De queeste naar een glimp van uitgestorven aardbewonders

Elke stap die wij zetten laat een afdruk achter, zichtbaar danwel onzichtbaar. Het brengt ons ergens heen, soms bewust en soms onbewust. De sporen die wij op die manier nalaten zullen ons niet of nauwelijks verbazen. Het wordt anders wanneer de zichtbare stappen ineens niet de onze zijn en miljoenen jaren oud. Een "simpele" afdruk laat dan ineens een diepe indruk achter.

Toen ik in December 2014 op surf trip was naar Portugal, wist onze host, Wouter, met enorme toewijding te vertellen dat er in een dorpje verderop fossiele dinosaurus pootafdrukken te vinden zouden zijn. Dit is in mijn gedachten gebleven en aangezien ik weer naar dezelfde plek ben afgereisd voor weer een surf trip, wilde ik die dinosporen nou toch wel eens met eigen ogen zien. 

Theo en ik besluiten dan ook om op een prachtige namiddag naar het plaatsje Salema te rijden. Het dorpje doet idyllisch aan (zo lang we niet naar de massale vakantiehuizen tegen de helling aan kijken...) door de typische Portugese huizen. Nadat we de auto geparkeerd hebben lopen we een knus straatje in en kijken wat om ons heen. We hopen vandaag de dinosporen te ontdekken. Nergens staat aangegeven waar we ze kunnen vinden. Na een half uurtje rondgelopen te hebben besluiten we toch maar even een local te vragen waar we moeten zijn. De eerste spreekt geen Engels en helaas is ons Portugees nog niet wat het zou moeten wezen... We worden verwezen naar een klein supermarktje. De eigenaar ervan zou ons wel kunnen helpen. De man is vriendelijk en loopt mee naar buiten waar hij naar de zee kijkt en ons vertelt dat het te hoog water is om bij de afdrukken in het gesteente te kunnen komen. Hij raadt ons dan ook aan om bij laagwater nogmaals terug te komen en dan de trap te beklimmen bij de rotsen. 

Via een toeristische route rijden we terug naar onze villa in Raposeira waar we checken wanneer het weer laag water zal zijn. Morgenvroeg zal onze wekker eerder afgaan dan de andere dagen voor de start van onze laatste vakantiedag. 

Het is nog vroeg, maar anders dan de andere dagen, is het vanmorgen windstil en het voelt aangenaam warm wanneer de zon onze huid streelt. Op het strand van Salema lopen we lachend richting de rotsen die de man van het supermarktje ons gisteren wees. Daar zouden we een trap moeten vinden die ons naar de dinosporen zou moeten brengen. Het duurt niet lang voor we de trap vinden en gauw beklimmen we de glibberige rotsen die ons toegang geven tot de treden. Eenmaal boven kijken we om ons heen en we besluiten om naast de trap rond te gaan lopen over het gesteente. Overal zien we olifantenpaadjes, en behalve vegetatie, een verdwaalde wilde Orchidee en wat rommel zien we niets wat lijkt op de voetafdrukken van een dinosaurus. 

We besluiten om aan de andere kant van de trap verder te gaan zoeken. Wanneer we van het verharde pad afstappen en hier als een stel amateur-geologen ons dinosaurusavontuur voortzetten, ruiken we ineens een heerlijke geur die afkomt van de plantjes die onze voeten raken. Het heeft iets bijzonders door de omgeving waar we ons bevinden en door onze zoektocht. We banjeren wat rond over het gesteente en hopen onze queeste te kunnen voltooien. Hoe langer we echter rondlopen, hoe kleiner de hoop hierop wordt. Na een tijdje besluiten we via de rotsen weer af te dalen richting het strand. Helaas... de dinosporen blijven verborgen voor ons, maar we genieten er niet minder van. Het weer is prachtig, de zee intens blauw en elkaars gezelschap maakt het een bijzondere laatste ochtend in Portugal.

We lopen langs de rotsen die met hoog water verdwijnen onder het zilte nat en zien hoe duizenden kleine mosseltjes zich hebben vastgebeten op het gesteente. We kijken in kleine waterafzettingen of we leven er in zien, maar helaas, geen vis of krab te bekennen. 

Dan trekt een mosgroen levend tapijt ineens mijn aandacht. Als een kleine avonturier klauter ik op de rots en voel ik hoe het groen een aangename demping onder mijn voeten geeft bij elke stap die ik zet. Ik voel me net een klein kind wanneer ik balanceer over de gladde zachte laag tot ik weer een voet zet op een hard en droog stuk gesteente. Het soort steen waar ik op sta, is het soort steen wat ik ken uit mijn oude aardrijkskunde boeken. Een laag gesteente waar vaak fossielen gevonden worden. Ik voel een beetje hoop opkomen en gauw kijk ik om me heen. Voetje voor voetje zet ik steeds een stapje naar voren tot ik naast mij een stukje verder naar beneden ineens iets zie. Het zal toch niet...? "Theo, ik denk dat ik het gevonden heb!" Snel maak ik een foto en dan klim ik naar het plateau onder me. Het zijn ze echt! Hier heeft dus miljoenen jaren geleden een dinosaurus gewandeld. Zou hij of zij ook zo genoten hebben van het uitzicht, de zee en de zon? Queeste geslaagd!

Leren om dicht bij mezelf te blijven

Ik ben onrustig en ongeconcentreerd. Mijn gedachten zijn overal, behalve bij het genieten van de surfsessie die ik nu heb. Steeds kijk ik weer even richting het schuim vlakbij het strand waar mijn vriend voor het eerst ervaart hoe het is om te spelen met de golven. 

Heeft hij het wel naar zijn zin? Moet ik hem niet toch gaan helpen? Verwacht hij niet misschien toch dat ik mijn tijd met hem doorbreng in plaats van te genieten van de golven waar ik tussen lig? Ben ik niet te lang in het water?

Ik paddle steeds te laat aan en krijg amper een golf te pakken. Frustratie en onrust bouwt zich steeds meer in me op. Eigenlijk zou ik intens moeten genieten. Ik lig in het water op een prachtige surfspot in Portugal. De zon schijnt, de sfeer is relaxed en de golven zijn een fijne uitdaging. Na de zoveelste golf die ik niet te pakken krijg, paddle in naar het schuim om toch maar even bij hem te gaan kijken. Hij geniet en werkt hard om de golven te voelen en om voor het eerst op te kunnen staan op het surfboard. Nog geen twee jaar geleden was ik het die zo ploeterde. Genietend van elke seconde. Ik probeer hem wat aanwijzingen te geven, maar dan merk ik dat dit niet werkt. Ik moet het los leren laten en eens aan mezelf beginnen te denken. Hij wist voordat we aan deze reis begonnen dat het surfen mijn hoofddoel was van deze trip en hij vond het alleen maar fijn voor me. 

Te graag wil ik dat anderen het naar de zin hebben en dan vergeet ik dicht bij mezelf te blijven. Ik ben begonnen met surfen voor mezelf en het is iets wat ik ook alleen voor mezelf moet blijven doen. Ik probeer wat rust terug te vinden in mijn hoofd en paddle weer richting te line up. Vlak er achter houd ik in en probeer bewust even tot mezelf te komen. Ik staar wat in de verte en dan in het water naast me. Losse zandkorreltjes glinsteren in het blauwe water. Het heeft iets magisch. Mijn longen vullen zich rustig aan met zuurstof en dan ineens voel ik de warmte van de zon in mijn gezicht. Ik ben weer terug, maar nog steeds met een klein stukje onrust. Ik besluit dan ook dat de surfsessie van morgen er eentje voor mijzelf wordt. Ik zal alleen een surfspot opzoeken zodat ik geen rekening met anderen hoef te houden en zodat ik weer even kan loslaten. 

De rest van deze sessie pak ik nauwelijks nog golven. Ze komen sneller binnen, zijn een stuk stijler en slaan gauw dicht. Na een tijdje houd ik het voor gezien en ga ik kijken hoe het met mijn vriend gaat die onvermoeid doorgaat. Ik moet even glimlachen en bewonder zijn toewijding. 

Die nacht slaap ik onrustig en word ik veel wakker. Hierdoor heb ik alle tijd om na te denken. Mijn hoofd is vol en de slaap blijft daardoor lang weg. Toch vind ik een soort rust en uiteindelijk dommel ik weg. 

De volgende ochtend vertrekken we toch met zijn allen samen richting een andere surfspot. Door de rust die ik vannacht gevonden heb voel ik me sterker. Het helpt ook mee dat mijn vriend me nog eens heel duidelijk gemaakt heeft dat ik me niet druk moet maken om hem en dat hij wil dat ik geniet van de golven. Hij wil de passie in mijn ogen terug zien en de glimlach op mijn gezicht van me af zien stralen. 

Wanneer we de trappen van Beliche afgedaald zijn, kleed ik me gauw om. Het is bij lange na niet zo clean als gister. De golven komen niet in mooie nette lijntjes binnen. Al mijn zintuigen staan op scherp wanneer ik zie hoe op een plek de golven mooi naar links breken met zo nu en dan een aanzienlijke hoogte. Een enorme grijns verschijnt op mijn gezicht. 

Wanneer ik naar de line up gepaddled ben, haal ik nog een paar keer diep adem en ik sluit me af voor al het andere om me heen. Ik houd alleen de andere surfers om me heen in de gaten. Verder is het alleen ik, mijn board en de golven. Als vanzelf beginnen mijn armen in een steeds sneller ritme te paddlen en voor ik het weet suis ik van de golf af. Euforie gaat door me heen en niet lang daarna heb ik de volgende golf. Het gaat erg lekker en ik geniet intens. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe mijn vriend het water weer verlaat met het board onder zijn arm. Ik weet dat ik nog lang niet klaar ben met mijn surfje, maar dit keer weerhoudt het me er niet van om door te gaan. Mijn hoofd wordt helder en ik ben terug. Ik voel me enorm happy en geniet van elke seconde. Pas wanneer ik mijn coördinatie verlies door de kou kom ik intens gelukkig het water uit met een glimlach die de rest van de dag niet meer verdwijnt.