Sunset surf numero uno van het jaar tweeduizendveertien

Dit surfje begon al geweldig met alleen al de rit er naartoe. Stel je je voor: Eind maart met een Eend in cabriostyle over de sluizen tussen Velsen-Zuid en Velsen-Noord om naar je favoriete surfstek te kunnen komen. Het zonnetje schijnt, de rit is relaxed en met een enorme glimlach op onze gezichten stappen we de auto uit. 

Zo snel mogelijk kleden we ons om en lopen we richting het water. Het is druk. De alert van Tobias van Tellingen heeft een hoop surfers na het werk richting de zee gelokt. Overal zie je gelukkige gezichten. Mensen wachtend op een golfje. We paddlen uit tot we een lijn hebben gevonden vanwaar we onze golven willen pakken. 

De sessie is relaxed, al moet ik er wel aan wennen dat het zo druk is. Ik wacht langer voordat ik een golf pak. Ondertussen kom ik wat bekenden tegen waar ik een praatje mee maak. Zonder er erg in te hebben gaat de tijd snel voorbij en de zon begint dan ook langzaam aan weg te zakken. Steeds meer surfers verlaten het water.

Ineens besef ik me dat alleen het licht van de vuurtoren verderop ons af en toe nog wat zicht geeft op de binnenrollende golven. Net op het goede moment schijnt er een baan licht over het water en zie ik een fijne golf aankomen. Ik begin te paddlen. Wanneer ik voel dat mijn board vooruit gestuwd wordt spring ik op en voel ik hoe ik een stukje van de golf afglijdt. Doordat ik bijna niets zie, voelt dit intenser dan de andere golven van vandaag. Ik geniet en ook al duurt het kort, deze golf zal ik niet gauw meer vergeten. 

Daar zit ik dan weer met de vertrouwde grijns op m'n gezicht en niemand die het kan zien. Eigenlijk wil ik er nog niet uit, maar Sem en ik besluiten verstandig te doen en net als de anderen ook het water te verlaten. 

Ik ga weer liggen en paddle rustig richting het strand en wanneer ik voel hoe een golf wat stuwing geeft til ik mijn voeten lichtjes op, maak m'n rug hol en houd m'n board vooraan goed vast. Zo word ik tot bijna aan het strand meegevoerd.

Lachend lopen we met onze boards onder de arm terug over het strand. Dit was een sessie om nooit te vergeten.

Stralende blauwe ogen, Snelle Jelle en charmeurs met rode rozen

Vanmorgen wachtte een vriendelijke man me op met een enorme (weliswaar een gemaakte) glimlach vlak voor de trappen die mij zouden leiden naar de fietsenkelder. Met zijn onschuldige blauwe ogen keek hij me hoopvol, bijna smekend, aan en gaf me een papiertje waarop zijn ideeën, wensen en toekomstdromen in pakkende zinnen stonden samengevat. Ik nam het papiertje aan en bedankte hem voordat ik met mijn fiets naar beneden liep.

Voor de uitgang van de fietsenkelder stonden er twee iets oudere mannen op me te wachten. Beide casual gekleed met een glimlach vol zelfvertrouwen. Ook zij boden mij hun toekomstidealen aan. Niet alleen dat, zelf een Snelle Jelle voor een goede start van de dag kon er vanaf. Nadat ik hen bedankte en  een prettige dag gewenst had, beklom ik de trap richting de gang die toegang bood tot de perrons.

Weer een paar helder blauwe ogen staarden me aan. Daar stond hij dan met een enorme bos rode rozen.  Een charmeur pur sang. Hij straalde van zelfvertrouwen en keek me diep in mijn ogen toen hij mij een prachtige rode roos aanbood. Zijn lippen bewogen en vormden de woorden: "Kies mij." Ik begon er bijna van de blozen.

Daar stond ik dan met mijn handen vol met flyers, een Snelle Jelle en een rode roos. Toen ik de volgende trap opliep hoorde ik een klein meisje naast me aan haar moeder vragen waarom zij geen roos had gekregen. Daarop draaide ik me naar haar toe en gaf haar mijn roos.

Alle moeite van die vriendelijke mannen was voor niets geweest. Vandaag zou geen van hen mijn stem krijgen. Geen van hun toekomstidealen zou ik gaan ondersteunen. De wil is er wel, maar mijn stembiljet is helaas niet geldig voor Haarlem. Ik ben net te laat verhuisd.