Overvloed aan informatie, indrukken en geluiden

De schuifdeuren gaan open en ik voel de kou die me tegemoet komt. Even kijk ik omhoog en dan bedenk ik me dat ik vandaag weer nagenoeg geen daglicht heb gezien. Morgen moet ik toch maar eens tijdens de pauze naar buiten.

Het stukje wat ik vanuit mijn werk naar de tram loop is kort, maar nergens op de kleine stukje is er een punt waar ik niet gebombardeerd wordt met informatie en indrukken. Het begint al vanaf het moment dat ik de twee treden van het trapje afloop die volgen na de schuifdeuren van het kantoorpand waar ik werk. Ik zie honderden bordjes waarop staat "typical Dutch". Echter, wanneer je deze typisch Nederlandse dingen beter bekijkt, dan is er altijd wel een labeltje te vinden met "Made in Verweggistan". Het volgende bordje suggereert dat ik mijn tulpenbollen kan laten verschepen naar het buitenland waarna andere bordjes de uitzonderingen daarop noemen. Om mij heen hoor ik diverse talen. Mensen vragen om de weg. Anderen schreeuwen nog net niet in hun telefoon om zich verstaanbaar te maken en vertellen dat ze in Amsterdam staan.
Ik kijk even naar waar ik mijn voeten zet en dan zie ik naast mijn schoen een papiertje liggen waarop vermeld staat dat er vanavond een of andere DJ draait. Welke? Ik zou het je niet kunnen vertellen.
Wanneer ik aan het einde van de bloemenmarkt kom, zie ik allerlei "uitnodigende" kreten van de diverse fastfoodrestaurantjes aan de overkant van de straat. De een nog "smakelijker" dan de ander. Spontaan heb ik geen trek meer.
Schijnbaar kost het me slechts 5 Euro om met de fietstaxi naar het station gebracht te worden. Ik sla het aanbod vriendelijk af terwijl ik bijna omver gelopen word door een groep Japanners die de wereld al fotograferend ontdekken. Ik onderdruk een kleine giechel en denk terug aan een college over diverse culturen. Een professor heeft mij en mijn toenmalige medestudenten eens getrakteerd op een uurtje grappige weetjes aan de hand van een prachtig in elkaar geknutselde Power-Point (uiteraard inclusief alle toeters en bellen... Lees: geluidseffecten, diverse wijzen waarop de dia's in beeld gebracht werden, diverse lettertypes etcetera). Op een van de dia's was een prachtige foto te zien van een verkeersbord wat iedereen kent. Het bord wat waarschuwt voor flitsers langs de weg. Schijnbaar werd dit bord door een specifieke groep toeristen aangezien als "Uniek fotopunt". Het gevolg was dat er bij dit soort borden een tijd lang massaal gestopt werd en gewapend met fotocamera's werd dit unieke fotopunt op de gevoelige plaat vastgelegd. Geniaal toch?
"Verboden toegang" lees ik wanneer ik net het stoplicht voorbij ben richting het Rokin. Twee mannen in een geel uniform waken ervoor dat men zich aan dit verbodsbord houdt en wijzen ondertussen vrolijk diverse toeristen de weg.
Nog geen 5 meter verderop lees ik dat het uitverkoop in de betreffende winkel. Ik geloof dat er daar inmiddels al meer drie maanden uitverkoop is. Bij de tramhalte zie ik dat de volgende tram naar het station over 3 minuten hier zal zijn. Even kijk ik om me heen en het valt me op dat er overal al kerstverlichting te zien is. Terwijl ik inadem ruik ik de "Hollandse kruidentuin".
De tram komt er aan en de mensen om me heen proberen zich tactisch op te stellen om, indien mogelijk, een zitplek te kunnen bemachtigen. Wanneer de tram op een andere plek stop dan waar de mensen hoopten drommen de mensen zich om de instapdeur en duwen elkaar weg. De conducteur in zijn hokje maant tot wat rust en verzoekt de mensen vriendelijk om elkaar gewoon de ruimte te geven om in te stappen. Ik haal mijn OV-chipkaart langs de lezer en deze wenst mij een goede reis. In de tram lees ik wat de betreffende eindbestemming is. Ik weet dat dit Amsterdam Centraal is, toch lees ik het iedere keer weer wanneer ik de tram in stap. Zou het macht der gewoonte zijn, of wordt deze informatie mij opgedrongen? Wanneer we bij de Dam zijn roept de conducteur om wat je vanaf deze halte allemaal kan bezoeken. De toeristen stappen massaal uit waarna forenzen hun plaats innemen. De laatste meneer die instapt beklaagd zich over het feit dat iedereen bij de instapdeur blijft staan en niet verder loopt. Ik kijk om me heen en besef me dat er niet eens de mogelijkheid is om door te lopen. De betreffende meneer moppert nog een beetje verder tot we bij de eindhalte zijn. We worden vriendelijk verzocht de tram te verlaten en om weer uit te checken.
Amsterdam Centraal. De plek waar je onmogelijk aan informatie kan ontkomen. Overal kun je de vertrektijden van treinen zien, overal hangen abri's gevuld met reclameposters. Er liggen kranten. Er staan informatie borden waarop werkzaamheden vermeld worden. Snel loop ik naar het perron waar "mijn" trein staat. Ik stap in en zoek een plekje. Ik ga naast een man zitten die druk in de weer is met zijn telefoon.
Ik doe mijn ogen dicht. Even wil ik geen informatie tot me nemen en rust... Er stapt iemand in met een baby. Huilend. Schrijf ik huilend? Ik bedoel krijsend. Dit houdt aan tot we bijna bij Weesp zijn.

Ik verlang naar het moment dat ik strakjes weer thuis ben. De plek zonder de overvloed aan informatie, indrukken en geluiden die zich aan mij proberen op te dringen. De plek waar ik even rustig "niets" kan doen om me vervolgens morgen weer in alle overvloed te kunnen storten.

PS: Stiekem vind ik al die drukte afwisselend met rust wel erg fijn.

"Kuuroord surfer's paradise"

Ik sluit mijn ogen terwijl het warme water het zout van mijn lijf spoelt. Ik ben kapot en toch bruis ik van de energie. De surfsessie van vandaag had iets magisch en als ik er aan terugdenk verschijnt er weer een grijns van oor tot oor op mijn gezicht.

Het is nog donker wanneer mijn wekker gaat, zondagochtend 6 uur. Doordeweeks heb ik er best wel wat moeite mee om dan mijn bed uit te komen. Vandaag is dat helemaal geen probleem. Al tandenpoetsend check ik of ik echt alles heb ingepakt, waarna ik zo snel mogelijk wat kleding bij elkaar raap en de trap naar beneden afstorm. M'n board staat al in de woonkamer, klaar om in de auto gelegd te worden.

Zodra ik alles in de auto heb gelegd zie ik dat ik nog een kwartiertje heb voordat ik moet vertrekken zodat ik op tijd in Haarlem ben. Precies genoeg tijd voor een ontbijtje en om te cuncluderen dat er in het lokale sufferdje geen noemenswaardig nieuws te vinden is.

Ik draai de sleutel om in het contact en direct begint de radio te spelen. Dit is niet wat ik op de vroege ochtend wil horen, liever eigenlijk helemaal nooit... De 3-J's galmen vanuit mijn speakers. Snel kies ik uit mijn cd-map een lekker energieke cd van NoFX waar ik tot aan Haarlem fijn kan meebleren. Het is maar goed dat er niemand bij me in de auto zit...

Good vibes voor we het water ingaan
(v.l.n.r.: Anouk, Emma & Mark)

In Haarlem heb ik afgesproken met Emma en Mark zodat we samen naar Wijk aan Zee kunnen gaan. Na een korte stop bij hen thuis leggen we het surfboard van Emma bij mij in de auto en vertrekken zij en ik richting Wijkiki. Mark zullen we daar weer zien. Aangezien ik Emma de cd van NoFx niet aan wil doen, verwissel ik deze voor een exemplaar van The Black Keys. Na een gezellig ritje arriveren we bij de parkeerplaats vlakbij het strand. Daar treffen we Anouk die ook gezellig mee gaat voor een surfje. Het kost even wat innerlijke overtuiging om de warme kleren voor een (nog) koud wetsuit te wisselen maar zodra die aan is kunnen we niet meer wachten op de golven die binnen komen rollen. Ik heb een soort vlinders in m'n buik en verheug me er onwijs op om zo weer uit te kunnen paddelen.

Mark en zijn harem
Vooraan: Rechts: Emma, Links: Mark
Achteraan: Rechts Anouk, Links: Ik

De zee is vrij rommelig, desondanks voel ik me helemaal gelukkig bij de aanblik hiervan. Ik kan eindelijk het water weer in! De scene die zich voor ons afspeelt krijgt nog een bijzonder tintje door de volmaakte regenboog die onze surfspot omlijst. Snel maken we onze leasches vast en lopen het water in. Mark paddeld gelijk uit en ik blijf nog even voorin met Emma en Anouk.

Zodra ik besloten heb om Mark te volgen ga ik op m'n board liggen en begin ik te paddlen. Daar komt het eerste golfje dat beslist over me heen zal gaan... BRAINFREEZE! Ik besluit dat ik volgende week toch echt een cap ga halen voor de volgende surfsessie. De tweede golf spoelt over me heen. Die voelde toch al iets minder koud. Bij de volgende golf moet ik er toch echt aan geloven en een turtle roll maken zodat ik niet weer teruggespoeld word richting het srand. Ik begin aan de kou te wennen en de kou waar ik me op in had gesteld valt me heel erg mee. Snel ga ik weer op mijn board liggen en paddle met krachtige slagen verder. Weer een golf en ik rol me weer onder m'n board. Zodra ik weer verder kan paddlen krijg ik Mark in het vizier en ik paddle zijn kant op. Eenmaal in de line-up dijn ik lekker een beetje mee op de binnenkomende golven. Even op adem komen en moed verzamelen voor wat er zo op mij af zal komen. Ik zie hoe Mark een aantal mooie pogingen doet en een prachtige golf weet te pakken en dan is het mijn beurt. Ik begin te paddlen. Helaas zie ik dat de golf naar rechts zal breken, ik ga liever naar links. Toch paddle ik door en op het moment dat ik op wil staan glijdt mijn rechterhand van het board en glijd ik liggend van bovenaf schuin naar beneden. Jeetje... dat was toch best wel hoog! Pas onderaan de golf kon ik een tweede poging tot een pop up starten en voor de golf uit kon ik nog een kort ritje maken. Tijd om weer terug naar de line up te paddlen. Dit keer wacht ik minder lang. Ik begin te paddlen, steeds sneller tot ik voel dat er voldoende kracht zit in het voortbewegende water. Ik spring op en dan glijd ik langs de wand van de golf. M'n hart gaat als een razende tekeer. Ik probeer naar voren te kijken en zodra ik onderaan de golf ben maak ik een bochtje zodat ik voor de golf uit een fijn ritje kan maken. Wanneer ik bijna weer stil lig laat ik me achterover in het water vallen. Wauw... is dit net echt gelukt? Ik ga op m'n board zitten en wacht even tot er nog een golfje aan komt die me naar het strand brengt. M'n kaken beginnen te verkrampen van de enorme grijns op mijn gezicht.

Wanneer ik op het strand sta zie ik dat ook Mark deze kant op komt en ik wacht even op hem. Samen lopen we naar Emma en Anouk die ook zichtbaar genieten van de surfsessie. Het zonnetje laat zich zelfs nog even zien. We paddlen nog een keer uit voor nog een paar geweldige golven en voor we het goed en wel beseffen liggen we ruim 3 uur in het water. Tijd om even op te warmen bij "Aloha". 

Emma en Anouk besluiten om alvast lekker te gaan douchen en aankleden terwijl Mark en ik, met uitzicht op onze boards en gekleed in surfponcho en badjas, alvast wat gaan drinken en wat te eten bestellen. Onder het genot van surfer's smoothies, pizza en een burger zitten we stoked na te babbelen over de surfsessie van net. Na een tijdje komen Emma en Anouk ons weer helemaal fris en fruitig vergezellen. Ze hadden lekker warm gedouched en dat bleek nog een heel avontuur op zich... Blijkbaar gaat het licht tijdens het douchen op een gegeven moment uit en dan zijn er twee opties: 

-Optie 1: Douchen in het donker

-Optie 2: Deur naar buiten open (koud!) en weer dicht doen.

Na een hoop gezelligheid besluiten Mark en ik om nog eens het water in te gaan. De wind is echter al behoorlijk op komen zetten en de Noordzee begint steeds meer te veranderen in een choppy klotsbkak. De golven en stroming gaan steeds meer naar rechts richting de strekdam. Het uitpaddlen voelt een stuk zwaarder en de kou valt nu toch wel een beetje tegen. Uiteindelijk zijn we toch nog bijna een uur in het water geweest en hebben we een paar golven kunnen pakken. Voor mij is het op een gegeven moment wel echt overduidelijk dat ik terug moet naar het strand. Mijn armen protesteren en ik krijg het echt koud. Ik probeer nog een golf te pakken naar het strand en kan nog een kort ritje maken. Op het strand wacht ik tot ook Mark het water uitkomt en samen lopen we terug naar "Aloha". 

"Kuuroord Surfer's Paradise" a.k.a. Aloha
Rechts: Mark, Links: Ik. 

Wanneer we onze boards wegleggen komt Emma, onwijs lief, met onze surfponcho en badjas naar buiten. Wat voelt dat fijn om wat over m'n wetsuit aan te trekken en gauw gaan we naar binnen. De blikken van de mensen die binnen zitten zijn onbetaalbaar wanneer ze ons zo binnen zien komen. De grijns van hen werkt aanstekelijk en ik kan niet anders dan teruglachen. 

Tijd voor warme chocolademelk, reisplannen maken en de surfsessie nog eens herbeleven. 

Ondanks de warmte binnen blijf ik het koud houden en wanneer ik besluit om te gaan douchen en aankleden ben ik maar wat dankbaar dat ik van Anouk twee euromunten kan lenen voor een warme douche.

Wanneer ik mijn ogen weer open merk ik dat het licht uit gegaan is. Ik besluit dat ik lekker onder het warme water blijf staan tot de douchetijd afgelopen is en ik sluit mijn ogen weer. Nog even denk ik terug aan die paar golven die me die onwijze kick gaven tot de douche met een luide klap uitgaat...

Onrustig

Het kriebelt. Mijn gedachten gaan in sneltreinvaart. Ik lees nog eens de surfweervoorspellingen door en ik zie diverse foto's van prachtige golven langskomen. M'n board staat gewaxed op me te wachten.

Het kost me moeite om me op mijn werk te concentreren. Ik sta op om een glas verse gemberthee te maken. Terwijl ik wacht tot het water kookt staar ik naar buiten. Het is zonnig en buiten lopen de toeristen als een stel schaapjes achter elkaar aan langs de bloemenstalletjes. Al is de zee maar een klein stukje hiervandaan, zij zullen niets vermoeden van waar ik eigenlijk naar uitkijk.

Eenmaal terug bij mijn bureau lees ik de binnengekomen e-mails door. Ik zie de letters, maar de woorden die ze vormen dringen niet tot me door. Ik denk terug aan de laatste keer dat ik in het water lag. Al is het pas een paar dagen geleden, het lijkt een eeuwigheid! Ik draai het potje honing wat op mijn bureau staat open en met een lepeltje haal ik er wat uit voor in de thee. Mijn telefoon licht op. Een sms. Weer komt er een alert binnen. Ondertussen verschijnt er links bovenin mijn laptop-scherm de melding dat ik een berichtje binnenkrijg. Iemand vraagt of ik straks het water nog in ga. Ik weet dat het niet kan... werk. Een klodder honing ligt ondertussen op mijn bureau onder het lepeltje wat nog vlak voor mijn theeglas zweeft.

Eenmaal thuis borrelt het echt in m'n lijf. Ik kan mijn energie niet kwijt. Zelfs wanneer ik de deur weer achter me dichttrek na een ronde hardlopen blijft het onrustige gevoel.

Nog 2 dagen wachten tot ik het water weer in kan. Nog 2 dagen onrustig hopen op een alert en de websites met voorspellingen, foto's en filmpjes afgaan...

Ik zie mezelf een geweldige ongebroken golf afglijden en langzaam val ik in een diepe onrustige slaap.

Circus, dierentuin of toch gewoon de trein naar Amsterdam?

Het is nog vroeg en ik sluit nog even m'n ogen. Je kan de klok er op gelijk zetten, maar dan is hij weer duidelijk aanwezig: De zeehond. Zijn kenmerkende geluid (lees: gehoest) verraad zijn schuilplaats (lees: zitplaats) direct. Ik vraag me af wanneer hij eens een arts laat kijken naar het nare hoestje wat hij onder de leden heeft sinds het begin van de zomer.

We minderen vaart en zodra bij stilstand de deuren open gaan, komt hij binnen met ferme passen. Hij neemt plaats op een 2-persoonbankje op de plaats direct aan het gangpad en legt zijn aktetas op exact dezelfde wijze neer als altijd. "Zzzzzzzip, klik, klik.", De tas gaat open en hij haalt er een schrijfblok, een pen, een potlood en een geodriehoek uit. Alles legt hij netjes geordend op zijn schoot en maakt de aktetas weer dicht: "Klik, klik, zzzzzzzip." Hij begint te schrijven. Elk woord wat hij belangrijk acht onderstreept hij met behulp van het potlood en de geodriehoek om het vervolgens weer door te strepen en het beschreven blad om te slaan. Elke dag weer hetzelfde ritueel.

We rijden het volgende station binnen. Al zou je het willen... negeren kan je ze gewoon niet. Het enige wat ik hoor is gekakel. De een nog harder dan de ander. De opperhen pik je er direct uit. Ze kakelt het hoogste woord. Het is een gezellige boel en de rest van de reis kun je niet om ze heen.

Terwijl de kipjes alle 50 tinten doornemen zoekt ook de stille staarder zijn vaste plekje op. Onbeweeglijk blijft hij zitten tot zijn eindstation er is. Altijd bij het eerste 4-persoonszitje aan de linkerzijde. Wanneer de conducteur zijn kaartje vraagt kijkt hij niet op. Hij geeft zijn ov-chipkaart, zegt niets en grist hem daarna nog net niet terug. In gedachten teken ik een grijze sik aan zijn kin, een paar borstelige wenkbrauwen en is zijn lijf een boomstam. Zijn armen zijn een paar sip omlaag hangende takken met enkele blaadjes. In zijn grijze haar zit een verlaten vogelnestje...

Dan stapt de clown met zijn maatje de trein binnen. Elke dag vertelt hij weer een nieuwe mop en probeert zijn medepassagier aan het lachen te krijgen. Er kan maar net een glimlachje vanaf. De clown kan het niet deren en hij gaat vrolijk verder. Bij het volgende station stapt zijn maatje uit met een gezicht wat boekdelen spreekt. Je ziet hem op het perron nog net niet op zijn knieën zakken, zijn handen in elkaar vouwen en omhoogkijkend zonder geluid "Thank you!", zeggen. De clown zet zijn koptelefoon op en swingt een beetje mee met de muziek die hij aanzet.

Ik schrik op vanuit mijn observatie en hoor hoe de dompteur, correctie: conducteur, begint om te roepen: "Dames en heren, over enkele ogenblikken zullen wij Amsterdam Centraal binnenrijden met circa 15 minuten vertraging. Dit is tevens het eindstation. Denkt u alstublieft aan uw bagage en ik wens u een prettige dag."

De zeehond, de kippen, de clown en de controlfreak verlaten net als ik de trein. Ik kijk nog een keer achterom en er verschijnt een glimlachje rond mijn lippen. In gedachten zie ik de trein als rijdend circus met eindbestemming Artis.

Smaken verschillen

Ik zit een heerlijk verse mango te schillen waarop m'n vader zegt: "Mango's smaken helemaal niet naar mango. Mango-thee wel!" Hier gaat toch echt iets mis... Het zet me aan het denken. 

Dan herinner ik me de eerste keer dat ik vrienden zelfgemaakte vanillesaus (met echte vanille) voorschotelde. "Hmm, lekker waar smaakt dit naar?" "Horen die zwarte puntjes er in te zitten?"

Kennen we eigenlijk de echte smaken nog van de producten die we consumeren? De volgende dag maakt een rondje door de supermarkt het vraagteken bij deze vraag alleen nog maar groter. Ik lees de achterzijde van een aantal verpakkingen. In vanillevla zit geen vanille. Diverse theesoorten met een fruitnaam bevatten niet eens de soorten fruit die op de verpakking zijn aangeduid, of in zo een kleine concentratie dat je eigenlijk niet eens meer kan spreken van thee met appel/mango/framboos/kers/etcetera. Diverse snoepjes bevatten voornamelijk een heleboel verschillende smaakstoffen en chemische toevoegingen. Net zoals frisdranken die al lang niet meer smaken naar het originele product wat het van oudsher was. 

Datzelfde rondje door de supermarkt geeft me nog meer inzichten. Voorverpakt vlees en vis is niet eens meer definieerbaar van welk dier- of vissoort het afkomstig is en welk deel hiervan. Alleen het etiketje geeft in kleine letters weer wat er achter het stukje plastic schuilgaat. Is het te confronterend? Willen we nog wel weten wat we consumeren? 

Dan loop ik langs de afdeling met kruiden en specerijen waar mijn oog valt op een handig molentje met  4-seizoenen peper. Wat was daar ook alweer mee? Tijdens mijn laatste vakantie vertelde iemand dat het hier gaat om gedroogde peper, gefermenteerde peper, onrijpe peper en een besje wat eigenlijk helemaal geen peper is. Die 4 seizoenen zijn dus alleen een mooi idee, maar verre van de realiteit. 

De laatste stop van mijn rondje door de supermarkt is de groenten- en fruitafdeling. Wat is er toch een enorme keuze! Van exotische vruchten uit verweggistan tot groenten die nu eigenlijk helemaal niet verkrijgbaar zouden moeten zijn. Van voorgesneden worteltjes tot kant-en-klare stamppotten. Hé, gemakt dient de mens toch?

Eenmaal bij de kassa ben ik zo diep in gedachten dat ik niet in de gaten heb dat de helft van de boodschappen op mijn lijstje nog netjes in de schappen staan.

Wanneer ik weer thuis ben zie ik wat er allemaal mist en ik denk nog eens aan mijn rondje door de supermarkt. Dan besluit ik dat ik voortaan wanneer ik de boodschappen doe, dat ik voor pure smaken wil gaan en ik herschrijf mijn lijstje.

"Meer verliefd op de begeerte dan op de begeerde?"

Met mijn hand probeer ik m'n haren uit mijn gezicht te strijken. Snel stop ik die hand daarna weer in de mouw van mijn jas. Het is koud. Ik zit in het zand met het zonnetje in m'n gezicht en staar naar de golven. Mijn gedachten dwalen af en even ik sluit mijn ogen.

"Ineens staart hij me aan met een intense blik. Ik word er stil van en ik probeer te zoeken naar woorden. Het zijn niet zozeer de dingen die hij zegt of de dingen die hij doet, maar de manier waarop. Het is zijn manier. Bijna direct voel ik hoe zijn warmte me omringd wanneer hij me een knuffel geeft die eeuwig lijkt te duren. De tijd staat stil. Bleef die maar stilstaan..."

Ik open mijn ogen weer. Mijn lippen zijn gevoelloos van de kou en ik ben in de war. Voordat ik opsta strijk ik nogmaals de haren uit mijn gezicht.

Het is de hoogste tijd om mijn gedachten te verzetten. De golven wachten op me!

Na een koud surfje met twee lieve vrienden is het tijd om wat droogs aan te trekken en samen de warmte op te zoeken bij het barretje in het surfdorp.

Wanneer ik naar binnen loop verwelkomt de warmte me. Aan de bar bestel ik een muntthee die ik vervolgens met twee handen omklem. Ik ga zitten en ik kijk om me heen terwijl ik wacht op de anderen. Mijn hart slaat ineens een slag over en van schrik sluit ik mijn ogen... daar zit HIJ! Ik haal diep adem en open m'n ogen weer. M'n verstand speelt spelletjes met me. De man die tegenover me zit glimlacht naar me. Hij lijkt op hem, maar het is hem niet. Ik haal nog eens diep adem en glimlach terug voordat ik weer wegkijk.

Ik herinner me een passage uit een boek wat ik laatst gelezen heb. Hierin werd geschreven over het verliefd zijn op de begeerte of op de begeerde. Hoe fijn zou het zijn om zaken als emoties zo rationeel te kunnen benaderen en zelf die grijze zone te kunnen doorgronden die verliefdheid heet? Ben ik nou verliefd op het verliefd zijn of verliefd op hem?

Ik besluit dat ik verliefd ben op het verliefd zijn, ook al weet ik beter...

Cursus of verkoop-praatje?

Een voor een stiefelden ze de ruimte binnen met het idee vandaag iets te leren aan de hand van een gratis aangeboden cursus van het programma waarmee dagelijks gewerkt wordt. 
Eenmaal binnen wordt er koffie en thee aangeboden en gaat het circus van start. Na een voorstelronde wordt een gelikte presentatie opgedreund die vrij onsamenhangend van het ene onderwerp naar het andere onderwerp overspringt. De enige cohesie is het programma waarin de onderdelen samengebracht worden.
"hmm, die functie ziet er wel handig uit. Tja... zit niet in het pakket wat wij gebruiken." 
Om de vreugde binnen nog wat te vergroten worden er onder de oplettende "cursisten" t-shirts uitgedeeld waarna er een aantal leuke toepassingen worden getoond. Het is zelfs mogelijk om apps te verwerken in het programma. Het nut? Geen idee. Waarom? OMDAT HET KAN! 
De lunch wordt gratis aangeboden en ondertussen bestaat er de mogelijkheid om vragen te stellen. Uiteraard is de conclusie van een aantal vragen dat daarvoor toch echt het uitgebreidere pakket van het programma noodzakelijk is...
Na de lunch, wanneer er weer even iets meer concentratie waarneembaar is onder het publiek, worden er weer wat "interessante" zaken uitgelicht en is het weer mogelijk om een t-shirt te winnen.
Nog 2,5 uur te gaan... mijn concentratie is inmiddels nihil en ik besluit dat ik er meer aan ga hebben om de hele handleiding eens door te spitten. Ik besluit dit volgende week in de loze uurtjes maar eens te gaan doen.
Dan ineens is het bijna 5 uur. Er wordt gevraagd of we een feedbackformuliertje in kunnen vullen waarna de handen netjes op elkaar gaan (Klapvee, klapt u even mee... handjes op elkaar: 1, 2 hupsakee!)
Ik besluit om toch nog even te vragen of er iets mogelijk is binnen het programma, maar hey... daar heb je toch echt een uitgebreider pakket voor nodig en tevens een ondersteunend programma!

Rustig loop ik terug naar het station in gedachten verzonken...
Ik zie mezelf al staan over een jaar of 60... wachtend op dat gratis reisje met de bus naar een of andere afgelegen kantine waar ons allerlei handige prullaria aangeboden worden tegen een "zacht" prijsje...