Tijdens het Surfana Festival werden allerlei clinics aangeboden en een van de clinics heette "De Koude Kermis". Het was een clinic waarbij je kennis kon maken met de Wim Hof methode (Beter bekend als "The iceman").
De hele dag waait het al flink en van het zomerse weer van de voorgaande dag, is maar bar weinig te merken. Er gaan dan ook geruchten dat de clinic niet plaats zal vinden. Toch maar even navragen... De clinic zal hoe dan ook doorgaan. De aanwezige instructeurs hebben zelf clinics gevolgd bij temperaturen die de -0 ruimschoots gepasseerd waren. De wind en grijze luchten zouden hen er dus niet van weerhouden om ons deze ervaring te geven.
Vlak voor tweeën staan Leonie en ik met frisse tegenzin klaar bij de plek waar we later in een badkuip met ijswater zullen plonzen. De instructeurs vertellen ons kort wat ons te wachten staat en wanneer alle deelnemers aanwezig zijn lopen we samen de duinen in naar een rustig plekje.We zitten heerlijk uit de wind wanneer we uitgelegd krijgen wat we gaan doen ter voorbereiding op ons bad. We zullen gaan ademen. Ademen om zoveel mogenlijk zuurstof in ons lijf te krijgen zodat we de ervaring van de kou goed zullen doorstaan.
Voordat we aan de ademhalingsoefeningen beginnen meten we op hoe lang we zonder te ademen kunnen na diep uitgeademd te hebben. Bij mij lag dit op ongeveer 37 seconden. Dan beginnen we. Dertig keer diep inademen en heel licht uitademen. Na deze cyclus meten we weer welke tijd er zit tussen het uitademen en wanneer we echt weer moeten toegeven aan de ademprikkel. Een soort teleurstelling gaat er door me heen wanneer deze tijd minimaal verschilt van de voorgaande meting. De instructeur adviseert me om erbij te gaan liggen en de ademhaling bewust te voelen met mijn hand op mijn buik. Weer dertig keer diep inademen en licht uitademen. Ik voel tijdens deze cyclus een soort tinteling in mijn hals en heb het idee dat ik lichtelijk van de wereld ben. Hierna is de tijd tot ik weer een heftige ademprikkel krijg aanzienlijk verhoogd naar bijna twee minuten. Nog een cyclus... twee minuten en 47 seconden. Het is bizar hoe met een paar ademhalingsoefeningen dit zo ver gerekt kan worden. Mijn vingers zijn inmiddels spierwit geworden en ik heb het koud. Zou dit wel goed zijn? Ik hoef me er geen zorgen om te maken. Ieder reageert anders op deze oefeningen.
Na de oefeningen krijgen we nog een opdracht voordat we teruggaan naar hetgeen waar het uiteindelijk om draait... het ijsbad. We ademen nog eens gezamelijk en ons dan opdrukken. Normaal lukt me dit niet of nauwelijks en ineens lukt het me zonder al teveel moeite. De instructrice vertelt ons dat dit effect tot ongeveer zes uur lang aan kan houden. Dit ga ik onthouden voor het zwemmen.
De stalen badkuipen zijn inmiddels gevuld met een flinke lading ijsklontjes en de mensen om ons heen kijken ietwat gespannen. Ik kijk er vooral naar uit. Leonie en ik willen de ervaring van het ijsbad samen delen en willen dan ook tegelijk dit alles ondergaan. We lopen ieder naar een van de gevulde badkuipen met ijswater en ijsklontjes waar we opgewacht worden door de instructeur en instructrices. We kijken elkaar nog een keer aan en gaan dan ieder voor onze eigen ervaring.
Nadat ik me wist af te sluiten voor allles wat er om me heen gebeurde, zet ik mijn rechtervoet eerst in het bad. Het prikt van de kou. Ik adem diep door en zet mijn andere voet ernaast. Nog een diepe ademteug in en weer uit. Ik laat me in het koude bad zakken. Even zit mijn ademhaling heel hoog, maar ik weet de controle snel terug te vinden. Adem in... Adem uit. Ik laat me helemaal in het water glijden. Ik probeer te ontspannen. Eventjes duurt het voordat ik de kou kan omarmen en ik ontspan. Het rare is, ik genoot ervan. Het is verfrissend en een soort euforisch gevoel bouwt zich steeds meer in me op. Ik mis alleen nog een lekker zonnetje erbij en zou er heerlijk kunnen chillen. Naast me zit een van de instructrices die blijft checken of alles goed gaat. Ik moet lachen en voel me relaxed. Wanneer ik een beetje om me heen kijk, heb ik het gevoel alsof de mensen om me heen ver weg zijn en toch dichtbij. Het is een bijzondere ervaring.
Ik heb geen idee hoe lang ik uiteindelijk in het bad heb gelegen, maar een ding weet ik zeker... Ik wil onwijs graag de uitgebreide clinic gaan doen bij mister Iceman himself. Ik wil de grenzen van mijn eigen lichaam opzoeken en zien waartoe ik in staat ben. Ik wil ervaren wat dit allles met me kan doen en nog dichter bij mezelf komen.
Na ons ijsbadje vliegen Leonie en ik in elkaars armen en maken we een vreugdedansje. Het heeft ons verrijkt in ons zijn, het heeft ons een enorme boost gegeven en een hoop om overna te denken.
