Passie in de keuken

's morgens vroeg na de zwemtraining loop ik rustig een rondje over de markt. Overal staan kraampjes met heerlijke verse producten die worden aangeprezen door de marktkoopmannen. Hun luide stem schalt over het marktplein terwijl ik nadenk over hetgeen ik vanavond zal gaan koken.

Ik vind het heerlijk om voor anderen te koken en het liefste bereid ik dan iets, wat ik nooit eerder gekookt heb. Kant en klare pakjes wereldideeën komen bij mij niet op tafel. Ik ga af op mijn eigen smaak en probeer nieuwe smaken bij elkaar te brengen. Chili gecombineerd met vanille, zout met chocolade. Op zoek naar een smaaksensatie. 

Kookboeken zijn voor mij slechts een bron van inspiratie. Ik houd ervan om er doorheen te bladeren, om te kijken naar de mooie foto's en inspiratie op te doen voor het volgende wat ik op tafel zal zetten. Een recept helemaal nakoken? Dat zal je mij niet vaak zien doen. Wel vraag ik naar een recept wanneer ik iets heerlijks heb geproefd. Dit probeer ik dan na te koken, met wat eigen aanpassingen tot ik er mijn eigen draai aan heb kunnen geven. 

Nog leuker dan koken, vind ik het om taarten te bakken. Ik bedoel dan niet van die gelikte taarten die er prachtig uitzien, maar uiteindelijk mier- en mierzoet zijn en eigenlijk nergens anders naar smaken dan naar de dikke lagen suiker en marsepein waarmee ze omhuld zijn. Ik zoek naar de juiste smaken bij elkaar, texturen die het mondgevoel waarde geven. Taarten die vanaf de eerste hap een glimlach brengen op het gezicht van degene die ze proeft. 

Terwijl ik voor de tweede keer langs de kraampjes struin, besluit ik dat er vanavond een visje op tafel komt. Een visje zonder al teveel poespas, geserveerd met vergeten groentes op smaak gebracht met diverse kruiden, specerijen en een dotje liefde. 

Wanneer kom je bij me eten?

Choose your words wisely...

Een zin kan keihard binnenkomen, je uit je evenwicht brengen of ontroeren. Dat wat je verteld wordt kan je ogen openen, of juist laten sluiten. Of... er gebeurt niets en de boodschap komt niet over.

Er zijn zo verschrikkelijk veel manieren om iets te zeggen. Niet alleen het treffen van de juiste toon, het medium en de setting waarin iets wordt gezegd, maar vooral de woordkeuze is bepalend. Het kiezen van de woorden om een boodschap over te dragen is een vak apart en wordt zeer onderschat.

Dagelijks gebruiken wij gemiddeld genomen ongeveer 13.000 woorden per dag. Vrouwen meer dan mannen. Toch staan we meestal niet stil bij aan de vloed aan worden die over onze lippen naar buiten gebracht wordt. Ongewild kan je daarmee kwetsen, hoop geven of verwarring brengen. Om alles nog complexer te maken, kan de keuze aan woorden voor de een doeltreffend zijn, terwijl de ander er totaal niets mee kan. Dit kan te maken hebben met cultuurverschil, emotie of de verstandhouding tussen twee gesprekspartners en vele andere factoren.

Spelen met woorden, samenbrengen tot kleine pareltjes en anderen ermee beroeren of ze aanzetten tot daden. Het blijft een kunst.

Van de week stuitte ik op een filmpje wat een prachtig voorbeeld hiervan gaf en het zette me weer aan tot denken. Vaak ben ik me eigenlijk helemaal niet bewust van hetgeen ik zeg met de woorden die ik uitspreek.

"Het regent."

~

"Zachtjes hoor je duizenden kleine klokjes neerdalen op het wateroppervlak die samensmelten met de grote massa."

Hierboven zeg ik in principe exact hetzelfde, de een kort en bondig, de ander beeldend. persoonlijk hoor ik liever de tweede variant, al kan het ietwat zweverig overkomen. Die regenbui is dan ineens lang niet zo erg meer... zelfs als ik er dwars doorheen moet. Gelukkig zijn we niet gemaakt van suiker.

Wat doet verstandig doen soms onwijs veel pijn...

De zoveelste traan rolt over mijn wang. Aan weerszijden van me liggen mijn twee liefste schatten, de een half op mijn schoot en de ander dicht tegen me aan. Ontspannen snorren ze zachtjes, ze weten niet wat er aan de hand is of wat er staat te gebeuren.

Tiwaz, mijn liefste rooie. 's Nachts slaapt hij het liefste dicht tegen me aan, zoekt wanneer ik thuis ben altijd mijn nabijheid op. Als ik hem oppak om hem te knuffelen klautert hij gelijk op mijn schouder om vervolgens in mijn nek te gaan liggen en masseert met zijn pootjes zachtjes mijn schouder, altijd zonder zijn nageltjes te gebruiken. Hij is rustig, een mauwtje van hem klinkt als die van een klein katje. Hij geniet van een badkuip vol water en springt er vol overgave in. Als ik gedouched heb, dan wil hij gelijk daarna de douchecabine in om een paar natte pootjes te halen. Ik smelt als hij me 's morgens wakker maakt en ben altijd blij als ik hem weer zie. Hij is m'n kleine knuffeltje die zo nu en dan ietwat onhandig is. Mijn kleine minileeuwtje. Ik weet nog hoe hij in mijn hand paste als kitten. Nu past hij niet eens meer op mijn schoot.

Baldur, de liefste zilveren kat die wat weg heeft van een minitijgertje. Hij is prachtig om te zien, een ware ondeugd en op zijn tijd de grootste knuffelkont die er bestaat, maar dan alleen als hij daar zin in heeft. Hij is altijd in voor een praatje en is de dapperste van de twee. Vaak ligt hij 's nachts aan mijn voeteneind tot hij vindt dat er gekroeld moet worden. Dan komt hij niet geheel zachtzinnig bovenop je liggen en duwt zijn koppie onder je hand. Er wordt dan geen genoegen genomen met een aaitje. Na een kwartiertje als hij er genoeg van heeft, staat hij rustig op om de trap als een malloot op en af te rennen. Vervolgens komt hij een heel verhaal vertellen waarna hij tevreden weer aan mijn voeteneind gaat liggen en lekker verder doezelt. Als ik weer wakker word 's morgens vroeg begint hij gelijk te kletsen.

Mijn katten zijn bijzonder. Ze zijn onwijs groot, zijn langharig en gedragen zich vaak als een hond. Ze apporteren, zijn gek op water en als er een hond in de buurt is... dan grommen ze harder dan de betreffende hond zelf.

Eigenlijk moet ik er niet aan denken om ooit zonder ze te moeten. De gedachte er alleen al aan maakt me verdrietig. Toch zit ik hier. Weer een traan... en nog een...

Al maanden zoek ik naar een oplossing om ervoor te kunnen zorgen dat mijn schatjes bij me kunnen blijven, maar ik kan ze stomweg niet meer bieden wat ze verdienen. Ik hou van ze, maar ik wil niet dat ze tekortkomen. Daarom heb ik een van de meest heftige besluiten moeten nemen die ik ooit heb moeten nemen. Ik ga op zoek naar een nieuw thuis voor ze. Ergens waar er net zoveel van hen gehouden wordt als ik van ze houd. Daar waar ze de ruimte hebben en het liefste ook een afgeschermde tuin erbij hebben om te kunnen vertoeven. Op een plek waar ze hun favoriete voedsel krijgen en gekroeld worden wanneer ze dat willen.

Dit doet pijn... heel veel pijn.

Nog een traan.

Surfana festival 2014

Een deken van oorverdovende stilte drapeert zich om mij heen wanneer ik weer alleen thuis ben na een van de leukste weekenden die ik ooit heb mogen meemaken. Alles doet zeer, ik ben vermoeid tot op het bot en toch sta ik er met een glimlach van oor tot oor.

Afgelopen weekend was het tijd voor het Surfana Festival. Drie dagen lang genieten van al het moois, fijns en leuks wat je maar kan bedenken. Niets moest, alles mocht. Drie dagen lang de lekkerste bands, surfen, zon, zee, strand, lieve mensen, gekke dingen, sportieve activiteiten, gelach, gedans en gesjans.

Het weekend begon al vol gezelligheid bij mij thuis waar twee vriendinnen me kwamen ophalen. De laatste voorbereidingen werden getroffen en de auto werd tot aan de nok toe gevuld.
Eenmaal op de camping kregen we twee opties: Het drukke gedeelte of het rustige gedeelte. We kozen voor het drukke gedeelte... fout gedacht. Alles stond al vol. Achteraf was dit eigenlijk helemaal niet zo erg. We stonden uiteindelijk super chill onwijs dichtbij het festivalterrein en dus ook een stuk dichter bij het strand dan waar de drukte zich zou bevinden. In een mum van tijd stonden alle tentjes overeind en stond ons niets meer in de weg om te chillen, te genieten van het weer en bij te kletsen met vrienden.

Op een gegeven moment kwam er een jonge man langslopen die ietwat verloren om zich heenkeek. Een van de meiden riep hem nadat ze dat op had gemerkt en vroeg of ze hem helpen kon. Binnen een minuut had hij besloten dat hij gezellig bij ons zou komen staan. Tot onze verbazing had hij echter geen tent bij zich... Hij zou slapen in zijn board bag. Eerlijk gezegd... ik had niet verwacht dat hij dit daadwerkelijk zou doen, maar hij heeft er inderdaad in liggen slapen.

Ik vind het heerlijk om nieuwe mensen te leren kennen. Sommigen vluchtig, met anderen heb je zomaar uit het niets een goed gesprek. De mensen die je leert kennen zijn bijzonder, anderen een beetje gek of apart. Allemaal dragen ze iets bij aan hetgeen een festival eigenlijk is. De een zal je na de festivals vaker gaan tegenkomen, anderen zie je nooit weer. Behalve om nieuwe mensen te leren kennen, zijn festivals ook de ideale plek om mensen terug te zien. Een rondje over het festival terrein en de camping stonden garant voor tientallen knuffels en zoenen, voor fijne warme woorden en een onwijze glimlach. Het voelde als een warm bad en man... wat was ik blij om iedereen weer te zien!

Stel je je eens voor; een festival terrein waar je heerlijk met de blote voeten in het zand kan dansen, waar je heerlijk kan liggen luieren op strobalen, banken of beanbags. Een terrein waar je de mogelijkheid hebt om allerlei actieve, chille en gekke dingen te doen en je op kan geven voor diverse clinics. We besloten om ons vanaf de volgende dag op te geven voor diverse clinics zoals surffitness, Thai yoga/massage, longboarden, surfweer voorspellen en kitesurfen. Dit was slechts een kleine greep uit de keuzes die er waren.

De rest van deze heerlijke dag stond in het teken van bandjes kijken zoals Jack and the Weatherman, Piñata en Ten-Hut.

We dansen in het warme zonlicht tot deze plaats maakte voor helder maanlicht. De mensen energiek van alle positieve vibes die in de lucht hingen en stralende gezichten overal. Velen gaan dan ook door tot in de kleine uurtjes...

De volgende ochtend om half zeven ging m'n wekker weer om toch even samen met Emma naar zwemtraining te kunnen gaan in Haarlem. Dit viel toch even tegen, maar voldaan waren we daarna. Na de training hebben we bij een bakker voor de hele groep verse croissants, pain au chocolat, stokbroden en andere lekkernijen gehaald. Wij hadden honger van het trainen en een lekker ontbijtje zou de rest ook wel kunnen waarderen. Bepakt en bezakt met het ontbijt reden we terug naar de camping waar we onderweg nog even iemand onwijs blij hebben kunnen maken met een pain au chocolat voordat we de picknicktafel voor onze tenten overlaadden.

