"Je hebt niet in de gaten, wat je allemaal met me doet. Dat kun je ook niet weten..."
Verdorie... het gebeurt me opnieuw. Ik had me nog wel zo voorgenomen, niet voordat ik wat van de wereld heb gezien. Ik heb hier geen tijd voor!
Een paar weken geleden wist ik nog niet eens af van zijn bestaan en sinds ik weet dat hij bestaat, krijgt hij het voor elkaar door mijn hoofd te blijven spoken. Hij weet het niet eens... Wanneer ik hem zie, kijk ik stiekem even zijn kant op en hoop ik dat hij waarneemt en... ja, wat hoop ik nou eigenlijk?
Bizar eigenlijk dat een persoon je zo uit je evenwicht kan brengen. Dat iemand maar in je ogen hoeft te kijken en ervoor kan zorgen dat je het gevoel hebt dat alle woorden die over je lippen naar buiten worden gebracht voelen als onzin. Het liefste zou ik hem vertellen wat er door me heen gaat, maar de angst dat het onbeantwoord zal blijven is groter dan het lef wat ik op dit moment in me draag.
De woorden die ik met hem gewisseld heb, waren weinig van betekenis en lichtelijk onder invloed. De afgelopen dagen had ik me dan ook voorgenomen om eens wat woorden met inhoud over en weer te laten zweven. Ik wist ook precies wanneer de kans ervoor weer zou zijn en die zou ik gaan benutten. Het moment was er... alleen hij was er niet.
Vandaag is helaas het besef gekomen dat ik te laat ben... autsch... ik raap de scherfjes bij elkaar en probeer me weer aan mijn voornemen te houden: Eerst wil ik meer van de wereld gezien hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten