Een bekend Mario-deuntje wekt me vanmorgen vroeg om 4 uur. Snel zoek ik mijn telefoon om het geluid uit te zetten en even twijfel ik of ik wel op wil staan. Het is vroeg, heel erg vroeg! Mijn katten gapen een keertje en kijken me aan alsof ik gek geworden ben, dan leggen ze hun koppie weer te rusten en doezelen ze rustig verder.
Vlak voor vijven stap ik op de fiets richting het openluchtzwembad en vraag ik me af waarom eigenlijk… Het is koud, vroeg en zwemmen kan ik later op de dag ook nog wel. Bij het zwembad blijk ik tot nog toe de enige te zijn die er om vijf uur in wil.
Snel kleed ik me om, pak mijn trainingsspullen en mijn bidon en bereid ik me mentaal voor om het water in te duiken. Stiekem hoop ik dat ik een tijdje alleen van het zwembad mag genieten en ik blijk geluk te hebben.
De eerste kilometer zwem ik in een bad voor mezelf. Het heeft iets magisch wanneer ik naar mijn handen kijk en het kleine beetje licht de belletjes er omheen laten oplichten. Gebiologeerd kijk ik er nauwlettend naar bij elke insteek en zie ik de kleur geleidelijk veranderen wanneer het daglicht zich langzaam aan begint aan te kondigen.
Na een tijdje wagen zich nog een aantal andere zwemmers aan een verfrissende duik in het rustige bad. Druk wordt het echter niet. Na 3,6 kilometer kom ik relaxed het zwembad uit. Mijn hoofd is leeg en m'n lijf voldaan.
Thuis warm ik even op en slaap nog een paar uurtjes voordat ik besluit om toch nog even naar het strand toe te gaan voor een surfje. Dit was het beste besluit wat ik kon nemen. De golven komen heerlijk mellow binnen en het zonnetje schijnt. Het wordt een voor mijn doen korte sessie van anderhalf uur, maar genieten doe ik er niet minder om. Golf na golf weet ik te pakken en ik voel me vrij.
Het water geeft me zo enorm veel energie. Of het nou het chloorwater in een zwembad is, of het zilte nat uit de zee. Ik word er gelukkig van…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten