Een van de plekken die op mijn wanna-visit list staat voor deze maand, is Nusa Lembongan. Iemand vertelde me over de surfspot Cenigan. Het water zou er kristalhelder zijn alsof je over glas surft en de golf is een left hander. Een droom dus voor mij.
Nadat ik diverse websites doorgeklikt heb en vertalingen vanuit het Bahasa dankzij google-translate begrepen heb, boek ik mijn boot tickets. Ik besluit om geen home-stay vooraf te boeken, ik zie wel waar ik uit kom en er zal vast nog wel ergens een slaapplek te vinden zijn.
Vlak na mijn boeking krijg ik ineens een mailtje in het Bahasa binnen, of ik een pick up nodig heb vanaf thuis. Ik probeer de mail in het Bahasa te beantwoorden, maar uiteindelijk schrijf ik mijn antwoord, voor het geval dat het nergens op slaat wat ik geschreven heb, toch maar ook in het Engels. Nog geen minuut later krijg ik de bevestiging van de boottrip en de pick up. Nu nog 3 nachtjes slapen...
Een paar dagen later ga ik vroeg op pad om een ontbijtje te halen bij The Batch. Vanaf hier zal ik ook opgehaald worden om naar de boot gebracht te worden die naar Nusa Lembongan gaat. Precies na de laatste hap staat de chauffeur klaar om me op te halen en via een resort waar we nog een paar mensen ophalen, rijden we naar het haventje van Sanur. Tijdens het wachten ontmoet ik een dame die voor een relatief korte vakantie naar Bali is gekomen. Tijdens het gesprek beseft ze ineens dat ze veel teveel bezig is met gehaast alles willen meemaken, in plaats van te genieten van het moment. Het ironische is, dat ik dit herken van mezelf, maar dat ik dat nog niet heb gevoeld sinds ik hier op Bali ben. Zou ik het dan echt eindelijk geleerd hebben om in het moment te leven? Met een glimlach stap ik in de boot en nadat ik mijn plekje heb opgezocht, doezel ik weg.Wanneer ik mijn ogen open doe, ben ik terecht gekomen in een paradijsje op aarde. Ik neem even de tijd om het op me in te laten werken terwijl ik door het water naar het strand loop. Nog voor ik goed en wel aan het strand sta wordt ik gevraagd waar mijn sticker is die ik blijkbaar op mijn shirtje had moeten plakken met het hotel waar ik verblijf. Ik leg uit dat ik nog geen hotel heb en dat ik zo iets ga zoeken. Ze begrijpen me niet. Uiteindelijk vraag ik maar of ze weten waar ik een scooter of motor kan huren en gelijk staat er iemand anders naast me die me wel even zal laten zien waar dat kan.
Ik vraag naar de prijs, maar ze ontwijken eerst mijn vraag en vragen hoe lang ik de scooter die ze hebben staan nodig heb en of ik er een bike rack op wil hebben voor mijn surfboard. Ik vertel dat ik woensdagochtend weer de eerste boot terug pak en dat ik inderdaad een bike rack zou willen. Nogmaals vraag ik om de prijs, maar voordat ik het antwoord krijg, word ik gevraagd te wachten en rijdt de meneer weg met de scooter. Ik neem de tijd om bij een lokale warung wat vers fruit te kopen als lunch. De meneer komt dan ook terug gereden met de scooter, nu inclusief bike rack. Weer vraag ik naar de prijs. Hij noemt een belachelijk hoge prijs. "Mahal! Bule-price!" De meneer moet lachen en hij zakt gelijk ietwat met zijn prijs. Uiteindelijk moet ik 50.000 Rupiah per dag afrekenen, precies het bedrag wat ik in mijn hoofd had. Ik vraag nog om een helm en dan houdt de verkoper het niet meer. Hij lacht zich kapot...: "No police here, so no helmets!"
Al gauw vindt ik een prachtige homestay aan het strand. Ik heb geluk, want er is nog precies een kamer beschikbaar. Snel zet ik mijn spullen binnen neer en kleed ik me om voor een surfje. Het uitpaddelen richting de surfspot genaamd Shipwrecks heft iets bijzonders. Links en rechts van me zijn zeewierplantages en het laatste stukje gaat over een rif heen. De surf is pittig. Right handers met stijle drops en de line up is druk. Wanneer ik zit te wachten op mijn volgende golf, vertelt iemand me dat er een stukje verderop een andere spot is met lefthanders, Playgrounds. Hierover had mijn surfleraar me al verteld. Na twee uurtjes ga ik even het water uit om gauw wat te drinken en om nog een laagje zonnebrandcrème aan te brengen. Dan ren ik met mijn board weer het strand op en dan besef ik me dat Playgrounds net iets verder weg ligt dan ik dacht. Een aqua taxi biedt dan ineens echt een uitkomst. We spreken gauw een prijs af en dan ren ik nog een keer terug naar m'n homestay om geld op te halen. De eigenaar van het bootje is een vrolijke snuiter en vertelt onderweg honderduit over het leven op Nusa Lembongan.Zodra we Playgrounds bereiken, overhandig ik hem het geld en we spreken af dat hij er drie uur later weer zal zijn om me op te halen. Met m'n board spring ik van de boot en dan paddle ik naar de heerlijk rustige line up. Even gaat er een twijfel door me heen... zal het bootje straks wel terugkomen? Ik herinner me ineens een gesprek met een Balinees over vertrouwen in de medemens en ik besluit me geen zorgen te maken.
De surfsessie is chill en ik leer er dankzij een aantal locals een hoop bij. Tegen het einde van mijn sessie raak ik in gesprek met een Australiër die al jaren een vakantiehuisje hier heeft. Hij weet me te vertellen dat deze spot voorheen Tarzan's left heette en dat het hier bij grote swells helemaal losgaat. Leuk om te weten en ik besluit dat ik hier ooit bij een grote swell nog eens zal terugkeren. Drie uren nadat ik door de aqua taxi gedropt ben, word ik ook weer opgehaald. Op de weg terug zie ik hoe in de verte de golven stukslaan op het reef van de andere surfspots. Door de enorme massa's water kleuren de golven azuurblauw bij het breken. Wat is de oceaan toch mooi...
Tijdens het avondeten raak ik aan de praat met een medesurfer die net een paar weken op een bootje met een paar vrienden langs de mooiste surfspots is gereisd. Kort daarna voegt zich nog een Chileense vrouw bij ons en met zijn drieën filosoferen we over het hier en nu. Het leven is goed!De volgende dag gaan Richard en Pauline mee met een snorkeltripje en ik kies ervoor om voor het opkomende getij het eiland en het naastgelegen eiland te ontdekken op de scooter. Ik stop onderweg een paar keer om een gesprek aan te kunnen gaan met de locals en hen te vragen naar het leven hier. Helaas spreken maar weinig eilandbewoners Engels en daardoor wordt de communicatie wat bemoeilijkt. Een van hen vertelt me over de zeewierteelt en wat het voor hen opbrengt. Het toerisme wordt hier echter een steeds grotere bron van inkomsten en dat doet, naar zijn zeggen, het eiland momenteel weinig goeds. De mensen worden gierig naar het geld en de prachtige lege heuvels worden gevuld met de meest luxe villa's.
Bovenop een van de heuvels tref ik een kleine begraafplaats met kleine graven, Bij elk graf staat ene gekleurd parapluutje. Ik stop even om het te bekijken. Ik vraag me af waarom de parapluutjes er staan... Thuis bij de homestay van het Soul Surf Project legt Made me uit dat de parapluutjes aangeven dat de ziel van de overledene nog op aarde rondhangt en daarmee vastgehouden wordt. Normaal gesproken wordt iemand na zijn of haar dood gecremeerd, maar als er geen geld is hiervoor en voor de ceremonie die daarbij hoort, dan wordt degene begraven tot er wel genoeg geld is. Door middel van de crematie en ceremonie, komt de ziel los van de aarde en kan deze zijn of haar weg vervolgen.
Wanneer ik verder rijd, kom ik bij een brug die de eilanden Nusa Lembongen en Nusa Ceningan met elkaar verbindt, Het is een ietwat wiebelige brug waar je een voor een overheen moet rijden. Terwijl je over de brug rijdt, hoor je de houten planken onder je bewegen, Op het andere eilandje is de weg ineens een stuk slechter en hoe verder je rijdt, hoe meer het wegdek bestaat uit gaten dan uit asfalt, Ook hier neem ik weer de tijd om te praten met wat mensen. Ik geniet van alle informatie die ik krijg en probeer alles in me op te nemen. Het is zo een wereld van verschil hier vergeleken met Bali. Velen zijn nog nooit van het eilandje af geweest... Voor mij bijna te bizar om me dat voor te kunnen stellen. Onderweg zie ik bordjes die wijzen naar voorheen toeristische plekjes. Sommigen bestaan niet meer of zien er verlaten en vergaan uit. Zonde eigenlijk aangezien het er toch al is...
Op de terugweg stop ik nog even voor wat verse mango's en geniet ik van het uitzicht over de baai. thuis kleed ik me weer gauw om zodat ik weer het water in kan. Zodra mijn voetjes het zand raken zie ik de aqua taxi al in het water en de eigenaar begroet me allerhartelijkst. "Wil je echt nu al naar Playgrounds?"Volgens de meneer is het getij nog te laag en zou ik daar lang moeten wachten op de setjes. Eigenwijs als ik ben, wil ik er toch heen. Het was de juiste beslissing. Ik heb heel Playgrounds voor mij alleen en de setjes komen heel relaxed binnen. De eerste twee uur surf ik alleen, dan een uurtje met slechts 1 andere surfer samen en pas de laatste twee uurtjes druppelen de andere surfers binnen op deze spot. Ik heb een immens lekkere sessie en wanneer mijn armen als spaghetti voelen, komt de aqua taxi als geroepen! Ik voel dat mijn wangen lichtelijk verbrand zijn evenals mijn armen, maar de grijns op mijn gezicht spreekt boekdelen. Kon elke dag maar zo zijn...
Voordat ik terug ga richting mijn homestay, bewonderen we de sterrenhemel en praten we alsof tijd en ruimte niet bestaan. De wereld lijkt even alleen maar te bestaan uit het strand onder ons, de oceaan voor ons en de sterren boven ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten