Met een lichtelijk paniekgevoel doorzoek ik mijn zakken en mijn tas. Ik kan mijn telefoon niet vinden. Dan denk ik er ineens aan dat deze wellicht nog thuis op de verwarming ligt.
Langzaam word ik bewust van de mensen om mij heen. Ik zit in de trein. De mensen om mij heen zijn stil, op enkele uitzonderingen na.
Een vrouw praat in haar telefoon die ze stevig tegen haar oor aandrukt. De zinnen die ze uitspreekt zijn leeg, de emoties die ze uit wil drukken zijn hol. De dingen waar ze zich druk om maakt zijn eigenlijk de verkeerde dingen.
Weer kijk ik om me heen en dan komt er een sereen gevoel van rust over me heen. Die telefoon ligt lekker een dagje thuis. Er verschijnt een glimlach over mijn gezicht en ik geniet van de opkomende zon waarna ik lichtelijk in gedachten verzink en me besef: Wat ben ik toch een gelukkig mens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten