zaterdag 26 april 2014

Nee hè, niet weer...

"Je hebt niet in de gaten, wat je allemaal met me doet. Dat kun je ook niet weten..."

Verdorie... het gebeurt me opnieuw. Ik had me nog wel zo voorgenomen, niet voordat ik wat van de wereld heb gezien. Ik heb hier geen tijd voor!

Een paar weken geleden wist ik nog niet eens af van zijn bestaan en sinds ik weet dat hij bestaat, krijgt hij het voor elkaar door mijn hoofd te blijven spoken. Hij weet het niet eens... Wanneer ik hem zie, kijk ik stiekem even zijn kant op en hoop ik dat hij waarneemt en... ja, wat hoop ik nou eigenlijk?

Bizar eigenlijk dat een persoon je zo uit je evenwicht kan brengen. Dat iemand maar in je ogen hoeft te kijken en ervoor kan zorgen dat je het gevoel hebt dat alle woorden die over je lippen naar buiten worden gebracht voelen als onzin. Het liefste zou ik hem vertellen wat er door me heen gaat, maar de angst dat het onbeantwoord zal blijven is groter dan het lef wat ik op dit moment in me draag.

De woorden die ik met hem gewisseld heb, waren weinig van betekenis en lichtelijk onder invloed. De afgelopen dagen had ik me dan ook voorgenomen om eens wat woorden met inhoud over en weer te laten zweven. Ik wist ook precies wanneer de kans ervoor weer zou zijn en die zou ik gaan benutten. Het moment was er... alleen hij was er niet.

Vandaag is helaas het besef gekomen dat ik te laat ben... autsch... ik raap de scherfjes bij elkaar en probeer me weer aan mijn voornemen te houden: Eerst wil ik meer van de wereld gezien hebben!

maandag 21 april 2014

Van dansen tot sjansen en van mens tot aap

De noten die elkaar opvolgen, vervlochten tot melodieën kunnen veel losmaken in mens en dier. Het kan je tot rust brengen, je krijgt er energie van of het brengt je inspiratie.

Ik vind het prachtig om te zien hoe muziek tijdens een feestje ieder mens anders stimuleert op de dansvloer. Afgelopen zaterdag was dat weer eens geweldig te observeren.

De mensen die dezelfde muziek op hun trommelvliezen voelden trillen, waren grofweg te onderscheiden in vijf categorieën:

1. 'Muziek, tijd voor een feestje!'
Deze danst er lekker op los, lacht met iedereen en werkt aanstekelijk. De muziek die er gedraaid wordt is niet van belang, zo lang er maar muziek is! Van simpele danspasjes tot een moshpit. Van gespring tot draaiende heupjes.

2. 'De heupjes gaan los en ik voel me sexy'
Deze mannen en vrouwen genieten ervan en dansen de nacht door. Elke bas-toon staat garant voor een sierlijke beweging waarbij ze oogcontact maken met het voor hen aantrekkelijke geslacht.

3. 'Ik vind het wel leuk, maar ik ben bang dat ik voor schut sta'
Deze groep waagt af en toe een dansje en hoopt dat er niemand kijkt...

4. 'Dansen? Moet dat?'
Ze staan rustig aan de kant met een biertje in de hand. Ze vinden alles prima. Heel soms kun je ze betrappen op een paar wiegende heupjes.

5. 'Oehahahaha! Het beest komt in ze los'
Deze apen, ehm Neandertalers, dansen niet. Ze beuken tegen iedereen en alles aan. Springen er op los en zelfs de rustigste nummers zijn naar hun idee geschikt voor een wilde moshpit.

donderdag 10 april 2014

Flirten in verschillende dimensies

Wanneer ik met mensen praat, kijk ik ze altijd intens in de ogen. Het is een gewoonte van me en ik vind het prettig. Sommigen kunnen er tegen, andere worden er verlegen van. Zo nu en dan speel ik daarmee en stiekem geniet ik daarvan.

Toch ben ik een onwijs slechte flirt als het gaat om het flirten met iemand die ik zelf leuk vind. Ik kan de man in kwestie dan prima recht in zijn ogen aankijken, maar ik heb het gevoel dat mijn zinsopbouwsels dan steeds meer te wensen aan zich overlaten. Tot ik over mijn woorden begin te struikelen en een beetje verlegen word.

Professioneel flirten op de werkvloer, daar heb ik absoluut geen problemen mee. Ik vind het heerlijk en het spel wat daardoor ontstaat amuseert me. De aaneenschakeling van zetten die samen een intieme en toch afstandelijke dans vormen. Net iets langer blijven aankijken dan noodzakelijk, bewust de toonhoogte van je stem verlagen, net even de hand op de arm leggen van de ander of de gesprekspartner spiegelen tot hij onbewust jou begint te spiegelen.

Onbewust flirten... daarin ben ik blijkbaar erg goed en dan met name als ik ergens mee bezig ben waar ik passievol over ben. Ik heb het dan echt niet in de gaten en mij moet achteraf verteld worden dat ik het totaal gemist heb dat ik sjans had. Een tijd geleden sprak ik, nadat ik na het surfen het water uit kwam, met een zeer aantrekkelijke man. Ik was er totaal niet mee bezig om met hem te flirten; ik was te vol van de fijne surfsessie die ik net had gehad. Hij vroeg me letterlijk of ik ook naar een bepaald festivalletje wilde komen waar hij ook zou zijn. Hij vertelde me precies waar ik hem kon vinden. Ik had het niet in de gaten... Ik vertelde hem enthousiast dat ik een ander feestje zou bezoeken en daar met de voetjes van de vloer zou gaan. Hij probeerde me nog eens over te halen en nog steeds kwam het besef niet op gang... We hadden het nog even over de surfsessie en daarna kwamen zijn vrienden het water uit. We zwaaiden nog even en weg was hij. Twee vriendinnen wezen me op mijn gemiste kans en dat ik wel heel erg opzichtig met hem aan het flirten was. Ik was me van dat laatste absoluut niet bewust. Ik was gewoon nog stoked en voor iets anders was er geen ruimte in m'n koppie. Hem heb ik daarna nooit weer gezien. Helaas.

Bewust flirten om iemand te kunnen verleiden of in de gaten hebben wanneer ik sjans heb; zou ik het ooit eens leren...? Misschien moet ik toch maar eens meedoen met een workshop burlesque dansen en de kunst van het verleiden mezelf eigen maken.

woensdag 9 april 2014

Surfana Surfclub - Good vibes

Eindelijk is het weer lang genoeg licht 's avonds om na het werk te genieten van een surfje. Alleen of samen, het water in tot het laatste restje zonlicht van die dag om vervolgens weer met een enorme glimlach op je gezicht naar huis te rijden.

Iedere week weer dezelfde stralende gezichten. Stoked om weer het water in te gaan en omringd door good vibes. We delen dezelfde passie en zien de zee niet enkel als verkoeling voor hete zomerse stranddagen. Sommigen zijn de hele winter door gegaan, hebben met weer en wind de golven getrotseerd. Anderen hebben genoten van de diverse Surfana Surftrips in Frankrijk, Portugal of de Malediven.

Daar staan we dan weer. Dezelfde mensen die vorig jaar meededen aan de eerste Surfana Surfclub. Dezelfde surfleraar en dezelfde surfende hond (Wat een baas! Pakt soms meer en beter de golven dan wij...). Helaas zijn de "echte" golven ons vandaag niet gegund en daarom heeft de surfleraar een alternatief programma voor ons bedacht; Workout op het strand en paddletraining.

Na een stukje warming up rennen we het water in voor de eerste gezamenlijke paddel training en al gauw blijkt dat er toch kleine maar fijne golfjes staan, die we benutten tot het ontbreken van licht het niet meer toe laat.

Na de minisurf zitten we gezellig samen binnen voor een drankje en besef ik me weer hoe fijn het is dat de rest van de zomer de woensdagavond er zo uit zal gaan zien (al staan er hopelijk de komende keer wat meer en hogere golven...)


zondag 6 april 2014

Beach cleanup Surfana & Rapa Nui 2014

Met gezonde tegenzin (ja gezond, aangezien na een avondje dansen en sjansen dat bed toch wel heel erg lekker ligt na weinige uurtjes slaap) staan we wanneer de wekker gaat op en binnen een uurtje zitten we in de auto richting het strand. Na een kort ritje stappen we uit en voelen we hoe de zeelucht ons omringt. Een geur die zo vertrouwd geworden is en onlosmakelijk verbonden aan een stukje geluk en onze gedeelde passie; het surfen.



We helpen met het uitdelen van de vuilniszakken, de afvalgrijpers en consumptiemuntjes. Vele al bekende gezichten komen langs en het voelt fijn om ze te verwelkomen. De een met een knuffel, de ander met een zoen of een warme groet. Er wordt even bijgekletst en na een welkomstwoordje verspreiden we ons over het strand gewapend met geel gekleurde vuilniszakken.

Terwijl we over het strand wandelen begint de plastic vuilniszak al aardig vol te raken. Eigenlijk is het te gek voor woorden hoeveel troep we vinden. We komen behalve "normaal" vuilnis nog allerlei vreemde dingen tegen; van ampullen tot visnetten en van joggingbroek tot sokken.




Jaarlijks verdwijnt er gemiddeld 20 duizend ton aan afval in onze Noordzee. Ongeveer 21 procent daarvan is afkomstig van dagjesmensen aan het strand. Bizar dat wij zoveel troep achteloos op het strand laten nadat we een heerlijk dagje genoten hebben van het "schone" zand onder onze voeten, het warme zonnetje in de lucht en de "schone" zee die ons tegemoet glinstert en op hete dagen verkoeling brengt. Ik vraag me af of mensen zich beseffen dat alle rotzooi die achtergelaten wordt, niet om klokslag 12 uur 's nachts ineens verdwenen is. Misschien dat dit zo lijkt aangezien de stranden 's morgens vaak weer "schoon" zijn, maar daarvoor moet er door schoonmaakploegen hard gewerkt worden om dit enigszins voor elkaar te kunnen krijgen. Het zou zo mooi zijn als mensen zich ervan bewust zouden zijn wat voor impact al dat afval heeft. Niet alleen onze eigen comfort wordt erdoor bedreigd, maar denk ook eens aan alles wat leeft op onze stranden en in onze Noordzee. Van al het plastic wat er in de zee verdwijnt, verdwijnt een deel van hetgeen zichtbaar blijft drijven in de magen van vogels en andere waterdieren. Dan zwijgen we zelfs nog over het niet zichtbare plastic, het zogenaamde microplastic. Dit plastic is zo fijn, dat het niet zichtbaar is met het blote oog, maar het is wel degelijk aanwezig. Alles wat leeft in en om onze zee wordt hierdoor beïnvloed. Bijvoorbeeld de vissen krijgen dit binnen. Dit zijn dezelfde vissen die zo nu en dan op ons bordje belanden en datzelfde plastic krijgen dus ook wij weer binnen. 

"Ons" strand na een zomers dagje (Scheveningen) - Copyright ONEforONE / Stefan van der Kamp
Na een uurtje of twee staan we met een fijne groep mensen achter het huisje van Surf Zandvoort. Voor ons ligt een gele berg met vuilniszakken en er wordt enthousiast gepraat over de vondsten van deze middag zoals een zwembrilletje, een deken en zowaar een heus gedragen slipje. Na een groepsfoto gooien we alle vuilniszakken in de Defender en wordt alles afgevoerd. Binnen bij Rapa Nui wacht ons een heerlijke warme chocolademelk en een optreden van Jack and the Weatherman als beloning voor onze inzet.



Lieve mensen, bedankt! Vandaag waren jullie de helden van het strand! 

Een betere wereld begint bij jezelf en kan al in de kleinste dingen zitten. Pak na je surfje dat stukje zwerfvuil op en gooi het in de vuilnisbak die je onderweg tegenkomt. Neem je zooi mee nadat je aan het strand hebt zitten chillen. Gebruik shampoo zonder vreemde toevoegingen (de meeste shampoo's bevatten microplastics en spoelen zo door ons doucheputje...). Bedankt!

dinsdag 1 april 2014

Hanne 2.2

Ik heb dingen gedaan waarvan ik altijd gezegd heb dat ik ze nooit zou doen. Ik ben veranderd en heb mijn eigen taboes doorbroken. Toch ben ik eigenlijk nog steeds dezelfde, ik, maar dan versie twee punt nul. De wereld heeft een nieuwe glans gekregen en ik geniet. Er is dan ook geen ander leven wat ik op dit moment zou willen leven. Ik heb lieve vrienden en familie. Ik woon in een ontzettend fijne stad. Ik heb een baan waar ik met plezier naartoe ga. Ik surf! Ik leef!

De vrijheid en het geluk wat ik nu ervaar, zou iedereen moeten ervaren. Als dingen tegenzitten, tja, dan zitten ze even tegen, maar dat betekent nog niet dat je leven dan alleen nog bestaat uit nare dingen. Zie openingen, zie kansen, geniet van wat je wel hebt en kan.

Vandaag, 1 april, plaatste ik een post op mijn facebookpagina. Eigenlijk zou ik die post gewoon achterna moeten gaan:

"Een aantal mensen wisten het al... Maar vanavond stap ik het vliegtuig in om een nieuwe thuishaven op te bouwen in een land waar wel altijd golven staan. Mijn nieuwe adres zal ik tzt wel bekend maken zodra ik gesetteld ben. Keep the stoke alive!"

Helaas een grap... De reacties waren deels hilarisch, deels hartverwarmend. Wat zou het toch heerlijk zijn om alles zo achter me te kunnen laten en daar naartoe gaan waar ik denk het geluk te vinden. Mocht ik het daar niet vinden... Nederland loopt niet weg. Misschien moet ik dit toch maar ooit doen.

Er staan voor dit jaar nog een aantal bijzondere zaken in de sterren voor mij. Dingen die ervoor zullen zorgen dat ik nog meer een versie van mezelf wordt: Hanne 2.2



Chronomentrophobia

"Tik... tik... tik..."

Onrustig schuif ik heen en weer op mijn stoel. Op de achtergrond hoor ik de trage tikken van de klok die aan de muur voor me hangt. Ik kan er erg slecht tegen. Waardoor ik er niet goed tegen kan? Geen idee. Zou ik allergisch zijn voor het besef dat alles tijdelijk is? Zou het liggen aan de limieten die wij onszelf opleggen?

"Tik... tik... tik..."

Een jaar of wat geleden toen zowel mijn broer als ik nog niet uit huis waren, woonden we tijdelijk in een gehuurd en gemeubileerd appartement. Hier hing een prachtige uit hout gesneden klok aan de muur. 

Op een van de avonden waren zowel mijn broer als ik genoodzaakt om te wijken uit de slaapkamer waar we normaal gesproken sliepen. Zo kwam het dus dat we beide een bank in de woonkamer als slaapplek gebruikten. Ik kon maar niet in slaap komen. Op de achtergrond tikte die prachtige houten klok (die ik inmiddels met elke tik minder prachtig begon te vinden...) ongestoord verder. Ik draaide me nog eens om en met mijn kussen op mijn oor probeerde ik nog eens de slaap te vatten. Verdomme... nog steeds hoorde ik die ****klok. 
Ik ging nog eens anders liggen en toen viel het me op dat mijn broer ook nog wakker was. Het licht van zijn mobiele telefoon verraadde hem. "Kun je ook niet slapen?" "Nee, die klote klok blijft maar tikken..." Zo kwamen we er achter dat we beide niet tegen het getik van de klok kunnen en dat het ons uit onze slaap houdt. 
Het duurde daarna dan ook niet lang meer voordat de klok van de muur naar het balkon verbannen werd. Na een triomfantelijke high-five zochten we beide onze eigen bank weer op. Nog geen vijf minuten later hoorde ik vanaf de andere bank het zachte gesnurk van mijn broer en vlak daarna viel ik ook in een diepe rustige slaap. 

"Tik... tik... tik..."

Ik sta op, pak de stoel waarop ik zit en zet hem tegen de muur aan waar de klok hangt en klim er op. Met beide handen til ik de klok van de muur, draai hem om en haal de batterijen eruit. "Zwijgen zal je." Een glimlach alsof ik gezegevierd had vormt zich over mijn lippen terwijl ik de klok terug op zijn plek hang.

"........."

Wat een intens fijne rust vloeit er ineens door me heen.

PS: Chronomentrophobia is de angst voor klokken. Dit is bij mij niet het geval, ik heb alleen een ontiegelijke hekel aan dat getik ;)