De kruidige geur van koffie stijgt op vanuit mijn kopje wanneer ik roer in het zwarte goud. Waarom gebruik ik eigenlijk een lepeltje? Ik drink mijn koffie immers zwart. Het zal wel macht der gewoonte zijn. Elke keer weer zit dat lepeltje dan in de weg wanneer ik een slok van dit hemelse goedje neem, maar ik wil het lepeltje niet zo op mijn bureau leggen. Het gevolg is dat ik bij elke slok het lepeltje uit mijn mok haal, het lepeltje aflik en na de slok verdwijnt het lepeltje weer in het kopje. Nutteloos eigenlijk... niet? Ik voel me loom en ik probeer om wakker en helder te blijven.
Waarom hebben mensen eigenlijk gewoontes en waarom voelt het zo onbeholpen indien we van onze gewoontes afwijken?
Wanneer ik door de supermarkt loop heb ik de neiging om nooit het voorste product uit het schap te nemen. Bijna altijd pak ik de voorste 2 producten er uit, pak dan het product wat daarachter staat en zet de anderen weer terug. Als ik met iemand anders samen in de supermarkt loop, probeer ik die neiging te onderdrukken. Ik voel me dan onrustig wanneer ik bij de kassa sta. Het klopt gewoon niet ook al is het voor de ander de normaalste zaak van de wereld om wel gewoon het voorste product uit het schap te pakken. Op dat moment voel ik me net een schaapje, de realiteit onder ogen ziend dat ik niet af wil wijken van de norm. Raar eigenlijk. Is er eigenlijk wel een norm?
Liever val ik niet op, word ik als normaal gezien en wil ik niet dat mij handelen door anderen onder de loep genomen wordt. Bij anderen kan ik het juist eigenlijk heel erg waarderen wanneer ze niet de vaste paden bewandelen en hun eigenzinnigheden nagaan. Ik besluit dat ik voortaan gewoon doe wat goed voelt. Dan maar een beetje anders dan anderen, mijn eigen norm creërend en misschien wat vreemde blikken oproepend wanneer ik de volgende keer in de supermarkt de voorste producten niet in mijn mandje wil leggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten