15 november 2015

Onze wereld is zo klein...

Onze wereld is klein en onze belevingswereld is nog veel kleiner. We sluiten onze ogen voor alles wat zich afspeelt buiten ons voorstellingsvermogen. We nemen niet de tijd om stil te staan bij datgene wat voor anderen leeft. Of wordt ons dat simpelweg onmogelijk gemaakt?

Onze meningen worden gefundeerd op datgene wat ons "ingesfluisterd" wordt door grote persbureaus. Onze meningen worden al gekleurd voordat we er überhaupt een eigen beeld van gevormd hebben. 

In de afgelopen week zijn er weer verschrikkelijke dingen gebeurd. Waarschijnlijk stond je wereld even stil toen je op het nieuws hoorde over de verschikkelijke gebeurtenissen in Frankrijk. Weer zijn er mensen geweest die hun geloof zodanig verdraaiend om datgene te doen wat zij achten als goed en creëren daardoor een immens verdriet bij anderen. Weer wordt er daardoor een complete groepering in een slecht daglicht gesteld. Ik begrijp het niet, of misschien wil ik het niet begrijpen. Ik blijf bij mezelf en blijf er in geloven dat ieder mens iets goeds in zich draagt. Totdat diegene anders bewijst. Ik kan er geen begrip voor opbrengen wanneer je anderen mee de dood in neemt en daarmee gezinnen verscheurt, oneindig veel tranen teweeg brengt en de wereld weer een stukje harder maakt. 

Maar we vergeten iets met zijn allen... Stap eens buiten je eigen kleine wereld en besef dat er op andere plaatsen in de wereld, op hetzelfde moment, ook verschrikkelijke dingen gebeuren die ook onze aandacht verdienen. Denk eens aan de mensen in Beirut waar een dag voor Parijs ook een zelfmoordaanslag plaatsgevonden heeft. Of heb je al gehoord dat er in Japan weer een zware aardbeving plaatsgevonden heeft? Wist je al dat er al lange tijd zware  bosbranden woeden op Sumatra en Kalimantan? Besef je je dat er dagelijks mensen en dieren afgeslacht worden op de meest brute wijze zonder dat jij daar überhaupt iets van meekrijgt? Weet jij wat er zich afspeelt in dat ene huis bij jou in de straat waar dat kind elke dag teneergeslagen de deur uit gaat? Hoe klein is jouw wereld? 

Vorm jij jouw eigen mening, of neem jij klakkeloos de mening van het nieuws over? Heb jij je mening al klaar over al die mensen die hun land ontvluchten op zoek naar een beter leven? Heb je er over nagedacht wat jij zou doen als jij in hun schoenen stond? Is de discussie over wel of geen zwarte piet jouw dagelijkse portie cultureel besef?

Vandaag kleur ik mijn facebook-profielfoto niet in de kleuren van de Franse vlag. Mijn medeleven gaat uit naar ieder die het verdient en nodig heeft. Niet alleen naar de mensen in Parijs, maar ook de mensen in Beirut die hun naasten hebben verloren. Naar de mensen en dieren die hun thuis en geliefden verloren aan de vlammen die de bossen in Sumatra en Kalimanten in as leggen. Mijn gedachten zijn bij de wereld.

Lieve mensen, kijk eens buiten jouw vertrouwde wereld. Zet de televisie uit, of zoek meer bronnen voordat je jouw mening over een gebeurtenis vormt. Sta stil bij al het verdriet, niet alleen bij het verdriet wat je kent. Maar vooral... probeer elke dag onze wereld een beetje mooier te maken. Doe iets goeds voor de mensen om je heen en probeer ondanks al het kwade, het goede te zien in elk mens. Be- en veroordeel een ander niet vanwege de daden van een ander. Onze wereld is zoveel groter en mooier als we er samen aan werken.

PS: Ik be-of veroordeel niemand die zijn of haar profielfoto wel in de Franse driekleur heeft veranderd. Het is een mooi gebaar jegens de nabestaanden. Wat ik vooral wil zeggen is dat er zoveel meer in de wereld gebeurt, waar ik weinig of niets over hoor. Ik mis ook vaak een hoop nieuws en er gaan veel dingen langs me heen. 

zaterdag 14 november 2015

Uluwatu 2

Uluwatu bleef maar door mijn gedachten gaan en voordat ik terug zou vliegen naar huis, wilde ik intens graag nog een keer terug naar deze plek. De planning was eigenlijk om zondags die kant weer op te rijden, maar helaas mocht ik eerst nog even kennis maken met de Bali Belly.
Man... wat heb ik me beroerd gevoeld. Ik kon niets binnen houden en de afstand tussen mijn bed en het toilet voelde zo nu en dan mijlenver. Ik had het ijskoud, dan weer gutste het zweet van m'n lijf, de wereld onder m'n voeten draaide en vaak was het zwart voor m'n ogen.  Ach ja... je was niet op Bali als je de Bali belly niet hebt meegemaakt. Toen ik me ietsje beter voelde heb ik een arts opgezocht die me antibiotica en nog wat andere onduidelijke dingen voorschreef. Ik heb uiteindelijk bij de apotheek alleen wat norrit, ORS en pijnstillers opgehaald (antibiotica en onbekende receptjes laat ik liever voor wat ze zijn). Ik dacht dit meegenomen te hebben vanuit Nederland, maar op de een of andere manier zijn deze uit mijn bagage verdwenen.

De volgende dag had ik een surflesje gepland staan en ik besloot ervoor te gaan ook al was ik nog niet helemaal fit. Ik wil mijn tijd op Bali niet verkwisten met ziek op bed liggen. Na de les rijd ik met mijn surfboard en backpack richting Uluwatu. Onderweg zie ik ineens dat er ook een andere route is die over een tolweg lijdt. Benieuwd naar een onbekende route sla ik de weg in. De tolweg gaat over het water en de route voelt ontspannen. Tot ik bij de opgang naar de tolpoort kom... Ik raak in de war door de wegaanduiding en daardoor mis ik de afslag voor de motorfietsen en scooters. Na het betalen van de tol wordt ik dan ook aangehouden door de politie. Ik moet mijn rijbewijs laten zien en ze maken me duidelijk dat ik een overtreding begaan heb. Het eerste wat ze me zeggen wanneer ze mijn rijbewijs zien, is dat het geen international rijbewijs is. Ik houd me van de domme en kijk er zo onschuldig mogelijk bij. Vervolgens willen ze mijn rijbewijs innemen zodat ik hem morgen op het bureau op kan komen halen en mijn boete kan betalen. Ik vraag of ik de boete niet gelijk mag voldoen en bied hen 50.000 Rupiah aan. De agent kijkt me sceptisch aan en loopt even weg met mijn rijbewijs in zijn hand en overlegt met zijn collega. Na een paar minuutjes komt hij breed glimlachend terug en zegt me dat ik het als een waarschuwing moet zien. De volgende keer moet ik beter op de bebording letten en mag ik geen overtreding meer begaan. Ik beloof het plechtig en zeg nogmaals sorry en dan rijd ik verder langs het prachtig gekleurde water.

De verdere route naar Uluwatu voelt inmiddels vertrouwt en hoe dichter ik bij mijn eindbestemming kom, hoe groter de glimlach op mijn gezicht. Ik heb van tevoren geen kamer geboekt bij een homestay. Ik zie het vanzelf wel. De tijd die ik tot nu toe op Bali heb doorgebracht, heeft me onwijs veel goeds gedaan. Ik ben eindelijk ontspannen. Ik wil dingen niet meer krampachtig regelen of er grip op hebben en als eens iets niet loopt zoals ik hoop, ach... dan loopt het nou eenmaal anders.

Het asfalt maakt plaats voor klinkers en een bekend gezicht staat bij de slagboom die toegang verschaft naar de homestays en Single Fin bij mijn happy place. Ik vertel heb dat ik verblijf bij een van de homestays en ik mag doorrijden zonder te betalen. Bij Viky homestay parkeer ik en ga ik op zoek naar de eigenaar. Helaas... geen kamer beschikbaar. Dan maar door naar de homestay waar ik zou verblijven tijdens mijn eerste Uluwatu avontuur; Putu homestay. Ik heb geluk, er is nog een kamer beschikbaar, maar ik moet even een uurtje wachten aangezien de kamer nog moet worden schoongemaakt.

Vanaf een terrasje kijk ik over het water naar de golven. Het is laagtij en daardoor is het rif goed zichtbaar. Er zijn maar weinig mensen uitgepaddeld. Ineens zie ik iemand langslopen met zijn surfboard onder de arm en een verbeten gezicht. Zodra hij aan me voorbij is zie ik waarom. Zjin rug is opengeschraapt door het rif en dit heeft een enorme schaafwond veroorzaakt. De vorige keer dat ik hier was vertelde Danilo me al dat surfen met laagtij een groter risico met zich meebrengt.

Na een bordje met vers fruit en een watermeloensapje ga ik terug naar de homestay om mijn sleutel op te halen. Eenmaal in mijn kamer, krijg ik het even slecht te verduren... mijn maag was nog niet toe aan vulling. Ik besluit om eventjes te gaan liggen en na een half uurtje lijkt het weer enigszins te gaan. Rodney had me verteld over de tempel die bij Uluwatu is en de aapjes die er leven. Aangezien het nu te laag tij is om te surfen, wil ik daar wel erg graag even heen. Buiten heerst er een zinderende hitte en de rit er naartoe geeft een beetje verkoeling dankzij de rijwind,

De tempel lijkt aan het einde van de wereld te staan. Ze kijkt uit over de oceaan en er heerst, ondanks de vele toeristen, een serene sfeer. Overal waar ik kijk zie ik kleine aapjes met hun jongen. Het is een aandoenlijke aanblik, maar schijn bedriegt. De aapjes hebben er een handje van om spullen te ontvreemden van de toeristen. Her en der zie je borden die hiervoor waarschuwen. Ik zie hoe een man een foto probeert te maken van de tempel. In zijn linkerhand zijn zonnebril en in de rechterhand de camera. Op nog geen meter afstand zit een aapje de fotograferende man te bekijken. Hij wacht rustig af en grijpt dan zijn kans... weg zonnebril. Lopend op het pad over de klif proberen de aapjes slippers en sarongs te ontvreemden. Ook bij mij doen ze een poging. Ik moet lachen. Wat me goed doet, is dat deze aapjes niet in gevangenschap leven hier. Wanneer ze het zat zijn, trekken ze rustig een stukje het land in.


Terug bij mijn homestay voor vannacht, ga ik op zoek naar een plekje om te genieten van de zonsondergang. Ik eindig bij hetzelfde terrasje waar ik die middag ook al had gezeten. Aangezien mijn maag nog steeds protesteert sla ik het avondeten over en houd ik het bij wat verse Samanka juices tida gula, tida susu. Ik krijg al gauw gezelschap van een paar mannen. We hebben het over onze verbindende factor; de oceaan, de surf en de vrijheid van het reizen. Diep in de nacht nemen we afscheid, maar voordat ik naar huis ga, neem ik nog even de tijd om naar de brekende golven te luisteren en te kijken naar het schuim wat in een prachtig contrast aftekent tegen het nu donkere water.

9 uur... hoogtij, dus mijn wekker zet ik op 7 uur zodat ik van te voren op zoek kan gaan naar een ontbijtje om eindelijk weer wat brandstof in mijn lijf te hebben om een surfsessie vol te kunnen houden. Het is de eerste ochtend sinds dagen dat ik zonder buikpijn en met honger wakker word. Het zonnetje schijnt al heerlijk en de golven beginnen door het opkomende tij al een aardige hoogte te krijgen. Voordat ik de trappen af wil lopen naar het restaurantje waar ik gister heb gezeten, valt me ineens een barretje op waar ze een soort smoothie bowls maken. Vers fruit, verse granola en nog veel meer fris en goeds. Het is wat duurder dan wat ik van plan was om uit te geven, maar aangezien ik de voorgaande dagen daar bijna niets aan heb uitgegeven, vind ik dat ik mezelf dit lekker mag gunnen. De smootiebowls hebben namen van bekende surfspots. Ik kies, hoe kan het ook anders, voor de Uluwatu bowl. Ik kan je 1 ding zeggen... best breacky ever! Ik geniet intens van elk hapje. Intens geluk is wat ik ervaar. Ik ben op de meest magische plek op aarde waar ik na deze heerlijkheid weer uit zal paddlen. Wat is de wereld toch mooi!

Met een enorme grijns loop ik met mijn board onder de arm de trappen af naar de grot om uit te paddelen. Het is nog vrij rustig op het water. Ik kies er eerst voor om wat verder vooraan te blijven liggen waar ik een paar fijne ritjes heb. Dan paddle ik toch wat verder naar achter waar eigenlijk alleen maar mannen liggen. Ineens zie ik een kopje boven het water uitsteken, In een soort reflex verstijf ik ietwat op mijn board. Een paar dagen geleden zag ik bij Hyatt reef een zeeslang. Ik kan je zeggen, het zijn niet mijn meest favoriete beestjes... Maar dan ineens verschijnt er een schild boven water. Het is een zeeschildpad, ik ontspan en mijn grimas maakt plaats voor een enorme glimlach. Een medesurfer ziet mijn glimlach en komt naar me toegepaddeld voor een praatje. Dan duiken er ineens nog 2 zeeschildpadden op. Het is zo gaaf om deze dieren tijdens een surfsessie te zien. De medesurfer blijkt een enorme charmeur. Ik voel me gevlijd door zijn complimenten en we lachen samen over ons gesprek. Heerlijk toch zo een ochtend?!

Dan zie ik mijn kans. Ik lig precies op de goede plek om nog net een paar meter naar rechts te paddlen om bij de piek te kunnen liggen. Mijn slag versnelt zich en dan zwelt de golf nog hoger. Met een soepelheid die ik nog niet eerder ervaren heb spring ik op en glijd ik de golf af om vervolgens met een paar turns de golf helemaal uit te kunnen rijden langs haar schouder. Happiness all over!

Ik paddle weer uit en lig weer naast de charmeur, maar al gauw krijg ik mijn volgende kans. Het wordt een enorme wipe out, maar lachend kom ik weer boven en paddle ik voordat een enorme set zich laat zien ver genoeg naar achter. De andere surfer is verbaasd dat ik na zo een wipe out nog net zo vrolijk terug weet te paddlen. Je kan toch ook niet anders dan glimlachen en grijnzen als je op zo een plek kan surfen?

Na een uurtje of twee paddle ik terug naar de grot. Nog een keer kijk ik vanuit de grot over het water heen. Volgend jaar kom ik terug, ik beloof het de oceaan en in gedachten bedank ik haar voor wat ze mij gegeven heeft. Intens gelukkig loop ik de trappen weer op. Eenmaal weer bovenaan kijk ik nog even over het water en dan word ik op mijn schouder getikt. Het is een van de mannen die ik de vorige keer hier bij Single Fin had ontmoet. Met een zoen op m'n wang begroet hij me: "Uluwatu's magic got you, didn't it!? Ik kan alleen maar knikken en dan glijdt er ineens een paar tranen over mijn wangen. Hij geeft me een warme knuffel en we besluiten samen nog even een drankje te doen voordat ik terugloop naar mijn homestay om om te kleden en mijn spullen in te pakken om terug te rijden naar Seminyak voor de zwemles die middag.

Nusa Lembongan 2 - Nog even genieten van dit paradijsje op aarde

Wanneer ik mijn ogen open doe, schijnt het zonnetje al uitbundig. Ik ben veel vroeger wakker dan ik van plan was en aangezien ik er niet zo goed ben om in m'n eentje te snoozen, sta ik al gauw naast mijn bed. Om 10 uur heb ik afgesproken met Janna en Richard om met zijn drietjes naar de Mangrove te rijden. Nog ruim 3 uur te gaan. Na mijn ontbijtje heb ik dan ook genoeg tijd om de onderwaterwereld "voor de deur" te verkennen. Bewapend met mijn onderwatercamera'tje en zwembril loop ik tussen de zeewierplantage naar het rif waar ik de prachtigste vissen, koralen en zee-egels zie. Ik dobber een uurtje rond tot het getij nog lager wordt en zelfs zwemmen lastig wordt.



De Mangrove is prachtig om te zien, maar de enige manier om het te verkennen, is door toch iets toeristisch te doen... En toeristische dingen wilde ik eigenlijk proberen te vermijden. Uiteindelijk besluiten we na af te dingen toch mee te gaan met een bootje zodat we de Mangrove van binnen kunnen bekijken. Het had iets bijzonders. Hoe verder we naar binnen gingen, hoe stiller het werd. Het had bijna iets mythisch. Onderweg worden we gewezen op kleine krabben met 1 enorme schaar. de holtes waar zij hun behuizing van hebben gemaakt, lijken bij elkaar een soort miniatuurdorp uit vervlogen tijden.
Terug bij de homestay weet ik niet hoe gauw ik me om moet kleden. Ik wil het water in. Nog een laatste sessie bij Playgrounds. Mijn armen protesteren al lichtelijk voordat ik überhaupt het water in ga. De aqua taxi ligt gelukkig op zijn vertrouwde plek en we spreken af dat hij me 4 uur later weer op komt halen. Ik geniet intens van de laatste sessie hier, maar hoe langer de sessie duurt, hoe drukker het wordt en hoe moeilijker het wordt om een golfje te pakken. De sfeer is apart, er hangt een soort bewijsdrang in de lucht tussen de aanwezige mannen. Er wordt ingedropt alsof levens er vanaf hangen. Ik besluit iets verder vooraan te gaan liggen en zo de overblijvende golfjes te pakken tot mijn armen echt niet meer willen. Om het afgesproken tijdstip paddle ik uit naar een ponton waar ik op de aqua taxi wacht. 


's Avonds heb ik afgesproken met Paulina, Janna en Richard om bij een aantal locals een vers gevangen visje van de barbecue te eten. Het is gelijk ook ons afscheidsavondje, of tenminste, mijn afscheidsavondje van hen. Zij blijven nog wat langer op dit mooie eiland. Het is zo fijn om te beseffen dat je in een korte tijd zo een fijne band met mensen op kan bouwen. De gesprekken zijn erg fijn en we leren een hoop van de locals. Na het eten mogen we niet weg voordat we nog war mier- en mierzoete vrolijk gekleurde cakejes aangeboden krijgen. De gastvrijheid hier is bijzonder en we zeggen geen vaarwel, maar tot ziens. 


Met zijn vieren nemen we nog een paar drankjes aan het strand. Terwijl wij genieten van de warme nacht, de heldere sterrenhemel en elkaars gezelschap, sluit het restaurant volledig. Wanneer mijn ogen niet meer open willen blijven, moet ik toch echt afscheid nemen van de Chileense, de Zuid-Afrikaanse Australiër en de Nederlandse dame. Een glimlach, een knuffel en een tot ziens...

Ik hoor hoe de sleutel mij van de wereld achter de deur scheidt en dan breek ik ineens... Ik kan niet goed tegen afscheid nemen en de afgelopen weken hebben een diepe indruk op me achter gelaten. Bali heeft me enorm veel goeds gedaan. Ik ben als persoon gegroeid en heb veel van de wereld mogen leren. Ik ben dankbaar, maar nu toch intens verdrietig. Mijn leven deze maand staat in schril contrast met mijn leven in Nederland. Ik moet echt iets gaan veranderen. Niet aan mijn tijd hier, maar aan mijn leven in Nederland. 

Nog voor het helemaal licht is buiten, open ik mijn ogen. Naast me ligt mijn schrijfblok en een pen die ik voor het slapen gaan klaar had gelegd. Ik wilde iets achter laten voor het drietal waarvan ik gisteren afscheid genomen heb. Voor ieder van hen schrijf ik een kort en persoonlijk briefje wat ik bij de receptie van de homestay van Richard achterlaat. Met een zwaar hart pak ik mijn spullen in. Als laatste schuif ik met de grootste voorzichtigheid de boardsock om mijn surfboard. Met het board rustend op mijn bovenbenen, zit ik bovenaan het trappetje nog even voor me uit te staren naar alles wat er om me heen gebeurt. Het is nog stil buiten. 

Met mijn surfboard in de board rack rijd ik terug naar het haventje van waar de boot vertrekt om me terug naar Bali te brengen. Ik voel me rustig en ontspannen, maar ook vastberaden om de rest van deze maand alleen maar fijne dingen te doen en vooral verder te gaan met mezelf uit mijn comfortzone halen. De golven zijn hoog wanneer we terugvaren en soms vraag ik me af of het bootje dit wel zal houden. Heb vertrouwen, ze weten wat ze doen...

donderdag 12 november 2015

Nusa Lembongan 1 - 3 dagen (en een beetje) in het paradijs


Een van de plekken die op mijn wanna-visit list staat voor deze maand, is Nusa Lembongan. Iemand vertelde me over de surfspot Cenigan. Het water zou er kristalhelder zijn alsof je over glas surft en de golf is een left hander. Een droom dus voor mij.

Nadat ik diverse websites doorgeklikt heb en vertalingen vanuit het Bahasa dankzij google-translate begrepen heb, boek ik mijn boot tickets. Ik besluit om geen home-stay vooraf te boeken, ik zie wel waar ik uit kom en er zal vast nog wel ergens een slaapplek te vinden zijn.

Vlak na mijn boeking krijg ik ineens een mailtje in het Bahasa binnen, of ik een pick up nodig heb vanaf thuis. Ik probeer de mail in het Bahasa te beantwoorden, maar uiteindelijk schrijf ik mijn antwoord, voor het geval dat het nergens op slaat wat ik geschreven heb, toch maar ook in het Engels. Nog geen minuut later krijg ik de bevestiging van de boottrip en de pick up. Nu nog 3 nachtjes slapen...

Een paar dagen later ga ik vroeg op pad om een ontbijtje te halen bij The Batch. Vanaf hier zal ik ook opgehaald worden om naar de boot gebracht te worden die naar Nusa Lembongan gaat. Precies na de laatste hap staat de chauffeur klaar om me op te halen en via een resort waar we nog een paar mensen ophalen, rijden we naar het haventje van Sanur. Tijdens het wachten ontmoet ik een dame die voor een relatief korte vakantie naar Bali is gekomen. Tijdens het gesprek beseft ze ineens dat ze veel teveel bezig is met gehaast alles willen meemaken, in plaats van te genieten van het moment. Het ironische is, dat ik dit herken van mezelf, maar dat ik dat nog niet heb gevoeld sinds ik hier op Bali ben. Zou ik het dan echt eindelijk geleerd hebben om in het moment te leven? Met een glimlach stap ik in de boot en nadat ik mijn plekje heb opgezocht, doezel ik weg.

Wanneer ik mijn ogen open doe, ben ik terecht gekomen in een paradijsje op aarde. Ik neem even de tijd om het op me in te laten werken terwijl ik door het water naar het strand loop. Nog voor ik goed en wel aan het strand sta wordt ik gevraagd waar mijn sticker is die ik blijkbaar op mijn shirtje had moeten plakken met het hotel waar ik verblijf. Ik leg uit dat ik nog geen hotel heb en dat ik zo iets ga zoeken. Ze begrijpen me niet. Uiteindelijk vraag ik maar of ze weten waar ik een scooter of motor kan huren en gelijk staat er iemand anders naast me die me wel even zal laten zien waar dat kan.

Ik vraag naar de prijs, maar ze ontwijken eerst mijn vraag en vragen hoe lang ik de scooter die ze hebben staan nodig heb en of ik er een bike rack op wil hebben voor mijn surfboard. Ik vertel dat ik woensdagochtend weer de eerste boot terug pak en dat ik inderdaad een bike rack zou willen. Nogmaals vraag ik om de prijs, maar voordat ik het antwoord krijg, word ik gevraagd te wachten en rijdt de meneer weg met de scooter. Ik neem de tijd om bij een lokale warung wat vers fruit te kopen als lunch. De meneer komt dan ook terug gereden met de scooter, nu inclusief bike rack. Weer vraag ik naar de prijs. Hij noemt een belachelijk hoge prijs. "Mahal! Bule-price!" De meneer moet lachen en hij zakt gelijk ietwat met zijn prijs. Uiteindelijk moet ik 50.000 Rupiah per dag afrekenen, precies het bedrag wat ik in mijn hoofd had. Ik vraag nog om een helm en dan houdt de verkoper het niet meer. Hij lacht zich kapot...: "No police here, so no helmets!"


Al gauw vindt ik een prachtige homestay aan het strand. Ik heb geluk, want er is nog precies een kamer beschikbaar. Snel zet ik mijn spullen binnen neer en kleed ik me om voor een surfje. Het uitpaddelen richting de surfspot genaamd Shipwrecks heft iets bijzonders. Links en rechts van me zijn zeewierplantages en het laatste stukje gaat over een rif heen. De surf is pittig. Right handers met stijle drops en de line up is druk. Wanneer ik zit te wachten op mijn volgende golf, vertelt iemand me dat er een stukje verderop een andere spot is met lefthanders, Playgrounds. Hierover had mijn surfleraar me al verteld. Na twee uurtjes ga ik even het water uit om gauw wat te drinken en om nog een laagje zonnebrandcrème aan te brengen. Dan ren ik met mijn board weer het strand op en dan besef ik me dat Playgrounds net iets verder weg ligt dan ik dacht. Een aqua taxi biedt dan ineens echt een uitkomst. We spreken gauw een prijs af en dan ren ik nog een keer terug naar m'n homestay om geld op te halen. De eigenaar van het bootje is een vrolijke snuiter en vertelt onderweg honderduit over het leven op Nusa Lembongan.

Zodra we Playgrounds bereiken, overhandig ik hem het geld en we spreken af dat hij er drie uur later weer zal zijn om me op te halen. Met m'n board spring ik van de boot en dan paddle ik naar de heerlijk rustige line up. Even gaat er een twijfel door me heen... zal het bootje straks wel terugkomen? Ik herinner me ineens een gesprek met een Balinees over vertrouwen in de medemens en ik besluit me geen zorgen te maken.

De surfsessie is chill en ik leer er dankzij een aantal locals een hoop bij. Tegen het einde van mijn sessie raak ik in gesprek met een Australiër die al jaren een vakantiehuisje hier heeft. Hij weet me te vertellen dat deze spot voorheen Tarzan's left heette en dat het hier bij grote swells helemaal losgaat. Leuk om te weten en ik besluit dat ik hier ooit bij een grote swell nog eens zal terugkeren. Drie uren nadat ik door de aqua taxi gedropt ben, word ik ook weer opgehaald. Op de weg terug zie ik hoe in de verte de golven stukslaan op het reef van de andere surfspots. Door de enorme massa's water kleuren de golven azuurblauw bij het breken. Wat is de oceaan toch mooi...

Tijdens het avondeten raak ik aan de praat met een medesurfer die net een paar weken op een bootje met een paar vrienden langs de mooiste surfspots is gereisd. Kort daarna voegt zich nog een Chileense vrouw bij ons en met zijn drieën filosoferen we over het hier en nu. Het leven is goed!

De volgende dag gaan Richard en Pauline mee met een snorkeltripje en ik kies ervoor om voor het opkomende getij het eiland en het naastgelegen eiland te ontdekken op de scooter. Ik stop onderweg een paar keer om een gesprek aan te kunnen gaan met de locals en hen te vragen naar het leven hier. Helaas spreken maar weinig eilandbewoners Engels en daardoor wordt de communicatie wat bemoeilijkt. Een van hen vertelt me over de zeewierteelt en wat het voor hen opbrengt. Het toerisme wordt hier echter een steeds grotere bron van inkomsten en dat doet, naar zijn zeggen, het eiland momenteel weinig goeds. De mensen worden gierig naar het geld en de prachtige lege heuvels worden gevuld met de meest luxe villa's.

Bovenop een van de heuvels tref ik een kleine begraafplaats met kleine graven, Bij elk graf staat ene gekleurd parapluutje. Ik stop even om het te bekijken. Ik vraag me af waarom de parapluutjes er staan... Thuis bij de homestay van het Soul Surf Project legt Made me uit dat de parapluutjes aangeven dat de ziel van de overledene nog op aarde rondhangt en daarmee vastgehouden wordt. Normaal gesproken wordt iemand na zijn of haar dood gecremeerd, maar als er geen geld is hiervoor en voor de ceremonie die daarbij hoort, dan wordt degene begraven tot er wel genoeg geld is. Door middel van de crematie en ceremonie, komt de ziel los van de aarde en kan deze zijn of haar weg vervolgen.

Wanneer ik verder rijd, kom ik bij een brug die de eilanden Nusa Lembongen en Nusa Ceningan met elkaar verbindt, Het is een ietwat wiebelige brug waar je een voor een overheen moet rijden. Terwijl je over de brug rijdt, hoor je de houten planken onder je bewegen, Op het andere eilandje is de weg ineens een stuk slechter en hoe verder je rijdt, hoe meer het wegdek bestaat uit gaten dan uit asfalt, Ook hier neem ik weer de tijd om te praten met wat mensen. Ik geniet van alle informatie die ik krijg en probeer alles in me op te nemen. Het is zo een wereld van verschil hier vergeleken met Bali. Velen zijn nog nooit van het eilandje af geweest... Voor mij bijna te bizar om me dat voor te kunnen stellen. Onderweg zie ik bordjes die wijzen naar voorheen toeristische plekjes. Sommigen bestaan niet meer of zien er verlaten en vergaan uit. Zonde eigenlijk aangezien het er toch al is...

Op de terugweg stop ik nog even voor wat verse mango's en geniet ik van het uitzicht over de baai. thuis kleed ik me weer gauw om zodat ik weer het water in kan. Zodra mijn voetjes het zand raken zie ik de aqua taxi al in het water en de eigenaar begroet me allerhartelijkst. "Wil je echt nu al naar Playgrounds?"Volgens de meneer is het getij nog te laag en zou ik daar lang moeten wachten op de setjes. Eigenwijs als ik ben, wil ik er toch heen. Het was de juiste beslissing. Ik heb heel Playgrounds voor mij alleen en de setjes komen heel relaxed binnen. De eerste twee uur surf ik alleen, dan een uurtje met slechts 1 andere surfer samen en pas de laatste twee uurtjes druppelen de andere surfers binnen op deze spot. Ik heb een immens lekkere sessie en wanneer mijn armen als spaghetti voelen, komt de aqua taxi als geroepen! Ik voel dat mijn wangen lichtelijk verbrand zijn evenals mijn armen, maar de grijns op mijn gezicht spreekt boekdelen. Kon elke dag maar zo zijn...

's Avonds heb ik voor het avondeten afgesproken met Richard en Pauline. Helaas zie ik ze niet op het afgesproken tijdstip en na een uurtje besluit ik toch maar te bestellen. Na de vijf uur durende surfsessie heb ik onwijze honger en ik had geen zin meer om te wachten. Wanneer ik mijn eten op heb komen Paulina en Richard net terug. Ze waren de tijd een beetje vergeten. Nadat ik heb afgerekend, rijden we naar een weggetje in de buurt waar ze afgesproken hebben met een Nederlandse vrouw die ook gezellig mee gaat. Helaas is het betreffende restaurantje dicht en uiteindelijk vinden we een plekje naast het restaurantje waar ik vlak ervoor had gegeten, De gesprekken zijn fijn en het is onwijs leuk om weer even honderduit in het Nederlands te kunnen praten, Voor Paulina is het erg fijn dat zij weer even zonder al te veel na te denken in het Spaans met Richard kan praten. Dan valt mij ineens iets op, wat me de rest van mijn reis constant op zal vallen. Ik wist al dat de toonhoogte van een stem varieert, afhankelijk van hoe comfortabel iemand zich voelt om een bepaalde taal te spreken, maar er is nog iets anders. Wanneer Paulina Engels spreekt, verandert haar complete houding en mimiek. Ineens ziet ze er jaren ouder uit. Zodra ze overstapt op haar moedertaal, ziet ze er relaxed en jong uit. Het is een bijzondere bewustwording.

Voordat ik terug ga richting mijn homestay, bewonderen we de sterrenhemel en praten we alsof tijd en ruimte niet bestaan. De wereld lijkt even alleen maar te bestaan uit het strand onder ons, de oceaan voor ons en de sterren boven ons.

woensdag 11 november 2015

Nooit meer naar de dierentuin

Soms zijn er dingen die binnen een paar ogenblikken je leven kunnen veranderen, of in ieder geval je kijk op dingen doen veranderen.

Op Bali wordt veel gedaan om het toeristen zoveel mogelijk naar hun zin te maken en vooral om daar veel geld aan te verdienen. Voordat ik naar Bali toe ging, had ik hier al wat dingen over gehoord. Er was een ding in het bijzonder wat mij enorm aan het denken zette. Ik las over diverse acties waarbij er getracht werd een viertal dolfijnen een beter leven te verschaffen dan zij momenteel hebben. Zij slijten hun dagen in een veel te klein en gechloreerd zwembad. Het is bizar hoe mensen het in hun hoofd halen om dieren zo te mishandelen. In de artikelen lees ik hoe slecht de omstandigheden zijn voor deze beestjes. Ze raken blind, ze zijn gedesoriënteerd en ze zijn doodongelukkig.

Ik krijg ineens de kans om dit met eigen ogen te aanschouwen. Wie weet kan ik op de een of andere manier nog een bijdrage er aan leveren dat zij een beter leven krijgen. Eenmaal ter plaatse staat mij het huilen veel nader dan het lachen. Het is nog veel erger dan wat er in de artikelen stond die ik gelezen heb. De ogen kleuren vaal wit; een teken van beginnende blindheid. Schrammen tekenen hun huid doordat zij zich bewegen in een veel te klein bassin waardoor ze langs de kanten en bodem schuren. Ze kunnen de sonar die zij normaal gesproken inzetten om hun locatie te bepalen, niet inzetten en raken daardoor gedesoriënteerd. De vinnen zijn  beschadigd. Maar dan zie ik iets wat nog veel erger is... Ze hebben de tanden van de dolfijnen getrokken om ervoor te zorgen dat de toeristen "beschermd" worden indien de dolfijnen agressief worden... Bedenk dan eens dat dolfijnen niet onder narcose gebracht kunnen worden aangezien altijd een hersenhelft actief blijft. De pijn die deze arme beestjes hebben moeten doorstaan om vertier voor betalende toeristen te verzorgen, het doet me verdriet. En dan te bedenken... ze ruiken en horen hun natuurlijke thuis op enkele meters bij ze vandaan. Het bassin staat letterlijk aan het strand.

De tranen staan in mijn ogen en wanneer ik terug naar huis rijd, stromen ze over mijn wangen. Nooit meer zul je mij vinden in een dierentuin, dolfinarium of iets waar dieren gebruikt worden voor het vertier van de mens. Gedrogeerde tijgers knuffelen, hell no... Olifantje rijden, geen haar op mijn hoofd die er aan denkt. Ik ben voorgoed genezen.

Een paar dagen later zie ik ineens twee dolfijnen terwijl ik op mijn board ronddobber tussen de golven. Ik voel me gezegend dat ik ze hier mag zien. Diep van binnen, hoop ik dat ieder die ook maar overweegt om dolfijnen te willen zien in dat kleine zwembadje, beseft dat het ook anders kan.


Als je op Bali bent, ga dan alsjeblieft niet naar de Wake

dinsdag 10 november 2015

Uluwatu 1

Tijdens een van mijn surfjes hier op Bali kwam ik in gesprek met een erg leuke Braziliaan die tegenwoordig in Australië woont. Terwijl ik na mijn sessie het water uit loop hoor ik hem mijn naam roepen terwijl hij op me afrent met zijn surfboard onder de arm. Samen lopen we over het warme zand tot aan zijn auto die vlakbij geparkeerd staat, zodat we nummers uit kunnen wisselen om via whatsapp contact te kunnen houden. Ik had hem verteld dat Uluwatu voor mij de meest magische plek is waar ik enorm graag zou willen surfen. Hij stelde me voor om daar samen te surfen zodat ik niet alleen hoef uit te paddelen daar. We nemen afscheid met een knuffel en ietwat verlegen loop ik terug naar de surfschool waar ik mijn spullen in een kluisje achter had gelaten.

De komende dagen houden we contact en we besluiten om elkaar komende zondagavond om acht uur weer te zien bij de homestay waar hij verblijft. Hij zal een kamer voor me reserveren zodat ik een plekje heb om te slapen, ook al bood hij me aan dat ik bij hem op de kamer mag overnachten.

Na mijn vrijwilligerswerk voor het Soul Surf Project stap ik thuis gauw onder de douche en pak ik mijn backpack in om nog voor het donker naar Uluwatu te kunnen rijden. Voordat ik vertrek, stuur ik nog gauw even een berichtje naar Danilo om hem te laten weten dat ik ietsje eerder zal zijn dan verwacht. Met een gezonde nervositeit begeef ik me in de geordende chaos van het verkeer op Sunset Road. Ik geniet van de rit en het zonnetje. Iets meer dan een uurtje, vier keer stoppen om naar de weg te vragen en een keer tanken later, sta ik bij de parkeerplaats waar ik de trappen vind die mij naar de, voor mij, meest magische surfplek zullen brengen.

Ik besluit om naar beneden te lopen voordat ik Danilo zal bellen dat ik er al ben. Met elke trede lager gaat er een intens gevoel van geluk door me heen. Ik ben op de plek waar ik zo vaak over heb gedroomd, de plek waar ik in gedachten al zo vaak tussen de golven lag... Met een enorme glimlach op mijn gezicht voel ik na de laatste trede het zand tussen mijn tenen. Surfers lopen me met hun natte lijven en surfboards onder de arm tegemoet om de trappen die ik net af kwam, te beklimmen. Ik loop een stukje verder en zie dan de plek vanaf waar ik morgen uit zal paddelen. De zon begint al onder te gaan en geeft de lucht een bijzondere kleur. Ik kan niet anders dan genieten.

Vlak voor het donker beklim ik de trappen weer en wanneer ik weer op de parkeerplaats ben, bel ik Danilo dat ik er ben. Voicemail. Het is nog geen zeven uur, dus ik maak me geen zorgen. Wel heb ik inmiddels ontdekt dat ik op de verkeerde plek ben. Tussen mij en de plek waar ik moet zijn ligt een dalletje en de brug die deze twee plekken met elkaar verbindt, is momenteel buiten gebruik. Na wat rondvragen ontmoet ik de kleindochter van de eigenaar van de homestay waar ik moet zijn. Zij en haar man bieden me aan om me naar een plek te brengen waar wel wat jongens zijn die me de weg willen wijzen (uiteraard tegen een vergoeding). Ze vertellen me dat er twee routes zijn. Een relaxte route die iets verder om is, maar die wel veilig is en een route via smalle zeer slecht onderhouden paadjes met afgrondjes links en rechts. Ik vraag hen om aan de jongens te vragen om de veilige route. Geen probleem, komt goed. Ik heb weinig keuze, dus ik ga er maar vanuit dat het goed komt. We spreken af dat ik de jongen die mij de weg zal wijzen, 50.000 Rupiah zal betalen bij aankomst.

Dan vertrekken we en dat heb ik geweten... Al gauw rijden we over onverharde paadjes die steeds smaller worden en waar het pad vaak meer uit gaten bestond dan uit een solide pad. Dankzij het licht van mijn motor zie ik de afgrond links naast me. Ik heb weinig andere keuzes dan doorrijden. Omkeren is niet mogelijk en mijn gids rijdt stug door. Ik volg hem en voel me lichtelijk verloren. Ik twijfel of ik hier goed aan gedaan heb om een onbekende zomaar te volgen. Na een tijdje rijden we gelukkig weer een verharde weg op en niet veel later herken ik waar we zijn. Bij de homestay overhandig ik mijn gids het afgesproken bedrag en probeer ik Danilo weer te bereiken. Weer voicemail. Ik stuur hem een berichtje die ook niet bij hem afgeleverd wordt. Nu begin ik me lichtelijk zorgen te maken. De eigenaar van de homestay komt dan naar me toe en ze vraagt of ik een kamer heb. Ik leg haar uit dat ik hier met iemand afgesproken heb en dat hij een kamer voor me heeft gereserveerd. Ze weet van niks. Wel weet ze wie hij is en ze wijst me zijn kamer. Hij is er niet. Ik besluit nog even te wachten. Na een uurtje vraag ik nogmaals naar mijn kamer en haar zoon weet me te vertellen dat kamers na 18:00 vergeven worden, ook als er een reservering staat. Weer iets later weet iemand me te vertellen dat Danilo bij Single Fin zit en hij belooft me hem op te halen. Na een tijdje komen er een paar meiden gezellig bij me zitten. We hebben het over de goede dingen van het leven tot ze opgehaald worden door een paar anderen. Wanneer zij weg zijn besluit ik ook te gaan. Ik ga op zoek naar een andere homestay en besluit dat ik geen moeite meer ga doen voor Danilo. Enerzijds baal ik enorm, anderzijds heb ik een mooi avontuur beleefd vandaag en wat er ook gebeurt, morgen paddle ik uit bij Uluwatu!

Gelukkig is er bij de volgende homestay nog een kamer beschikbaar. Onwijs ruim, schoon en twee tweepersoonsbedden voor mij alleen. Het is nog geen negen uur en om nou in mijn eentje op mijn kamer te blijven zitten, zie ik niet zitten. Ik heb mensen om me heen nodig, ik wil mooie verhalen horen, ik wil alles weten over het surfen hier.

Het is immens druk bij Single Fin. Er speelt een band en de Bintang vloeit rijkelijk. Ik raak in gesprek met een aantal mannen die me vertellen over hun surfavonturen hier op Bali. ook weten ze me te vertellen dat het morgen nagenoeg flat zal zijn hier en dat het niet de moeite waard is om uit te paddelen. Erg jammer... Na een paar Samanka juices loop ik terug naar mijn homestay en kruip ik mijn bedje in. Wekker op zes uur zodat ik terug kan rijden richting Sanur om daar te kunnen surfen.

De nacht is woelig. Ik lig veel wakker en denk na over de afgelopen dagen hier op Bali. Stiekem ben ik toch ook nog steeds teleurgesteld dat Danilo van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn.

Het bekende deuntje wekt me, maar ik voel me nog zo duf. Nog even snoozen... Nog geen minuut later krijg ik een berichtje. Het is Danilo. 1000 maal excuses. Meneer was vrij kort na het surfen aan flink aan het bier gegaan en dronken voordat ik überhaupt in Uluwatu was. Even twijfel ik of ik het bericht zal negeren en toch naar Sanur zal rijden. Dan besluit ik hem een bericht terug te sturen met de naam van mijn homestay, mijn kamernummer, dat hij me mag trakteren op m'n ontbijt en dat ik nu ga douchen en hem zo zal zien dan. Nog voordat ik klaar ben met douchen wordt er op mijn deur geklopt. Hij staat er daadwerkelijk. Hij kijkt schuldig, verontschuldigt zich nog honderd keer en vraagt of ik alsjeblieft nog met hem mee wil ontbijten. Ik moet lachen en na een zoen vraag ik hem op me te wachten zodat ik gauw even mijn handdoekje om kan ruilen voor een jurkje.

Het ontbijt is onwijs gezellig. We praten honderduit en de complimenten vliegen me om de oren. Ik word er verlegen van. Dan valt me op hoe mooi hij eigenlijk is. Zijn ogen stralen, zijn huid prachtig gebruind door de zon en dan herinner ik me zijn lijf... Dan besef ik me ineens dat dit een van de mooiste mannen is die ik ooit heb gezien en ineens ben ik echt verlegen. Hij vindt het erg grappig.

Wanneer we de rekening krijgen schrik ik ervan... Zoveel heb ik nog nooit in mijn leven uitgegeven aan ontbijt. Ik mag me geen zorgen maken van hem, het ontbijt gaat op zijn kosten om zijn stupiditeit van gister goed te maken.

Na het ontbijt halen we gauw mijn spullen op bij de homestay waar ik sliep en leggen we alles in zijn kamer en kleden om zodat we naar het water toe kunnen. Met een grijns op zijn gezicht loopt hij voor me uit en eenmaal beneden aan de trappen geeft hij me nog gauw een zoen en vraagt of ik het echt aandurf om hier uit te paddelen. Ik hoef niet na te denken over deze vraag en al gauw paddle ik weg vanuit de grot achter hem aan.

Eenmaal achter de line up ben ik even helemaal stil. Ik ben diep onder de indruk. Eindelijk ben ik op de plek die ik steeds zag in mijn dromen. Het voelt magisch en ik ben intens gelukkig. Danilo ziet hoe erg ik onder de indruk ben. Even vreest hij dat ik de golven te hoog vind, maar ik vind het juist geweldig. De mannen die gisteravond zeiden dat het flat zou zijn, hadden het mooi mis. Nog nooit heb ik tussen zulke hoge golven gelegen en toch ga ik ervoor. Uiteindelijk weet ik slechts een golfje te pakken, maar het maakt me niets uit. In de verte zie ik een paar dolfijnen en onder me zwemmen de mooiste vissen. Het is verdomd rustig in het water. Als er twintig andere surfers zijn, dan is het veel.

Aan het einde van onze sessie paddelen we terug naar de grot. daar voel ik hoe sterk de stroming eigenlijk is en het kost me moeite om het laatste stukje door de stroming heen te paddelen. Ik ben niet de enige gelukkig. Wanneer mijn voeten het zand weer raken draai ik me om en kijk ik nog een keertje over het water. Zo voelt dat dus; intens gelukkig zijn.

Terug bij de homestay neem ik gauw een douche en samen kijken we vanaf zijn balkon naar de golven van Uluwatu. Na een tijdje nemen we afscheid van elkaar aangezien hij zjin huurauto moet gaan betalen en ik wil graag nog wat dingen doen in Seminyak. We spreken af om elkaar nog een keer te zien voordat hij terugvliegt naar Australië over een paar dagen.

De terugreis verloopt voorspoedig en binnen een uurtje open ik de poort van mijn thuis voor deze maand. Met een enorme grijns op mijn gezicht laat ik me achterover op mijn bed vallen en binnen een paar minuten sluimer ik voor een paar uurtjes weg.


Een paar dagen later krijg ik weer een berichtje van Danilo. Hij is bij me in de buurt. Helaas krijg ik het berichtje een paar uur later dan dat hij hem verstuurd heeft. Inmiddels is hij al een stukje verderop, maar we besluiten toch nog samen een drankje te doen. Eenmaal op de afgesproken plek in Kuta stuur ik hem een berichtje dat ik er ben en een paar minuten later bel ik hem. Voicemail. Het zal toch niet hè... Hier heb ik geen zin in, dus snel besluit ik weer terug te rijden. Nadat ik een minuut of 10 thuis ben, gaat mijn telefoon. Danilo. Blijkbaar was zijn batterij leeg en is hij terug gegaan naar zijn hotel om hem op te laden. Ik uit hem dat ik er stiekem wel een beetje boos over ben. Hij wil het goed maken, maar hij mag geen auto meer rijden. We sluiten het gesprek af en ik stuur hem een google maps screenshot van waar ik nu ben en dat er genoeg taxi's te vinden zijn. Ik verwacht niets, maar binnen een kwartier staat hij bij me voor de deur.

Het afscheid valt best een beetje zwaar, maar als alles meezit, zie ik hem sowieso volgend jaar weer terug. Waar dan ook ter wereld...

maandag 9 november 2015

Op zoek naar Chris

Surfen is hetgeen wat mij het meest gelukkig maakt. Uren tussen de golven liggen, de kracht van moeder natuur ervaren, adrenaline opbouwen wanneer je een golf probeert te pakken, de fijne gesprekken in het water met medesurfers en de schoonheid van de natuur van dichtbij beleven. Voor mij is het iets bijzonders als ik een passie aan iemand anders kan doorgeven, of wanneer ik iemand de kans kan geven om ten minste iets te kunnen laten ervaren van wat ik voel tijdens het surfen. Ik wil ze die enorme grijns op hun gezicht geven en ze gelukkig zien.

Toen ik mijn plannen voor Bali eenmaal had gevormd, is dan ook heel snel het idee ontstaan om wat extra geld opzij te zetten om ter plaatse een surfboard te kopen. Het idee hierachter is om deze aan het einde van de maand achter te laten voor het Soul Surf Project Bali (SSPB) zodat een kind dat dankzij het SSPB leert surfen, daarna de kans krijgt om met een eigen board zijn of haar passie verder te ontwikkelen en dezelfde stoke kan ervaren.

Ik vroeg Yogi, een van de mannen die voor het SSPB werkt, om hulp om het perfecte surfboard te vinden. Hij en Made (de ander waarmee ik deze maand veel samenwerk voor het SSPB) hadden me al verteld dat de economie hier twee verschillende prijzen kent, local-prijzen en bule-prijzen. Bule is een woord wat gebruikt wordt voor blanke buitenlanders en je raadt het al, de prijzen liggen voor deze groep aanzienlijk hoger.

We stoppen bij diverse winkels met surfboards. Van gigantische stores waar buiten op de pui prijkt dat het om custom boards gaat tot kleine local shops. De kwaliteit van de boards varieert nogal en in sommige winkels wordt geprobeerd een board aan me te slijten wat absoluut niet geschikt voor me is of waar de schade al dermate groot is, dat ik eerst aan het fixen mag of waar er nog voelbaar water in het board zit.

Voor ik mijn keuze maak rijden we door naar Uluwatu, waar ik voor de eerste keer deze magische plek met eigen ogen mag aanschouwen. Ik ben er stil van. Vanaf Single Fin staar ik naar de golven die in perfecte lijnen binnenkomen. De surfers lijken klein wanneer ze gracieus over de golven manoeuvreren en dan realiseer ik me hoe groot deze golven eigenlijk zijn. In gedachten paddle ik hier uit en het verlangen om hier uit te paddelen voordat ik terug ga naar Nederland is groter dan ooit. Ik beloof mezelf hier te surfen voordat mijn tijd hier op Bali voorbij is.



Dan moet ik toch echt een keuze gaan maken. Welk board zal mij deze maand in het water begeleiden? Wat is het board wat bij me past? Ik besluit dat het het board wordt wat ik in de eerste winkel heb gezien. Het is een nieuw board van het merk Luke Studer en de maten zijn 6'0, 20 1/2 bij 2 5/8.         

Inmiddels is het een stuk drukker op de weg door de beginnende spits. Van alle kanten horen we getoeter en de roetdampen vullen mijn longen. Daarom stoppen we onderweg bij een kleine winkel om een zakdoek te kopen wat ik voor mijn mond bind. Bij de surfshop doet Yogi zich voor als mijn gids en spreekt in het Bahasa met de verkopers. Hij krijgt het voor elkaar om nog een korting te krijgen, die hij later moet komen ophalen zodat ik er niets van mee kan krijgen. Yogi en ik hadden dit echter al afgesproken dat hij dit zou proberen en daardoor bespaar ik nog een beetje op de kosten van het board. Helaas is het niet mogelijk om met mijn pinpas daar te betalen en moet ik op zoek naar een ATM. Gelukkig is er een dichtbij. Voor een paar minuten ben ik miljonair en loop ik met een dik pak geld over straat.

Nadat we met het board buiten staan rijden we een stukje om en zet Yogi me af bij een restaurantje, zodat hij gauw terug kan rijden naar de winkel en het geld op kan halen voor zijn "commission". Het voelt erg vreemd de manier waarop dit gedaan wordt, maar het is fijn dat ik niet de hoofdprijs voor het board hoef te betalen.

Eenmaal thuis bij de homestay neem ik alle tijd om met een liefdevolle precisie het board met boardwax te voorzien van de base coat en top coat. Het heeft bijna iets meditatiefs. Ondertussen denk ik na over een naam voor het board, maar geen enkele naam voelt kloppend.

Het inmiddels bekende gekraai wekt me de volgende ochtend vroeg en snel stap ik mijn bed uit zodat ik met het eerste licht bij het water sta met mijn nieuwe board onder mijn arm. De hitte van de zon is nog niet voelbaar, maar het licht wat langzaam aan de blauwe tinten van het water naar voren haalt, wordt steeds sterker.

Het is weer even wennen op zo een kort boardje en veel golven pak ik dan ook niet. Toch geniet ik intens en wanneer ik het water uitloop, weet ik ineens welke naam ik dit boardje zal geven; Chris

zondag 8 november 2015

Ubud - Een andere wereld

Ubud is de plek waar voor velen bijzondere openbaringen plaatsvinden. De plek waar velen zichzelf leren kennen en (terug)vinden en de plek waar innerlijke groei plaatsvindt. De meesten die ik tegenkom die ik Ubud zijn geweest, zijn er dan ook lyrisch over. Tijdens mijn reis ben ik een paar keer in Ubud geweest. Ja, het is een bijzondere plek. Nee, voor mij is het niet een plek waar ik me thuis voelde. Ik voelde me er zelfs een beetje gevangen. Te ver weg van het water en de golven. Het voelde dan ook echt als een verademing om Ubud beide keren weer uit te rijden.

Toch heeft Ubud me iets moois gegeven. Het heeft me weer eens laten beseffen hoe belangrijk het water in mijn leven is en wat het voor me betekent is om dichtbij het water te leven. 


Mijn eerste indruk van Ubud was niet heel erg positief. De straten waren gevuld met voornamelijk toeristen die kwamen voor de yoga. Ze zagen er onverzorgd uit alsof ze al dagenlang niet gedouched hadden. De yoga pants die net een paar maatjes te klein gekocht waren tekenden de lijven af van de dames met hun aankopen in linnen tasjes met wereldverbeterende teksten. De gezichten strak gespannen en steeds starend op hun mobieltjes om te zien of ze nog wel op tijd waren voor die veel te dure yoga les. In een van de restaurantjes waar we voor het Soul Surf project naartoe gingen, spatte de zweverigheid er vanaf. Toch was het er gezellig en heb ik mooie gesprekken gehad met de mensen die deze plek bezochten. Velen wonen al jaren in Ubud en hebben zichzelf hier gevonden. Ze hebben cursussen gevolgd bij onder andere de Yoga Barn, hebben diverse guru's ontmoet en proberen de wereld om zich heen op een fijne manier te verbeteren. De gesprekken inspireren me en zetten me aan het denken.



Ik besluit een wandelingetje te maken door de straatjes en ontdek dan een houtsnijder die vanuit stukken hout de prachtigste maskers snijdt. Helaas is hij er zelf, de eerste keer dat ik in Ubud ben, niet. De tweede keer krijg ik de kans om hem te ontmoeten. Hij vertelt me dat hij de maskers maakt met een verhaal. Er is er een die me bijzonder in het oog springt. Het is een vrouwengezicht met daarboven een gecko en een vlinder afgebeeld. De kunstenaar vertelt me dat dit masker staat voor het goede en kwaade in het leven en de schoonheid die daarmee samengaat. Zo heeft elk masker een ander verhaal. Hij laat me zien waaraan hij werkt. Met veel liefde en voorzichtigheid glijdt het mesje door het hout waardoor steeds meer de contouren van de prachtigste gezichten naar voren komen. Het schouwspel intrigeert me.



Een stukje verderop vind ik een leuk restaurantje met heerlijke verse vruchtensapjes en suikervrije lekkernijen. Ik neem de tijd om hier eventjes de zinderende hitte te ontvluchten en ik kijk ontspannen om me heen. Ik laat alles bezinken wat ik heb gezien en besluit mijn plannen omtrent Ubud te wijzigen. Thuis in de homestay staan mijn bergschoenen klaar om een van mijn vooraf geplande uitjes te kunnen ondernemen. Het beklimmen van een van de Bergen of vulkanen om vanaf daar de zonsopgang te kunnen bekijken. Het besef dat het momenteel niet datgene is wat mij gelukkig maakt, is duidelijk aanwezig. Mijn bergschoenen zullen onaangeroerd blijven staan waar ze staan en Ubud zal ik deze maand niet nog eens bezoeken. 

zaterdag 7 november 2015

Good morning Bali!

Rond een uurtje of half vijf 's morgens word ik gewekt door het geluid wat de komende maand elke ochtend een vertrouwd begin aan mijn dag zal geven; een kraaiende haan. Aangezien het nog zo vroeg is, draai ik me nog een paar keer om, maar eigenlijk ben ik al klaar wakker. Ik besluit mijn tas uit te pakken, te gaan douchen en dan de buurt te gaan verkennen. Wanneer ik de poort uitloop zie ik dat ik deze maand direct naast een tempel en een rijstveld woon. Het uitzicht heeft iets bijzonders en ik neem even de tijd om het in me op te nemen.


De voorgaande avond vertelde Rodney me dat bij het supermarktje hier verderop een ATM staat en de supermarkt is 24 uur per dag open. Aangezien ik nog geen Rupiahs had en even wat boodschapjes wilde halen, loop ik die kant maar even op. Het valt me op dat er weinig voorzieningen zijn voor voetgangers en dat er gigantisch veel scooters en motoren rondrijden. En fietsers... nergens te bekennen. Bij de supermarkt wordt mijn pas meermaals geweigerd door de ATM. Het zal toch niet... Ik wandel rustig terug, check mijn saldo en ontdek dat ik toch echt voldoende saldo heb. Vorige week ben ik nog bij de bank geweest om mijn pas vrij te laten schakelen zodat ik overal ter wereld kan pinnen. Blijkbaar is er daar iets mis gegaan. Online regel ik dat vanaf morgen mijn pas geaccepteerd zal worden door de plaatselijke ATM, maar dat lost nog niet op dat ik hier zonder locale valuta sta. Wel heb ik nog wat Euro's bij me en ik vraag Rodney om hulp die zijn huishoudelijke hulp vraagt om mij te helpen. Achterop de scooter bij haar, zonder helm, rijden we naar een locale supermarkt waar ook een wisselkantoortje in zit en mijn Euro's veranderen in Rupiah. Het lijkt wel monopoly geld.

Met mijn eerste Rupiah's bezoek ik een klein restaurantje vlakbij mijn homestay en daar maak ik kennis met een van de overheerlijke verse vruchtensappen. Man... wat is dat lekker! Wat ik al wel heel snel leer, is om te vragen of ze er geen suiker en melk aan toe willen voegen. De Balinezen blijken nogal zoetekauwen te zijn en als het even kan, voegen ze overal een shotje suiker aan toe. Zelfs de melk is niet zoals wij hem kennen, maar het is een soort romige gesuikerde melkmassa. Erg lekker, maar ik pas er toch even voor.
Na mijn ontbijtje wandel ik rustig terug en dan maak ik kennis met de twee mannen waarmee ik deze maand veel op zal trekken: Made en Yogi. Made is een Balinees van origine en heeft zijn hele leven nog nooit een voet buiten Bali gezet en Yogi komt oorspronkelijk van Java en het reizen en muziekmaken zit in zijn bloed. Het zijn beide goedlachse mannen en ze proberen me op mijn gemak te laten voelen. Samen met hen rijdt ik naar een tempel vlakbij Ubud aangezien we daar een weeshuis zullen bezoeken om de kids daar te onderwijzen over de gevolgen van de milieuvervuiling op Bali. We zijn behoorlijk op tijd vertrokken en daarom zijn we veel te vroeg op de afgesproken plek. Om de tijd te doden bezoeken Yogi en ik de oudste tempel van Bali. Ik kijk mijn ogen uit van de schoonheid van de natuur en ben onder de indruk van de sfeer die in deze tempel hangt. Terwijl we rondlopen stel ik honderden vragen aan Yogi en ik hoop maar dat hij mijn vragen niet zat wordt. Ik wil zoveel leren over dit land... Ineens zien we een oud vrouwtje wat de mensen zegent die bij haar langskomen. Met een bloemetje achter mijn oor, rijst geplakt op mijn voorhoofd en borstkas lopen we verder. Ik besef me dat ik me echt gezegend voel... Gezegend dat ik hier op Bali ben, dat ik de kans krijg om deze maand mezelf te ontdekken en te ontwikkelen.



Nadat we nog een tijdje rondgelopen hebben, gaan we terug naar de parkeerplaats waar Made op ons zit te wachten. Via smalle straatjes en steegjes komen we uiteindelijk bij het weeshuis. Na een hartelijk ontvangst en een rondleiding beginnen we aan het programma voor de kinderen. Ze krijgen een boekje, hen wordt wat uitgelegd en daarna sluiten we het geheel af met een spelletje waar ze moeten raden of een product wel of niet organisch is. Het is bijzonder om te zien dat er voor hen een hele "nieuwe" wereld open gaat. Afval werd gewoon op straat gegooid als ze er klaar mee waren.

"Een jochie staat triomfantelijk met een zakje met wat te drinken en een snoepreep aan de kant van de straat. Snel slurpt hij het zakje leeg en wanneer het op is kijkt hij me vrolijk lachend aan en gooit het zakje achteloos over zijn schouder. Voor hem de normaalste zaak van de wereld, voor mij een vreemd tafereel. Nog voordat hij zijn snoepreep op heeft, grist hij de plastic verpakking van de reep en gooit deze ook op de grond voordat hij kirrend wegfietst."

Vandaag zouden we eigenlijk na het programma op pad gaan voor een surfboard voor mij. Helaas was er geen tijd meer voor en hebben we dit verschoven naar morgen. De rest van de dag vul ik met het verkennen van de omgeving, zoeken naar het strand en het zoeken naar huis... Ik dacht even makkelijk het strand op te zoeken en eigenlijk had dat strand ook heel gemakkelijk moeten kunnen vinden aan de hand van de omschrijving van Yogi en Rodney. Het duurde een uur voordat ik besloot weer naar huis te rijden aangezien ik het strand maar niet kon vinden... 3 kilometer verderop. Uiteindelijk heb ik er nog eens 2 uur over gedaan om de homestay terug te vinden. Ik voelde me een beetje verloren, verdwaald en een domme toerist. Na veel vragen aan de locals, vond ik eindelijk mijn thuis terug waar ik een lange douche neem voordat ik te voet op zoek ga naar een restaurantje. Na het eten ben ik weer vroeg thuis en besluit ik om voor het slapen gaan nog 1 drankje te doen.

"Ineens hoor ik een laag gebrom vanuit de lucht wanneer ik de poort uitstap. Het lijkt op het geluid van een bestuurbaar speelgoedvliegtuigje, maar dan zwaarder. Het is moeilijk om te kunnen ontdekken wat het is aangezien het al zo donker is buiten. En dan ineens zie ik het... Een donker object beweegt in vreemde banen door de lucht. Bijna systematisch verplaatst het zich. Het is geen bestuurbaar vliegtuigje, maar wat dan wel... Langzaam aan komt het steeds dichterbij. Het lijkt wel een immens groot insect of een grote vreemde vleermuis. Eerlijk gezegd bekruipt me een vreemd gevoel en wanneer het nog dichterbij besluit ik me uit de voeten te maken. Na een drankje tussen de locals loop ik weer terug naar m'n thuis voor deze maand. Er spoken allerlei griezelverhalen van vroeger door m'n hoofd... Wat was dat ding toch? Ik denk ineens aan het verhaal van een oude ziel die zich ophoudt bij tempels om zich te voeden aan de zielen van ongelovigen. Een rilling gaat over m'n rug. Thuis doe ik gauw de deur achter me dicht en stuur ik een app naar mijn gastheer met de vraag wat dat in hemelsnaam was. Ik voelde me lichtelijk beschaamd toen ik het antwoord kreeg; Een vlieger."