vrijdag 24 januari 2014

(Rare) gewoontes

De kruidige geur van koffie stijgt op vanuit mijn kopje wanneer ik roer in het zwarte goud. Waarom gebruik ik eigenlijk een lepeltje? Ik drink mijn koffie immers zwart. Het zal wel macht der gewoonte zijn. Elke keer weer zit dat lepeltje dan in de weg wanneer ik een slok van dit hemelse goedje neem, maar ik wil het lepeltje niet zo op mijn bureau leggen. Het gevolg is dat ik bij elke slok het lepeltje uit mijn mok haal, het lepeltje aflik en na de slok verdwijnt het lepeltje weer in het kopje. Nutteloos eigenlijk... niet? Ik voel me loom en ik probeer om wakker en helder te blijven.

Waarom hebben mensen eigenlijk gewoontes en waarom voelt het zo onbeholpen indien we van onze gewoontes afwijken?

Wanneer ik door de supermarkt loop heb ik de neiging om nooit het voorste product uit het schap te nemen. Bijna altijd pak ik de voorste 2 producten er uit, pak dan het product wat daarachter staat en zet de anderen weer terug. Als ik met iemand anders samen in de supermarkt loop, probeer ik die neiging te onderdrukken. Ik voel me dan onrustig wanneer ik bij de kassa sta. Het klopt gewoon niet ook al is het voor de ander de normaalste zaak van de wereld om wel gewoon het voorste product uit het schap te pakken. Op dat moment voel ik me net een schaapje, de realiteit onder ogen ziend dat ik niet af wil wijken van de norm. Raar eigenlijk. Is er eigenlijk wel een norm?

Liever val ik niet op, word ik als normaal gezien en wil ik niet dat mij handelen door anderen onder de loep genomen wordt. Bij anderen kan ik het juist eigenlijk heel erg waarderen wanneer ze niet de vaste paden bewandelen en hun eigenzinnigheden nagaan. Ik besluit dat ik voortaan gewoon doe wat goed voelt. Dan maar een beetje anders dan anderen, mijn eigen norm creërend en misschien wat vreemde blikken oproepend wanneer ik de volgende keer in de supermarkt de voorste producten niet in mijn mandje wil leggen.

vrijdag 17 januari 2014

Een eenzame dans

De woorden hebben me geraakt. Ik dacht dat ik er een soort berusting in had gevonden, maar niets is minder waar. De connectie tussen auteur en lezer ken ik maar al te goed, de woorden gericht aan alle ogen die over de woorden glijden.

Het is maar weer eens pijnlijk duidelijk dat ook ik maar eens mens ben en dat ongeschreven woorden kunnen raken.

Ik reageer door mijn hand over het papier te laten dansen. Krampachtig, steeds sneller tot ik mijn eigen handschrift niet meer herken en de woorden niet meer zijn dan warrige tekens. Ben ik het nog die schrijft?

Ik leg de pen neer en zie wat er voor me ligt. Er zal niemand zijn die deze onrustige dans onder ogen zal krijgen, niemand zal zich er aan kunnen wagen deze nevel in mijn gedachten te ontwasemen.


Het papier valt in kleine stukjes onder m'n handen uiteen en ik veeg ze samen in mijn handen.

Wanneer ik mijn raam open laat ik mijn gedachten vanuit mijn handen meevoeren door de wind.

Stilte.

donderdag 16 januari 2014

Realiteit

Elke avond wanneer ik langs diezelfde muur door hetzelfde steegje loop, voelt het alsof er een hele wereld achter verscholen haat. Het hele steegje is verlicht, alleen die ene muur, door afwezigheid van licht gitzwart en lijkt het een diepe donkere tunnel. Iedere keer wanneer ik 's avonds langs die ene muur loop, twijfel ik of ik hem aan zal raken en voelen of de muur er wel echt staat. Ik doe het niet en in gedachten zie ik de wereld die achter deze muur schuil gaat.

Tot gister... Voorzichtig strek ik mijn hand uit en eerst lijkt het alsof de muur er toch niet is. Het zal toch niet? Dan rijk ik verder. Teleurstelling nestelt zich... Ik voel de koude korrelige opbouw van de bakstenen. De muur is er wel degelijk. De wereld achter de muur bestaat niet meer... Of toch wel?

Wanneer is iets echt? Wat is realiteit en wie bepaalt dat? Is iets minder echt wanneer anderen het niet meegemaakt hebben en wanneer het niet tastbaar is? Is iets minder echt wanneer het alleen in gedachten plaatsvindt?

Vaak droom ik even weg. M'n ogen gesloten, maar ik ben even alert en waakzaam als wanneer ze geopend zijn. Ik zie mijn gedachten afspelen. Niet als een film, maar het is een realiteit, mijn realiteit op dat moment.

Ieder die een boek leest creëert hieromheen zijn eigen realiteit, leest de woorden op een andere manier en vaak anders dan de realiteit van de schrijver die de woorden zorgvuldig uitgekozen heeft.

Sociaal wenselijk worden de verschillende soorten realiteit strikt gescheiden gehouden. Men zal je immers vreemd aankijken als je verkondigt de hele wereld gezien te hebben wanneer je nooit een voet gezet hebt over de drempel van je eigen deur. Zonde eigenlijk. Vooral wanneer de een de wereld kleurrijker kan omschrijven dan iemand die de wereld afgereisd is en nooit gevoeld heeft wat hij daadwerkelijk heeft gezien.

vrijdag 10 januari 2014

Water, mijn element.

"We all come from the sea, but we are not all of the sea. Those of us who are, we children of the tides, must return to it again and again, until the day we don't come back leaving only that which was touched along the way."

Ik voel een serene rust in me terwijl het water zich als een deken om me heen drapeert. Ik neem een ferme ademteug en laat me dan naar beneden glijden. Ik open mijn ogen en kijk om me heen. Ik zie zo goed als niets, alleen het verschil tussen licht en donker wanneer ik naar boven kijk. Het is stil om me heen en ook al ziet niemand het, een enorme glimlach verschijnt op mijn gezicht.

Dit is de plaats waar ik me thuisvoel. Niet gebonden aan een geografisch coördinaat, niet gebonden aan tijd. Zo lang ik het water op mijn huid voel, dan ben ik thuis. Het maakt niet uit of het water van de zee is, water in een meertje, water in een rivier of een zwembad. Zo lang ik het om me heen voel ben ik vrij.

Jarenlang lag ik bijna dagelijks in het zwembad en op de dagen dat ik niet in het zwembad lag, lag ik ergens in een meer, rivier of andersoortig buitenwater om een wedstrijd te zwemmen. Steeds weer mijn armen over het water halend tot ik de finish bereikte. Zodra het water dan verliet voelde het onnatuurlijk. Wanneer ik een dag niet het water om me heen voelde, miste er eigenlijk iets...

Bijna alle sporten en hobby's die ik had, waren verbonden met het water. Ik heb gesnorkeld en gedoken. Ik heb bij verschillende verenigingen gezwommen en zelfs tijdens mijn studententijd zocht ik aansluiting bij gelijkgestemden bij een studentenzwemvereniging.

Door blessures en andere factoren werd het plezier aan het zwemmen me een tijd lang ontnomen, maar het water bleef trekken. In de tijd dat ik het water minder vaak zag, voelde ik me onrustig. Het klopte gewoon niet. Hoe gelukkig ik wel niet was toen ik mijn nieuwe passie leerde kennen; het surfen.

Ik voel me thuis in alle soorten water, maar ik weet inmiddels dat de zee mij het meeste trekt. De plaats waar de natuur haar krachten laat gelden en waar de golven mij de mogelijkheid geven om vrij te zijn.

Nog 2 dagen en dan ben ik weer in mijn element. 2 lange dagen onrustig, 2 dagen...

donderdag 9 januari 2014

Out with the old, in with the new

Jarenlang ging je overal met me mee naartoe. Je gaf me een identiteit en zorgde ervoor dat ik kon laten zien wat ik kon. Dat je kleur mettertijd langzaamaan veranderde en dat de tand des tijds aan je vrat kon me niet deren. Je was mijn eerste en dat maakte jou bijzonder.

Je hebt me begeleidt in verschillende landen en zorgde ervoor dat ik daar een stukje vrijheid had. Om je te krijgen moest ik heel wat moeite doen. Ik had er meerdere pogingen voor nodig om overtuigend genoeg te kunnen zijn het kostte me wat tranen en een hoop geduld.

Soms was ik je kwijt, maar gelukkig vond ik je altijd weer op tijd terug. Je klaagde nooit wanneer ik luidkeels in de auto meezong en liet me boos, vrolijk en verdrietig zijn wanneer ik dat was. Nooit had je  opmerkingen over mijn rijgedrag. De eerste jaren dat ik je had, waren op proef. Op een gegeven moment werd je als vanzelfsprekend gezien en de dag is zelfs gekomen dat ik afscheid van je moest nemen.

Ik ruilde je in omdat je houdbaarheid verstreken was. Zonder blikken of blozen overhandigde ik je aan een andere dame die jou daarna nog sneller liet verdwijnen. Je betekende niets voor haar behalve een paar snel verdiende duiten. Voor mij was je bijzonder, maar ik kon niet anders. De regelgeving verbood het me om je te houden.

Lief rijbewijs,

Bedankt!


Will and the people - Friends

Een concert kan zoveel met je doen, het kan zoveel betekenen en het is iets wat je met vaak honderden anderen deelt en ieder ervaart het op een ander manier. Ik heb redelijk wat bands inmiddels live mogen bewonderen in verschillende settings. Op festivals, in cafés en kroegen, op straat en in concertzaaltjes. Het liefste zie ik ze in een zo klein mogelijke setting en het liefste deel ik die ervaring met vrienden.

Zo nu en dan scroll ik door de agenda heen van verschillende concertzaaltjes en dan zijn er altijd namen die er tussenuit springen. Deze keer was dat "Will and the people". Ze zouden spelen in De Melkweg in Amsterdam, een van m'n favoriete plaatsen om een band live te zien. Volgens vrienden zou een optreden van deze band garant staan voor een klein feestje. Na een paar muisklikken verschenen de tickets in m'n inbox en kon de voorvreugde beginnen ook al kende ikzelf maar een paar liedjes van ze.

Aangezien ik niet in mijn eentje naar dit concert wilde gaan, vroeg ik een van m'n surfmaatjes mee te gaan.

Op de avond van het concert spraken we af om van te voren samen ergens een hapje te gaan eten. het werd sushi. Het restaurant waar we naar binnen gingen bleek meerdere verdiepingen te hebben en ondanks te drukte, vonden we toch een rustig plekje. De tijd vloog voorbij en eigenlijk was het all you-can-eat-concept die avond totaal niet aan ons besteed. Door al het geklets kwamen we nauwelijks toe aan bestellen. We kwamen er ineens achter dat onze tijd daar om was toen we ineens gevraagd werden om onze eventuele laatste ronde op te geven. Lachend verlieten we het restaurant om vervolgens aan te sluiten bij de anderen die in de rij stonden voor het concert. Good vibes overal. Lachende mensen om ons heen en gesprekken die alleen maar voor een enorme grijns konden zorgen. Een paar mannen die achter ons stonden waren nog niet helemaal zeker van een kaartje. Vrienden van hen probeerden iets te regelen met een gastenlijst en extra kaartjes die nog gekocht moesten worden. Toen ze eenmaal te horen kregen dat ze verzekerd waren van hun kaartjes verlieten ze de rij en groetten ons met de woorden dat ze ons binnen wel weer zouden zien.

Eenmaal binnen kwamen we er achter dat we het voorprogramma al gemist hadden en de zaal was dan ook al flink gevuld. Via het balkon probeerden we toch nog zo ver mogelijk vooraan te komen. Toen we eenmaal ons plekje gevonden hadden, duurde het het niet lang meer voordat de mannen van "Will and the people" hun entree maakten. Blijkbaar hadden we een plekje gevonden tussen een paar zeer fanatieke fans die elk woord van alle liedjes mee konden zingen. Het werd een groot feestje. Er werd gezongen, gedanst en gesprongen, gelachen, geschreeuwd en gezwaaid. Het concert was dan ook van het begin tot het eind geweldig. Dit is echt een band die weet hoe ze het publiek meekrijgen, een band die nog echt live kan spelen en wat achteraf bleek... live nog veel en veel beter dan op cd!

Tijdens het concert waren er een paar momenten die er tussenuit sprongen. Het eerste nummer, Friends, gaf me een onwijze boost en op dat moment realiseerde ik me eigenlijk ineens dat ik dit concert bezocht samen met iemand die ik een echte vriendin kan noemen.
De zaal kolkte bij ieder nieuw liedje wat gespeeld werd en ineens hoorde ik de eerste paar noten van een lied wat me wel heel erg bekend voorkwam... het zou toch niet? Ik voelde overal kippenvel opkomen en de volgende noten bevestigden hetgeen wat ik dacht te horen. Ze speelden een cover van een liedje wat al jaren onwijs speciaal voor me is en ook de titel van mijn blog draagt; 'Where is my mind'. Het origineel is van "The Pixies", maar ik kan je zeggen... zo gaaf als de uitvoering die "Will and the people" heb ik het lied nog niet eerder gehoord. Ik werd en stil van en voelde verschillende emoties opkomen. Ik heb er onwijs van genoten.

Na een toegift van de band besluiten we nog even wat water te halen voordat we weer weg zouden gaan. Aangezien we beiden enorme dorst hadden van de sushi eerder op de avond, besloten we twee grote water te bestellen. Autsch... tien euro voor twee grote glazen water. Ach ja... het was wel lekker.

Eenmaal buiten gaan we naar de Starbucks om een kopje koffie te halen voordat we naar huis gaan. We de grootste lol en we besluiten dat de muziek van de band die we net gezien hebben een deel van onze soundtrack voor de road trip zal gaan worden die we in oktober gepland hebben staan.

Wanneer ik in de trein naar huis toe zit besef ik me ineens hoe fijn het is dat ik mijn concertmaatje en haar vriend tot mijn vriendenkring mag rekenen. Wat een fijne mensen zijn het en hoe bijzonder is het dat ik met hen dingen als dit concert en mijn passie voor het surfen mag delen.











woensdag 8 januari 2014

Het (hand)geschreven woord

De e-mails, whatsappjes, facebookberichten en tweets vliegen je tegenwoordig om de oren. Wie een smartphone bezit hoort waarschijnlijk meerdere keren per dag het "vertrouwde" bliepje dat er zich weer een binnengekomen bericht aankondigt.

Hoe persoonlijk zijn die berichten nog? Hoeveel gevoel gaat er nog schuil achter de getypte woorden? Ook al worden ze (meestal) door een persoon geschreven, wordt er vaak weinig bij stilgestaan welke woorden er samengevoegd worden om de boodschap over te brengen. De drempel van de online berichten is meestal laag, ze zijn snel verzonden en de berichten zijn vaak inhoudsloos.

De meest persoonlijke schrijfsels die we krijgen bestaan uit de kerst- en verjaardagskaarten die vaak niet meer omvatten dan de standaardtekst plus een groet en naam.

Herinner jij je nog de laatste echte persoonlijke handgeschreven brief die aan jou gericht was? Voelde je je speciaal? En wat deden de woorden met je die alleen aan jou gericht waren? Deden ze hetzelfde met je als een e-mail met dezelfde strekking?

Een handgeschreven brief zie ik als iets bijzonders, een stukje van de ziel in woorden gevat. Niet alleen het krijgen van brieven vind ik fijn, maar ook het schrijven ervan. Deze week ben ik voor het eerst sinds tijden er echt weer eens voor gaan zitten.

Wie weet is de volgende brief voor jou...

donderdag 2 januari 2014

Tinder - Exit.

Nog steeds wanneer ik aan hem denk voel ik vlinders ontwaken en verschijnt er een stiekeme glimlach op mijn gezicht. Ik weet eigenlijk dat ik hem moet vergeten en me open moet stellen voor andere mannen, maar steeds wanneer ik iemand ontmoet blijf ik diegene vergelijken met hem. Het ergste is, hij weet niet eens wat ik voor hem voel...

Vriendinnen raden me aan dat ik gewoon weer lekker rond moet flirten en maar weer eens aan het daten moet slaan. Ik weet niet of ik hier wel zin in heb.

Na aandringen download sceptisch ik de Tinder-app. Het idee achter deze app is simpel. Wanneer je verbinding hebt met internet zoekt deze app naar potentiële partners die deze app ook hebben. Dan begint het "avontuur". Je ziet een foto van iemand en als je diegene aantrekkelijk vind, dan kun je diegene naar rechts swypen. Indien degene niet voldoet aan je eigen verwachtingen, swype je de foto naar links. Wanneer er een match is, dan verschijnt degene in een lijstje met contacten en kun je met elkaar chatten.

Ik open de app en zie de eerste foto. Swype naar links. De volgende foto verschijnt. Nog een swype naar links. De selfies vliegen me om de oren. Links, links, links, links, links en hey, eentje naar rechts. Links, links, links, links, links, links, links, links, links, rechts. Ik heb een match! Ik ga door met foto's swypen en dan krijg ik een berichtje. Het begint als een leuk gesprekje, maar al gauw worden er oneerbare voorstellen gedaan. Ik ben niet preuts, maar hier heb ik geen trek in. Gelukkig bestaat er ook de optie dat je iemand kan blokkeren. Ik ga weer door met foto's swypen.

De komende dagen swype ik wat af tijdens loze momentjes in de trein wanneer ik wifi heb en de lijst met matches groeit aanzienlijk. De foto's die ik tegenkom zijn soms hilarisch te noemen, soms vormen ze een bron van plaatsvervangende schaamte en soms ontroeren of vertederen ze me.
Met sommigen van hen klets ik wat via de Tinder-chat, maar om nou te zeggen dat ik een van deze mannen zou willen ontmoeten voor een drankje... nee. Ik heb dan ook al velen weer geblokkeerd na allerlei "bijzondere" voorstellen.

Ik bekijk de lijst met contacten eens door en dan valt me ineens op dat al deze mannen op hem lijken, maar geen van hen is hem. Het zet me aan het denken. Wat doe ik hier op deze app? Ik open de app nog een keer en ga naar de instellingen. Ik vind uiteindelijk de knop die ik zoek en ik klik er op. "Account verwijderen"

Exit.

De techniek staat voor niets

Techniek ontwikkelt zich in een razend tempo. Jaren geleden was het nog een bijzonderheid dat films vanaf een videoband afgespeeld konden worden. Herinner je je nog dat je de videoband eerst weer helemaal terug moest spoelen voordat je hem opnieuw kon kijken? En jemig... wat duurde dat lang!

Een jaar of wat geleden kwam de dvd en vervolgens de blu-ray. Tegenwoordig kunnen we binnen een paar minuten een hele film downloaden of kijken we een film "on demand" via diverse aanbieders.

Ik ben ietwat ouderwets en heb thuis een dvdspeler staan die eigenlijk alleen dvd's afspeelt. Voor mij is dit helemaal prima. Ik heb dan ook nog een (voor mijn doen) flinke stapel dvd's liggen die ik zo nu en dan kijk.

Afgelopen weekend bleef ik gezellig een nachtje logeren bij vrienden zodat we de dag erna samen konden gaan surfen. Ik wist dat zij nog geen echte surffilms hadden gezien, ondanks dat het passievolle surfers zijn. Dus dacht ik, laat ik een paar suffilms meenemen op dvd zodat we die eventueel kunnen kijken. Dit werd zeer enthousiast ontvangen.

Vol trots werd er verteld dat ze 3 afspeelmogelijkheden hebben voor mijn inmiddels ouderwetse dvd's. De eerste optie werd vol vertrouwen aangezet en de dvd werd geplaatst. Er gebeurt niets... Dan wordt de dvd-speler aangeslingerd. De dvd wordt niet geaccepteerd en het beeld op de tv blijft angstvallig zwart.

Ondertussen wordt via de computer de betreffende film al opgezocht als download en op diverse "on demand" kanalen wordt er gekeken of de film aangeboden wordt.
Inmiddels zijn we al een half uur bezig om de film te starten...

Ondanks dat de betreffende film uit 2012 stamt, is deze niet vindbaar op het eerste "on demand" kanaal. Bij het tweede kanaal wordt onze queeste beloond met een zoekresultaat. Prijskaartje: +-15 euro.
Gelukkig kunnen we de film afspelen via de computer aangezien de download supersnel verliep.

We settelen ons gemoedelijk op de bank en starten de film. We zien een free diver de diepte in duiken en een warme stem spreekt ons bijna filosofisch toe... verdorie. De ondertiteling doet het niet.
Gauw wordt er gezocht naar een ondertiteling voor deze film en toegevoegd. We beginnen opnieuw aan de film. Weer dezelfde beelden, weer dezelfde stem en weer geen ondertiteling. Deze valt weg van het scherm. De instellingen worden aangepast en nog een keer starten we de film. Helaas.

De laptop, die ietwat traag is, wordt opgestart en de dvd wordt, na een ingang gevonden te hebben, ingevoerd. Via een kabeltje wordt de laptop aan de televisie gekoppeld en er wordt op start geklikt... error. Dan proberen we de dvd met een ander programma af te spelen. Eindelijk! 45 minuten zijn voorbij gegaan om de film te kunnen starten...

De techniek staat voor niets. Een videoband hadden we in die tijd al lang terug gespoeld kunnen hebben...