Na een hoop gezelligheid werd het de hoogste tijd om weer lekker actief te gaan doen. We hadden ons ingeschreven voor een ronde surffitness. Dit is fitness op een soort surfboard wat niet gefixeerd stond. Je belans houden was dus wel een dingetje... het duurde hooguit een half uurtje, maar ik kan je zeggen dat dit onwijs leuk en erg zwaar was! Na de suffitness stond alweer de volgende clinic op het programma. Ik zou voor het eerst op een longboard (skateboard) gaan staan. Na een korte uitleg rolden we een voor een of gezamenlijk een heuveltje af. Afdaling na afdaling steeds iets sneller, voorzichtige bochtjes werden gemaakt en het smaakte naar meer!


Op een festival hoort er ook lekker gechilled te worden. De volgende clinic was daar meer dan perfect voor. Thai yoga/massage, ook wel luie mensen yoga genoemd. In een enorme tipi zaten we met een grote groep in een kring waar we onderverdeeld werden in duo's. De ene helft van de clinic was je actief door de massage te geven en de andere helft van de clinic ontving je de massage passief. Even een ontspanmomentje voordat we weer de heerlijke drukte van het festival opzoeken.

Vaak is er op festivals met name fast food te verkrijgen. Gelukkig was er op Surfana ook de mogelijkheid om heerlijke en bijzondere dingen te eten. Annie, die voor ons kookte tijdens de surfvakantie, verzorgde een groot gedeelte van hetgeen er op het festival aan eten te verkrijgen was. Van heerlijke ontbijtjes tot een Marokkaanse tajine en van heerlijke broodjes tot hamburgers. Op dit moment was ik echter ergens anders benieuwd naar. Toine had verteld dat hij zeewierburgers zou verkopen die hij zelf gebakken had. Ook hij was mee tijdens de surfvakantie en daar had hij al veel verteld over de oogst vanuit de zee. Dit kon ik dus niet aan me voorbij laten gaan en het smaakte goed!

Na de zeewierburger was het toch echt de hoogste tijd voor het eerste surfje van dit weekend. Met zijn zevenen liepen we naar het strand waar de zon ons nog steeds tegemoet lachte en de sfeer was gemoedelijk. Het surfje begon helaas wat minder chill. Het wilde niet zoals ik wilde en er bouwde een spanning in mezelf op. Zo hoorde het niet te zijn, ik hoor te genieten. De stroming was redelijk aanwezig en na een paar keer teruglopen besloot ik nu een tijdje helemaal alleen een paar golven te pakken. Ik paddelde wat verder naar achter door en bleef even achter de line up zitten. Startend over het water, weer terugzoekend naar rust. De ontspanning kwam terug, net als de surfglimlach die er altijd over mijn gezicht verschijnt bij een fijn surfje. Ik neem de tijd voordat ik voor de eerste golf begin te paddlen, maar zodra er zich eentje aandient ga ik ervoor en eindelijk heb ik de golf waar ik zo naar verlangde. Een heerlijk ritje volgt erop voordat ik me in het water laat vallen om weer terug te paddlen naar achter. Zo volgen er nog een stuk of wat golven en ik geniet intens. Ik zie om mij heen nergens meer golfsurfers, alleen nog wat kiters en een eenzame windsurfer. We begroeten elkaar vrolijk en daarna paddle ik weer voor een golf. Ondertussen heeft de stroming me gebracht tot aan de strandtent waar ik in de zomer vaak vertoef en ik besluit het water uit te gaan en vanaf daar terug te lopen naar het festivalterrein. Ik ben stoked, gelukkig en weer vol energie. Terugwandelend hoor ik vanuit de duinen de band OKA. Ik heb het niet koud en toch voel ik kippenvel. De muziek is bijzonder en draagt me terug naar Surfana.

Na een heerlijk warme douche spelen er nog een fijn bandje, Caravãna Sun, en kan er gedanst worden met de blote voetjes in het zand. Ik geniet en de tijd lijkt stil te staan. Na dit heerlijke bandje zetten we het feestje nog even voort in een van de tenten waar een dj draait en worden er plannen gemaakt voor een ochtendsurfje.

Moe, maar voldaan kruip ik m'n tentje weer in. Met m'n surfponcho aan kruip ik in m'n slaapzak en ik doezel wel met de fijne herinneringen van de voorgaande twee dagen.

Al vroeg ben ik weer wakker, helemaal stoked en zin om het water in te gaan. Zoals beloofd begin in de mensen wakker te maken die hadden aangegeven dat ze mee wilden gaan. Eerst probeer ik Mark wakker te maken, maar hij wil nog even verder slapen. Jean Piere in z'n board bag is er ook nog niet klaar voor om het water op te zoeken. Dan naar de caravan van Toine. Hij is wakker maar gaat toch ietsje later het water in dus uiteindelijk gaan we met zijn vieren de dag tegemoet surfen. Emma, Samantha, Lotte en ik. Er was een alert voor deze ochtend gegeven. Helaas was dat het niet helemaal, maar desondanks een paar hele fijne golfjes weten te pakken. Na anderhalf uur hobbelen we terug door de duinen voor een lekkere douche.

De ochtend staat verder in het teken van chillen, Indo boarden, mensen kijken, fijne gesprekken, even checken hoe het vordert met het mooie houten surfboard wat er bij Ollywoord geshaped wordt. Ooit... als mijn bankrekening het weer toelaat zou ik erg graag zelf een boardje willen shapen daar.


's Middags zou ik komen helpen bij de kids area. Uiteindelijk bleek dit niet nodig te zijn en besloot ik eventjes een powernap te gaan doen. Nog voordat ik mijn kussen goed en wel onder mijn hoofd voelde was ik vertrokken. Out...

Een paar uur later werd ik weer wakker. Onwijs gaar, spierpijn overal en onwijze trek in een bak sterke koffie. Na de koffie word ik langzaam weer een beetje wakker. Het valt op dat het steeds rustiger begint te worden op het festivalterrein. Steeds meer mensen vertrekken weer richting het dagelijkse leven, maar voordat ze vertrekken worden er nog wat knuffels uitgedeeld.

De laatste bandjes beginnen te spelen en ik dans samen met Samantha en Lau tot mijn benen niet meer willen. Wat er rest van de nacht van maandag op zondag is warrig. Vaak half in slaap, druk dromend en wetende dat het morgen toch echt weer helemaal voorbij is. Ik was dan ook vroeg weer wakker. Bij lange na niet uitgeslapen, maar toch stroomde er een soort energie door me heen. Gauw heb ik de tent van binnen opgeruimd en alles binnenin maar even laten staan aangezien het in tegenstelling tot de andere dagen, begon te regenen. Erg jammer, maar toch paste dit weer wel even bij m'n gemoedstoestand. Ik wilde nog absoluut niet weg. Ik wil dit alles niet gaan missen. Het voelt als een enorme kater, zonder ook maar een druppel alcohol te hebben aangeraakt.

Eventjes ben ik nog naar het festivalterrein gelopen waar ik gauw nog geholpen heb door 2 vuilniszakken te vullen met zooi zodat de vrijwilligers en organisatoren later een klein beetje minder opruimwerk zouden hebben. Het zonnetje begon weer wat te schijnen en in gedachten hoorde ik de muziek die er de laatste avond vanaf het podium klonk. Ik besef me ineens dat ik veel bandjes gemist heb, helaas, maar ze zullen vast nog wel eens ergens anders spelen.

Nu werd het toch echt de hoogste tijd om afscheid te nemen van dit onvergetelijke weekend. De laatste knuffels werden uitgewisseld met de laatste mensen die we nog konden vinden voordat we in de auto stapten, snel nog even wat gezwaai en gegroet en we reden terug naar Haarlem. In Haarlem hebben Samantha en ik nog even een lekker ontbijtje weggewerkt en werd er nog honderduit gekletst over alles wat we meegemaakt hebben en alle nieuwe plannen die ontstaan zijn. Na een uurtje namen ook wij weer afscheid.

Het is stil... doodstil. Ik wil terug!

Lief Surfana festival, lieve organisatoren, lieve vrijwilligers, lieve allemaal; Bedankt! Ik ga jullie missen! Tot volgend jaar!

Hoe heet hij ook alweer?

Toen ik bij mijn huidige werkgever begon, was het team nog vrij compact. het leren van alle namen was vrij snel gedaan. Ook de namen van de mensen in de andere teams zaten al vrij snel in mijn hoofd. Wanneer er iets geregeld moest worden, zocht je de persoon op aan zijn of haar bureau waarbij gelijk de nodige social talk tot stand kwam. Nu gaat bijna alles via Skype. Tussen de middag ging je gezellig met zijn allen bij elkaar zitten aan de lunchtafel. Deze tijd is definitief voorbij. Voorheen stond er tijdens de lunch van alles en nog wat klaar op de lunchtafel, nu staat er een heus buffet waarvoor je helaas je halve pauze lang in de rij staat en vaak is het daarna een ware queeste met je bordje in de hand om een plekje te vinden om te lunchen. Collega's rennen soms zelfs om zo ver mogelijk vooraan in de rij te staan om de wachttijd te verkorten voor zichzelf.

Toch blijft het een leuk bedrijf om voor te werken en overal hoor je andere talen om je heen. Het zijn overwegend jonge mensen die allemaal gedreven zijn om iets te bereiken. Vele reislustigen. Mensen met nieuwe ideeën. Mensen met een open wereldbeeld.

Niet alleen het team, maar het gehele bedrijf is inmiddels zo hard gegroeid dat ik niet iedereen meer ken. We zitten inmiddels op bijna zestig man, verdeeld over verschillende afdelingen binnen ons team. Wekelijks schuiven er nieuwe mensen aan en niet iedereen komt zich nog voorstellen. Je voelt je steeds anoniemer en een eilandcultuur begint te ontstaan. Ik ben niet de enige die het zo ervaart en dat was afgelopen week maar al te duidelijk. Een van de nieuwe collega's was jarig. Ondanks dat hij er pas 3 dagen was, hebben we wat geld bij elkaar gegooid met zijn allen en een leuk cadeautje voor hem gekocht. 's Middags werd er uiteraard ook voor hem "Happy birthday" gezongen. Uit volle borst zetten we met zijn allen in: "Happy birthday to you. Happy birthday to you. Happy birthday dear...". Toen viel er een ongemakkelijke stilte waarbij we elkaar even aankeken met een vragende blik: "Hoe heet hij ook alweer...?". "Happy birthday to you!"

Nog even en dan... Surfana Festival!

De warmte van de zon brand nog na op mijn gebruinde huid terwijl ik langzaam aan wakker word. De afgelopen dagen waren doordrenkt met good vibes, fijne mensen om me heen en hele dagen aan het strand. Voor mij is de zomer begonnen.

Dat zomerse gevoel zal komend weekend alleen nog maar meer versterkt worden dankzij een heerlijk festival in de duinen van Bloemendaal. Het Surfana festival! Drie dagen lang surfen, heerlijke bandjes luisteren, chillen met de blote voetjes in het zand en allemaal blije mensen.

"Love, Passion, Freedom" Een motto wat tot in elk detail voelbaar is tijdens deze drie dagen. De organisatoren hebben gezorgd voor een afwisselend programma waarin niets moet en alles mag. Behalve de bandjes die er spelen is er de mogelijkheid om diverse clinics te volgen. Van surf, SUPpen en kiten tot surffitness. Van smoothies maken tot didgeridoo spelen, van longboarden tot comedy. Je kan zelf lekker naar het strand gaan en naar de golven turen of je leert het surfweer voorspellen dankzij een clinic van Tobias van tellingen. Tussendoor lekker even het luie zweet eruit werken? Ook dat kan in een heuse sauna die op het terrein staat. Nog chiller... er staat zelfs een hot tub klaar om lekker in te badderen.

De nachten zullen kort zijn, de dagen lang. Of andersom? Veel van slapen zal er in ieder geval niet terechtkomen. Vooral als je je bedenkt dat de sfeer op het campingterrein al net zo relaxed zal zijn. Mensen die met een gitaar lekker voor hun tent zitten te jammen of gewoon lekker met een drankje nagenieten van de dag. De tijd zal stilstaan en het enige wat wij met zijn allen moeten doen is genieten, maar dat zal vanzelf gaan.

Nog maar 3 nachtjes slapen...