Afzien, doorbijten, twijfels uitbannen. Dag in, dag uit bezig zijn met een doel wat je voor ogen hebt. Dit is iets wat niet voor velen is weggelegd. Ik heb dan ook diep respect voor mensen die met enorme toewijding toewerken naar het waarmaken van hun droom of visie en hun passie drijven tot een hoger level.
Een heel mooi voorbeeld hiervan is hetgeen Maarten van der Weijden heeft gepresteerd. In mijn ogen is hij een held. Hij stelde zijn leven in het teken van zijn Olympische avontuur. Trainingen dag in, dag uit. Leven in een hoogtetentje. Zijn sociale leven op een laag pitje waardoor hij zelfs een tijd lang tot ziens tegen zijn geliefde heeft moeten zeggen. Gelukkig is dit helemaal goed gekomen en zijn ze nu een prachtig getrouwd koppel. Dit alles vergt een ijzersterke wil en ik kon, en kan, daar alleen maar bewondering voor opbrengen.
Wanneer ik in die tijd zelf aan het trainen was voor de openwater-wedstrijden dacht ik vaak aan de meters die hij dagelijks verzwom. Daar waren mijn trainingen niets bij, ook al lag ik in die tijd vaak een uur of tien per week in het water, zonder de wedstrijden mee te rekenen.
Tijdens zijn Olympische race van 10 kilometer zat ik aan de buis gekluisterd. Ik zwom elke slag in gedachten met hem mee. De euforie die ik voelde toen hij als eerste aan wist te tikken, was onbeschrijflijk en het gaf me kippenvel. Wat was ik ongelooflijk blij voor hem.
Een ander prachtig voorbeeld van toewijding is 'The HTC Atlantic Kite Challenge'. Een team van 15 gepassioneerde mensen, waaronder 6 kitesurfers, is de uitdaging aangegaan om al kitend de Atlantische Oceaan over te steken. Dagelijks volg ik de blog-verhalen en Facebook-berichten over hun belevenissen. Kitesurfen is dan wel niet mijn favoriete sport, maar door het enorme enthousiasme wat er van hen uitstraalt, bewonder ik enorm hoe zij hun passie omzetten in iets spectaculairs.
Dat toewijding niet altijd een positief doel hoeft te dienen heb ik afgelopen weekend eens mogen ervaren. Vol verwondering stond ik te kijken naar een meisje wat hetzelfde concert als ik bezocht. Gedurende het gehele concert stond ze, de armen afwisselend in de lucht, met haar middelvinger omhoog of haar duim omlaag. Daarbij kwam vanuit haar mond een luid boe-geroep en bleef ze haar hoofd schudden. Niets kon haar ervan weerhouden. Zelfs nadat anderen haar vroegen wat haar bezielde bleef ze met onverminderde toewijding doorgaan. Zonde van haar eigen avond. Als ze dit nou had gedaan aan de rand van een "slagveld" met hooligans, dan had het tenminste wat hilariteit teweeg gebracht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten