De woorden hebben me geraakt. Ik dacht dat ik er een soort berusting in had gevonden, maar niets is minder waar. De connectie tussen auteur en lezer ken ik maar al te goed, de woorden gericht aan alle ogen die over de woorden glijden.
Het is maar weer eens pijnlijk duidelijk dat ook ik maar eens mens ben en dat ongeschreven woorden kunnen raken.
Ik reageer door mijn hand over het papier te laten dansen. Krampachtig, steeds sneller tot ik mijn eigen handschrift niet meer herken en de woorden niet meer zijn dan warrige tekens. Ben ik het nog die schrijft?
Ik leg de pen neer en zie wat er voor me ligt. Er zal niemand zijn die deze onrustige dans onder ogen zal krijgen, niemand zal zich er aan kunnen wagen deze nevel in mijn gedachten te ontwasemen.
Het papier valt in kleine stukjes onder m'n handen uiteen en ik veeg ze samen in mijn handen.
Wanneer ik mijn raam open laat ik mijn gedachten vanuit mijn handen meevoeren door de wind.
Stilte.
Mooi geschreven je moet een boek schrijven joh.
BeantwoordenVerwijderen:-D