Uluwatu 2

Uluwatu bleef maar door mijn gedachten gaan en voordat ik terug zou vliegen naar huis, wilde ik intens graag nog een keer terug naar deze plek. De planning was eigenlijk om zondags die kant weer op te rijden, maar helaas mocht ik eerst nog even kennis maken met de Bali Belly.

Man... wat heb ik me beroerd gevoeld. Ik kon niets binnen houden en de afstand tussen mijn bed en het toilet voelde zo nu en dan mijlenver. Ik had het ijskoud, dan weer gutste het zweet van m'n lijf, de wereld onder m'n voeten draaide en vaak was het zwart voor m'n ogen.  Ach ja... je was niet op Bali als je de Bali belly niet hebt meegemaakt. Toen ik me ietsje beter voelde heb ik een arts opgezocht die me antibiotica en nog wat andere onduidelijke dingen voorschreef. Ik heb uiteindelijk bij de apotheek alleen wat norrit, ORS en pijnstillers opgehaald (antibiotica en onbekende receptjes laat ik liever voor wat ze zijn). Ik dacht dit meegenomen te hebben vanuit Nederland, maar op de een of andere manier zijn deze uit mijn bagage verdwenen.

De volgende dag had ik een surflesje gepland staan en ik besloot ervoor te gaan ook al was ik nog niet helemaal fit. Ik wil mijn tijd op Bali niet verkwisten met ziek op bed liggen. Na de les rijd ik met mijn surfboard en backpack richting Uluwatu. Onderweg zie ik ineens dat er ook een andere route is die over een tolweg lijdt. Benieuwd naar een onbekende route sla ik de weg in. De tolweg gaat over het water en de route voelt ontspannen. Tot ik bij de opgang naar de tolpoort kom... Ik raak in de war door de wegaanduiding en daardoor mis ik de afslag voor de motorfietsen en scooters. Na het betalen van de tol wordt ik dan ook aangehouden door de politie. Ik moet mijn rijbewijs laten zien en ze maken me duidelijk dat ik een overtreding begaan heb. Het eerste wat ze me zeggen wanneer ze mijn rijbewijs zien, is dat het geen international rijbewijs is. Ik houd me van de domme en kijk er zo onschuldig mogelijk bij. Vervolgens willen ze mijn rijbewijs innemen zodat ik hem morgen op het bureau op kan komen halen en mijn boete kan betalen. Ik vraag of ik de boete niet gelijk mag voldoen en bied hen 50.000 Rupiah aan. De agent kijkt me sceptisch aan en loopt even weg met mijn rijbewijs in zijn hand en overlegt met zijn collega. Na een paar minuutjes komt hij breed glimlachend terug en zegt me dat ik het als een waarschuwing moet zien. De volgende keer moet ik beter op de bebording letten en mag ik geen overtreding meer begaan. Ik beloof het plechtig en zeg nogmaals sorry en dan rijd ik verder langs het prachtig gekleurde water.

De verdere route naar Uluwatu voelt inmiddels vertrouwt en hoe dichter ik bij mijn eindbestemming kom, hoe groter de glimlach op mijn gezicht. Ik heb van tevoren geen kamer geboekt bij een homestay. Ik zie het vanzelf wel. De tijd die ik tot nu toe op Bali heb doorgebracht, heeft me onwijs veel goeds gedaan. Ik ben eindelijk ontspannen. Ik wil dingen niet meer krampachtig regelen of er grip op hebben en als eens iets niet loopt zoals ik hoop, ach... dan loopt het nou eenmaal anders.

Het asfalt maakt plaats voor klinkers en een bekend gezicht staat bij de slagboom die toegang verschaft naar de homestays en Single Fin bij mijn happy place. Ik vertel heb dat ik verblijf bij een van de homestays en ik mag doorrijden zonder te betalen. Bij Viky homestay parkeer ik en ga ik op zoek naar de eigenaar. Helaas... geen kamer beschikbaar. Dan maar door naar de homestay waar ik zou verblijven tijdens mijn eerste Uluwatu avontuur; Putu homestay. Ik heb geluk, er is nog een kamer beschikbaar, maar ik moet even een uurtje wachten aangezien de kamer nog moet worden schoongemaakt.

Vanaf een terrasje kijk ik over het water naar de golven. Het is laagtij en daardoor is het rif goed zichtbaar. Er zijn maar weinig mensen uitgepaddeld. Ineens zie ik iemand langslopen met zijn surfboard onder de arm en een verbeten gezicht. Zodra hij aan me voorbij is zie ik waarom. Zjin rug is opengeschraapt door het rif en dit heeft een enorme schaafwond veroorzaakt. De vorige keer dat ik hier was vertelde Danilo me al dat surfen met laagtij een groter risico met zich meebrengt.

Na een bordje met vers fruit en een watermeloensapje ga ik terug naar de homestay om mijn sleutel op te halen. Eenmaal in mijn kamer, krijg ik het even slecht te verduren... mijn maag was nog niet toe aan vulling. Ik besluit om eventjes te gaan liggen en na een half uurtje lijkt het weer enigszins te gaan. Rodney had me verteld over de tempel die bij Uluwatu is en de aapjes die er leven. Aangezien het nu te laag tij is om te surfen, wil ik daar wel erg graag even heen. Buiten heerst er een zinderende hitte en de rit er naartoe geeft een beetje verkoeling dankzij de rijwind,

De tempel lijkt aan het einde van de wereld te staan. Ze kijkt uit over de oceaan en er heerst, ondanks de vele toeristen, een serene sfeer. Overal waar ik kijk zie ik kleine aapjes met hun jongen. Het is een aandoenlijke aanblik, maar schijn bedriegt. De aapjes hebben er een handje van om spullen te ontvreemden van de toeristen. Her en der zie je borden die hiervoor waarschuwen. Ik zie hoe een man een foto probeert te maken van de tempel. In zijn linkerhand zijn zonnebril en in de rechterhand de camera. Op nog geen meter afstand zit een aapje de fotograferende man te bekijken. Hij wacht rustig af en grijpt dan zijn kans... weg zonnebril. Lopend op het pad over de klif proberen de aapjes slippers en sarongs te ontvreemden. Ook bij mij doen ze een poging. Ik moet lachen. Wat me goed doet, is dat deze aapjes niet in gevangenschap leven hier. Wanneer ze het zat zijn, trekken ze rustig een stukje het land in.


Terug bij mijn homestay voor vannacht, ga ik op zoek naar een plekje om te genieten van de zonsondergang. Ik eindig bij hetzelfde terrasje waar ik die middag ook al had gezeten. Aangezien mijn maag nog steeds protesteert sla ik het avondeten over en houd ik het bij wat verse Samanka juices tida gula, tida susu. Ik krijg al gauw gezelschap van een paar mannen. We hebben het over onze verbindende factor; de oceaan, de surf en de vrijheid van het reizen. Diep in de nacht nemen we afscheid, maar voordat ik naar huis ga, neem ik nog even de tijd om naar de brekende golven te luisteren en te kijken naar het schuim wat in een prachtig contrast aftekent tegen het nu donkere water.

9 uur... hoogtij, dus mijn wekker zet ik op 7 uur zodat ik van te voren op zoek kan gaan naar een ontbijtje om eindelijk weer wat brandstof in mijn lijf te hebben om een surfsessie vol te kunnen houden. Het is de eerste ochtend sinds dagen dat ik zonder buikpijn en met honger wakker word. Het zonnetje schijnt al heerlijk en de golven beginnen door het opkomende tij al een aardige hoogte te krijgen. Voordat ik de trappen af wil lopen naar het restaurantje waar ik gister heb gezeten, valt me ineens een barretje op waar ze een soort smoothie bowls maken. Vers fruit, verse granola en nog veel meer fris en goeds. Het is wat duurder dan wat ik van plan was om uit te geven, maar aangezien ik de voorgaande dagen daar bijna niets aan heb uitgegeven, vind ik dat ik mezelf dit lekker mag gunnen. De smootiebowls hebben namen van bekende surfspots. Ik kies, hoe kan het ook anders, voor de Uluwatu bowl. Ik kan je 1 ding zeggen... best breacky ever! Ik geniet intens van elk hapje. Intens geluk is wat ik ervaar. Ik ben op de meest magische plek op aarde waar ik na deze heerlijkheid weer uit zal paddlen. Wat is de wereld toch mooi!

Met een enorme grijns loop ik met mijn board onder de arm de trappen af naar de grot om uit te paddelen. Het is nog vrij rustig op het water. Ik kies er eerst voor om wat verder vooraan te blijven liggen waar ik een paar fijne ritjes heb. Dan paddle ik toch wat verder naar achter waar eigenlijk alleen maar mannen liggen. Ineens zie ik een kopje boven het water uitsteken, In een soort reflex verstijf ik ietwat op mijn board. Een paar dagen geleden zag ik bij Hyatt reef een zeeslang. Ik kan je zeggen, het zijn niet mijn meest favoriete beestjes... Maar dan ineens verschijnt er een schild boven water. Het is een zeeschildpad, ik ontspan en mijn grimas maakt plaats voor een enorme glimlach. Een medesurfer ziet mijn glimlach en komt naar me toegepaddeld voor een praatje. Dan duiken er ineens nog 2 zeeschildpadden op. Het is zo gaaf om deze dieren tijdens een surfsessie te zien. De medesurfer blijkt een enorme charmeur. Ik voel me gevlijd door zijn complimenten en we lachen samen over ons gesprek. Heerlijk toch zo een ochtend?!

Dan zie ik mijn kans. Ik lig precies op de goede plek om nog net een paar meter naar rechts te paddlen om bij de piek te kunnen liggen. Mijn slag versnelt zich en dan zwelt de golf nog hoger. Met een soepelheid die ik nog niet eerder ervaren heb spring ik op en glijd ik de golf af om vervolgens met een paar turns de golf helemaal uit te kunnen rijden langs haar schouder. Happiness all over!

Ik paddle weer uit en lig weer naast de charmeur, maar al gauw krijg ik mijn volgende kans. Het wordt een enorme wipe out, maar lachend kom ik weer boven en paddle ik voordat een enorme set zich laat zien ver genoeg naar achter. De andere surfer is verbaasd dat ik na zo een wipe out nog net zo vrolijk terug weet te paddlen. Je kan toch ook niet anders dan glimlachen en grijnzen als je op zo een plek kan surfen?

Na een uurtje of twee paddle ik terug naar de grot. Nog een keer kijk ik vanuit de grot over het water heen. Volgend jaar kom ik terug, ik beloof het de oceaan en in gedachten bedank ik haar voor wat ze mij gegeven heeft. Intens gelukkig loop ik de trappen weer op. Eenmaal weer bovenaan kijk ik nog even over het water en dan word ik op mijn schouder getikt. Het is een van de mannen die ik de vorige keer hier bij Single Fin had ontmoet. Met een zoen op m'n wang begroet hij me: "Uluwatu's magic got you, didn't it!? Ik kan alleen maar knikken en dan glijdt er ineens een paar tranen over mijn wangen. Hij geeft me een warme knuffel en we besluiten samen nog even een drankje te doen voordat ik terugloop naar mijn homestay om om te kleden en mijn spullen in te pakken om terug te rijden naar Seminyak voor de zwemles die middag.