Uluwatu 1

Tijdens een van mijn surfjes hier op Bali kwam ik in gesprek met een erg leuke Braziliaan die tegenwoordig in Australië woont. Terwijl ik na mijn sessie het water uit loop hoor ik hem mijn naam roepen terwijl hij op me afrent met zijn surfboard onder de arm. Samen lopen we over het warme zand tot aan zijn auto die vlakbij geparkeerd staat, zodat we nummers uit kunnen wisselen om via whatsapp contact te kunnen houden. Ik had hem verteld dat Uluwatu voor mij de meest magische plek is waar ik enorm graag zou willen surfen. Hij stelde me voor om daar samen te surfen zodat ik niet alleen hoef uit te paddelen daar. We nemen afscheid met een knuffel en ietwat verlegen loop ik terug naar de surfschool waar ik mijn spullen in een kluisje achter had gelaten.

De komende dagen houden we contact en we besluiten om elkaar komende zondagavond om acht uur weer te zien bij de homestay waar hij verblijft. Hij zal een kamer voor me reserveren zodat ik een plekje heb om te slapen, ook al bood hij me aan dat ik bij hem op de kamer mag overnachten.

Na mijn vrijwilligerswerk voor het Soul Surf Project stap ik thuis gauw onder de douche en pak ik mijn backpack in om nog voor het donker naar Uluwatu te kunnen rijden. Voordat ik vertrek, stuur ik nog gauw even een berichtje naar Danilo om hem te laten weten dat ik ietsje eerder zal zijn dan verwacht. Met een gezonde nervositeit begeef ik me in de geordende chaos van het verkeer op Sunset Road. Ik geniet van de rit en het zonnetje. Iets meer dan een uurtje, vier keer stoppen om naar de weg te vragen en een keer tanken later, sta ik bij de parkeerplaats waar ik de trappen vind die mij naar de, voor mij, meest magische surfplek zullen brengen.

Ik besluit om naar beneden te lopen voordat ik Danilo zal bellen dat ik er al ben. Met elke trede lager gaat er een intens gevoel van geluk door me heen. Ik ben op de plek waar ik zo vaak over heb gedroomd, de plek waar ik in gedachten al zo vaak tussen de golven lag... Met een enorme glimlach op mijn gezicht voel ik na de laatste trede het zand tussen mijn tenen. Surfers lopen me met hun natte lijven en surfboards onder de arm tegemoet om de trappen die ik net af kwam, te beklimmen. Ik loop een stukje verder en zie dan de plek vanaf waar ik morgen uit zal paddelen. De zon begint al onder te gaan en geeft de lucht een bijzondere kleur. Ik kan niet anders dan genieten.

Vlak voor het donker beklim ik de trappen weer en wanneer ik weer op de parkeerplaats ben, bel ik Danilo dat ik er ben. Voicemail. Het is nog geen zeven uur, dus ik maak me geen zorgen. Wel heb ik inmiddels ontdekt dat ik op de verkeerde plek ben. Tussen mij en de plek waar ik moet zijn ligt een dalletje en de brug die deze twee plekken met elkaar verbindt, is momenteel buiten gebruik. Na wat rondvragen ontmoet ik de kleindochter van de eigenaar van de homestay waar ik moet zijn. Zij en haar man bieden me aan om me naar een plek te brengen waar wel wat jongens zijn die me de weg willen wijzen (uiteraard tegen een vergoeding). Ze vertellen me dat er twee routes zijn. Een relaxte route die iets verder om is, maar die wel veilig is en een route via smalle zeer slecht onderhouden paadjes met afgrondjes links en rechts. Ik vraag hen om aan de jongens te vragen om de veilige route. Geen probleem, komt goed. Ik heb weinig keuze, dus ik ga er maar vanuit dat het goed komt. We spreken af dat ik de jongen die mij de weg zal wijzen, 50.000 Rupiah zal betalen bij aankomst.

