Wat doet verstandig doen soms onwijs veel pijn...

De zoveelste traan rolt over mijn wang. Aan weerszijden van me liggen mijn twee liefste schatten, de een half op mijn schoot en de ander dicht tegen me aan. Ontspannen snorren ze zachtjes, ze weten niet wat er aan de hand is of wat er staat te gebeuren.

Tiwaz, mijn liefste rooie. 's Nachts slaapt hij het liefste dicht tegen me aan, zoekt wanneer ik thuis ben altijd mijn nabijheid op. Als ik hem oppak om hem te knuffelen klautert hij gelijk op mijn schouder om vervolgens in mijn nek te gaan liggen en masseert met zijn pootjes zachtjes mijn schouder, altijd zonder zijn nageltjes te gebruiken. Hij is rustig, een mauwtje van hem klinkt als die van een klein katje. Hij geniet van een badkuip vol water en springt er vol overgave in. Als ik gedouched heb, dan wil hij gelijk daarna de douchecabine in om een paar natte pootjes te halen. Ik smelt als hij me 's morgens wakker maakt en ben altijd blij als ik hem weer zie. Hij is m'n kleine knuffeltje die zo nu en dan ietwat onhandig is. Mijn kleine minileeuwtje. Ik weet nog hoe hij in mijn hand paste als kitten. Nu past hij niet eens meer op mijn schoot.

Baldur, de liefste zilveren kat die wat weg heeft van een minitijgertje. Hij is prachtig om te zien, een ware ondeugd en op zijn tijd de grootste knuffelkont die er bestaat, maar dan alleen als hij daar zin in heeft. Hij is altijd in voor een praatje en is de dapperste van de twee. Vaak ligt hij 's nachts aan mijn voeteneind tot hij vindt dat er gekroeld moet worden. Dan komt hij niet geheel zachtzinnig bovenop je liggen en duwt zijn koppie onder je hand. Er wordt dan geen genoegen genomen met een aaitje. Na een kwartiertje als hij er genoeg van heeft, staat hij rustig op om de trap als een malloot op en af te rennen. Vervolgens komt hij een heel verhaal vertellen waarna hij tevreden weer aan mijn voeteneind gaat liggen en lekker verder doezelt. Als ik weer wakker word 's morgens vroeg begint hij gelijk te kletsen.

Mijn katten zijn bijzonder. Ze zijn onwijs groot, zijn langharig en gedragen zich vaak als een hond. Ze apporteren, zijn gek op water en als er een hond in de buurt is... dan grommen ze harder dan de betreffende hond zelf.

Eigenlijk moet ik er niet aan denken om ooit zonder ze te moeten. De gedachte er alleen al aan maakt me verdrietig. Toch zit ik hier. Weer een traan... en nog een...

Al maanden zoek ik naar een oplossing om ervoor te kunnen zorgen dat mijn schatjes bij me kunnen blijven, maar ik kan ze stomweg niet meer bieden wat ze verdienen. Ik hou van ze, maar ik wil niet dat ze tekortkomen. Daarom heb ik een van de meest heftige besluiten moeten nemen die ik ooit heb moeten nemen. Ik ga op zoek naar een nieuw thuis voor ze. Ergens waar er net zoveel van hen gehouden wordt als ik van ze houd. Daar waar ze de ruimte hebben en het liefste ook een afgeschermde tuin erbij hebben om te kunnen vertoeven. Op een plek waar ze hun favoriete voedsel krijgen en gekroeld worden wanneer ze dat willen.

Dit doet pijn... heel veel pijn.

Nog een traan.