Wanneer ik mijn ogen open doe, schijnt het zonnetje al uitbundig. Ik ben veel vroeger wakker dan ik van plan was en aangezien ik er niet zo goed ben om in m'n eentje te snoozen, sta ik al gauw naast mijn bed. Om 10 uur heb ik afgesproken met Janna en Richard om met zijn drietjes naar de Mangrove te rijden. Nog ruim 3 uur te gaan. Na mijn ontbijtje heb ik dan ook genoeg tijd om de onderwaterwereld "voor de deur" te verkennen. Bewapend met mijn onderwatercamera'tje en zwembril loop ik tussen de zeewierplantage naar het rif waar ik de prachtigste vissen, koralen en zee-egels zie. Ik dobber een uurtje rond tot het getij nog lager wordt en zelfs zwemmen lastig wordt.
De Mangrove is prachtig om te zien, maar de enige manier om het te verkennen, is door toch iets toeristisch te doen... En toeristische dingen wilde ik eigenlijk proberen te vermijden. Uiteindelijk besluiten we na af te dingen toch mee te gaan met een bootje zodat we de Mangrove van binnen kunnen bekijken. Het had iets bijzonders. Hoe verder we naar binnen gingen, hoe stiller het werd. Het had bijna iets mythisch. Onderweg worden we gewezen op kleine krabben met 1 enorme schaar. de holtes waar zij hun behuizing van hebben gemaakt, lijken bij elkaar een soort miniatuurdorp uit vervlogen tijden.
De Mangrove is prachtig om te zien, maar de enige manier om het te verkennen, is door toch iets toeristisch te doen... En toeristische dingen wilde ik eigenlijk proberen te vermijden. Uiteindelijk besluiten we na af te dingen toch mee te gaan met een bootje zodat we de Mangrove van binnen kunnen bekijken. Het had iets bijzonders. Hoe verder we naar binnen gingen, hoe stiller het werd. Het had bijna iets mythisch. Onderweg worden we gewezen op kleine krabben met 1 enorme schaar. de holtes waar zij hun behuizing van hebben gemaakt, lijken bij elkaar een soort miniatuurdorp uit vervlogen tijden.
Terug bij de homestay weet ik niet hoe gauw ik me om moet kleden. Ik wil het water in. Nog een laatste sessie bij Playgrounds. Mijn armen protesteren al lichtelijk voordat ik überhaupt het water in ga. De aqua taxi ligt gelukkig op zijn vertrouwde plek en we spreken af dat hij me 4 uur later weer op komt halen. Ik geniet intens van de laatste sessie hier, maar hoe langer de sessie duurt, hoe drukker het wordt en hoe moeilijker het wordt om een golfje te pakken. De sfeer is apart, er hangt een soort bewijsdrang in de lucht tussen de aanwezige mannen. Er wordt ingedropt alsof levens er vanaf hangen. Ik besluit iets verder vooraan te gaan liggen en zo de overblijvende golfjes te pakken tot mijn armen echt niet meer willen. Om het afgesproken tijdstip paddle ik uit naar een ponton waar ik op de aqua taxi wacht.
's Avonds heb ik afgesproken met Paulina, Janna en Richard om bij een aantal locals een vers gevangen visje van de barbecue te eten. Het is gelijk ook ons afscheidsavondje, of tenminste, mijn afscheidsavondje van hen. Zij blijven nog wat langer op dit mooie eiland. Het is zo fijn om te beseffen dat je in een korte tijd zo een fijne band met mensen op kan bouwen. De gesprekken zijn erg fijn en we leren een hoop van de locals. Na het eten mogen we niet weg voordat we nog war mier- en mierzoete vrolijk gekleurde cakejes aangeboden krijgen. De gastvrijheid hier is bijzonder en we zeggen geen vaarwel, maar tot ziens.
Met zijn vieren nemen we nog een paar drankjes aan het strand. Terwijl wij genieten van de warme nacht, de heldere sterrenhemel en elkaars gezelschap, sluit het restaurant volledig. Wanneer mijn ogen niet meer open willen blijven, moet ik toch echt afscheid nemen van de Chileense, de Zuid-Afrikaanse Australiër en de Nederlandse dame. Een glimlach, een knuffel en een tot ziens...
Ik hoor hoe de sleutel mij van de wereld achter de deur scheidt en dan breek ik ineens... Ik kan niet goed tegen afscheid nemen en de afgelopen weken hebben een diepe indruk op me achter gelaten. Bali heeft me enorm veel goeds gedaan. Ik ben als persoon gegroeid en heb veel van de wereld mogen leren. Ik ben dankbaar, maar nu toch intens verdrietig. Mijn leven deze maand staat in schril contrast met mijn leven in Nederland. Ik moet echt iets gaan veranderen. Niet aan mijn tijd hier, maar aan mijn leven in Nederland.
Nog voor het helemaal licht is buiten, open ik mijn ogen. Naast me ligt mijn schrijfblok en een pen die ik voor het slapen gaan klaar had gelegd. Ik wilde iets achter laten voor het drietal waarvan ik gisteren afscheid genomen heb. Voor ieder van hen schrijf ik een kort en persoonlijk briefje wat ik bij de receptie van de homestay van Richard achterlaat. Met een zwaar hart pak ik mijn spullen in. Als laatste schuif ik met de grootste voorzichtigheid de boardsock om mijn surfboard. Met het board rustend op mijn bovenbenen, zit ik bovenaan het trappetje nog even voor me uit te staren naar alles wat er om me heen gebeurt. Het is nog stil buiten.
Met mijn surfboard in de board rack rijd ik terug naar het haventje van waar de boot vertrekt om me terug naar Bali te brengen. Ik voel me rustig en ontspannen, maar ook vastberaden om de rest van deze maand alleen maar fijne dingen te doen en vooral verder te gaan met mezelf uit mijn comfortzone halen. De golven zijn hoog wanneer we terugvaren en soms vraag ik me af of het bootje dit wel zal houden. Heb vertrouwen, ze weten wat ze doen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten