Het "Surfana Effect" -Love Passion Freedom-

Waar ik zo enorm naartoe leefde is als een roes voorbij gaan, als een natural high. Nooit had ik kunnen dromen dat een sprong in het diepe me zoveel moois zou brengen. Ik heb geweldige mensen ontmoet en nieuwe vrienden leren kennen. Tijd bestond er niet, alleen het genieten van het hier en nu was aan de orde van de dag. Wat er in deze vakantie is gebeurd, is eigenlijk maar moeilijk samen te vatten in woorden, maar elke keer weer wanneer ik eraan terug denk, zit ik weer met een enorme grijns op mijn gezicht en verlang ik terug naar die tijd die ik daar heb gehad.

Dit alles begon op de dag dat ik werd verenigd met mijn passie. Na mijn eerste surfles zat ik met mijn surfleraar binnen op te warmen met een een glas warme chocolademelk. Ik had hem verteld over mijn vakantieplannen. Door zijn enthousiasme werden die vakantieplannen acuut omgezet in andere plannen... Frankrijk zou mijn reisbestemming worden. 2 weken met een groep onbekenden in een prachtige villa doorbrengen aan zee.

De avond voor vertrek kwam het echte besef pas echt dat ik vanaf die nacht ondergedompeld zou worden in een, voor mij, compleet nieuwe ervaring. Eerlijk gezegd werd ik er lichtelijk nerveus door en het inpakken van m'n tas werd daardoor uiteindelijk een karwei van meerdere uren (inclusief het zoeken van een andere tas aangezien de rits van de eerste het begaf 's nachts om 1 uur...).

Een uur later ben ik al vertrokken richting het vliegveld waar m'n moeder me heeft afgezet zodat ik zeker op tijd zou zijn... dat was ik dan ook! (Een uur of 4 voor het vliegtuig zou vertrekken). Uiteraard was er nog niemand en was er niet veel anders te doen dan ergens op een paar stoeltjes neerploffen en proberen wat slaap te pakken die ik die nacht nog niet had gehad.

Dankzij een wifi-verbinding, e-mailtjes en mobiele telefoons vind ik tegen een uur of 4 eindelijk een van de mensen die dezelfde bestemming geboekt heeft. Vanaf het eerste ogenblik aan was het onwijs gezellig en samen zaten we te gissen wie er nog meer met ons in dezelfde villa zouden zitten. Vlak voor vertrek vonden we de anderen pas. Dit waren ze dus, de mensen met wie ik de eerste week van mijn vakantie zou gaan delen. Stuk voor stuk sympathiek.

Eenmaal geland in Biaritz krijgen we een warm onthaal van Lars voordat we ons verdelen over een Defender (genaamd Olly) en een busje, om naar Moliets-et-Maa te rijden. Het landschap waar we doorheen rijden ademt een en al vakantie. De rit erheen is ontspannen en ik kan niet wachten tot we die middag nog het water in gaan voor een surfje.

De villa waar we stoppen is niet anders dan geweldig te noemen. Gezellig, ruim, meerdere slaapkamers plus badkamers en een heerlijk zwembad in de tuin die aan het terras grenst. Terwijl ieder een kamer zoekt wordt er beneden gezorgd voor een welkomstdrankje.

Na een welkomstwoordje en het idee achter deze vakantie gehoord te hebben (niets moet, alles mag), gaan we zo gauw mogelijk richting het strand waar ons een heerlijk zonnetje toelacht en de golven prachtig binnen komen rollen. We krijgen wat uitleg over de surf hier in Frankrijk en theorie over het surfen in het algemeen voordat we het water in gaan.
Na een paar uur surfen gaan we moe maar zeer voldaan met een enorme glimlach op onze gezichten terug naar de villa.

De ochtenden stonden in het teken van vroege surfjes bij het aanbreken van de dag, heerlijke ontbijtjes, yoga, warming ups in de tuin en op het strand (kreeftentikkertje...), nog meer surfjes en wakker worden aan het strand.

's Middags werd er nog meer gesurft, gerelaxed bij het zwembad, bezochten we het wereldkampioenschap surfen, lagen we aan het strand, gingen we naar het outlet centre voor surfers, hielden we een wijnproeverij en werden er bijzondere plannen gesmeed.

De avonden zijn net als de dagen onvergetelijk. Onder het genot van een wijntje of een biertje en een heerlijke maaltijd die klaargemaakt wordt door chef Annie, lachen we wat af. De gesprekken zijn niet na te vertellen; je had erbij moeten zijn. De vibes zijn onwijs relaxed en ik krijg steeds meer het gevoel dat ik hier eigenlijk nooit meer weg zou willen gaan.

De late avonden en nachten werden gevuld met poolen, feestjes, fijne gesprekken, nachtelijke zwempartijen, skinny dipping, spelletjes, bananengevechten, dansjes, nog meer wijntjes/biertjes, geflirt, weinig slaap, vlinders, films in de openlucht of binnen, diepzinnige gesprekken, stappen in San-Seb en nog veel meer gekkigheid.

Na de eerste week moest ik helaas afscheid nemen van de lieve mensen die weer naar huis zouden gaan. Man... wat voelde dat als een enorme kater en tranen kwamen die dag dan ook regelmatig opwellen. Een mengeling van de gedachte dat ik deze mensen zou moeten gaan missen. Van geluk, vreugde en dankbaarheid voor alle fijne dingen die ik met hen heb mogen delen. Van het tekort aan slaap en het beroerd voelen van lichtelijke koorts, keelpijn en hoofdpijn. Ik had geen moment van deze week willen missen! Na een afscheid met vele knuffels, nog een traan hier en daar en een hoop gezwaai werd het tijd om de villa op te ruimen en schoon te maken zodat de volgende groep in een schoon stulpje ondergebracht kon worden.

Na een paar uurtjes in m'n bed doorgebracht te hebben hoor ik stemmen beneden. Ik voel me nog steeds beroerd en een lichtelijke angst komt in me op... Wordt deze week wel net zo leuk als de vorige? Zijn de mensen met zo leuk als degenen die nu onderweg naar huis zijn? Ik kleed me gauw aan en ga op weg naar beneden waar ik me probeer voor te stellen. Dit is nog een hele uitdaging aangezien ik mijn stem volledig kwijt ben. De blikken in de ogen van de nieuwe mensen was onvergetelijk. "Wat is er in hemelsnaam gebeurd in die eerste week...?".

Mijn angst was totaal ongegrond. Ook de tweede week was heerlijk. De weken waren totaal verschillend en dat was misschien maar goed ook. Na een wilde, totaal gekke ongeremde eerste week, was de tweede week heerlijk mellow en relaxed.

Deze vakantie bevatte een enorme dosis gekkigheid die niet te omvatten is in een verhaal. De volgende steekwoorden (in willekeurige volgorde) zullen voor een aantal mensen zorgen voor een enorme grijns:
Surfen-Hamsteren-Pool crash-Snapped board-Intieme momenten en Sexwax-Kokos-Bruisballen-Flirttip: Tosti's, thee en sex...-Zeewier-Zeesterren-Stofzuiger-Kreeftentikkertje-Weesduitsers-Softtops met helium-Team kastanje-Appel&Ui-Dat is van voor jouw tijd-Kampvuur-Zonsondergang-Surfana filmconcepten...-Voorstelrondjes-Zon-Zee-Strand-Hossegor-San Seb-Shotjes-Poolboys-Longboarden-Duitsers op fietsen-Mexicaanse avond-Bananengevecht-

De herinneringen die mij aan deze vakantie het eerste weer te boven komen zijn de heerlijke surfjes, de geweldige (nachtelijke) gesprekken, de liefde en warmte van alle mensen, Tobi (en nee, niet die Duitser!), intense blikken (of juist de blikken die vermeden werden), het geknuffel, vriendschap, 's morgens vroeg het alarm wat af gaat van de Defender en de hilarische rit wanneer ik samen met Toine brood voor het ontbijt wil gaan halen en het feit dat ik eindelijk het gevoel had weer mezelf te zijn geweest na jaren waarin ik daarin geremd werd.

Tijdens de twee weken werden we enorm goed verzorgd en leefden we als goden in Frankrijk. De crew zorgde voor alles wat we maar wensen konden. De surflessen werden verzorgd door geweldige surfleraren en leraressen, we werden op de gevoelige plaat gelegd door een fotograaf, er werden uitstapjes geregeld door de gastheer en gastvrouw, we werden verwend met de meest heerlijke maaltijden die werden klaargemaakt door een geweldige kok, de pijnlijke spieren werden verzacht door de handen van een masseuse, we hadden yogasessies, er werden filmavonden verzorgd en nog veel meer. De vakantie had niet beter verzorgd kunnen zijn dan wat zij met zijn allen voor elkaar hebben gekregen.

Na de tweede week viel het afscheid van alles wat we achter moesten laten dan ook echt zwaar. De mooie omgeving, de fijne mensen, de relaxte sfeer en de fijne golven. Bij de villa namen we afscheid van de geweldige crew waarna we naar het vliegveld vertrokken. Vlak voordat we door de douane heen gingen kregen we nog allemaal een ferme knuffel van Lars.
Bij de douane ontstond nog een ietwat gênant moment... neem maar van mij aan dat surfwax in aluminiumfolie verpakt ervoor zorgt dat je hele tas ondersteboven gekeerd wordt...
Na een rustige vlucht terug brak het moment aan dat ieder langzaam aan weer zijn eigen weg zou gaan. Uiteindelijk bleef ik op het station in Rotterdam nog achter met een lieve vriend waarmee ik nog een kopje koffie ben gaan drinken. Het voelde voor ons onwerkelijk dat deze vakantie nu toch echt voorbij was. Met een enorme glimlach en een gelukzalig gevoel lieten we alle mooie momenten nog eens passeren tot het moment aangebroken was dat we echt afscheid moesten nemen... In de trein naar huis lees ik het briefje wat ik gekregen heb en er stromen een paar warme tranen langs mijn wangen. Ik ben intens gelukkig.

Een paar dagen later zit ik nog steeds met een enorme glimlach op mijn gezicht en heb ik het gevoel de hele wereld aan te kunnen. Ik ben intens gelukkig en ik weet dat ik in de toekomst nog veel meer van dit soort fijne momenten zal mee gaan maken. In het diepe springen brengt je veel bijzonderheden en zorgt ervoor dat je wereld verruimd wordt. Samen met diegene waarmee ik nachtenlange gesprekken heb gevoerd, besluiten we dat dit het "Surfana Effect" is.

Lieve mensen met wie ik heb dit mogen delen; Ik heb jullie in mijn hart gesloten en ik ben jullie voor eeuwig dankbaar voor alle fijne momenten die ik met jullie heb mogen delen. Ik ben dankbaar voor jullie warmte, de fijne knuffels en gesprekken. Voor de onvergetelijke dagen en nachten. Nooit zal ik dit vergeten en ik hoop jullie allemaal in de toekomst weer te mogen ontmoeten.

Toewijding

Afzien, doorbijten, twijfels uitbannen. Dag in, dag uit bezig zijn met een doel wat je voor ogen hebt. Dit is iets wat niet voor velen is weggelegd. Ik heb dan ook diep respect voor mensen die met enorme toewijding toewerken naar het waarmaken van hun droom of visie en hun passie drijven tot een hoger level.

Een heel mooi voorbeeld hiervan is hetgeen Maarten van der Weijden heeft gepresteerd. In mijn ogen is hij een held. Hij stelde zijn leven in het teken van zijn Olympische avontuur. Trainingen dag in, dag uit. Leven in een hoogtetentje. Zijn sociale leven op een laag pitje waardoor hij zelfs een tijd lang tot ziens tegen zijn geliefde heeft moeten zeggen. Gelukkig is dit helemaal goed gekomen en zijn ze nu een prachtig getrouwd koppel. Dit alles vergt een ijzersterke wil en ik kon, en kan, daar alleen maar bewondering voor opbrengen.
Wanneer ik in die tijd zelf aan het trainen was voor de openwater-wedstrijden dacht ik vaak aan de meters die hij dagelijks verzwom. Daar waren mijn trainingen niets bij, ook al lag ik in die tijd vaak een uur of tien per week in het water, zonder de wedstrijden mee te rekenen.
Tijdens zijn Olympische race van 10 kilometer zat ik aan de buis gekluisterd. Ik zwom elke slag in gedachten met hem mee. De euforie die ik voelde toen hij als eerste aan wist te tikken, was onbeschrijflijk en het gaf me kippenvel. Wat was ik ongelooflijk blij voor hem.

Een ander prachtig voorbeeld van toewijding is 'The HTC Atlantic Kite Challenge'. Een team van 15 gepassioneerde mensen, waaronder 6 kitesurfers, is de uitdaging aangegaan om al kitend de Atlantische Oceaan over te steken. Dagelijks volg ik de blog-verhalen en Facebook-berichten over hun belevenissen. Kitesurfen is dan wel niet mijn favoriete sport, maar door het enorme enthousiasme wat er van hen uitstraalt, bewonder ik enorm hoe zij hun passie omzetten in iets spectaculairs.

Dat toewijding niet altijd een positief doel hoeft te dienen heb ik afgelopen weekend eens mogen ervaren. Vol verwondering stond ik te kijken naar een meisje wat hetzelfde concert als ik bezocht. Gedurende het gehele concert stond ze, de armen afwisselend in de lucht, met haar middelvinger omhoog of haar duim omlaag. Daarbij kwam vanuit haar mond een luid boe-geroep en bleef ze haar hoofd schudden. Niets kon haar ervan weerhouden. Zelfs nadat anderen haar vroegen wat haar bezielde bleef ze met onverminderde toewijding doorgaan. Zonde van haar eigen avond. Als ze dit nou had gedaan aan de rand van een "slagveld" met hooligans, dan had het tenminste wat hilariteit teweeg gebracht...

Ich schenke dir die Welt

Ik zit in kleermakerszit op mijn bureaustoel en laat mijn hand over de oplichtende globe gaan die voor me staat. In gedachten zie ik de landen die ik nog nooit met eigen ogen heb mogen aanschouwen en ik stel me voor hoe het zou zijn om ze zelf te bezoeken. Ik zie mezelf in verschillende scenario's met een grote backpack op mijn rug en een surfboard onder de arm. De landen die ik als eerste zal bezoeken bieden me de gelegenheid om nieuwe culturen te absorberen, de bevolking en haar schoonheid te ontmoeten en golven te ontdekken die ik Nederland niet zal aantreffen.

Het lijkt me heerlijk om al het vertrouwde achter me te laten en mezelf in het diepe te gooien. Er is immers niet veel wat me tegenhoud. Ik wil ervaren hoe het is om gelukkig te zijn met zo min mogelijk luxe. Hoe het voelt om me buiten m'n je eigen comfort-zone te bewegen en open te staan voor alles wat verborgen blijft voor de alledaagse hectische wereld waarin ik me nu bevind.

De globe die voor me staat, zet me ineens 20 jaar terug in de tijd, naar het moment dat ik deze globe van mijn oma kreeg. Toen ik het cadeaupapier van de kartonnen doos stukscheurde in mijn enthousiasme voor het cadeau, sprak mijn oma de volgende woorden: "Ich schenke dir die Welt.". Ze glimlachte erbij en ik word warm van binnen bij de herinnering hieraan.

Ik laat de globe een paar keer draaien voordat ik het lampje uitknip en opsta om mijn bedje in te kunnen kruipen. Langzaam doezel ik weg bij de gedachte aan het besluit wat ik heb genomen... Ik ga de wereld verkennen en eindelijk zal ik het cadeau van mijn oma aannemen. De wereld die ze mij schonk.

"Flummi"

Soms zijn er van die dagen, waarvan je al van het begin af aan weet, dat het een geweldige dag zal worden. Zelfs op vrijdag de 13e...

De wereld gaat vanmorgen schuil onder een donzen deken van mist wanneer ik het station uitloop. Overal waar ik kijk zie ik mensen gehaast voorbij lopen. Ik vraag me af of ze de vrolijke kerstversiering waarnemen die ik overal zie. Het ziet er schitterend uit en ik voel een warme gloed door me heen gaan.

Wanneer ik richting de tram loop probeer ik met iedereen die ik tegen kom oogcontact te maken en ondertussen glimlach ik naar ze. Als respons ontvang ik vaak een ietwat verbaasde blik die veranderd in een weerspiegeling van mijn glimlach.

Ook in de tram zie ik dat het glimlachen aanstekelijk werkt. Hier krijg ik energie van!

Zodra ik de tram uitstap krijg ik diep van binnen een onverklaarbare drang om de rest van de weg naar mijn werk te huppelen. Wanneer ik denk dat niemand kijkt doe ik dat stiekem een stukje tot ik iemand de hoek om zie lopen. Hij heeft het gezien en kan een grijns niet onderdrukken. Ik wens hem goedemorgen en loop met een blos op mijn wangen verder langs de bloemenmarkt.

Zodra ik het kantoor bij mijn werk binnenloop draai ik een pirouette voordat ik mijn tas neerzet en mijn laptop aansluit.

Het werken gaat relaxed en mijn vrolijkheid steekt zelfs de klanten aan die opbellen. Ze zijn vriendelijk en lachen. Alles lijkt vanzelf te gaan. Ik zet ondertussen een lekker muziekje op en voel me meer en meer een stuiterballetje. Het valt mijn collega op dat ik in opperbeste stemming ben en ik omschrijf hem hoe ik me voel. Na wat onhandige vertaalpogingen en het niet kunnen vinden van het juiste woord, leert hij me dat de vertaling van stuiterbal "flummi" is. Geweldig woord toch?

De helft van de dag moet nu nog komen, maar het kan niet anders dan dat dit een geweldige dag zal blijven!

Let's have a "flummi" day!

It's just a matter of time...

"De zon prikt op mijn huid en ik proef het zout op mijn lippen. Voor mij vormen de golven in prachtige barrels, de kleuren variërend van azuurblauw tot heldergroene tinten en wanneer de zon er doorheen schijnt lijken ze op te lichten. 

Ik paddel langs de schouders van de golven tot ik op de goede plek lig. Wanneer ik om me heen kijk zie ik niemand anders op het water. Het enige wat ik hoor zijn de omslaande golven. Onder mij zwemmen diverse felgekleurde vissen en het enige verdere gezelschap zijn een paar op het water dobberende vogels. Ik neem de rust in me op en laat het even bezinken. 

In gedachten hoor ik een van mijn favoriete liedjes aanzwellen, Gold on the ceiling - Black Keys, terwijl ik op mijn board ga liggen om te paddelen naar de perfecte plek van waar ik aan mijn take off kan beginnen. 

Ik laat een paar vormende golven aan me voorbijgaan voordat ik het gevoel heb dat dit de perfecte golf zal zijn voor mij. De volgende zal mij een prachtige barrel geven en ik begin te paddelen. Tijdens de pop up blijf ik laag en zorg ik dat mijn board in de golf drukt. Ik zoek mijn balans en ik probeer de druk op mijn board te houden. De muziek in mijn hoofd staat op volle luidsterkte en ik voel hoe het water zich rond om mij heen begint te vormen. ("Down in the waves, she screames again...") Wat ik zie is ongelooflijk. De golf kleurt felblauw van binnen met een gouden omlijsting. Doordat de zon wordt afgeschermd door de muur van water voel ik wat verkoeling op mijn huid. Ik kan het nog niet helemaal bevatten wat er nu gebeurt. Door mijn hand in de golf te steken probeer ik de juiste snelheid te vinden om deze rit zo lang mogelijk te rekken. Steeds dieper raak ik in de barrel en ik probeer weer genoeg snelheid te maken om de barrel weer te kunnen verlaten voor hij omslaat en me met zich mee zal voeren. 

Wanneer ik de barrel verlaat ga ik weer rechtop staan en voel ik hoe de zon mijn huid weer verwarmt. De muziek in mijn gedachten wordt steeds zachter en begint plaats te maken voor een ander deuntje..."

Ik word wakker van mijn wekker en in mijn kamer is het koud. Helaas proef ik geen zout meer op mijn lippen en is het zelfs nog donker buiten.

Deze dag heb ik tijdens het surfen bij Wijk aan Zee een paar heerlijk lange ritjes op de golven gehad. Geen van al deze golven was vergelijkbaar met wat ik in mijn dromen zag langskomen. De golven waren donker gekleurd met witte schuimkoppen en geen volmaakte barrels. Toch heb ik er intens van genoten.

Wanneer ik het water weer uitloop, verkleumd het zout proevend op mijn lippen kan ik niet anders dan glimlachen. Ik draai me nog eens om en kijk over het water. In gedachten zie ik de perfecte golven uit mijn droom weer voor me. Ik grijns en besluit dat mijn droom ooit werkelijkheid zal worden...

Ein bisschen Frieden, ein bisschen Freude...

Onze maatschappij is steeds meer individualistisch. Steeds vaker denken we vooral aan wat wijzelf willen en steeds minder aan wat anderen nodig hebben.

Wat me heel erg is opgevallen in de laatste tijd, is dat mensen steeds vaker uitspreken dat ze verlangen naar warmte, liefde en genegenheid. Om dit te ervaren is er echter een wisselwerking nodig. Wanneer je zelf niets geeft, zul je ook niets terugkrijgen. Aan de andere kant, verwachten mensen wanneer ze eens iets van zichzelf geven, dat er direct wat voor terug komt.

[Hippie-modus aan]

In de afgelopen paar maanden heb ik ervaren dat het vooral ontzettend fijn is wanneer je iets aan anderen kan geven zonder er iets voor terug te verwachten. De warmte die daarna om mij heen voelbaar was, was zoveel mooier dan welk geschenk dan ook.

Wat ik gedaan heb? Op mijn werk heb ik op elk bureau een waxinelichtje neergezet met een minuscuul briefje erbij waarop geschreven stond dat dit een lichtje is voor tijdens de donkere dagen. Ik heb mijn naam er niet op vermeld omdat het niet mijn intentie was dat ik ervoor bedankt zou worden. De achterliggende gedachte was, dat anderen dan ook iets kleins voor een ander zouden terugdoen. Een klein gebaar kan immers een immens verschil maken. De reacties om mij heen waren erg fijn en hartverwarmend. 

Een paar weken later kreeg ik te horen dat er een pakketje voor mij bezorgd was. Het was een klein doosje waarin iets zat wat rammelde. Toen ik het pakketje opende wist ik, ondanks dat er geen afzender op vermeld was, van wie het kwam en wat het was. Een enorme glimlach kon ik niet onderdrukken. Het pakketje kwam van een dierbare vriend die ik tijdens mijn laatste vakantie heb leren kennen. Tijdens die vakantie heb ik kastanjes geroosterd en samen met hem heb ik ze zitten pellen. Hij is vlak na de vakantie verhuisd en bij zijn nieuwe huis staat een grote kastanjeboom. Je kan het misschien inmiddels wel raden. In het pakketje zaten kastanjes (En als bonus wat hazelnootjes). Ik heb het aan iedereen laten zien die het maar wilde zien. Toen ik weer achter mijn bureau zat met het pakketje in mijn handen, zat ik er met een enorme glimlach en een traan. Ik kreeg direct weer heimwee naar die vakantie en de leuke tijd die ik daar gehad heb.
Dit betreffende pakketje was ook een lief gebaar, maar voor mij betekent het enorm veel. 

Wat ik met dit geschrijf eigenlijk zeggen wil, is vrees niet om eens iets van jezelf te geven. Het kan iemands dag totaal veranderen en je schenkt er iemand een beetje liefde mee. Denk niet in dingen die iets moeten kosten, maar denk in gebaren. Geef die ene persoon waarvan je al tijden denkt dat diegene een knuffel kan gebruiken eens een knuffel. Vertel iemand dat je hem of haar waardeert. Geef een complimentje of zet 's morgens vroeg eens een kopje koffie of thee klaar voor je huisgenootje.

Voor wie maak jij morgen het verschil?

[Hippie-modus uit]

Een magisch moment

Ik sluit mijn ogen en dan lig ik weer in de line-up van afgelopen zondag. Bijna onmiddellijk verschijnt dezelfde grijns weer, die op mijn gezicht verscheen na die ene golf.

Het is er gemoedelijk en hier en daar wordt er wachtend op de volgende golf een praatje gemaakt. Mensen lachen ondanks dat de zon zich vandaag niet laat zien.

De golf die mij dat magische moment zal schenken is in aantocht. Heel even twijfel ik nog en dan begin in te paddelen. De slagen volgen elkaar steeds sneller op en even denk ik de golf gemist te hebben, toch begin ik aan de pop up en ik glijd naar beneden langs de golf die eindeloos lijkt te zijn. Terwijl ik down the line surf begint die enorme grijns op mijn gezicht zich te vormen. Ik steek mijn linkerhand uit en laat deze door de golf glijden die zich als een steeds hogere wand naast me vormt. Voor mijn gevoel lijkt dit moment oneindig lang te duren. Ik absorbeer elke seconde van deze rit. Vlak voordat de golf dicht begint te slaan maak ik een bocht naar rechts waardoor ik nog een stukje voor de golf uit kan surfen tot de kracht van de golf verdwenen is en ik me achterover in het water laat vallen. Wanneer ik weer boven water kom kijk ik richting de line-up en ga ik weer op mijn board liggen om snel terug te paddelen.

Wanneer ik weer in de line-up lig voel ik de kramp opkomen in mijn kaken. Die grijns is niet meer van mijn gezicht af te krijgen en ik voel me intens gelukkig.

Het is bijzonder, hoe eigenlijk maar een paar seconden staan op een surfboard, je zo een intens geluksgevoel kunnen geven.