Het is een uitspraak die ik zo vaak hoor aan het einde van een prachtige vakantie, een geweldig weekend of een bijzondere dag. De uitspraak die mensen gebruiken om te omschrijven dat ze vanaf morgen weer aan het werk moeten om de benodigde valuta binnen te halen om weer leuke dingen mee te kunnen doen. Ook ik heb me er in het verleden schuldig aan gemaakt om deze woorden over mijn lippen te laten gaan en kracht bij te laten zetten door mijn stembanden.
Afgelopen weekend hoorde ik dit zinnetje weer en het triggerde iets in mij… Ineens klonk het ireëel, onrealistisch en vooral niet kloppend. Elke dag gaan er miljoenen mensen aan het werk en leven ze om te werken. Hun werk is het "echte" leven en alle fijne dingen daaromheen zijn een toevluchtsoord of een soort "wonderland" wat maar tijdelijk bestaat. Elke dag waarop ze werken, werken ze toe naar een moment om weer even uit hun realiteit te stappen.
Ik wil dit gevoel niet meer ervaren. Ik wil nooit meer die woorden over mijn lippen brengen die me doen verlangen naar een nieuw, niet realistisch moment. Ik wil leven in het hier en nu en een realisme opbouwen wat me laat beseffen dat ik leef. Een leven waarin het gaat om het voelen, genieten, het delen van fijne momenten en het creëren van een weidse blik.
Ik wil leven om te leven. Niet werken om te leven of leven om te werken.
Wanneer ik uit mijn raam staar, zie ik hoe de zon ondergaat. Het wordt tijd om de wereld te gaan ontdekken. Nu misschien nog even vanuit mijn atlas en prachtige boeken, maar uiteindelijk zal ik de wereld zien vanuit het blikpunt van anderen en maak daarvan een onderdeel van mezelf. Ik, ik ben een "gelukkeling", maar ik besef het nog even niet…
 |
| Aloha inspireert :) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten