Het is nog vroeg en ik sluit nog even m'n ogen. Je kan de klok er op gelijk zetten, maar dan is hij weer duidelijk aanwezig: De zeehond. Zijn kenmerkende geluid (lees: gehoest) verraad zijn schuilplaats (lees: zitplaats) direct. Ik vraag me af wanneer hij eens een arts laat kijken naar het nare hoestje wat hij onder de leden heeft sinds het begin van de zomer.
We minderen vaart en zodra bij stilstand de deuren open gaan, komt hij binnen met ferme passen. Hij neemt plaats op een 2-persoonbankje op de plaats direct aan het gangpad en legt zijn aktetas op exact dezelfde wijze neer als altijd. "Zzzzzzzip, klik, klik.", De tas gaat open en hij haalt er een schrijfblok, een pen, een potlood en een geodriehoek uit. Alles legt hij netjes geordend op zijn schoot en maakt de aktetas weer dicht: "Klik, klik, zzzzzzzip." Hij begint te schrijven. Elk woord wat hij belangrijk acht onderstreept hij met behulp van het potlood en de geodriehoek om het vervolgens weer door te strepen en het beschreven blad om te slaan. Elke dag weer hetzelfde ritueel.
We rijden het volgende station binnen. Al zou je het willen... negeren kan je ze gewoon niet. Het enige wat ik hoor is gekakel. De een nog harder dan de ander. De opperhen pik je er direct uit. Ze kakelt het hoogste woord. Het is een gezellige boel en de rest van de reis kun je niet om ze heen.
Terwijl de kipjes alle 50 tinten doornemen zoekt ook de stille staarder zijn vaste plekje op. Onbeweeglijk blijft hij zitten tot zijn eindstation er is. Altijd bij het eerste 4-persoonszitje aan de linkerzijde. Wanneer de conducteur zijn kaartje vraagt kijkt hij niet op. Hij geeft zijn ov-chipkaart, zegt niets en grist hem daarna nog net niet terug. In gedachten teken ik een grijze sik aan zijn kin, een paar borstelige wenkbrauwen en is zijn lijf een boomstam. Zijn armen zijn een paar sip omlaag hangende takken met enkele blaadjes. In zijn grijze haar zit een verlaten vogelnestje...
Dan stapt de clown met zijn maatje de trein binnen. Elke dag vertelt hij weer een nieuwe mop en probeert zijn medepassagier aan het lachen te krijgen. Er kan maar net een glimlachje vanaf. De clown kan het niet deren en hij gaat vrolijk verder. Bij het volgende station stapt zijn maatje uit met een gezicht wat boekdelen spreekt. Je ziet hem op het perron nog net niet op zijn knieën zakken, zijn handen in elkaar vouwen en omhoogkijkend zonder geluid "Thank you!", zeggen. De clown zet zijn koptelefoon op en swingt een beetje mee met de muziek die hij aanzet.
Ik schrik op vanuit mijn observatie en hoor hoe de dompteur, correctie: conducteur, begint om te roepen: "Dames en heren, over enkele ogenblikken zullen wij Amsterdam Centraal binnenrijden met circa 15 minuten vertraging. Dit is tevens het eindstation. Denkt u alstublieft aan uw bagage en ik wens u een prettige dag."
De zeehond, de kippen, de clown en de controlfreak verlaten net als ik de trein. Ik kijk nog een keer achterom en er verschijnt een glimlachje rond mijn lippen. In gedachten zie ik de trein als rijdend circus met eindbestemming Artis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten