Fernweh en realiteitsbesef

Ik lig in mijn vertrouwde bed met mijn ogen dicht, starend naar iets wat er niet is. In gedachten sta ik weer waar ik vorige week stond. Het intense gevoel, wat ik mocht ervaren tijdens het zien van de golven die onder me in perfecte lijnen richting het strand rollen, vervult me weer.

Het klopt niet, de plek waar ik nu ben. Hoe hard ik me ook tegen dit gevoel verzet, het breekt me even. Ik verlang er zo intens naar om zo snel mogelijk weer in het vliegtuig te stappen en ergens heen te gaan waar ik weer tussen de golven kan liggen, met fijne mensen om me heen de tijd kan doorbrengen en waar het leven voelt als leven, in plaats van overleven.

Mijn gedachten dwalen af... Onze maatschappij waarin we leven draait alleen nog om overleven. We hoeven geen gevaren te trotseren, maar we werken om onze bankrekening te vullen. Steeds meer mensen leven om te werken, in plaats van werken om te leven en steeds meer bedrijven draaien op lust naar geld en macht. Het gaat niet meer om de mensen. Dit ben niet ik, ik wil geen afspiegeling van deze maatschappij zijn en al helemaal niet worden. Ik wil datgene doen wat mij gelukkig maakt; anderen gelukkig maken en tussen de golven liggen.

Ik sluit mijn ogen weer en ga weer even terug naar de plek waar ik was, dobberend tussen te golven, intens gelukkig. Ik denk er over na hoe ik dit geluk kan vasthouden en dan treft het me weer ineens pijnlijk hard... ik ben niet daar, maar hier, starend naar iets wat er niet is.  

Ik besluit gauw een nieuwe reis te plannen. Waarheen? Misschien weer terug naar Portugal, of toch misschien naar Bali. Ik ga er strakjes maar eens over nadenken terwijl ik tussen de Nederlandse golven lig...

Chasing waves and a flight home

Ik word wakker met een katergevoel. Slecht gedroomd en ik besef me dat het echt de laatste dag is voordat ik weer naar huis toe moet. Sterker zelfs, Emma en ik vliegen vanavond alweer terug naar ons koude kikkerlandje. Tegen een uurtje of 10 stappen we de auto's in voor een laatste surfje. Eerst checken we Punte Riva. Helaas, vandaag niet zoals gehoopt. Dan door naar Amado. Close out. Volgende spot, onwijs mooi maar een no-go.

We besluiten een kopje koffie te gaan drinken en dan toch maar terug te gaan naar de villa zodat we gezellig samen kunnen lunchen. Terwijl Joe en Tanischa daarvoor de boodschappen halen, pakken Emma en ik alvast zover mogelijk onze koffers in. Ik word altijd een beetje soft van dit soort momenten. Ik kan niet zo goed tegen afscheid nemen. Het voelt gewoon naar. Dat knagende katergevoel. Lieve en leuke mensen achterlaten, hoe kort je ze ook kent, is nooit chill.

Na een lekkere lunch krijg ik nog even een massage die ik tegoed had naar het motto; voor wat hoort wat. Heerlijk ontspannen op het terras in het zonnetje. Relaxter kan toch bijna niet?

Dan komt toch het moment dat we afscheid moeten nemen. Wouter, Tanischa en Joe willen weer op pad om toch nog wat golven te pakken vandaag. Meer dan begrijpelijk. Met een knuffel en een zoen zeggen we elkaar allemaal tot ziens.

Emma en ik rijden nog 1 keer naar Villa do Bispo om bij de Lidl te pinnen en om de laatste 'Pastel de Nata' van deze vakantie op te halen. Daarna rijden we door naar de wasstraat. Het is hoogst nodig om de auto even uit te zuigen en om hem schoon te spuiten om de off road sporen te kunnen wissen.

Home sweet home... althans, dat was het de afgelopen dagen en binnen een half uur zullen wij dit thuis weer achter ons laten. We laden de auto vol, doen nog 1 laatste check door het huis en rijden dan naar het vliegveld van Faro.

De rit lijkt oneindig lang te duren. Ik ben misselijk, voel een knoop in m'n maag. Afscheid nemen, een prachtige omgeving achterlaten wat even als thuis voelde en wetende dat de komende weken weer afkicken worden wat betreft het surfen.

Nadat we de auto probleemloos ingeleverd hebben, drinken we een lekker kopje koffie voordat we onze bagage laten checken. Het ging weer super smooth, op m'n board wax en Emma's tandpasta na... Ik mag het gelukkig meenemen, de tandpasta wordt helaas geconfisceerd. We doden de tijd tot aan onze vlucht even met winkeltjes kijken en wifi zoeken. De tijd vliegt voorbij en voor we het weten zitten we in een bijna leeg vliegtuig. Slechts 30 passagiers. De vlucht verloopt vrij relaxed. We slapen beide languit op een rij stoelen die we geclaimd hebben en met een leuke Pixar film sluiten we de vlucht af. We weten niet welke het was, maar het was een chille film.

De landing is iets minder chill. Blijkbaar stormt het in Nederland en dit voelen we behoorlijk. De captain en co-piloot bleken gelukkig bekwaam en hebben ons veilig aan de grond gezet. Terug in ons koude kikkerlandje.

We hoeven niet op onze bagage te wachten en Emma kan direct een bus pakken. Ik heb onwijze mazzel dat Robbert me op wil komen halen en thuis af wil zetten. Eigenlijk wilde ik een taxi pakken aangezien mijn enkel hels pijn doet van een dom ongelukje van voor de vakantie. Ik zag het niet zitten om met een enorme board bag door Haarlem te hobbelen. Binnen een mum van tijd ben ik thuis en ik ben Robbert daar enorm dankbaar voor.

En daar zit ik dan helemaal alleen thuis. Aan beide kanten van me zit een kat en de herinneringen aan de afgelopen dagen flitsen door mijn gedachten. Ik ben moe, leeg, op... Maar ik kan niet slapen. Buiten raast de wind en over een uurtje of 6 gaat mijn wekker weer om naar mijn werk te gaan.

Ik heb intens genoten van deze vakantie. Ik ben weer opgeladen en ik heb mijzelf weer terug gevonden. Ik heb een helder beeld voor ogen wat betreft mijn toekomst. Er zullen een aantal dingen gaan veranderen. In de tussentijd ga ik genieten van de Nederlandse surf en droom ik weg over, voor mij nieuw te ontdekken, verre oorden.

Lieve Emma, onwijs bedankt voor alle gezelligheid de afgelopen week. Bedankt dat je mij hebt geholpen bij het uit mijn comfort zone treden. Bedankt voor alle fijne gesprekken, de lol en het spiegelen van de realiteit. Je bent een engel!  Ik had met niemand anders deze reis willen maken!

Lieve Wouter, bedankt voor je gastvrijheid, de gezelligheid, leuke gesprekken en flexibiliteit. We hebben genoten van je passie voor de dino-sporen, de giraffes en het potje scrabble ;) We hebben het onwijs leuk gehad en we kunnen dit alles alleen maar aan anderen aanraden. We komen zeker weer!

Lieve Tanischa, bedankt voor je mooie woorden, gezelligheid en de enorme glimlach op je gezicht. Het was fijn om je te ontmoeten en ik hoop dat je altijd naar je hart zal luisteren en de paden zal bewandelen die voor jou het beste voelen. Ik bewonder de weg die je nu volgt!

Lieve Joe, wat een prachtvent ben je toch! Bedankt voor alle lol, het delen van de golven, de gezelligheid en de soepele schouders!

Lieve Brian, bedankt voor de gezelligheid en de lift van en naar de prachtige surfspot!

Lieve Lau, bedankt dat je mijn katjes hebt verzorgt en op mijn huisje hebt gepast. Het voelde vertrouwd en veilig dat je er was!

Lieve Robbert, onwijs bedankt dat je me van Schiphol hebt afgehaald en thuis af hebt gezet!

Ik kan er weer even tegenaan, al voel ik een enorme portie fernweh opkomen...

Een zomerdag in December

De wekker gaat vroeg zodat we lekker op tijd de deur uit kunnen voor een surfje. Uiteindelijk nemen we alle tijd voor een ontbijtje en om onze spullen bij elkaar te zoeken, tot Joe ineens heeeeeeeel graag zo snel mogelijk de deur uit wil. Begrijpelijk, de voorspellingen qua surf zijn magisch. We rijden eerst naar een uitkijkpunt zodat we zien wat de swell doet en besluiten dan om toch weer naar Beliche te rijden.

Het is er een stuk drukker dan de afgelopen keren dat we er waren. Het is weekend, de Portugezen zijn nu ook vrij en logischerwijs liggen er dan ook een hoop in het water. Het valt ons op dat de bodyboard-cultuur hier vrij levend is. Er wordt flink gehosseld en als niet local zijn ze niet altijd even vriendelijk. Ze droppen gerust in en roepen dat het hun golf is. Wat ook opvalt is dat er heel veel gefloten wordt vanaf de kant wanneer er weer een golf aan kwam. Toch hebben we een heerlijke sessie gehad.

Ik ben eindelijk aan mijn Keahana gewend en pak een flink aantal golven. De grijns is niet meer van mijn gezicht te slaan. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik gelukkig ben. Het liefste zou ik de rest van mijn leven niets anders meer doen dan surfen en leven van de golven en de magie van de golven.

Na de sessie genieten we van het zonnetje aan het strand. Door de beschutting van de rotswanden om ons heen voelt het als een heerlijk warme zomerdag. We zien blije mensen om ons heen, veel Engels bruin (a.k.a. rood verbrande koppies) en chille golfjes. Het lijkt wel vakantie... Tussendoor zorgen Tanischa en Joe voor een lunch in de vorm van een strandpicknick. Erg chill.

Helaas is er geen foto van genomen, maar het is wel een beeld wat in het geheugen van Emma, Tanischa en mij staat gegrift: de karikaturen van Joe & Wouter in hun blote bast en grijze joggingbroek. Dit is niet weg te denken uit onze vakantie. Helemaal wanneer ze met zijn tweeën stoked naar de golven staan te kijken, tegen de zon in, zijn het twee silhouetten die je uit duizenden herkent.

Aan het einde van de middag rijden we stoked, rozig, moe en met spaghetti-armen terug naar huis. De rest van de avond is onwijs relaxed. Emma en ik koken wat lekkers, we eten gezellig met zijn allen en hebben het over dingen die niet na te vertellen zijn. Je had er bij moeten zijn... Nog voor 10 uur ligt ieder in z'n bedje. Uitgeteld, voldaan en happy vertrokken naar dromenland. Op naar, voor Emma en mij, alweer het laatste dagje.

Secret spot, brocolibomen en een tweede surfsessie

Weer een off road weg. We zijn blij dat we vandaag met Brian en zijn busje mee kunnen rijden. Stijle hellingen worden afgewisseld door enorme gaten in het pad. Wanneer we een klein stukje bij de secret spot vandaan zijn waar we het water in willen gaan, worden we verrast met een onwijs mooi uitzicht met cleane lijnen die binnen komen rollen. De mannen zijn meer dan enthousiast, wij ook. We kunnen niet wachten tot we het water in kunnen. Beneden staat, wanneer we aan komen rijden, slechts 1 auto en we zien ook maar 1 surfer uitpaddlen. Bizar hoe rustig het hier is.

Voor we uit kunnen paddlen moeten we ons manouvreren over een keienstrandje die overgaat in steeds grotere keien. We moeten onze sprong het water in goed timen om niet gelijk weer op de stenen te worden gesmeten. De paddle naar achter gaat easy en eenmaal achter de line up kunnen we genieten van de omgeving. 

Na een tip van een van de mannen ziet ik de kans om aan te paddlen en een golfje te pakken. De golf bouwt steeds verder op en is uiteindelijk een van de hoogste golven die ik ooit heb kunnen pakken. Het voelt magisch en er gaat een enorme golf adrenaline door me heen. Met een enorme grijns paddle ik weer naar buiten.

Zo af en toe komt er een enorme set aanzetten waar we zo snel mogelijk voor naar achter paddlen zodat we ze niet over ons heen krijgen.

We blijven zo lang mogelijk en nog iets langer in het water. Met vermoeide armen, een enorme grijns en een gloeiend gezicht van de zon verlaten we voorzichtig via de enorme keien het water.

Via het onverharde pad, brocolibomen en kleine bijna verlaten dorpjes rijden we weer richting de bewoonde wereld. We rijden niet naar ons appartamentje, maar naar de Noordzee boardstore villa. Vandaag verhuizen we hier naartoe zodat we vanavond lekker bij de open haard kunnen chillen.

We zijn er nog geen 10 minuten terug of we plannen al om vandaag nog een tweede surfsessie te doen vandaag. Snel wordt er even een kopje koffie gedronken en dan pakken we snel de boards, wetsuits en handdoeken zodat we naar beneden kunnen lopen naar ons appartamentje om de auto's te pakken en weer op pad te gaan. We rijden weer naar Beliche. Helaas loopt er niet echt een lekker golfje binnen. We rijden terug naar Tonel en zien een paar mooie golven binnenkomen. Toch besluiten we eerst samen nog even een kopje koffie te drinken bij de plaatselijke supermarkt. Na 3 koffies begeeft de koffiemachine het. Voor Emma en mij blijft er niets anders over dan onze vitamine C levels aan te vullen met een verse jus d'orange. Absoluut geen straf.

Na de koffie rijden we gauw terug naar Tonel, en dan toch nog even naar Beliche. Toch weet terug naar Tonel. Joe, Wouter en Hanne gaan het water nog eens in. Tanischa en Emma blijven aan het strand en genieten van het laatste avondzonnetje.

Ik paddle rustig aan uit in de lijn die Wouter mij uit heeft gelegd. Het gaat moeizaam. M'n armen voelen als spaghetti en eenmaal achter bij de line up voel ik hoe sterk de stroming is. Om op dezelfde plaats te blijven liggen moet ik blijven paddlen. Ik besluit dat het niet verstandig is om er in te blijven liggen. Één golfje en dan ga ik er uit. Ik bereid me voor op een lange tijd on het water, maar dan zie ik mijn kans. Ik paddle aan en ik heb de golf te pakken. Het voelt intens lekker die ene golf van deze sessie. Door het schuim van de daarop volgende golven laat ik me naar het strand voeren tot ik de laatste meters door het water moet waden om op het droge zand te komen. Joe en Wouter blijven nog een tijdje in het water en genieten van de mooie binnenrollende golven. Wij genieten op onze beurt weer van een ondergaand zonnetje en fijne gesprekken.

De avond verbrengen we bij de openhaard en met de Pipe masters op tv. Ondertussen maakt Wouter een heerlijke lasagne voor het avondeten en ik maak voor ons allemaal een carrot cake. Een vriend van Wouter, Michael, vergezeld ons vanavond. Zijn binnenkomst was al hilarisch. Alsof hij tegen de ramen aangeplakt stond hoopte hij ons te laten schrikken... Nope, did not work.

Na de 5e ronde zoeken we onze mandjes op. Zeer moe en voldaan vertrekken we naar dromeland...

Bizarre dromen, pittige surf en sterren kijken

De nacht is bizar, de dromen meer dan intens en realistisch bij meerderen van ons. Een vreemd begin van de dag. Hanne, Joe en Tanisha rijden voor het ontbijt even naar Villa de Bispo. Het voelt alsof het laat is, maar toch ook nog vroeg.

Thuis kunnen we weer heerlijk in het zonnetje ontbijten en na alle tijd hiervoor genomen te hebben, pakken we langzaam aan onze spullen om wat surfspots te gaan verkennen. Joe staat al te springen om de auto in te kunnen zodat we eindelijk vertrekken.

We volgen Joe, Tanischa en Wouter richting de surfspot Beliche, maar we rijden er voorbij en even later slaan we een weggetje in wat wij zelf nooit uitgezocht zouden hebben. Hoe verder we rijden, hoe groter de gaten, hobbels, bobbels en plassen worden. Hanne probeert zo voorzichtig mogelijk de obstakels te vermijden onder de navigatie van Emma. Beide zitten we er met klamme handjes. En dan ineens doemt er een enorme plas op. Hoe gaan we dit doen? Geen idee. En ook geen idee hoe, maar we zijn er doorheen gekomen zonder vast te zitten. Gelukkig stoot de auto die we volgen zo nu en dan zodat wr ons slakkengangetje voort kunnen zetten. Op een gegeven moment doemt er eindelijk een prachtige surfspot voor ons op. We kunnen er pas van genieten wanneer de auto veilig geparkeerd staat. We hebben voor ons doen, een stadsmeisjr en plattelandsmeisje flink wat angsten overwonnen. We zijn lange rechte wegen en rijden in de stad & dorpjes gewend. Dit wad toch even wat anders...

Het uitzicht is onwijs mooi, maar we kiezen ervoor om toch een andere surfspot op te zoeken. Voor we vertrekken genieten we nog even van het zonnetje, het uitzicht en kijken we hoe een surfer uitpaddled door gebruik te maken van een mui. Het is prachtig om te zien hoe de mui kleurt door het zand wat het meezuigt. Ineens worden we door een van de mannen aangesproken die langs ons loopt. Het is een van de Belgen die we van de week een paar keer tegenkwamen bij de Lidl. Het is vandaag hun laatste dagje en in plaats van hun kites op te laten, pakkrn ze vandaag wat golven met een surfboardje.

Wanneer we weer wegrijdrn moeten we nog een minuut of 20 over een onverharde weg. Links, rechts, weer links om de gaten in de weg heen. Zou de Dakar ralley wat voor ons zijn? Het teamwork is er wel, maar nee... Laten we dat maar lekker niet doen.

Ineens doemt een bekend plaatsje voor ons op. De vorige keer reden we hier toen het hard waaide en de zon zich niet liet zien. Het was er uitgestorven op een enkele oude vrouw na die haar wasje ophing. We worden vrolijk begroet door een blonde krullenbol. Het blijkt een bekende te zijn van Wouter, Tanischa en Joe. Brian heeft verder in het noorden aan de westkust een surfhostel, Ticket to surf. We drinken met zijn allen wat op een bankje in het zonnetje. Het dorpje leeft in vergelijking tot de laatste keer dat we er waren.

Stiekem zijn we erg onder de indruk van de route die we deze ochtend zijn gereden. Het heeft een hoop energie gekost, maar we zijn blij dat we zo het water in gaan. We zijn bij Amado beland. De golven zijn zo nu en dan hoog en het schuim krachtig. Een paar van ons blijven voorin terwijl de rest gelijk naar achteren doorpaddled. We hebben een pittige sessie hier in close-out paradise en verlaten het water vermoeid en met een warme gloed in onze lijven ondanks de koude handen en voeten.
's Avonds koken we gezellig samen en dineren we als goden in Frankrijk, ehhh Portugal. Ons diner bestaat uit schelpjes, pasta en grote gamba's vergezeld met hilarische verhalen.

Voordat we onze mandjes induiken kijken we gewikkeld in dekens naar de sterren. Bizar eigenlijk dat wanneer we 's nachts omhoog kijken licht zien wat miljoenen lichtjaren onderweg is geweest voordat het onze ogen bereikt...

Close, but no sigar. No morning surf today

Met onze wetsuits al aan en duffe hoofdjes rijden we naar onze vertrouwde surfspot. Het is nog vroeg en de parkeerplaats helemaal leeg. De koude wind verrast ons wanneer we uit de auto stappen. Koukleumend checken we van bovenaf de golven van Beliche. Het valt tegen... Jammer maar helaas. Dit wordt geen dawn patrol. We rijden verkleumd, nog steeds in onze wetsuits richting een supermarkt om een ontbijtje te halen. We krijgen wat vreemde blikken om onze outfits, maar daar hebben we niet echt oog voor. We willen ontbijt scoren!

Thuis kleden we gauw om en zetten het ontbijtje klaar in het zonnetje. Wouter verteld ons dat Joe en Tanischa er rond een uurtje of 1 zullen zijn en het plan is dan ook om met zijn allen een surfje te pakken.

De tijd ertussenin doden we met een bezoekje aan een lokale potterie, oftewel een enorme winkel met gigantisch veel porselein. Het ene bordje nog lelijker dan het andere. Onze missie wordt het zoeken naar de meest foute asbak voor Wouter. Na ons te verbazen over alle lelijkheid, vinden we de perfecte asbak en kunnen we gerust huiswaarts keren.

Daar treffen we Tanischa, Joe en Wouter lekker op het terras in het zonnetje aan. We chillen even met z'n vijven in het zonnetje en maken ons dan klaar voor een surfje.

Eerst rijden we naar onze vertrouwde spot, maar daar rijden we al gauw weer vandaan. Op naar Tonel. Prachtige spot. De golven komen prachtig hoog binnen, maar het is er wel heftig. Voor vandaag zoeken we toch nog even een andere plek op. We rijden via een lange, gedeeltelijk onverharde weg naar een hippiestrandje, Baranco. De golven komen er heel relaxed, maar klein binnen. Een handje vol mensen ligt er in het water. We besluiten ter plaatse om op te splitsen. Emma en Tanischa blijven en Joe, Wouter en Hanne rijden door naar Zavial.

Voor Emma en Tanischa viel het een beetje tegen. De zon was al gauw achter de rotsen verdwenen en een van de medesurfers vond het nodig om een aantal keren op ze in te droppen. Ze hebben echter even lekker in het water kunnen liggen en toch van het uitzicht kunnen genieten.

De rest heeft een chille sessie gehad met iets hogere golven en een net zo mooie omgeving. De golven kwamen in nette setjes binnen en de mensen waren lekker chill in het water. Het zonnetje verwarmt ons nog even lekker door ondanks dat het water iets kouder is dan de dagen ervoor.

Thuis douchen we allemaal even lekker en gaan dan naat een restaurantje in Villa de Bispo. Normaalgesproken zou je het restaurantje nooit binnen gaan. De tl-verlichting nodigt niet heel erg uit. Het interieur is eenvoudig. Aan de wanden hangen vol met allerlei tegeltjes, voetbalvaantjes van diverse Nederlandse voetbalclubs en een klein kabinetje wordt gesierd door diverse porseleinen piemels. Eenvoudig doch ehm... Sfeervol?

Het eten is onwijs lekker en met zijn vijven betalen we slechts 63 euro voor dorades, spareribs, lamskoteletjes, salade, stokbroodjes met kaasjes en andere smeerseltjes, wijn en water. Bizar eigenlijk. We hebben het onwijs gezellig en de avond vliegt voorbij.

Na het eten drinken we gezellig nog een theetje en dan besluiten we toch ons mandje op te zoeken. Het is dan net aan negen uur. We zijn helemaal gesloopt. Nighty night.

Een relaxed dagje in het mooie Portugal

Om 7 uur horen we de wekker gaan, buiten is het nog donker en stiekem voelt het nog veel te fijn onder de warme dekens. Met moeite proberen we toch op te staan en ons klaar te maken voor de dawn patrol. Het is helaas bij proberen gebleven. Toen we eindelijk aangekleed waren, was het al drie kwartier later. We doen een poging om Wouter te contacten dat we zo willen gaan.

Kwart over acht... Ok, we hadden stipt om half acht in de auto moeten zitten om nog wat van het juiste getij mee te pakken. Kans gemist.

Aangezien we Wouter niet kunnen bereiken besluiten we een beetje sight seeing te gaan doen. We rijden richting de westkust tot aan een klein dorpje genaamd Carrapateira. Het lijkt bijna een verlaten spookstadje waar slechts een enkele oude vrouw haar wasje buiten hangt.

Voor we terug rijden naar de bewoonde wereld slaan we nog een weggetje in richting het dichtstbijzijnde strand; Amado. Hoe verder we rijden, hoe spannender het weggetje wordt.  Het landschap is prachtig, maar we kunnen ons bijna niet voorstellen dat we zo bij een strand uit zullen komen. Ineens doemen er voor ons een paar campers op en iets wat op een parkeerplaats lijkt. Wanneer we uitstappen worden we betoverd door het uitzicht. Dit strandje heeft iets bijzonders. De golven erg hoog, maar helaas ook blown out. Voordat we naar het strandje lopen, stopt er een auto met twee mannen. Ze noemen ons optimistisch wanneer we hun vraag beantwoorden wat we hier doen. We hopen hier van de week, wanneer de wind er uit is, een surfje te pakken.

Op de terugweg gaan we de lokale surfwinkeltjes nog even langs. Bij een van de winkeltjes neemt de eigenaar alle tijd voor ons. Hij vertelt honderduit over zijn ervaringen met Nederland (de hollandse kruidentuin), de wetsuits die hij verkoopt, de lokale surfspots en nog veel meer. Pas ruim een uur later staan we weer buiten. Waarschijnlijk komen we hier nog wel een keertje terug.

Vlak voordat we bij de poort naar onze casa komen, worden we verwelkomd door een kudde schappen. Allemaal wit, op een zwart schaapje na die, heel zielig, in zijn eentje aan de overkant van de weg staat. Arm schaap...

Eenmaal terug bij ons appartementje besluiten we toch nog even een surfje te pakken bij Beliche. Het magische gevoel bij deze surfspot wordt niet minder wanneer je er vaker komt. Vandaag ligt het water vol met kleine kiddo's die hem keihard rippen. We zijn jaloers op hun talent... Waren we ook maar zo jong begonnen met surfen. We genieten er echter niet minder om.

Na de sessie rijden we snel langs de Lidl en dan door naar een klein dorpje een kwartiertje verderop. We hebben daar met Luuk en Lotte afgesproken om gezellig samen te eten. Ze verblijven momenteel in een luxe huisje dankzij een Nederlandse man die vond dat het nu veel te koud was voor hen om buiten in hun auto te slapen. Het is onwijs leuk om hen te zien en de tijd vliegt dan ook voorbij.

Het was weer een heerlijk dagje in Portugal. Het liefste zou ik hier nog veel langer blijven dan de week dat we er nu zitten.

Kneuterigheid in de Algarve

We zijn nog maar net half wakker wanneer Wouter onze schuifdeur openmaakt om nog wat dingen uit te leggen en de wificode te brengen en krijgen nog wat tips om een aantal surfspots te bekijken en dan beginnen we helemaal relaxed aan onze dag. Buiten schijnt het zonnetje en de omgeving is prachtig!

Ons eerste dagdoel is ontbijt vinden. We zoeken de Lidl een dorpje verderop op en zijn blij met het ruime assortiment aan vers gebakken broodjes en de ruime keuze aan groente en fruit.

In de Lidl komen we een paar Belgische kitesurfers tegen. We hebben het over de surfvoorspellingen voor de komende dagen en krijgen nog wat advies over mooie spots in de omgeving voordat we onze eigen weg weer vervolgen.

Voordat we terug rijden om te ontbijten, stoppen we nog even bij een surfspot om te kijken. Mareta. Het ziet er prachtig uit, maar bijna flat. De golven die er zijn, beginnen bijna direct aan het strand. Dit wordt dus helaas niet onze spot van deze dag.

Na een lekker bakkie koffie rijden we dan toch maar naar huis zodat we kunnen ontbijten in het zonnetje en onze boards op kunnen halen en naar een andere spot kunnen rijden.

We kijken om ons heen en zien de hoge en stijle rotswanden voor en naast ons. Het water is kristalhelder en de golven komen in cleane lijntjes binnen. Om op deze spot te komen moet je vanaf de parkeerplaats naar beneden een aantal stenen trappen volgen. Hoe lager je komt, hoe hoger de treden zijn. We voelen ons klein, bijna nietig. Genietend van de omgeving paddlen we uit tot vlak achter de line up en kijken nog eens goed om ons heen. Het is rustig in het water en de zon brengt ons nog wat warmte.

We pakken tijdens deze sessie op Beliche weinig golven, maar we hebben intens genoten. Rillend kleden we ons in de koude wind om, springen gauw de auto weer in en zetten de verwarming lekker hoog en blazend op onze voeten.

Voordat we naar huis rijden stoppen we nog een keertje bij de Lidl waar we begroet worden door de Belgische mannen die we hier vanmorgen ook al tegen gekomen waren. Ze hadden een lekkere kite-sessie gehad, maar ondertussen is een raampje van hun auto ingeslagen. Een domper op hun dag.

Eenmaal thuis genieten we om de beurt van een heerlijk warme douche waarna we alvast beginnen met koken. Wouter komt gezellig mee-eten en maakt ons daarna nog even flink in met een heerlijk kneuterig potje Scrabble.

Voor morgenvroeg staat er een dawn patrol sessie tussen de golven op de planning met zijn 3en. Het is voor vanavond dan ook een vroegertje om onder de wol te kruipen.

Portugal, onze thuisbasis voor een week

Ik word wakker van de honden die buiten blaffen. Wanneer ik naar buiten kijk zie ik dat het daglicht zich al laat zien en ik twijfel... Hoe laat is het nou eigenlijk? 20 over 6 of 20 over 7? Emma slaapt nog.

De gezamelijke reis naar Portugal begon gister op Schiphol waar we verbazend gemakkelijk en snel door de bagage- en paspoortcontrole heenkwamen. Bij de handbagagecoltrole was het fijn om te zien dat de mensen die daar werkten er plezier in hadden. Ze hadden de grootste lol met elkaar en waarschijnlijk was die lol voornamelijk om alle toeristen die aan hen voorbij moesten. Eenmaal binnen hadden we alle tijd om te genieten van het begin van onze vakantie onder het genot van Starbuckskoffie (Voor degene die het wil weten, onze namen werden goed geschreven!), enorm veel kerstversiering en veel blije gezichten om ons heen.

Tegen vieren zijn we maar eens richting onze gate gehobbeld. Even gauw een flesje water halen werd daar nog een bijzondere constatering. Ze hebben er in ieder geval enorm veel vertrouwen in al die passerende mensen. Er was niemand aanwezig waar je kon afrekenen en als mensen het hadden gewild, hadden ze zonder af te rekenen er zo vandoor kunnen gaan. Na een minuut of 5 was er weer iemand om te kunnen betalen voor een waterflesje en konden we weer verder gaan met wachten. Tijdens het wachten werd er zowaar gezorgd voor een stukje entertainment in de vorm van een meisje wat enquêtes kwam afnemen.

De vlucht zelf verloopt gelukkig rustig. We verruilen voor de start nog even onze zitplekken met, wat wij dachten, een ouder echtpaar die daar erg dankbaar voor was. Dit is wel een fijn plekje zo aan het gangpad. We kunnen even opstaan zonder anderen daarmee lastig te vallen en we hebben zicht op wat er in het vliegtuig gebeurt.

Tijdens de vlucht ontpopt zich het oude echtpaar tot een stel vrienden wat ons voorziet van vele tips voor de omgeving waar we heen vliegen. Er gebeurt weinig noemenswaardigs tijdens onze vlucht. Wel zijn we even getuige van de onschuld van een kind. Een papa loopt voorop richting de toiletten met een klein, blondgekruld hummeltje er achteraan. Wanneer dit hummeltje langs een klaptafeltje loopt met felgekleurde m&m's van een medepassagier, volgt het kleine handje automatisch de ogen en pakt het hummeltje een groengekleurde m&m uit het glaasje. Degene van wie de m&m's waren keek verbaasd en vertederd tegelijk naar dit tafereel en velen met haar. De papa van het kindje kijkt ietwat beschaamd, maar stiekem ook wel een beetje trots naar het kindje en zegt: "Dit heeft ze niet van mij!". De vrouw van wie het m&m's glaasje is houdt vervolgens het glaasje op de hoogte van het kindje zodat deze er nog eentje kan pakken. In plaats van 1 m&m is het hele handje gevuld en het glaasje voor de helft leger. Iets met een vinger en een hand... Zo blijkt maar weer, de brutalen hebben de halve wereld!

We worden nog even getrakteerd op een prachtige zonsondergang en niet lang daarna zet de piloot de landing in het donker in.

Het bagage ophalen verloopt vlot en binnen een half uur rijden we dan ook met onze Ford focus de weg op. De rit is rustig, geen kip op de weg en de wegen zijn verbazend goed. Wel moeten we wennen aan de korte invoegstrook en het ingenieuze tolwegsysteem. Via een zendertje wordt de tol automatisch geregistreerd en dit wordt weer verrekend met de creditcard.

Wanneer we in het dorpje zijn van onze eindbestemming, zijn we vastberaden om het zelf te vinden. Aan de hand van de tomtom en het kaartje wat we hebben rijden we door de smalle straatjes van het dorpje omhoog. Close... But no sigar. Op nog geen 200 meter van onze villa moeten we het helaas opgeven. We worden even niet meer wijs uit het kaartje en de tomtom kan ons ook niet verder helpen en nadat we oog in oog hebben gestaan met een enorm grote hond vinden we het bu toch echt wel prima zo. We bellen Wouter van de Noordzee boardstore en wachten op hem bij een afgelegen parkeerplaatsje. Als twee bange schrikkonijnen kijken we alle kanten om ons heen of Wouter er al aankomt en alle schrikscenario's worden besproken. Wanneer Wouter er is is het inderdaad nog maar een kwestie van een heel klein stukje rijden.

We krijgen een prachtig apartementje toegewezen met een tweepersoons- en een stapelbed. De badkamer is onwijs relaxed en we hebben zelfs een eigen keukentje. Helaas kunnen we door het ontbreken van zonlicht nog helemaal niets zien van de omgeving, maar dat komt morgen wel. We vragen Wouter nog even waar we iets kunnen eten en na een stukje team work van ons beiden om de auto tussen het smalle weggetje te keren, rijden we weer naar beneden naar het dorpje.

Beneden krijgen we het nog even voor elkaar om elkaar kwijt te raken in dit ministadje. De lokale bevolking vond dit maar wat grappig... Ok, toegegeven, dat was het ook.

We hadden geluk, de plaatstelijke pizzabakker wilde nog een paar pizza's voor ons maken om mee te nemen en hij had zelfs een paar flessen water voor ons. Wij blij, de lokale bevolking blij die zich en masse naar de pizzaria hadden verplaatst ineens.

We manouvreren ons weer terug door de nauwe straatjes en zijn happy wanneer ee neer kunnen ploffen met de pizza's voor ons.

Time to go, time to gooooooooo!

Terwijl de trein door het nederlandse landschap raast en de luchten veranderen van strak blauw naar grauw en bewolkt, begint het besef nu toch echt te komen. Aan het einde van de middag zit ik samen met Emma in een vliegtuig van Transavia richting het Portugese Faro.

Een week lang golven pakken, genieten van de iets prettigere weersomstandigheden dan in Nederland, surfen op blote voetjes en een nieuw land toevoegen aan het lijstje van landen waar ik geweest ben.

Nog nooit heb ik zo een sterk verlangen gehad naar een nieuwe reis dan na mijn laatste vakantie. Een typisch gevalletje van "Fernweh". Dit gevoel heb ik voorheen nooit zo sterk ervaren, maar sinds het er is, blader ik meer dan ooit door reisgidsen, surfboeken en alles wat maar een kleine openbaring geeft over verre, surfbare oorden. Ok, toegegeven, Portugal is niet heel erg ver en exotisch, maar om er even een week tussenuit te kunnen en datgene te doen wat mij gelukkig maakt, is nu even meer dan prima.

"It has been a long year
and we don't like rainy days.
It's time to go on a holiday.
We pay our taxes
and the man lets us go away.
Time to go, time to gooooooo!"

Eindelijk weer het zout op mijn lippen

Week na week ging er voorbij. Weken waarin er nauwelijks golven waren te bekennen, en als ze er waren, dan doordeweeks. Helaas kon ik die doordeweekse golven niet pakken. Elke week die voorbij ging waarin ik niet de kans kreeg om een paar golven te pakken, zorgde voor een steeds verder opbouwend gevoel dat er iets miste. Ik werd onrustig, raakte uit balans en de stress bouwde zich alsmaar verder in me op.

Een paar dagen voor de weekeindes keek ik hoopvol op de diverse websites waarvandaan ik mijn informatie haal over de golven, die al dan niet verwacht werden. Na deze check ging er dan ook direct een berichtje uit naar degene met wie ik samen het water in zou gaan. "Helaas... weer geen golven." Ik had Klaas vlak na mijn laatste surftrip gevraagd of hij eventueel in de winter in Nederland is, aangezien ik heel erg graag wat lesjes in de winter wilde hebben om mijn surfskills te verbeteren.

5 December, 20:17 uur: Ong 1- 1,4m hoge surf en de wind lijkt toch voldoende NNW te draaien voor protectie. Alerts kop N-H hargen, julianadorp 11-14u. BlmndaalParnassia 13u-14:30. Wijk na 15:30 ivm te harde onshore of 13-14u proberen. Verder natuurlijk alerts voor Msvlakte 13-15:30. TerHeijde(zmotor zuid) 12-15. SchevZ 10-12 achterin, 12:30-14 voorin en ook oke na 15u. Nog wat tijden van ander spots die minder clean zijn: Domburg/BE 12-14u. Nwijk/Zvoort 13-15, cleanst 16-17u. (Bron; surfweer sms service)

Zou het dan echt? Morgen eindelijk weer een surfje? Het lijkt er toch echt op! Een enorme glimlach verspreid zich over mijn gezicht. Hier ben ik heel erg hard aan toe.

Niet lang daarop licht mijn telefoon weer op. Klaas stuurt me een berichtje dat we morgen waarschijnlijk tegen 14:00 uur het water in zullen gaan. Ik ben meer dan happy.

Tegen tweeën staan we dan met een verrekijker in de hand op de duinen om over het water te turen. Na een surfcheck waarbij Klaas me nog het een en ander uitlegt, kleden we ons om. De laatste keer dat ik in het water lag, was dat in een kort wetsuitje. Het is weer even wennen om met volledige winteruitrusting het water in te gaan. De bewegingsvrijheid wordt beperkt door de dikte van het wetsuit. Het watergevoel is zoveel minder met de dikke handschoenen en de gevoel van het board onder mijn voeten wordt gelimiteerd door de surfschoentjes. Ik kan echter niet klagen, ik heb het lekker warm en nog belangrijker, ik lig in het water. Ik proef het zout op mijn lippen en voel de kou van het water in mijn gezicht. Zo voelt gel.

Tijdens het uitpaddlen wordt pijnlijk duidelijk dat mijn conditie de afgelopen maand flink te leiden heeft gehad onder een griepje en de enorme dosis stress. Mijn armen branden, maar ik wil absoluut niet opgeven. Ik wil door. Ik wil een paar fijne golven pakken. Tijdens deze les krijg ik een aantal waardevolle aanwijzingen en ik weet een paar hele fijne ritjes te maken. Na de eerste bereden golf verspreid zich een bijzondere warmte door mijn lijf. Wat heb ik dit gemist! De tweede golf voelt als een cadeautje. Terwijl ik van de golf glijd, vormt er zich naast me een muur waar ik m'n hand doorheen kan halen en de golf blijft maar doorgaan tot ik bijna weer aan het strand sta. Alle stress van de afgelopen tijd spoelde van me weg met het water wat onder mijn board doorgleed tijdens deze golf.

Terwijl we wachten op de binnenkomende setjes en zowel Klaas als ik zo nu en dan een golfje pakken, worden we getrakteerd op een spectaculair uitzicht. De ondergaande zon kleurt de wolken die hierdoor magisch oplichten. Ik ben weer helemaal in mijn element en ondanks de zwaar vermoeide armen vind ik het dan ook onwijs jammer als het dan toch echt tijd wordt om het water uit te gaan.

Na de sessie rijden we nog even door naar de laatste parkeerplaats bij de pier zodat we nog even gezellig een drankje kunnen drinken bij de open haard van Timboektoe. We komen op de parkeerplaats nog wat bekenden tegen die ook genoten hebben van een heerlijke sessie deze middag. Het is heerlijk om te zien hoe stoked ook anderen zijn van zo een surfdagje. Glimlachende, haast grijnzende mensen. Het geluk straalt van ze af.

Bij de open haard legt Klaas me nog wat surfgerelateerde dingen uit en we praten nog wat over het surfen, zwemmen en sporten in het algemeen. Wanneer we door de glühwein, warme chocolade melk en het vuurtje in de open haard weer opgewarmd zijn, wordt het tijd om weer huiswaarts te keren.

Vandaag is mij weer eens duidelijk geworden hoe belangrijk het is om datgene te doen wat je gelukkig maakt. Het wordt tijd voor wat veranderingen... Het wordt in in ieder geval de hoogste tijd om te genieten. Binnenkort vlieg ik daarom samen met een vriendin naar Portugal om daar de golven op te zoeken en daarna hoop ik dat de omstandigheden in Nederland goed genoeg zijn zodat ik nog een lesje van Klaas kan krijgen.

De ecowaanzin voorbij

Biologisch, ecologisch, dynamisch, milieuvriendelijk, slaafvrij...

Wekelijks vallen er tientallen foldertjes in de brievenbus die aanprijzen hoe ecologisch, biologisch, diervriendelijk of gezond de producten die ze aan bieden wel niet zijn. Allen voorzien van een of ander, al dan niet bekend keurmerk. In de supermarkten worden we er ook al mee doodgegooid. Er is bijna geen schap meer te vinden waar geen product vindbaar wat beplakt is met een stikkertje wat ons meld dat het goed voor ons zou zijn. We slaan er een beetje in door naar mijn idee.

Een tijdje terug had ik een pakje vlees in mijn handen. Op het etiket prijkte een felgroene stikker die mij wist te melden dat het product 10% plantaardig is. Plantaardig? Vlees? Ja, het vlees zou toch echt 10% plantaardig zijn. Ik heb het maar gauw terug gelegd, nadat ik de rest van het etiket had gelezen.

Dat we echt doorslaan in onze drang naar keumerken was voor mijn gevoel toch wel echt het volgende. Er zijn websites die een ecologisch keurmerk willen gaan voeren omdat ze minder dataverkeer vragen om de website goed te kunnen laten werken. Het idee hierachter is dat een website waarvoor minder dataverkeer nodig is, dat zij minder energie verbruiken. Binnenkort hebben we dus een horde keurmerkfetisjisten die actie voeren tot alle websites voldoen aan hun voorwaarden en verwachtingen terwijl ze staan te wapperen met hun gloednieuwe Iphones die hun net 1 jaar oude exemplaar verving...

Begrijp me niet verkeerd. Ik juig het alleen maar toe dat mensen meer nadenken voordat ze bepaalde producten kopen en gebruiken. Maar lieve mensen, gebruik eens je gezonde verstand. Lees het etiket (Nee niet het stikkertje wat meld dat het ecologisch, biologisch etcetera is...), check de herkomst van het product en lees je eens rijk in de wondere wereld aan informatie die we rijk zijn en oordeel zelf. 

Dan wil ik gelijk nog even een puntje aanstippen... Wat betreft het zelf oordelen. Weten wij eigenlijk wel wat nou echt biologisch/ecologisch of wat dan ook is? Of lopen wij als een kudde schapen de massa achterna en zodra iemand ons wijs maakt dat iets biologisch is, geloven wij dit dan ook direct? Smaakt het dan echt ineens zoveel beter? Kunnen we het überhaupt nog wel proeven met al die toevoegingen aan de producten in de schappen? Onderstaand een filmpje van twee mannen die de proef op de som namen. Mooi om eens over na te denken. Lieve mensen, leer eens echte smaken te herkennen en leer proeven wat echt puur is. Wees eens geen schaapje...

Een zoetsappige sensatie

Uitgestald in kartonnen schappen stralen ze me tegemoet. De kleuren variëren van intens rood tot helder groen en het water loopt me gelijk in de mond.

Ze komen uit de streek waar ik vandaan kom. Toen ik daar nog woonde genoot ik van de prachtige bloesem die te zien was op de akkers. Wanneer er dan een zacht briesje over de velden streelde kwam er een subtiel zoetige geur vanaf. Langzaam aan verdween de bloesem die dan plaats begon te maken voor de heerlijke vrucht. Zon en regen wisselden elkaar af en zorgen voor essentiële voedingsstoffen tot ze groot genoeg gegroeid waren en geplukt konden worden door sterke handen.

Ze zijn er weer, mijn favoriete appels. Geen andere appelsoort smaakt zo heerlijk intens als deze. Ik neem nog een hap en ik geniet ervan. De komende maanden ligt deze lekkernij weer in mijn fruitmand. De lekkerste appel; Elstar.

Tranen tussen de golven

Het water spat op in mijn gezicht terwijl een traan over mijn wang rolt. Het voelt goed om ze even te laten gaan, maar ik ben blij dat niemand ze kan herkennen als tranen.

Moe, leeg en met het laatste restje energie ben ik het water in gegaan. Ik wil de laatste golven van deze vakantie proberen af te glijden. De golven zijn bijna perfect, maar voor mij moeilijk om te pakken. Ze zijn hoog, komen in prachtige lijnen binnen en zo nu en dan zit er zelfs een lefthand cadeautje tussen.

Deze sessie zijn er maar weinig golven voor mij, het maakt niet uit. Ik geniet intens. Niet alleen van de golven die ikzelf weet te pakken, maar vooral van het geluk wat ik van andere gezichten af kan lezen.

Steeds weer wanneer ik duck divend onder een golf vandaan kom, ontstaat er dankzij de sea spray een klein regenboogje voor me. Een heldere en kleurrijke aura. Het is prachtig en even staan mijn gedachten stil als ik ze zie.

Tijdens dit surfje krijg ik nog wat tips van Toine, ik probeer ze toe te passen, maar m'n lijf wil eigenlijk niet meer. Hij zorgt ervoor dat ik op de goede plek ga zitten wachten op een golf die voor mij zal zijn, in de drukte vlakbij de line up. Eigenlijk de plek waar ik niet tussen wilde gaan liggen omdat ik dacht anderen daar in de weg te liggen. Toine pakt een golf en daar zit ik dan, alleen tussen een groep voor mij onbeke surfers. Alleen maar mannen. Dan ineens komt mijn moment. Hiervoor braken de golven allemaal naar rechts, deze was anders, deze is voor mij. Hij breekt naar rechts. Hoe ik de golf weet te pakken verdient geen schoonheidsprijs, maar ik geniet intens.

Nog een keer paddle ik naar achter en dan komen de tranen. Morgen ben ik hier niet meer. Morgen laat ik dit achter me voor een onbekende tijdsduur. Morgen laat ik mijn hart achter in Moliets-et-Maa.

Toine paddled ineens weer naast me. Ik spoel mijn gezicht af met het zoute water om mij heen en dan is het tijd voor de pogingen voor de laatste golf.

Het zand kruipt tussen mijn tenen door wanneer we het strand weer oplopen. Mijn lijf is moe en mijn hoofd is leeg. Vanaf de duin kijken we samen nog even naar de Franse perfecties die binnen komen rollen in de vorm van miljoenen liters water die verplaatst worden door een immense kracht. Een kracht die ervoor zorgt dat ik kan doen waar ik gelukkig van word...

De gevoelige plaat

Soms wil je zo intens graag dat je vastgelegd wordt in een filmpje of op een foto omdat je aan anderen wil laten zien wat je kan. Dan vergeet je even wat het is om intens te genieten en waar het eigenlijk om gaat in het leven.

Zo nu en dan ben ik heel erg eigenwijs en kost het wat overredingskracht van anderen om net even iets anders te doen dan dat ik me heb voorgenomen. Ditmaal betrof het welk surfboard ik mee zou nemen naar het strand. Ik stond al klaar met Keahana onder mijn arm toen Lars en Maarten me toch hebben omgepraat om een iets langere softtop mee te nemen.

Terwijl ik naar het strand loop baal ik nog steeds een beetje. Ik wil zo onwijs graag beter worden op mijn eigen nieuwe boardje.

Met de gele softtop onder mijn arm kijk ik over het water. De golven achteraan zijn hoog. Soms direct close out. Ik kijk nog even en dan maak ik mijn leash vast. Ik heb geen zin om in het schuim te blijven en paddle door naar achter. Nog steeds is er iets in mij wat baalt. Ik had hier met mijn Keahana kunnen liggen.

Er zwelt een golf aan en ik heb de ruimte om in te paddlen. Mijn handen glijden een voor een door het water. Dan voel ik hoe mijn board gestuwd wordt. Even denk ik dat ik te vroeg ben met de pop-up, maar dan glijd ik hard van de golf af down the line. Het knagende balende gevoel verdwijnt ineens als sneeuw voor de zon en wanneer de golf haar kracht verliest paddle ik met een enorme grijns terug naar achter. Lars en Maarten hadden gelijk. Dit is het board wat vandaag meegenomen moest worden de golven in.

Tijdens dit surfje krijg ik nog wat aanwijzingen van Johannes. Dankzij de tips pak ik golf na golf en hoe hoger hoe groter de kick. Dan zwelt er weer een golf aan. Nog hoger dan de golven die ik hiervoor heb gepakt en ruim overhead. Ik paddle in en ga ervoor. Ik voel de adrenaline door me heen gaan wanneer ik bovenin de golf opspring en gelijk een stijle drop maak. Nog steeds groeit de golf onder me en het ritje gaat maar door en door. Voor mijn gevoel staat de tijd even stil. De surfers om mij heen zijn er niet. Het is nu alleen even de golf, de knalgele softtop en ik met een enorme grijns op mijn gezicht. Wanneer ik de golf uitgereden ben zwelt gelijk de volgende golf aan die ik direct weer kan pakken. Down the line glijd in verder en onderaan de golf maak ik een bochtje naar het strand tot de fins bijna in het zand lopen.

Wat had ik graag gehad dat deze golf op de gevoelige plaat was gezet. Dan bedenk ik me ineens weer wat een goede vriend mij heeft verteld; Surfen gaat niet om wat anderen ervan zien, maar om de intense ervaring die jijzelf hebt...

Wanneer ik het water uitloop blijken zowel Lars als Anouk en Samantha deze golf van mij gezien te hebben. Stiekem glunder ik hierom van binnen en straal ik van buiten. Dit voelt als een stukje intens geluk.

No waves today

Zo snel mogelijk haal ik voorzichtig het bubbeltjesplastic en de isolatiebuizen van mijn surfboard af. In alle haast kan ik daarna de fin key, waarmee ik al een tijdje in mijn hand rondloop, niet vinden...

Met ferme draaien schroef ik mijn vinnen vast, voorzie ik mijn board van een vers laagje wax en trek ik mijn wetsuit aan voordat ik met het board onder mijn arm in de verkeerde richting naar het strand ren. Na een enorme omweg loop ik precies op tijd de duinen op om de zon net in de Atlantische oceaan te zien verdwijnen. Het heeft iets magisch. Helaas zie ik vervolgens dat het water nagenoeg flat is. Een lichte teleurstelling gaat er even door me heen.

Dan beginnen mijn voeten zich als vanzelf te verplaatsen richting het water. Ik lijk te zweven en wanneer ik het koele water mijn tenen voel omvatten gaat er een tinteling door me heen. Zodra ik diep genoeg het water in gerend ben, glijd ik nog een stukje door op mijn board en paddle ik uit tot de spieren in mijn armen beginnen te protesteren. Zittend op mijn board kijk ik over het water en dan besef ik het pas. De road trip is echt begonnen. Ik voel me gelukkig en laat me dan van mijn board af glijden om een stukje onder water te zwemmen. Het voelt bevrijdend. Dobberend op mijn rug kijk ik naar de hemel boven me terwijl de zachte deining me rustig heen en weer wiegt. Alle drukte verdwijnt uit mijn lichaam en geest.

Langzaam aan begint het donker te worden en ik besluit terug te paddlen naar waar ik het water in gegaan ben.

Bovenaan de duinen kijk ik nog even snel achterom voordat ik via een aanzienlijk kortere route op mijn blote voeten het asfalt snel achter me laat.

Overmorgen zijn er weer golven.

Ik leef, dus ik zwem - Zwemmen voor de stichting ALS

's Morgens wanneer ik wakker word, hoef ik me geen zorgen te maken of mijn lijf wel zal meewerken met wat ik wil doen die dag. Ik hoef me geen zorgen te maken over hoe lang ik nog heb, hoe lang mijn spieren nog mee willen werken en ervoor zorgen dat mijn longen me voorzien van zuurstof. Ik mag me dus een gelukkig mens noemen.

De diagnose ALS staat helaas nog evenredig aan een zekere dood binnen vijf jaar. Je hele leven wordt op zijn kop gezet en je weet vanaf dan, dat je binnen korte tijd steeds meer beperkt zal worden in je dagelijkse bezigheden. Het lijkt me verschrikkelijk en ik weet niet hoe ik daar zelf mee om zou kunnen gaan. Ik kan het me niet voorstellen dat ik ooit zou moeten stoppen met surfen en zwemmen. De twee dingen die zorgen voor ultieme ontspanning, de twee dingen die mij intens gelukkig maken. 

Ik zou willen dat ik een genezing kon aandragen voor deze slopende ziekte, maar helaas, ik ben geen arts. Het enige wat ik kan doen is een steentje bijdragen in de vorm van een donatie wat ten goede komt aan onderzoek, maar dan wel op een manier waar ik achter sta. 

Zondag 7 september zwem ik daarom mee aan de Amsterdam City Swim. Daar zal ik samen met vele anderen een parcours van 2014 meter afleggen. De donaties die binnenkomen dankzij deze zwemtocht, komen ten goede aan Stichting ALS.

Deze stichting heeft als hoofddoelstellingen:

-Bevorderen van wetenschappelijk onderzoek naar de oorzaak van en mogelijkheden ter voorkoming, genezing en toekomstige behandeling van ALS.
-Bieden van een communicatie platform voor ALS patiënten, naasten, nabestaanden en omgeving (lotgenoten contact).
-Verbeteren van levenskwaliteit en zorg voor ALS patiënten.
-Het zo effectief mogelijk inzetten van het beschikbaar geld voor wetenschappelijk onderzoek.

Het bedrijf waar ik werk, TravelBird heeft twee teams genereus gesponsord door de inschrijfkosten te betalen. Buiten deze gift, moet elke zwemmer nog zelf een persoonlijk sponsordoel behalen van €400,-

Middels deze blogbijdrage vraag ik jullie om een donatie via mijn persoonlijke sponsorpagina:

Donatielink Hanne Keijzer (Klik op de link om naar de website te komen)

Of knip en plak de volgende link in een webbrowser:

http://www.amsterdamcityswim.nl/nl/donations/add/travelbird-1/1241/hanne-keijzer

Alvast onwijs bedankt!

Keahana - turning point - een nieuwe liefde

Soms is er een keerpunt in je leven wat alles op zijn kop zet en je complete mind set veranderd. Dat was voor mij de dag dat ik ging surfen. Sindsdien draait het leven voor mij om genieten, surfen en datgene wat gelukkig maakt.

Ik deel graag datgene met anderen wat ik in overvloed heb, of datgene wat ik missen kan. De reactie van anderen, daar kan ik dan zo van genieten, maar soms... soms vervul ik een verlangen van mezelf.

 "You can't buy happiness, but this comes pretty darn close..." 

Als een klein kind in een snoepwinkel, zo voelde ik me toen mijn ogen langs de diverse surfboards gleden toen ik een voet over de drempel zette van de Noordzee Boardstore. Eenmaal binnen werden diverse boards getoond nadat ik verteld had wat ik zocht. Het ene board nog gaver dan het andere, maar er was er eentje waarbij ik een enorm geluksgevoel ervoer op het moment dat ik hem in mijn handen hield... Je zou het het verliefdheid kunnen noemen.

Nog een paar boards werden me getoond, maar toch kwamen we weer terug bij dit board. Heel erg lang hoefde ik er dan ook niet meer over na te denken en binnen een paar minuten waren ook de tailpad, leash en boardbag uitgezocht.

Het board kon ik nog niet gelijk meenemen aangezien er een kleine ding inzat, maar dat zou direct nog gerepareerd worden. Dit leek Emma en mij een uitgelezen kans om even naar F.A.S.T. te rijden voor een drankje. Blijkbaar was daar op dat moment net een festivalletje aan de gang. De sfeer relaxed en aangezien het zonnetje lekker scheen besloten we lekker een warme chocolademelk te drinken buiten en te genieten van het uitzicht om ons heen.

Terug in de Noordzee Boardstore stond mijn board klaar, gerepareerd en met de tailpad erop geplakt. Ik stond daar te glunderen. Enorm happy met mijn nieuwe boardje. Voordat we de winkel weer uitliepen meende een van de eigenaren dat er nog iets leuks bij m'n boardje gedaan moest worden. De ander liep even met m'n boardje naar achter en kwam terug: "Ik heb wat leuks gevonden." Toen verscheen er een man met een ontbloot bovenlijf. Dat was geen verkeerd uitzicht! Daar bovenop kreeg ik nog een echte Noordzee Boardstore-zonnebril.

Na een gezellig praatje verlieten we dan toch de store en na een korte tussenstop om mijn board te showen reden we terug naar het altijd fijne Haarlem.

De volgende ochtend spring ik vroeg mijn bed uit om mijn board te voorzien van een laagje wax en dan moet toch helaas het strikje wat op de nose zit er vanaf gehaald worden. Ik glimlach even en met mijn hoofd lig ik al tussen de golven.

Eenmaal in het water voel ik me weer als een absolute beginner, maar met een enorme grijns van oor tot oor. Deze surfsessie bestaat uit blauwe luchten afgewisseld met gitzwarte wolken waaruit striemende regen tevoorschijn komt, nagenoeg windstil tot enorme windstoten, van gemoedelijke golfjes tot ineens heerlijk hoge bakken en vooral veel blije gezichten in het water. Het is enorm wennen op dit boardje en ik krijg maar weinig golven te pakken, maar aan het einde van de sessie heb ik er toch een paar down the line kunnen glijden. Intens gelukkig verlaat ik het water.




Shaper: Abezat
Type: Keahana - Fish
Afmetingen: 6'0 x 20 x 2 5/8
Werknaam: Keahana (Betekenis: turning point)

Een verfrissend briesje door mijn gedachten

De afgelopen twee weken zijn als een roes aan me voorbij gegaan. Twee weken lang datgene doen waar ik gelukkig van word... anderen gelukkig maken.

In de afgelopen twee maanden heb ik veel nagedacht. Ik kreeg te horen
dat ik harder moest worden, dat ik er maar mee moest leren leven dat de wereld hard is en dat ik maar veranderen moest. Mensen die twijfelen aan mijn kunnen, die uitspreken of ik wel geschikt ben voor het businesswereldje.

Ik liet bepaalde situaties veel te diep onder mijn huid gaan en het vergiftigde me. Ik dreef af van degene die ik ben. Degene die altijd wil zorgen voor anderen. Degene die altijd een stapje verder zet dan noodzakelijk. Degene die op zijn tijd emotioneel kan worden van mooie dingen en onbegrensde liefde in zich draagt. Degene die keer op keer op haar bek gaat door beschadigd te worden in het vertrouwen, maar de volgende keer weer precies zo zou handelen.

Ik ben degene die alle energie ergens in stopt die er maar in me zit en soms zichzelf even voorbij loopt. Toch vind ik vaak de juiste balans en krijg ik alle energie onbegrensd terug door het geluk van anderen te zien, door te ervaren wat het bij anderen teweeg brengt wat ik doe, door kleine dingen die mij erop wijzen dat wat ik doe gewaardeerd wordt. Dit kan liggen in een knuffel, in een glimlach of een paar fijne woorden. Mijn ontspanning vind ik tussen de golven. De plek waar alleen het hier en nu telt, de plek waar mensen zijn met een enorme glimlach op hun gezicht en andere dingen alleen een bijzaak zijn. Of het is juist de plek waar ik even alleen ben en heel dicht bij mezelf kan komen.

In de afgelopen 2 weken ben ik erop gewezen dat het niet nodig is om te veranderen, dat ik zo moet zijn en blijven zoals ik ben. Degene die er gelukkig van wordt om anderen gelukkig te maken.

Ik heb besloten ook op het werk niet harder te worden. Ik ga het op mijn manier doen. Dan ben ik misschien maar zacht, maar ik blijf bij mezelf.

Ik geniet weer, ik ben terug en de zon schijnt!

PS: de mensen die mij dit inzicht hebben gegeven, die weten wel wie dit zijn. Onwijs bedankt hiervoor! Ik waardeer jullie enorm!

Een magische avond - Will and the People @ Caprera

Er zijn maar een paar bands, die op de een of andere manier een paar noten kunnen omtoveren in iets magisch. Will and the People is een van deze bands.

Wanneer de poorten open gaan, komt het publiek langzaam in beweging, gemoedelijk. Het publiek gemêleerd; Van jong tot oud, zowel mannen als vrouwen. Zodra onze tickets gescand zijn krijgen we de toegang tot een prachtig pad wat omhoog loopt. Het doet me denken aan een bosrijk bergpaadje wat ik jaren geleden eens bewandeld heb. Zodra we aan het einde van het paadje komen, doemt er onder ons een prachtig amfitheater op. Dit is dus Caprera....

We zoeken een plekje in het midden van het midden en kijken om ons heen hoe de andere plaatsen gevuld raken. Voor ons ligt het podium, gescheiden van het publiek door een kleine waterpartij. De setting voor dit concert is al bijzonder en het maakt ons nog nieuwsgieriger naar wat er komen gaat.

Op het podium verschijnt een jonge man met een gitaar en begint te spelen. Zijn stem zorgt voor kippenvel en hij krijgt het publiek stil. Terwijl hij speelt voelen we zachtjes hoe een paar regendruppels onze huis beroeren. Zouden we nu dan toch echt een zomers buitje krijgen?

Vlak na het prachtige voorprogramma verschijnt de band waarvoor we naar dit bijzondere amfitheater gekomen zijn. Will and the People beginnen met een akoestische setting. Ze maken gebruik van slechts een microfoon en een paar instrumenten. De liedjes die ze spelen zijn afwisselend van het nieuwe album of van een van hun eerdere albums. Steeds weer krijgen ze het voor elkaar om het publiek te betoveren.

Het is heerlijk hoe vrij de mannen over het podium bewegen en hoe puur hun muziek is. Stuk voor stuk enorm getalenteerd en muzikaal. Na de akoestische setting gaan ze over op een versterkte set. Af en toe krijgen we een klein regenbuitje over ons heen. Ik hou ervan. De lucht wordt gezuiverd en er hangt daarna een bijzondere energetische atmosfeer. Bewust ga ik niet op zoek naar iets om onder te schuilen en ik ervaar heel intens hoe de regendruppels mijn huid beroeren.

Tussen de liedjes door vragen de bandleden gekscherend of er niet misschien iemand is die een duik wil nemen in de waterpartij die voor het podium ligt. Er wordt zowaar gehoor aan gegeven. Heerlijk om te zien hoe vrij het publiek is en hoe onwijs iedereen van de muziek en de sfeer geniet.

Aan al het mooie komt een eind, maar de herinneringen blijven... Nadat Will and the People een heerlijk lang concert gespeeld hebben nemen ze afscheid van het publiek waarna ze binnen 2 minuten toch weer op het podium staan.

Tijdens de toegift gaan ze weer over in akoestische setting waarin ze ervoor zorgen dat de tranen over mijn wangen lopen... Ze spelen het nummer "Where is my mind". Het is zo onwijs mooi en stiekem wens ik dat dit lied nooit meer stopt.

Na nog een paar nummers waarbij het publiek losgaat, meezingt en -danst is het concert dan toch echt afgelopen. Met een glimlach op ons gezicht laten we het amfitheater achter ons en fietsen we terug naar Haarlem.

Een epic surfdagje in Nederland

Voordat ik in slaap val kijk ik nog een keer op mijn gsm om te kijken naar de verwachtingen voor morgen, zowel het weer als de golven check ik. De sms van Tobias van Tellingen voorspelt qua surf een episch dagje en de app op mijn telefoon zegt dat het weer vooral regen zal brengen. Daar kan ik mee leven, zo lang er maar golven zijn.

Met een enorme grijns op mijn gezicht word ik wakker, er staan golven en ik ben vrij! Binnen een half uur zit ik met mijn surfboard onder de arm op de fiets richting de bushalte. Het is warm, geen enkele aanwijzing voor de voorspelde regen. Wanneer ik naar de strandopgang wandel zie ik al hoe mooi de zee erbij ligt. Mooie lijntjes komen binnen rollen met, voor Nederland, aanzienlijke hoogte. Blij als een kind loop ik naar beneden. Zo gauw mogelijk trek ik mijn schoenen uit om het warme zand onder mijn voeten te kunnen voelen.

Het is altijd fijn om mensen met dezelfde passie te zien. Vele surfers zijn vandaag vroeg hun bed uit gekomen om te kunnen genieten van al het moois wat ons door de zee wordt aangedragen. We groeten elkaar, bekenden met een zoen en een knuffel, onbekenden met een vrolijke groet.

Snel kleed ik me om zodat ik het water in kan. Ik laat mijn wetsuit voor wat het is en ga voor iets koelers. De golven zijn hoog voorin, nog hoger wat verder achterin. Ik ga ervoor en paddle naar achter. Het is pittig, maar dan lig ik al gauw daar waar ik wezen wil. Na een paar gemiste kansen, een paar wipe-outs en mislukte take-offs weet ik eindelijk een golf te pakken. Adrenaline stroomt door me heen. Wat is dit fijn! Weer paddle ik naar achter en al gauw pak ik de volgende golf. Iets minder hoog dan de vorige, maar niet minder fijn. De surfers om me heen zie ik ploeteren om naar achter de komen naar de zelfde line-up als waarvoor ik ga, maar wanneer ze er zijn zie je ze vermoeid maar met een enorme glimlach wachtend op de golf die zij zullen gaan pakken. Ineens duikt er een zeehond naast me op die me de komende minuten blijft vergezellen. Steeds duikt hij weer even op en kijkt om zich heen. Ik vraag me af of het dezelfde is als de zeehond die me vorig jaar vaak een bezoekje kwam brengen.

Na 3 sessies van 2 uurtjes met wat drinkpauzes ertussen zit ik moe maar voldaan op het terras. Het zonnetje schijnt in m'n gezicht. Met een glas ranja in de hand geniet ik na van deze zonovergoten dag in de golven. Tussendoor steeds even een praatje makend met kennissen en vrienden die langskomen.

Een half uurtje later komt er nog een vriendinnetje van me gezellig langs die een andere surfspot had bezocht. Zij is een van de twee meiden met wie ik in september een road trip ga maken langs de Franse en Spaanse Atlantische kust. Na een hapje en een drankje twijfelen we om nog een keer het water in te gaan voor een afsluitend surfje. Starend over de zee staan we te dubben tot we overgehaald worden.

Gauw kleden we om en we gaan nog een keer het water in. Mijn armen voelen als lood, maar ik wil nog een paar golven pakken. Het kost wat meer moeite, maar dan paddle ik toch weer uit naar achteren. De golven hebben nog steeds  een behoorlijke hoogte. Op dezelfde lijn zie ik geen andere surfers liggen en even twijfel ik om een stukje terug te paddlen richting het strand. Ik besluit om even te gaan zitten dobberen en dan ineens fladdert er een vlinder over. De tijd staat even stil en het voelt bijzonder om zo een klein wezentje zo ver van de kust langs te zien komen. Even fladdert het beestje om me heen om dan ineens weer richting de kust te vliegen. Ik kijk weer even om me heen en dan zie ik ineens een andere surfer naar dezelfde lijn paddlen als waar ik lig. Ik ken hem en vrolijk begroeten we elkaar. Een paar keer probeer ik een golf te pakken. Een paar keer mis ik de take-off. Dan heb ik hem. Het ritje is kort, maar de euforie groot. Nog een keer paddle ik naar achter en ik kijk hoe de andere een golf pakt. Vreemd eigenlijk dat zelfs de golven die je zelf niet pakt toch voor een enorme glimlach kunnen zorgen. Ik paddle nog een keer aan voor een golf, maar die was niet voor mij bedoeld... ik val een stuk naar beneden en de golf komt over me heen waarna er gelijk nog een volgt. Eigenlijk willen m'n armen niet meer, maar ik wil nog één laatste keer vandaag van de golf naar beneden glijden. Meer op wilskracht dan iets anders weet ik mezelf nog een keer naar achter te paddlen. Even rust ik, kijk ik naar de zon die langzaam in een soort mist verdwijnt en adem ik rustig in en uit. Dit soort momenten brengen me heel dicht naar mezelf, dit soort momenten maken me gelukkig. Dan ga ik voor m'n laatste golf van de dag en ik heb hem. Ik kan een blij gilletje niet onderdrukken en ik heb het langste ritje van vandaag. Wanneer mijn board weer stil komt te liggen laat ik me languit achterover in het water vallen. Even blijf ik liggen en kijk omhoog naar de blauwe lucht boven me.

Voorzichtig dep ik mijn board weer droog en schuif ik hem terug in de boardbag voordat ik terugloop naar de waterlijn om het vriendinnetje te zoeken wat tegelijk met mij het water in ging. Voordat ik haar tref kom ik de surfer weer tegen met wie ik net de line-up deelde. Hij legt zijn board in het zand en komt op me af om me een enorme knuffel te geven. Hij net zo gelukkig met het surfje als ik.

Share the stoke!

Caravãna Sun - Australian gypsy-ska rockers

A few weeks ago I already saw them, playing at one of my favorite festivals. Their music was new for me. The sound made me happy, felt like it made the sun shine even brighter and I could not keep my feet still. I had to dance!

Some days after the festival, there was an opportunity to win one of their cd's through Xookazine. You know what? I was the lucky bastard who has won the cd! As soon as the mailman dropped my little package with the cd through my mailbox, I had to play it. Over and over again... I don't know how often, but I kept repeating it while dancing through my living room and as soon as I knew the lyrics, I sang along.

Thanks to Facebook I noticed that Caravãna Sun would play at the beach near my favorite surf spot. It took about 5 minutes to ask a few friends if they would like to come along, and than the date was settled.

The forecast for that day said that there would be rain and no waves. Not quite a good combination, and actually, it made me a bit grumpy. To make it up for the lack waves, I decided to go for a swim before catching the train. The moment when I started to lift my arms over the water, one of their songs got into my head and accompanied me for the rest of the three kilometers that I swam. Lap after lap the tune kept repeating in my head and even the sun came out! Happy and exited I came out of the water, knowing that I had to make haste now, to catch the train to be in time in Wijk aan Zee.

In Wijk aan Zee, Samantha picked me up with her car, so I could drive along to Timboektoe. From the second I got into that car, we had a blast. There was a lot of catching up to do and we couldn't shut our mouths till the first gig started. Till that moment we relaxed a bit in the sun, took a quick look at the surf shop to expand our quiver and laughed a lot.

Before Caravãna Sun started to play there was a singer/songwriter playing; Kim Churchill. His songs were beautiful and full of passion His voice gave me goose bumps and I really wanted to hear more of his music. Unfortunately the gig was over before we knew it and than we had to wait for the band we actually came for.

The set that Caravãna Sun played was amazing. Timboektoe was filled with energy and nothing but good vibes. It felt a little bit like their gig at the Surfana Festival. After a few songs I noticed that the trumpet player decorated his trumpet, pretty cool!

This band is really worth to travel for. Their music feels like summer with their catchy tunes and moving rhythms. Lyrics with a story, a laugh, relaxed and smooth. Picture yourself at the beach with a lot of amazing people, laughing and dancing around a bonfire. The air is filled with nothing but gypsy-ska tunes. Than you can imagine a bit of the feeling this band passes through! I loved it and can't wait to see them live again.

Caravãna Sun ended their gig with one of my favorite songs, The bottle. Quickly after this song it became quiet at Timboektoe. Samantha and I stayed for a little while and socialized with the people at our table, until it was also our time to go.

Zomaar een dinsdagavond - mini-reünie Surfana Surftrips week 1

De eerste paar minuten in het water draaien mijn gedachten nog op volle toeren. Het lijkt niet stil te kunnen worden in mijn hoofd en ik paddle door de golven heen zonder te beseffen hoe fijn het is om weer tussen de golven liggen. Dit zal niet lang duren...

Zodra ik op mijn board zit vlak achter de line up om te kunnen kijken naar hoe de golven zich vormen, komt er een intens fijne rust over me heen. Ik zie de anderen genieten, hoe ze de ene golf na de andere weten te pakken. Ik paddle iets verder naar voren zodat ik in de line up terecht kom en bijna gelijk vormt zich een prachtige golf achter me. M'n hand glijdt het water in waarna ook de andere volgt. Ik maak steeds meer snelheid en gelijk heb ik de golf te pakken. Het ritje wat er op volgt is er een van velen. Een aantal heerlijk lang down the line, een aantal kort, maar fijn. Tussendoor kijk ik om me heen en zie ik weer hoe de anderen een paar prachtige golven weten te pakken. Dankbaar voor de tips die ik tussendoor krijg en probeer toe te passen probeer ik mezelf tussendoor te verbeteren. Surfen blijft een lastige sport, maar wel de sport die me het meest intense geniet-gevoel kan geven. Ik blijf stoked en kan me niet voorstellen om ooit nog te willen stoppen met genieten hiervan.

Wanneer ik na nog een flink aantal ritjes het water uitloop, besef ik me ineens dat dit het surfje geweest moet zijn waarin ik de meeste golven heb kunnen pakken. Voordat ik het strand helemaal op loop draai ik me nog even om met mijn board onder de arm om te kijken naar de golven. Lichtelijk moet ik met mijn ogen knijpen door het felle avondzonnetje wat in mijn gezicht schijnt. Ik zie hoe de surfers in het water lijken te dansen op hun boards en ik hoor gelach. Wat word ik hier gelukkig van...

Eenmaal op het strand lijkt deze surfavond uit te draaien op een mini-reünie van de surfvakantie in Frankrijk. Vijf van de Frankrijkgangers van week 1 zijn hierheen gekomen om een surfje te doen. Het is een fijn weerzien en onder het genot van een drankje worden herinneringen terug gehaald van een van de fijnste weken uit mijn leven.

Open en bloot

Tuurlijk... iedereen heeft wel eens een baalmomentje. Toch maken die baalmomentjes me onzeker. Ik zie hoe mooi mijn vriendinnen zijn, ik zie hoe goed zwemmaatjes zwemmen, ik zie hoe mooi de golven gepakt worden door anderen en hoe succesvol kennissen zijn in hun carrière. Ik voel me dan ineens steeds kleiner worden en vraag me dan af wat ik eigenlijk waard ben.

Naast mijn vriendinnen voel ik me zo nu en dan een lelijk eendje. Degene die het minste opvalt. Op feestjes krijg ik om de haverklap de vraag van mannen of de vriendin waarmee ik samen het feestje bezoek, of ze vrijgezel is. Na de zoveelste man die om haar aandacht vraagt, zakt de moed me in de schoenen... Wanneer komt die leuke vent er nou eens die niet voor haar kiest, maar voor mij? Dan baal ik nog eens extra hard dat mijn lijf niet mee wil werken. Medicijnen hebben ervoor gezorgd dat ik niet het figuurtje heb wat ik hebben wil, ondanks de vele sportuurtjes die ik er in stop...

Met het zwemmen kom ik momenteel maar niet vooruit. Ik train hard en toch voelt het alsof ik stil sta. Zwemmaatjes maken sprongen, halen me in. Er wordt uitgesproken dat eraan getwijfeld wordt of ik een van mijn gestelde doelen dit jaar wel ga halen. Dat ene zinnetje... twijfel... Kan ik het wel?

Ik wil onwijs graag beter surfen. Ik wil elke golf kunnen pakken zoals ik anderen met gemak door het water zie glijden. Toch voelt het weer alsof ik niets nieuws erbij leer en dat ik veel te weinig tijd in het water doorbreng.

Dingen zitten wel eens tegen, soms wat meer dan anders. Dit mag er echter niet voor zorgen dat ik mezelf daardoor in de weg ga zitten. Het leven is zo mooi en heeft zoveel te bieden. Starend naar de horizon besef ik me ineens weer dat het er niet om gaat wat ik niet heb, maar juist om wat ik wel heb. Ik ben een gezegend mens, ik leef, ik heb vrienden om me heen, ik kan zeggen dat ik een passie heb die me gelukkig maakt en er ligt een prachtige toekomst voor me in het verschiet. De mannen... ach, de juiste komt nog wel en ik moet misschien maar eens mijn ogen openen en er minder mee bezig zijn. De aandacht die voor de anderen komt, is niet de aandacht die mij gelukkig zou maken aangezien deze niet voor mij bedoeld is. Mijn tijd komt nog wel.
Met zwemmen kan ik niet meer als mijn best doen. Ik zal nooit supersnel worden, maar mijn kracht ligt in mijn uithoudingsvermogen. Ik weet wat ik kan en mijn doel zal ik halen. De twijfel van anderen mag mij niet uit mijn evenwicht halen. Dan kennen ze me gewoon niet goed genoeg.
Wat betreft het surfen, wat mag ik nou verwachten? Ik surf net iets meer dan een jaartje. En nog belangrijker... het gaat niet om hoe goed het gaat, zo lang ik er maar van geniet. Ik heb de luxe positie dat ik in het water lig omdat het mijn passie is en niet omdat het moet. Soul surfer...

Rustig adem ik in, en sluit even mijn ogen. Een glimlach verschijnt weer op mijn gezicht. Ik ben een rijk mens!

De zon schijnt.

Passie in de keuken

's morgens vroeg na de zwemtraining loop ik rustig een rondje over de markt. Overal staan kraampjes met heerlijke verse producten die worden aangeprezen door de marktkoopmannen. Hun luide stem schalt over het marktplein terwijl ik nadenk over hetgeen ik vanavond zal gaan koken.

Ik vind het heerlijk om voor anderen te koken en het liefste bereid ik dan iets, wat ik nooit eerder gekookt heb. Kant en klare pakjes wereldideeën komen bij mij niet op tafel. Ik ga af op mijn eigen smaak en probeer nieuwe smaken bij elkaar te brengen. Chili gecombineerd met vanille, zout met chocolade. Op zoek naar een smaaksensatie. 

Kookboeken zijn voor mij slechts een bron van inspiratie. Ik houd ervan om er doorheen te bladeren, om te kijken naar de mooie foto's en inspiratie op te doen voor het volgende wat ik op tafel zal zetten. Een recept helemaal nakoken? Dat zal je mij niet vaak zien doen. Wel vraag ik naar een recept wanneer ik iets heerlijks heb geproefd. Dit probeer ik dan na te koken, met wat eigen aanpassingen tot ik er mijn eigen draai aan heb kunnen geven. 

Nog leuker dan koken, vind ik het om taarten te bakken. Ik bedoel dan niet van die gelikte taarten die er prachtig uitzien, maar uiteindelijk mier- en mierzoet zijn en eigenlijk nergens anders naar smaken dan naar de dikke lagen suiker en marsepein waarmee ze omhuld zijn. Ik zoek naar de juiste smaken bij elkaar, texturen die het mondgevoel waarde geven. Taarten die vanaf de eerste hap een glimlach brengen op het gezicht van degene die ze proeft. 

Terwijl ik voor de tweede keer langs de kraampjes struin, besluit ik dat er vanavond een visje op tafel komt. Een visje zonder al teveel poespas, geserveerd met vergeten groentes op smaak gebracht met diverse kruiden, specerijen en een dotje liefde. 

Wanneer kom je bij me eten?

Choose your words wisely...

Een zin kan keihard binnenkomen, je uit je evenwicht brengen of ontroeren. Dat wat je verteld wordt kan je ogen openen, of juist laten sluiten. Of... er gebeurt niets en de boodschap komt niet over.

Er zijn zo verschrikkelijk veel manieren om iets te zeggen. Niet alleen het treffen van de juiste toon, het medium en de setting waarin iets wordt gezegd, maar vooral de woordkeuze is bepalend. Het kiezen van de woorden om een boodschap over te dragen is een vak apart en wordt zeer onderschat.

Dagelijks gebruiken wij gemiddeld genomen ongeveer 13.000 woorden per dag. Vrouwen meer dan mannen. Toch staan we meestal niet stil bij aan de vloed aan worden die over onze lippen naar buiten gebracht wordt. Ongewild kan je daarmee kwetsen, hoop geven of verwarring brengen. Om alles nog complexer te maken, kan de keuze aan woorden voor de een doeltreffend zijn, terwijl de ander er totaal niets mee kan. Dit kan te maken hebben met cultuurverschil, emotie of de verstandhouding tussen twee gesprekspartners en vele andere factoren.

Spelen met woorden, samenbrengen tot kleine pareltjes en anderen ermee beroeren of ze aanzetten tot daden. Het blijft een kunst.

Van de week stuitte ik op een filmpje wat een prachtig voorbeeld hiervan gaf en het zette me weer aan tot denken. Vaak ben ik me eigenlijk helemaal niet bewust van hetgeen ik zeg met de woorden die ik uitspreek.

"Het regent."

~

"Zachtjes hoor je duizenden kleine klokjes neerdalen op het wateroppervlak die samensmelten met de grote massa."

Hierboven zeg ik in principe exact hetzelfde, de een kort en bondig, de ander beeldend. persoonlijk hoor ik liever de tweede variant, al kan het ietwat zweverig overkomen. Die regenbui is dan ineens lang niet zo erg meer... zelfs als ik er dwars doorheen moet. Gelukkig zijn we niet gemaakt van suiker.