De schuifdeuren gaan open en ik voel de kou die me tegemoet komt. Even kijk ik omhoog en dan bedenk ik me dat ik vandaag weer nagenoeg geen daglicht heb gezien. Morgen moet ik toch maar eens tijdens de pauze naar buiten.
Het stukje wat ik vanuit mijn werk naar de tram loop is kort, maar nergens op de kleine stukje is er een punt waar ik niet gebombardeerd wordt met informatie en indrukken. Het begint al vanaf het moment dat ik de twee treden van het trapje afloop die volgen na de schuifdeuren van het kantoorpand waar ik werk. Ik zie honderden bordjes waarop staat "typical Dutch". Echter, wanneer je deze typisch Nederlandse dingen beter bekijkt, dan is er altijd wel een labeltje te vinden met "Made in Verweggistan". Het volgende bordje suggereert dat ik mijn tulpenbollen kan laten verschepen naar het buitenland waarna andere bordjes de uitzonderingen daarop noemen. Om mij heen hoor ik diverse talen. Mensen vragen om de weg. Anderen schreeuwen nog net niet in hun telefoon om zich verstaanbaar te maken en vertellen dat ze in Amsterdam staan.
Ik kijk even naar waar ik mijn voeten zet en dan zie ik naast mijn schoen een papiertje liggen waarop vermeld staat dat er vanavond een of andere DJ draait. Welke? Ik zou het je niet kunnen vertellen.
Wanneer ik aan het einde van de bloemenmarkt kom, zie ik allerlei "uitnodigende" kreten van de diverse fastfoodrestaurantjes aan de overkant van de straat. De een nog "smakelijker" dan de ander. Spontaan heb ik geen trek meer.
Schijnbaar kost het me slechts 5 Euro om met de fietstaxi naar het station gebracht te worden. Ik sla het aanbod vriendelijk af terwijl ik bijna omver gelopen word door een groep Japanners die de wereld al fotograferend ontdekken. Ik onderdruk een kleine giechel en denk terug aan een college over diverse culturen. Een professor heeft mij en mijn toenmalige medestudenten eens getrakteerd op een uurtje grappige weetjes aan de hand van een prachtig in elkaar geknutselde Power-Point (uiteraard inclusief alle toeters en bellen... Lees: geluidseffecten, diverse wijzen waarop de dia's in beeld gebracht werden, diverse lettertypes etcetera). Op een van de dia's was een prachtige foto te zien van een verkeersbord wat iedereen kent. Het bord wat waarschuwt voor flitsers langs de weg. Schijnbaar werd dit bord door een specifieke groep toeristen aangezien als "Uniek fotopunt". Het gevolg was dat er bij dit soort borden een tijd lang massaal gestopt werd en gewapend met fotocamera's werd dit unieke fotopunt op de gevoelige plaat vastgelegd. Geniaal toch?
"Verboden toegang" lees ik wanneer ik net het stoplicht voorbij ben richting het Rokin. Twee mannen in een geel uniform waken ervoor dat men zich aan dit verbodsbord houdt en wijzen ondertussen vrolijk diverse toeristen de weg.
Nog geen 5 meter verderop lees ik dat het uitverkoop in de betreffende winkel. Ik geloof dat er daar inmiddels al meer drie maanden uitverkoop is. Bij de tramhalte zie ik dat de volgende tram naar het station over 3 minuten hier zal zijn. Even kijk ik om me heen en het valt me op dat er overal al kerstverlichting te zien is. Terwijl ik inadem ruik ik de "Hollandse kruidentuin".
De tram komt er aan en de mensen om me heen proberen zich tactisch op te stellen om, indien mogelijk, een zitplek te kunnen bemachtigen. Wanneer de tram op een andere plek stop dan waar de mensen hoopten drommen de mensen zich om de instapdeur en duwen elkaar weg. De conducteur in zijn hokje maant tot wat rust en verzoekt de mensen vriendelijk om elkaar gewoon de ruimte te geven om in te stappen. Ik haal mijn OV-chipkaart langs de lezer en deze wenst mij een goede reis. In de tram lees ik wat de betreffende eindbestemming is. Ik weet dat dit Amsterdam Centraal is, toch lees ik het iedere keer weer wanneer ik de tram in stap. Zou het macht der gewoonte zijn, of wordt deze informatie mij opgedrongen? Wanneer we bij de Dam zijn roept de conducteur om wat je vanaf deze halte allemaal kan bezoeken. De toeristen stappen massaal uit waarna forenzen hun plaats innemen. De laatste meneer die instapt beklaagd zich over het feit dat iedereen bij de instapdeur blijft staan en niet verder loopt. Ik kijk om me heen en besef me dat er niet eens de mogelijkheid is om door te lopen. De betreffende meneer moppert nog een beetje verder tot we bij de eindhalte zijn. We worden vriendelijk verzocht de tram te verlaten en om weer uit te checken.
Amsterdam Centraal. De plek waar je onmogelijk aan informatie kan ontkomen. Overal kun je de vertrektijden van treinen zien, overal hangen abri's gevuld met reclameposters. Er liggen kranten. Er staan informatie borden waarop werkzaamheden vermeld worden. Snel loop ik naar het perron waar "mijn" trein staat. Ik stap in en zoek een plekje. Ik ga naast een man zitten die druk in de weer is met zijn telefoon.
Ik doe mijn ogen dicht. Even wil ik geen informatie tot me nemen en rust... Er stapt iemand in met een baby. Huilend. Schrijf ik huilend? Ik bedoel krijsend. Dit houdt aan tot we bijna bij Weesp zijn.
Ik verlang naar het moment dat ik strakjes weer thuis ben. De plek zonder de overvloed aan informatie, indrukken en geluiden die zich aan mij proberen op te dringen. De plek waar ik even rustig "niets" kan doen om me vervolgens morgen weer in alle overvloed te kunnen storten.
PS: Stiekem vind ik al die drukte afwisselend met rust wel erg fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten