Chronomentrophobia

"Tik... tik... tik..."

Onrustig schuif ik heen en weer op mijn stoel. Op de achtergrond hoor ik de trage tikken van de klok die aan de muur voor me hangt. Ik kan er erg slecht tegen. Waardoor ik er niet goed tegen kan? Geen idee. Zou ik allergisch zijn voor het besef dat alles tijdelijk is? Zou het liggen aan de limieten die wij onszelf opleggen?

"Tik... tik... tik..."

Een jaar of wat geleden toen zowel mijn broer als ik nog niet uit huis waren, woonden we tijdelijk in een gehuurd en gemeubileerd appartement. Hier hing een prachtige uit hout gesneden klok aan de muur. 

Op een van de avonden waren zowel mijn broer als ik genoodzaakt om te wijken uit de slaapkamer waar we normaal gesproken sliepen. Zo kwam het dus dat we beide een bank in de woonkamer als slaapplek gebruikten. Ik kon maar niet in slaap komen. Op de achtergrond tikte die prachtige houten klok (die ik inmiddels met elke tik minder prachtig begon te vinden...) ongestoord verder. Ik draaide me nog eens om en met mijn kussen op mijn oor probeerde ik nog eens de slaap te vatten. Verdomme... nog steeds hoorde ik die ****klok. 
Ik ging nog eens anders liggen en toen viel het me op dat mijn broer ook nog wakker was. Het licht van zijn mobiele telefoon verraadde hem. "Kun je ook niet slapen?" "Nee, die klote klok blijft maar tikken..." Zo kwamen we er achter dat we beide niet tegen het getik van de klok kunnen en dat het ons uit onze slaap houdt. 
Het duurde daarna dan ook niet lang meer voordat de klok van de muur naar het balkon verbannen werd. Na een triomfantelijke high-five zochten we beide onze eigen bank weer op. Nog geen vijf minuten later hoorde ik vanaf de andere bank het zachte gesnurk van mijn broer en vlak daarna viel ik ook in een diepe rustige slaap. 

"Tik... tik... tik..."

Ik sta op, pak de stoel waarop ik zit en zet hem tegen de muur aan waar de klok hangt en klim er op. Met beide handen til ik de klok van de muur, draai hem om en haal de batterijen eruit. "Zwijgen zal je." Een glimlach alsof ik gezegevierd had vormt zich over mijn lippen terwijl ik de klok terug op zijn plek hang.

"........."

Wat een intens fijne rust vloeit er ineens door me heen.

PS: Chronomentrophobia is de angst voor klokken. Dit is bij mij niet het geval, ik heb alleen een ontiegelijke hekel aan dat getik ;)