Een bevrijdend besef

"Terug naar het echte leven…"

Het is een uitspraak die ik zo vaak hoor aan het einde van een prachtige vakantie, een geweldig weekend of een bijzondere dag. De uitspraak die mensen gebruiken om te omschrijven dat ze vanaf morgen weer aan het werk moeten om de benodigde valuta binnen te halen om weer leuke dingen mee te kunnen doen. Ook ik heb me er in het verleden schuldig aan gemaakt om deze woorden over mijn lippen te laten gaan en kracht bij te laten zetten door mijn stembanden.

Afgelopen weekend hoorde ik dit zinnetje weer en het triggerde iets in mij… Ineens klonk het ireëel, onrealistisch en vooral niet kloppend. Elke dag gaan er miljoenen mensen aan het werk en leven ze om te werken. Hun werk is het "echte" leven en alle fijne dingen daaromheen zijn een toevluchtsoord of een soort "wonderland" wat maar tijdelijk bestaat. Elke dag waarop ze werken, werken ze toe naar een moment om weer even uit hun realiteit te stappen.

Ik wil dit gevoel niet meer ervaren. Ik wil nooit meer die woorden over mijn lippen brengen die me doen verlangen naar een nieuw, niet realistisch moment. Ik wil leven in het hier en nu en een realisme opbouwen wat me laat beseffen dat ik leef. Een leven waarin het gaat om het voelen, genieten, het delen van fijne momenten en het creëren van een weidse blik.

Ik wil leven om te leven. Niet werken om te leven of leven om te werken.

Wanneer ik uit mijn raam staar, zie ik hoe de zon ondergaat. Het wordt tijd om de wereld te gaan ontdekken. Nu misschien nog even vanuit mijn atlas en prachtige boeken, maar uiteindelijk zal ik de wereld zien vanuit het blikpunt van anderen en maak daarvan een onderdeel van mezelf. Ik, ik ben een "gelukkeling", maar ik besef het nog even niet…

Aloha inspireert :)

Een hemelse surfsessie

"Soms heb je een dag waarop alles lijkt te lukken. Vandaag was zo een dag op het water."

Eenmaal aan het strand van Velsen-Noord zoeken we een lekker plekje uit de wind op het terras van onze favoriete strandtent "Aloha" en genieten van heerlijke koffie. De golven zien er niet echt spectaculair uit, dus nemen we onze tijd en de zon doet ondertussen haar werk… Lichtelijk laat zij haar sporen achter op onze huid en verwarmt ze ons. Wanneer de koffie op is hullen we ons in onze wetsuits en halen voor Lau en Emma een surfboard bij Ozlines.

Met elke stap dichter naar het water voel ik het verwarmde zand tussen mijn tenen. Het voelt heerlijk en alledrie kijken we vrolijk voor ons uit. Hoe dichter we bij de overgang van het zand naar het water komen, hoe beter de golven lijken te zijn. Schijn bedriegt dan toch wanneer je op een terrasje van ver af naar de zee kijkt...

Gelijk na het uitpaddlen heb ik mijn eerste golf van de dag te pakken en heel snel daarop volgen Emma en Lau ook. Deze sessie kan niet beter beginnen. Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb golf na golf te pakken. Tuurlijk zit er zo nu en dan ook even een goede wipe-out tussen, maar het kan me niet schelen. Ik geniet intens en ik krijg dingen voor elkaar die eerder niet lukten. Ik ben blij met Tobi (mijn surfboard) en het is maar goed dat ik thuis nog niet de keuze had uit beide boards aangezien mijn andere board nog steeds gerepareerd moet worden.

Even neem ik de tijd om te kijken hoe Lau en Emma wat golven pakken. Het is geweldig om te zien hoe ze gracieus de watermassa onder zich weten om te zetten in een prachtig ritje en hoe intens ze hiervan genieten. Ik ben blij dat ik deze passie met ze delen kan!

De anderen in het water zijn erg relaxed en het is dan ook goed toeven tijdens het wachten op de volgende golf. We maken een gezellig praatje met de mensen om ons heen en dan komt er ineens een stukje tekst naar boven wat ik pasgeleden gelezen heb in een boek over het surfen. Hoe vriendelijker je bent in de line up en hoe meer je een ander gunt, hoe meer je hier zelf van terugkrijgt. En inderdaad… Ik krijg golven cadeau, mensen stralen om me heen en ik kan niet anders zeggen dan dat dit de plek is die me het meest gelukkige maakt op aarde.

Er volgen nog een paar heerlijke ritjes tot mijn armen echt niet meer willen. Alledrie komen we er intens moe, voldaan en gelukkig uit en kunnen niet anders dan lachen.

We sluiten onze dag af met een hapje, een drankje en enorm veel gezelligheid bij Aloha. We leven het goede leven en er bestaat geen betere therapie dan een dag als deze om gelukkig te zijn!

Dauwzwemmen en een surfje in het zonnetje

"Het koele water omsluit me wanneer ik met een zelfverzekerde duik het water in ga. Het daglicht ontbreekt nog volkomen en zal pas over 48 minuten opkomen. Ik lijk te zweven in een lege en vertrouwde massa…"

Een bekend Mario-deuntje wekt me vanmorgen vroeg om 4 uur. Snel zoek ik mijn telefoon om het geluid uit te zetten en even twijfel ik of ik wel op wil staan. Het is vroeg, heel erg vroeg! Mijn katten gapen een keertje en kijken me aan alsof ik gek geworden ben, dan leggen ze hun koppie weer te rusten en doezelen ze rustig verder. 

Vlak voor vijven stap ik op de fiets richting het openluchtzwembad en vraag ik me af waarom eigenlijk… Het is koud, vroeg en zwemmen kan ik later op de dag ook nog wel. Bij het zwembad blijk ik tot nog toe de enige te zijn die er om vijf uur in wil. 

Snel kleed ik me om, pak mijn trainingsspullen en mijn bidon en bereid ik me mentaal voor om het water in te duiken. Stiekem hoop ik dat ik een tijdje alleen van het zwembad mag genieten en ik blijk geluk te hebben.

De eerste kilometer zwem ik in een bad voor mezelf. Het heeft iets magisch wanneer ik naar mijn handen kijk en het kleine beetje licht de belletjes er omheen laten oplichten. Gebiologeerd kijk ik er nauwlettend naar bij elke insteek en zie ik de kleur geleidelijk veranderen wanneer het daglicht zich langzaam aan begint aan te kondigen. 

Na een tijdje wagen zich nog een aantal andere zwemmers aan een verfrissende duik in het rustige bad. Druk wordt het echter niet. Na 3,6 kilometer kom ik relaxed het zwembad uit. Mijn hoofd is leeg en m'n lijf voldaan.

Thuis warm ik even op en slaap nog een paar uurtjes voordat ik besluit om toch nog even naar het strand toe te gaan voor een surfje. Dit was het beste besluit wat ik kon nemen. De golven komen heerlijk mellow binnen en het zonnetje schijnt. Het wordt een voor mijn doen korte sessie van anderhalf uur, maar genieten doe ik er niet minder om. Golf na golf weet ik te pakken en ik voel me vrij. 

Het water geeft me zo enorm veel energie. Of het nou het chloorwater in een zwembad is, of het zilte nat uit de zee. Ik word er gelukkig van…

Water tegen een burn out (2)

De zon brand op mijn huid terwijl er weer een paar mooie lijnen binnenkomen. Ze bouwen alsmaar mooier op tot ik mijn kans zie en begin in te paddlen. Ik heb hem en voel hoe een intens fijne stroom aan energie door me heen gaat zodra ik de golf afglijd. Wanneer ik terug paddle, realiseer ik eigenlijk pas weer waar ik ben. Ik ben op de plek die mij intens gelukkig maakt. Tussen de golven in de Noordzee, tussen mensen die dezelfde passie delen en tussen vrienden.

De sessie verloopt relaxed. Ik weet de ene na de andere golf te pakken en voel weer hoe belangrijk dit voor me is en hoeveel ik eigenlijk geleerd heb in de afgelopen winter tijdens de surfsessies met Klaas en tijdens de twee vakanties in Portugal.

Het is vreemd om te beseffen dat iets waar je eigenlijk de energie voor lijkt te missen, dat dit je zo intens veel energie terug geeft. Het duurt dan ook niet lang voordat ik met een enorme grijnzende glimlach op mijn gezicht zit die er de komende uren niet meer vanaf zal gaan. Even vergeet ik wat me de afgelopen tijd in de greep houdt en hoeveel energie mij dit gekost heeft. Stoked tot op het bot kijk ik om me heen. De sfeer is gemoedelijk. Surfers maken een praatje met elkaar en lachen samen.

De watertemperatuur is momenteel weer zo ver omhoog gegaan dat handschoenen overbodig zijn. Het voelt intens fijn hoe mijn hand door het zilte nat glijdt en me steeds meer vaart geeft. Er paddlen nog twee andere surfers met me mee voor deze golf, maar uiteindelijk ben ik degene die op de juiste plek ligt. Met een zelfverzekerd automatisme sta ik op en verplaats mijn voeten lichtelijk om net wat meer push op het board te geven en dan snijdt mijn board in de golf om een prachtige rit down the line te maken. Ik geniet. Aan het einde van de rit laat ik me achterover in het water vallen en blijf even liggen om naar de blauwe lucht te kijken.

Na nog een paar golfjes zie ik Laudonne en Emma bij het strand. Tijd voor de laatste golf van vandaag. Ik heb hem sneller dat ik had verwacht en wanneer de golf weer inzakt laat ik me weer op mijn board zakken zodat ik met een volgende golf meegenomen kan worden naar het strand.

Alledrie hebben we van de sessie genoten. Ieder heeft de sessie weer op een andere manier ervaren. We lachen, praten en stralen.

Na het omkleden drinken we nog wat bij Aloha en genieten van een pizza die we samen delen. Ik prijs me gelukkig met vrienden zoals Emma en Laudonne en ik ben hen dan ook onwijs dankbaar voor deze zonovergoten middag die me weer een stukje dichter naar mezelf heeft terug gebracht.

Water tegen een burn out (1)

Ontspanning vinden gaat momenteel erg moeizaam. Kleine dingen zorgen voor een enorme dosis stress die me weer helemaal uit mijn evenwicht brengt. Toch is er een plek die me rust geeft, of eigenlijk is het meer het element wat me rust geeft… Water. Het maakt niet uit waar het water is. Of het nou in een zwembad ligt of de ruimte van een zee of oceaan vult.

Het kost me moeite om me ertoe te zetten om mijn schoenen aan te doen en mijn tas te pakken. De afgelopen nacht heb ik weer slecht geslapen, raar gedroomd en werd vaak wakker. Mijn hoofd stroomt nog steeds over. Dan draai ik toch het sleuteltje om van mijn fietsslot en fiets de straat uit naar het zwembad toe. Het voelt als een enorme stap die ik gezet heb, het voelt als een stukje vrijheid.

18,7 graden… Het water is fris, maar door de zon die er op schijnt nodigt het me uit om een duik te nemen. De eerste meters voelen koud, onwennig en toch… toch voelt het als een duik in het vertrouwde.

Elke slag die ik maak geeft me een stukje zelfvertrouwen terug. Elke slag brengt me een stukje dichter bij mezelf. Langzaam maar zeker komt er rust in m'n hoofd en voel ik me sterker worden. Tot ik ineens breek. De tranen blijven maar komen. Ik weet niet waar het ineens vandaan komt, maar het voelt bevrijdend. Ik ga door. Mijn handen glijden een voor een het water in en ik kan steeds meer kracht zetten. Het duurt even voor de tranen stelpen, maar dan voel ik me intens ontspannen. De zon verwarmt mijn huid en het water omsluit me als een koele deken. Ik voel me weer even zoals ik me hoor te voelen. Ik ben weer even terug.

Het zal nog een hele tijd duren voordat ik mezelf weer helemaal terug heb gevonden, maar elke ontmoeting met het water geeft me mezelf weer een beetje terug.