Op zoek naar Chris

Surfen is hetgeen wat mij het meest gelukkig maakt. Uren tussen de golven liggen, de kracht van moeder natuur ervaren, adrenaline opbouwen wanneer je een golf probeert te pakken, de fijne gesprekken in het water met medesurfers en de schoonheid van de natuur van dichtbij beleven. Voor mij is het iets bijzonders als ik een passie aan iemand anders kan doorgeven, of wanneer ik iemand de kans kan geven om ten minste iets te kunnen laten ervaren van wat ik voel tijdens het surfen. Ik wil ze die enorme grijns op hun gezicht geven en ze gelukkig zien.

Toen ik mijn plannen voor Bali eenmaal had gevormd, is dan ook heel snel het idee ontstaan om wat extra geld opzij te zetten om ter plaatse een surfboard te kopen. Het idee hierachter is om deze aan het einde van de maand achter te laten voor het Soul Surf Project Bali (SSPB) zodat een kind dat dankzij het SSPB leert surfen, daarna de kans krijgt om met een eigen board zijn of haar passie verder te ontwikkelen en dezelfde stoke kan ervaren.

Ik vroeg Yogi, een van de mannen die voor het SSPB werkt, om hulp om het perfecte surfboard te vinden. Hij en Made (de ander waarmee ik deze maand veel samenwerk voor het SSPB) hadden me al verteld dat de economie hier twee verschillende prijzen kent, local-prijzen en bule-prijzen. Bule is een woord wat gebruikt wordt voor blanke buitenlanders en je raadt het al, de prijzen liggen voor deze groep aanzienlijk hoger.

We stoppen bij diverse winkels met surfboards. Van gigantische stores waar buiten op de pui prijkt dat het om custom boards gaat tot kleine local shops. De kwaliteit van de boards varieert nogal en in sommige winkels wordt geprobeerd een board aan me te slijten wat absoluut niet geschikt voor me is of waar de schade al dermate groot is, dat ik eerst aan het fixen mag of waar er nog voelbaar water in het board zit.

Voor ik mijn keuze maak rijden we door naar Uluwatu, waar ik voor de eerste keer deze magische plek met eigen ogen mag aanschouwen. Ik ben er stil van. Vanaf Single Fin staar ik naar de golven die in perfecte lijnen binnenkomen. De surfers lijken klein wanneer ze gracieus over de golven manoeuvreren en dan realiseer ik me hoe groot deze golven eigenlijk zijn. In gedachten paddle ik hier uit en het verlangen om hier uit te paddelen voordat ik terug ga naar Nederland is groter dan ooit. Ik beloof mezelf hier te surfen voordat mijn tijd hier op Bali voorbij is.



Dan moet ik toch echt een keuze gaan maken. Welk board zal mij deze maand in het water begeleiden? Wat is het board wat bij me past? Ik besluit dat het het board wordt wat ik in de eerste winkel heb gezien. Het is een nieuw board van het merk Luke Studer en de maten zijn 6'0, 20 1/2 bij 2 5/8.         

Inmiddels is het een stuk drukker op de weg door de beginnende spits. Van alle kanten horen we getoeter en de roetdampen vullen mijn longen. Daarom stoppen we onderweg bij een kleine winkel om een zakdoek te kopen wat ik voor mijn mond bind. Bij de surfshop doet Yogi zich voor als mijn gids en spreekt in het Bahasa met de verkopers. Hij krijgt het voor elkaar om nog een korting te krijgen, die hij later moet komen ophalen zodat ik er niets van mee kan krijgen. Yogi en ik hadden dit echter al afgesproken dat hij dit zou proberen en daardoor bespaar ik nog een beetje op de kosten van het board. Helaas is het niet mogelijk om met mijn pinpas daar te betalen en moet ik op zoek naar een ATM. Gelukkig is er een dichtbij. Voor een paar minuten ben ik miljonair en loop ik met een dik pak geld over straat.

Nadat we met het board buiten staan rijden we een stukje om en zet Yogi me af bij een restaurantje, zodat hij gauw terug kan rijden naar de winkel en het geld op kan halen voor zijn "commission". Het voelt erg vreemd de manier waarop dit gedaan wordt, maar het is fijn dat ik niet de hoofdprijs voor het board hoef te betalen.

Eenmaal thuis bij de homestay neem ik alle tijd om met een liefdevolle precisie het board met boardwax te voorzien van de base coat en top coat. Het heeft bijna iets meditatiefs. Ondertussen denk ik na over een naam voor het board, maar geen enkele naam voelt kloppend.

Het inmiddels bekende gekraai wekt me de volgende ochtend vroeg en snel stap ik mijn bed uit zodat ik met het eerste licht bij het water sta met mijn nieuwe board onder mijn arm. De hitte van de zon is nog niet voelbaar, maar het licht wat langzaam aan de blauwe tinten van het water naar voren haalt, wordt steeds sterker.

Het is weer even wennen op zo een kort boardje en veel golven pak ik dan ook niet. Toch geniet ik intens en wanneer ik het water uitloop, weet ik ineens welke naam ik dit boardje zal geven; Chris