Elke avond wanneer ik langs diezelfde muur door hetzelfde steegje loop, voelt het alsof er een hele wereld achter verscholen haat. Het hele steegje is verlicht, alleen die ene muur, door afwezigheid van licht gitzwart en lijkt het een diepe donkere tunnel. Iedere keer wanneer ik 's avonds langs die ene muur loop, twijfel ik of ik hem aan zal raken en voelen of de muur er wel echt staat. Ik doe het niet en in gedachten zie ik de wereld die achter deze muur schuil gaat.
Tot gister... Voorzichtig strek ik mijn hand uit en eerst lijkt het alsof de muur er toch niet is. Het zal toch niet? Dan rijk ik verder. Teleurstelling nestelt zich... Ik voel de koude korrelige opbouw van de bakstenen. De muur is er wel degelijk. De wereld achter de muur bestaat niet meer... Of toch wel?
Wanneer is iets echt? Wat is realiteit en wie bepaalt dat? Is iets minder echt wanneer anderen het niet meegemaakt hebben en wanneer het niet tastbaar is? Is iets minder echt wanneer het alleen in gedachten plaatsvindt?
Vaak droom ik even weg. M'n ogen gesloten, maar ik ben even alert en waakzaam als wanneer ze geopend zijn. Ik zie mijn gedachten afspelen. Niet als een film, maar het is een realiteit, mijn realiteit op dat moment.
Ieder die een boek leest creëert hieromheen zijn eigen realiteit, leest de woorden op een andere manier en vaak anders dan de realiteit van de schrijver die de woorden zorgvuldig uitgekozen heeft.
Sociaal wenselijk worden de verschillende soorten realiteit strikt gescheiden gehouden. Men zal je immers vreemd aankijken als je verkondigt de hele wereld gezien te hebben wanneer je nooit een voet gezet hebt over de drempel van je eigen deur. Zonde eigenlijk. Vooral wanneer de een de wereld kleurrijker kan omschrijven dan iemand die de wereld afgereisd is en nooit gevoeld heeft wat hij daadwerkelijk heeft gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten