Dansen in de regen tijdens het Surfana festival

De muziek speelt en de mensen om me heen dansen net als ik, alsof de zomer in volle glorie haar intrede heeft gedaan. Onze blote voeten raken het zand. We lachen, flirten, knuffelen alsof de wereld alleen nog maar uit liefde bestaat. Wanneer ik om me heen kijk, zie ik mijn vrienden stralen van geluk. Dit voelt fijn...

Dan wijst iemand me er ineens op dat het zo zal gaan regenen. Aangezien het voor bij het podium nog rustig is, besluit ik alvast een beschut plekje op te zoeken en daar dans ik verder. De beloofde regenbui begint dan toch te komen. Druppels dansen neer op de hoofden van het publiek en ineens sta ik zonder enkele bewegingsvrijheid tussen de massa. Dit voelt niet relaxed. Ik wurm me tussen de mensen door en dan voel ik de regen. Eerst op mijn hoofd, dan tegen mijn neus en lippen. Kleine straaltjes lopen langs mijn wangen en ik begin weer te dansen.

Met elk liedje wat er nieuw ingezet wordt, worden mijn kleren natter en mijn glimlach groter. Het is een warme zomerregen. Ik zie vrienden net als ik genieten van wat er om hen heen gebeurt.

Tijdens een stil momentje kijk ik omhoog en dan sluit ik mijn ogen. Zo voelt intense vrijheid. Ineens voel ik twee armen om me heen. Een van m'n vrienden knuffelt me en ik open mijn ogen weer en ik knuffel diegene terug. We lachen en dan begint de muziek weer te spelen.

We dansen in de regen, we voelen de regen en ervaren de regen. Hoe mooi kan de wereld zijn?!

Buut vrij voor de hele pot! - Kom je met me buitenspelen?

Als kind speelde ik elke dag  minimaal een uur verplicht buiten. Meestal was het fijn, maar soms vond ik er niets aan. Nu ik er aan terugdenk, ben ik mijn ouders daarvoor dankbaar. We speelden spelletjes, bouwden hutten en vlotten, gingen naar de speeltuin, reden op skateboards, skates, rolschaatsen en skatebikes. Met stoepkruit kleurden we de straten in alle kleuren van de regenboog en als het regende, kwamen we doorweekt thuis. Soms verdwaalden we, soms verkenden we de wereld alsof we ontdekkingsreizigers waren. Geen mobieltjes, tablets of computers die ons ervan weerhielden om onze ogen verder te openen dan strikt noodzakelijk. Wat was de wereld mooi gekleurd! Wanneer we thuis moesten komen, werden we door onze ouders naar binnen geroepen. Regelmatig stonden er buurtkinderen aan de deur of mijn broertje en ik buiten kwamen spelen. Als je thuis was, ging je mee. Zo niet, dan stonden de buurtkinderen een tijdje later opnieuw voor de deur. De buurt leefde!

Wanneer ik nu op straat loop, hoor ik nog maar zelden kinderen. Hardlopend door het bos zie ik zo nu en dan nog een kind een boom in klauteren, maar onderaan die boom staat moeders al overbezorgd klaar om haar kroost gelijk die boom uit te halen. Vieze kleren? Liever niet. Als een kind al ergens gaat spelen, dan moet het een mobieltje meenemen zodat de ouders altijd kunnen bellen. Het gevolg is dat de kids op het mobieltje een spelletje spelen in plaats van verstoppertje of buskruit.

Ik mis die onbezorgde tijd van het buitenspelen wel. Is het dan niet misschien de hoogste tijd om zelf weer buiten te gaan spelen? Lekker ravotten in het bos, plonzen in een meertje, besmeurd onder de modder thuiskomen?

Tijdens het surfen krijg ik dat heerlijke kindse gevoel weer terug. Gek eigenlijk dat ik daar buiten het surfen niet zoveel meer mee doe. Daarom heb ik besloten om morgenvroeg op de fiets te stappen, wakker te worden tijdens een zwemtochtje in 't Wed. De zon op zien komen over de duinen. Even vrij, even buitenspelen.

Ga je binnenkort met me mee? Dan doen we met zijn allen een potje verstoppertje!

Find your inner strength - Een clinic tijdens het Surfana Festival

Tijdens het Surfana festival afgelopen weekend waren er tal van mogelijkheden om clinics te volgen. Een ervan werd ik op gewezen door Leonie. Aangezien we vorig jaar samen een bijzondere clinic gevolgd hebben, leek het me erg fijn om ook dit jaar weer samen met haar iets te doen. Vooral omdat het Surfana festival voor ons ook een extra feestje is, omdat we sinds toen vrienden zijn.

Een beetje loom en moe wandelen we door de duinen naar het strand. Voor festivalbegrippen is het nog vroeg en er zijn nog maar weinig mensen in de weer. Zodra we vanaf de duinen het water kunnen zien grappen we naar elkaar dat het echt epic is voor een surfje. (Lees: het is nagenoeg flat). We hebben het nog even over de avond ervoor en hoe fijn het dit jaar weer is op het festival. Eenmaal bij de strandtent waar de clinic vandaan zal starten, zie ik een paar bekende gezichten. Met een van hen, Jacob, heb ik de dag ervoor al een andere clinic gevolgd. Dezelfde die ik afgelopen jaar samen met Leonie had gedaan: De Koude Kermis.

Niels is degene die de clinic zal geven. Hij oogt als iemand die midden in het leven staat en erg in balans is met zichzelf en de natuur. Zonder al teveel uitleg lopen we het strand op waar me bewust gemaakt worden van onze ademhaling en het zijn in het hier en nu. We kijken naar de zee zonder haar te benoemen. Bijzonder, en nog best wel een opgave aangezien mijn natuurlijke reactie bij het zien van de zee is om te kijken of er een surfbaar golfje loopt.

Na een tijdje vraagt Niels ons te wandelen over het strand en elke stap te voelen en ervaren. De eerste stappen zijn vreemd omdat ik er nooit zo bij stilsta. Hoe verder we lopen hoe meer ik me verbonden voel met het zand onder me. Dan wordt ons opgedragen verder te wandelen met onze ogen dicht. Ik word me nog bewuster van elke stap die ik zet en ik open mijn ogen pas wanneer ik opschrik van kind wat naar zijn ouders roept. Ik sluit ze weer en wandel verder tot we gaan rennen met nog steeds gesloten ogen. Niels vertelde ons voordat we onze ogen sloten dat we ons er geen zorgen om hoefden te maken. Dat we zelf aan zouden voelen waar we heen moesten lopen en dat we op onszelf moesten vertrouwen. Gek genoeg liep ik tijdens het rennen van de zee af, terwijl ik er normaal gesproken heel nauw mee verbonden ben.

We stoppen met rennen en gaan in een cirkel liggen waar we onder begeleiding van Niels beginnen te ademen. Het duurt niet lang of ik ben vertrokken naar iets ver weg van alle anderen, ook al liggen ze heel dicht bij me. Ik voel ineens twee handen die me helpen om dieper te ademen. Eerst voelt het vreemd, daarna vertrouwd. Mijn longen vullen zich nog meer en voeden mijn lichaam met nog meer zuurstof. Wanneer de handen mij weer loslaten begin ik los te komen van het zand onder me.

"Ineens zweef ik in een blauwe oceaan. Ik ben ontspannen, één met het water om me heen. Omhoog kijkend zie ik hoe bundels zonlichtstralen het water speels verlichten. Tijd en ruimte bestaan niet meer. Ik ben daar waar ik hoor."

Het besef van tijd ben ik  kwijt en waar ik ben is niet helemaal duidelijk. Het doet er niet toe. Langzaam aan voel ik de zwaartekracht weer die me in het zand onder me drukt. De lichte bries over het strand streelt mijn huid wanneer ik voorzichtig mijn longen weer laat vullen met zuurstof. Heel diep in en heel diep uit, net zo lang tot alles begint te tintelen. Ik ben ineens heel dicht bij mezelf en een bijzonder vertrouwd gevoel, wat ik nooit eerder ervaren heb, komt er over me heen. Ik adem weer door. De warme handen die inmiddels vertrouwd voelen, helpen me bewuster te worden van mijn hart. De stem bij de handen stuurt mijn ademhaling weer en alles begint nog meer te tintelen. Zodra de handen me loslaten voel ik een immense emotie door me heengaan. Ik weet het even niet zo goed, ik laat het maar over me heenkomen en daarna laat ik het los.

Dan ineens voel ik twee warme handen weer. Nu omvatten ze mijn hoofd. Een warme stem spreekt me weer toe en stuurt mijn ademhaling. Het is intens fijn en ik word nog bewuster van mijn lichaam. Ik voel me vrij. De warme handen laten me weer gaan en ik adem verder tot dezelfde warme stem weer aangeeft los te laten en dan verdwijn ik weer even in die intens fijne blauwe oceaan, één met het water...

We liggen nog een tijdje zo op het strand tot we weer naar het hier en nu gehaald worden. Kijkend over de zee vraagt Niels ons om onze handen naar de hemel te laten wijzen en daarna heel langzaam te laten zakken. Op een bepaald punt vraagt hij ons, onze handen naar elkaar toe te bewegen zonder ze aan te raken. Wat ik dan voel is bijna onbeschrijflijk. Een immens energieveld voel ik tussen mijn handen ontstaan en wanneer ik mijn handen weer iets van elkaar af beweeg, rekt dit energieveld mee. Ik leg mijn handen op mijn hart en op mijn buik. Datzelfde energieveld wat net tussen mijn handen stroomde, stroomt nu door mij. Dan worden we gevraagd het water in te gaan. Rustig zetten we steeds een stap dichter naar de branding. De zee is uiterst kalm vandaag en op een enkel golfje wat direct op het strand breekt na, is ze een grote spiegel. Mijn voeten raken het water en met elke stap verder versmelt ik verder met het element wat me gelukkig maakt. Rustig laat ik me verder het water in glijden en dan ineens besef ik me dat ik mijn short en shirt niet uit heb getrokken. Het maakt niet uit, het is goed zo. Ik zweef in een zee van ruimte zonder tijdsbesef en sluit mijn ogen. De deining speelt met me en ik geniet van het hier en nu.

Na een tijdje lopen we allemaal het water weer uit. Ik voel geen kou, geen spanning, niets. Niets behalve liefde en vrijheid. Aan het strand staat Leonie stralend naar het water te kijken en we geven elkaar een knuffel. Jacob omarmt ons ook en met zijn drieën staan we daar. Het moment klopt. Intens en bijzonder.

Rustig aan lopen we terug. Stralend, blij, opgelucht, ontspannen. Vol nieuwe energie om terug te gaan naar de fijne drukte van het Surfana festival.