Dan vertrekken we en dat heb ik geweten... Al gauw rijden we over onverharde paadjes die steeds smaller worden en waar het pad vaak meer uit gaten bestond dan uit een solide pad. Dankzij het licht van mijn motor zie ik de afgrond links naast me. Ik heb weinig andere keuzes dan doorrijden. Omkeren is niet mogelijk en mijn gids rijdt stug door. Ik volg hem en voel me lichtelijk verloren. Ik twijfel of ik hier goed aan gedaan heb om een onbekende zomaar te volgen. Na een tijdje rijden we gelukkig weer een verharde weg op en niet veel later herken ik waar we zijn. Bij de homestay overhandig ik mijn gids het afgesproken bedrag en probeer ik Danilo weer te bereiken. Weer voicemail. Ik stuur hem een berichtje die ook niet bij hem afgeleverd wordt. Nu begin ik me lichtelijk zorgen te maken. De eigenaar van de homestay komt dan naar me toe en ze vraagt of ik een kamer heb. Ik leg haar uit dat ik hier met iemand afgesproken heb en dat hij een kamer voor me heeft gereserveerd. Ze weet van niks. Wel weet ze wie hij is en ze wijst me zijn kamer. Hij is er niet. Ik besluit nog even te wachten. Na een uurtje vraag ik nogmaals naar mijn kamer en haar zoon weet me te vertellen dat kamers na 18:00 vergeven worden, ook als er een reservering staat. Weer iets later weet iemand me te vertellen dat Danilo bij Single Fin zit en hij belooft me hem op te halen. Na een tijdje komen er een paar meiden gezellig bij me zitten. We hebben het over de goede dingen van het leven tot ze opgehaald worden door een paar anderen. Wanneer zij weg zijn besluit ik ook te gaan. Ik ga op zoek naar een andere homestay en besluit dat ik geen moeite meer ga doen voor Danilo. Enerzijds baal ik enorm, anderzijds heb ik een mooi avontuur beleefd vandaag en wat er ook gebeurt, morgen paddle ik uit bij Uluwatu!

Gelukkig is er bij de volgende homestay nog een kamer beschikbaar. Onwijs ruim, schoon en twee tweepersoonsbedden voor mij alleen. Het is nog geen negen uur en om nou in mijn eentje op mijn kamer te blijven zitten, zie ik niet zitten. Ik heb mensen om me heen nodig, ik wil mooie verhalen horen, ik wil alles weten over het surfen hier.

Het is immens druk bij Single Fin. Er speelt een band en de Bintang vloeit rijkelijk. Ik raak in gesprek met een aantal mannen die me vertellen over hun surfavonturen hier op Bali. ook weten ze me te vertellen dat het morgen nagenoeg flat zal zijn hier en dat het niet de moeite waard is om uit te paddelen. Erg jammer... Na een paar Samanka juices loop ik terug naar mijn homestay en kruip ik mijn bedje in. Wekker op zes uur zodat ik terug kan rijden richting Sanur om daar te kunnen surfen.

De nacht is woelig. Ik lig veel wakker en denk na over de afgelopen dagen hier op Bali. Stiekem ben ik toch ook nog steeds teleurgesteld dat Danilo van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn.

Het bekende deuntje wekt me, maar ik voel me nog zo duf. Nog even snoozen... Nog geen minuut later krijg ik een berichtje. Het is Danilo. 1000 maal excuses. Meneer was vrij kort na het surfen aan flink aan het bier gegaan en dronken voordat ik überhaupt in Uluwatu was. Even twijfel ik of ik het bericht zal negeren en toch naar Sanur zal rijden. Dan besluit ik hem een bericht terug te sturen met de naam van mijn homestay, mijn kamernummer, dat hij me mag trakteren op m'n ontbijt en dat ik nu ga douchen en hem zo zal zien dan. Nog voordat ik klaar ben met douchen wordt er op mijn deur geklopt. Hij staat er daadwerkelijk. Hij kijkt schuldig, verontschuldigt zich nog honderd keer en vraagt of ik alsjeblieft nog met hem mee wil ontbijten. Ik moet lachen en na een zoen vraag ik hem op me te wachten zodat ik gauw even mijn handdoekje om kan ruilen voor een jurkje.

Het ontbijt is onwijs gezellig. We praten honderduit en de complimenten vliegen me om de oren. Ik word er verlegen van. Dan valt me op hoe mooi hij eigenlijk is. Zijn ogen stralen, zijn huid prachtig gebruind door de zon en dan herinner ik me zijn lijf... Dan besef ik me ineens dat dit een van de mooiste mannen is die ik ooit heb gezien en ineens ben ik echt verlegen. Hij vindt het erg grappig.

Wanneer we de rekening krijgen schrik ik ervan... Zoveel heb ik nog nooit in mijn leven uitgegeven aan ontbijt. Ik mag me geen zorgen maken van hem, het ontbijt gaat op zijn kosten om zijn stupiditeit van gister goed te maken.

Na het ontbijt halen we gauw mijn spullen op bij de homestay waar ik sliep en leggen we alles in zijn kamer en kleden om zodat we naar het water toe kunnen. Met een grijns op zijn gezicht loopt hij voor me uit en eenmaal beneden aan de trappen geeft hij me nog gauw een zoen en vraagt of ik het echt aandurf om hier uit te paddelen. Ik hoef niet na te denken over deze vraag en al gauw paddle ik weg vanuit de grot achter hem aan.

Eenmaal achter de line up ben ik even helemaal stil. Ik ben diep onder de indruk. Eindelijk ben ik op de plek die ik steeds zag in mijn dromen. Het voelt magisch en ik ben intens gelukkig. Danilo ziet hoe erg ik onder de indruk ben. Even vreest hij dat ik de golven te hoog vind, maar ik vind het juist geweldig. De mannen die gisteravond zeiden dat het flat zou zijn, hadden het mooi mis. Nog nooit heb ik tussen zulke hoge golven gelegen en toch ga ik ervoor. Uiteindelijk weet ik slechts een golfje te pakken, maar het maakt me niets uit. In de verte zie ik een paar dolfijnen en onder me zwemmen de mooiste vissen. Het is verdomd rustig in het water. Als er twintig andere surfers zijn, dan is het veel.

Aan het einde van onze sessie paddelen we terug naar de grot. daar voel ik hoe sterk de stroming eigenlijk is en het kost me moeite om het laatste stukje door de stroming heen te paddelen. Ik ben niet de enige gelukkig. Wanneer mijn voeten het zand weer raken draai ik me om en kijk ik nog een keertje over het water. Zo voelt dat dus; intens gelukkig zijn.

Terug bij de homestay neem ik gauw een douche en samen kijken we vanaf zijn balkon naar de golven van Uluwatu. Na een tijdje nemen we afscheid van elkaar aangezien hij zjin huurauto moet gaan betalen en ik wil graag nog wat dingen doen in Seminyak. We spreken af om elkaar nog een keer te zien voordat hij terugvliegt naar Australië over een paar dagen.

De terugreis verloopt voorspoedig en binnen een uurtje open ik de poort van mijn thuis voor deze maand. Met een enorme grijns op mijn gezicht laat ik me achterover op mijn bed vallen en binnen een paar minuten sluimer ik voor een paar uurtjes weg.

Een paar dagen later krijg ik weer een berichtje van Danilo. Hij is bij me in de buurt. Helaas krijg ik het berichtje een paar uur later dan dat hij hem verstuurd heeft. Inmiddels is hij al een stukje verderop, maar we besluiten toch nog samen een drankje te doen. Eenmaal op de afgesproken plek in Kuta stuur ik hem een berichtje dat ik er ben en een paar minuten later bel ik hem. Voicemail. Het zal toch niet hè... Hier heb ik geen zin in, dus snel besluit ik weer terug te rijden. Nadat ik een minuut of 10 thuis ben, gaat mijn telefoon. Danilo. Blijkbaar was zijn batterij leeg en is hij terug gegaan naar zijn hotel om hem op te laden. Ik uit hem dat ik er stiekem wel een beetje boos over ben. Hij wil het goed maken, maar hij mag geen auto meer rijden. We sluiten het gesprek af en ik stuur hem een google maps screenshot van waar ik nu ben en dat er genoeg taxi's te vinden zijn. Ik verwacht niets, maar binnen een kwartier staat hij bij me voor de deur.

Het afscheid valt best een beetje zwaar, maar als alles meezit, zie ik hem sowieso volgend jaar weer terug. Waar dan ook ter wereld...