Tijdens het Surfana festival afgelopen weekend waren er tal van mogelijkheden om clinics te volgen. Een ervan werd ik op gewezen door Leonie. Aangezien we vorig jaar samen een bijzondere clinic gevolgd hebben, leek het me erg fijn om ook dit jaar weer samen met haar iets te doen. Vooral omdat het Surfana festival voor ons ook een extra feestje is, omdat we sinds toen vrienden zijn.
Een beetje loom en moe wandelen we door de duinen naar het strand. Voor festivalbegrippen is het nog vroeg en er zijn nog maar weinig mensen in de weer. Zodra we vanaf de duinen het water kunnen zien grappen we naar elkaar dat het echt epic is voor een surfje. (Lees: het is nagenoeg flat). We hebben het nog even over de avond ervoor en hoe fijn het dit jaar weer is op het festival. Eenmaal bij de strandtent waar de clinic vandaan zal starten, zie ik een paar bekende gezichten. Met een van hen, Jacob, heb ik de dag ervoor al een andere clinic gevolgd. Dezelfde die ik afgelopen jaar samen met Leonie had gedaan: De Koude Kermis.
Niels is degene die de clinic zal geven. Hij oogt als iemand die midden in het leven staat en erg in balans is met zichzelf en de natuur. Zonder al teveel uitleg lopen we het strand op waar me bewust gemaakt worden van onze ademhaling en het zijn in het hier en nu. We kijken naar de zee zonder haar te benoemen. Bijzonder, en nog best wel een opgave aangezien mijn natuurlijke reactie bij het zien van de zee is om te kijken of er een surfbaar golfje loopt.
Na een tijdje vraagt Niels ons te wandelen over het strand en elke stap te voelen en ervaren. De eerste stappen zijn vreemd omdat ik er nooit zo bij stilsta. Hoe verder we lopen hoe meer ik me verbonden voel met het zand onder me. Dan wordt ons opgedragen verder te wandelen met onze ogen dicht. Ik word me nog bewuster van elke stap die ik zet en ik open mijn ogen pas wanneer ik opschrik van kind wat naar zijn ouders roept. Ik sluit ze weer en wandel verder tot we gaan rennen met nog steeds gesloten ogen. Niels vertelde ons voordat we onze ogen sloten dat we ons er geen zorgen om hoefden te maken. Dat we zelf aan zouden voelen waar we heen moesten lopen en dat we op onszelf moesten vertrouwen. Gek genoeg liep ik tijdens het rennen van de zee af, terwijl ik er normaal gesproken heel nauw mee verbonden ben.
We stoppen met rennen en gaan in een cirkel liggen waar we onder begeleiding van Niels beginnen te ademen. Het duurt niet lang of ik ben vertrokken naar iets ver weg van alle anderen, ook al liggen ze heel dicht bij me. Ik voel ineens twee handen die me helpen om dieper te ademen. Eerst voelt het vreemd, daarna vertrouwd. Mijn longen vullen zich nog meer en voeden mijn lichaam met nog meer zuurstof. Wanneer de handen mij weer loslaten begin ik los te komen van het zand onder me.
"Ineens zweef ik in een blauwe oceaan. Ik ben ontspannen, één met het water om me heen. Omhoog kijkend zie ik hoe bundels zonlichtstralen het water speels verlichten. Tijd en ruimte bestaan niet meer. Ik ben daar waar ik hoor."
Het besef van tijd ben ik kwijt en waar ik ben is niet helemaal duidelijk. Het doet er niet toe. Langzaam aan voel ik de zwaartekracht weer die me in het zand onder me drukt. De lichte bries over het strand streelt mijn huid wanneer ik voorzichtig mijn longen weer laat vullen met zuurstof. Heel diep in en heel diep uit, net zo lang tot alles begint te tintelen. Ik ben ineens heel dicht bij mezelf en een bijzonder vertrouwd gevoel, wat ik nooit eerder ervaren heb, komt er over me heen. Ik adem weer door. De warme handen die inmiddels vertrouwd voelen, helpen me bewuster te worden van mijn hart. De stem bij de handen stuurt mijn ademhaling weer en alles begint nog meer te tintelen. Zodra de handen me loslaten voel ik een immense emotie door me heengaan. Ik weet het even niet zo goed, ik laat het maar over me heenkomen en daarna laat ik het los.
Dan ineens voel ik twee warme handen weer. Nu omvatten ze mijn hoofd. Een warme stem spreekt me weer toe en stuurt mijn ademhaling. Het is intens fijn en ik word nog bewuster van mijn lichaam. Ik voel me vrij. De warme handen laten me weer gaan en ik adem verder tot dezelfde warme stem weer aangeeft los te laten en dan verdwijn ik weer even in die intens fijne blauwe oceaan, één met het water...
We liggen nog een tijdje zo op het strand tot we weer naar het hier en nu gehaald worden. Kijkend over de zee vraagt Niels ons om onze handen naar de hemel te laten wijzen en daarna heel langzaam te laten zakken. Op een bepaald punt vraagt hij ons, onze handen naar elkaar toe te bewegen zonder ze aan te raken. Wat ik dan voel is bijna onbeschrijflijk. Een immens energieveld voel ik tussen mijn handen ontstaan en wanneer ik mijn handen weer iets van elkaar af beweeg, rekt dit energieveld mee. Ik leg mijn handen op mijn hart en op mijn buik. Datzelfde energieveld wat net tussen mijn handen stroomde, stroomt nu door mij. Dan worden we gevraagd het water in te gaan. Rustig zetten we steeds een stap dichter naar de branding. De zee is uiterst kalm vandaag en op een enkel golfje wat direct op het strand breekt na, is ze een grote spiegel. Mijn voeten raken het water en met elke stap verder versmelt ik verder met het element wat me gelukkig maakt. Rustig laat ik me verder het water in glijden en dan ineens besef ik me dat ik mijn short en shirt niet uit heb getrokken. Het maakt niet uit, het is goed zo. Ik zweef in een zee van ruimte zonder tijdsbesef en sluit mijn ogen. De deining speelt met me en ik geniet van het hier en nu.
Na een tijdje lopen we allemaal het water weer uit. Ik voel geen kou, geen spanning, niets. Niets behalve liefde en vrijheid. Aan het strand staat Leonie stralend naar het water te kijken en we geven elkaar een knuffel. Jacob omarmt ons ook en met zijn drieën staan we daar. Het moment klopt. Intens en bijzonder.
Rustig aan lopen we terug. Stralend, blij, opgelucht, ontspannen. Vol nieuwe energie om terug te gaan naar de fijne drukte van het Surfana festival.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten