Een reis naar het onbekende

Ben ik niets vergeten? Voor de zoveelste keer check ik of alles klaarligt. Ik geloof dat ik alles heb nu. Vanavond vertrek ik eindelijk naar het land waarover ik de afgelopen maanden zoveel gelezen heb en kan ik eindelijk een tijdje weg uit de sleur van het alledaagse leven. Ik kijk er enorm naar uit, maar eerlijk gezegd vind ik het ook wel erg spannend. 

De komende maand zal ik op Bali verblijven. Hier zal ik voor het Soul Surf project Bali de zwemlessen verzorgen en helpen waar ik kan. Mijn vrije tijd zal opgaan aan surfen, een nieuwe wereld ontdekken en zorgen dat ik mezelf dagelijks uit mijn eigen comfortzone haal. Het maakt niet uit op wat voor manier, zolang ik maar niet de makkelijke weg kies. 

De tijd kruipt voorbij op mijn werk. In gedachten ga ik nog 100 keer mijn inpaklijstje langs of ik echt niets ben vergeten. Mijn backpack staat thuis klaar en zal door mijn moeder opgehaald worden. Zij haalt ook nog mijn visum af in Amsterdam zodat ik het land in mag.

Om de afgesproken tijd staat mijn moeder met de auto bij mijn werk en na een kort afscheid van mijn collega's vertrekken we richting Schiphol. Onderweg naar het vliegveld praten m'n moeder en ik honderduit. Ze vertelt me dat ze blij voor me is dat ik deze reis ga maken en dat ze vindt dat ik mezelf altijd veel te kort heb gedaan door mijn kansen om te reizen links te laten liggen tijdens mijn school- en studententijd. Het doet me goed om dit te horen en het bevestigt nogmaals dat mijn keuze voor deze reis de enige juiste was.

De vlucht verloopt rustig. Ik neem de tijd om voor het eerst sinds tijdens weer eens een film te kijken. Wanneer ik door het menu'tje in het schermpje voor me browse, stuit ikop een film genaamd Atlantic. Het blijkt een film die me raakt. Het is een film over passie, liefde voor het water, het najagen van je dromen en een keihard besef dat niet altijd alles zo loopt zoals je zou willen...De rest van de vlucht slaap ik wat, blader ik door de stormrider guide en observeer ik mijn medepassagiers.

Na een tussenlanding in Kuala Lumpur en een overstap in Jakarta, land ik op het vliegveld van Bali. Ik word daar al opgewacht door de stichter van Soul Surf Project. De ontmoeting met Rodney voelt alsof ik een oude bekende tegenkom. Het is fijn om zo een vertrouwd gevoel te hebben bij aankomst in een vreemd land. Eenmaal bij de auto blijkt maar weer eens hoe erg wij mensen gewoontedieren zijn. Nadat mijn bagage in het busje ligt, wil ik als automatisme aan de rechterkant instappen als bijrijder. "Wil jij rijden?" Rodney moet lachen en dan besef ik me ineens dat er hier op Bali links gereden wordt.

Ik ben intens moe wanneer we bij de homestay van het Soul Surf project aankomen. Rodney legt me kort even een paar dingen uit en ik besluit dan gauw te gaan slapen. Morgen zal de nacht plaats gemaakt hebben voor de dag en kan ik zien waar ik eigenlijk terecht gekomen ben.