Het kriebelt. Mijn gedachten gaan in sneltreinvaart. Ik lees nog eens de surfweervoorspellingen door en ik zie diverse foto's van prachtige golven langskomen. M'n board staat gewaxed op me te wachten.
Het kost me moeite om me op mijn werk te concentreren. Ik sta op om een glas verse gemberthee te maken. Terwijl ik wacht tot het water kookt staar ik naar buiten. Het is zonnig en buiten lopen de toeristen als een stel schaapjes achter elkaar aan langs de bloemenstalletjes. Al is de zee maar een klein stukje hiervandaan, zij zullen niets vermoeden van waar ik eigenlijk naar uitkijk.
Eenmaal terug bij mijn bureau lees ik de binnengekomen e-mails door. Ik zie de letters, maar de woorden die ze vormen dringen niet tot me door. Ik denk terug aan de laatste keer dat ik in het water lag. Al is het pas een paar dagen geleden, het lijkt een eeuwigheid! Ik draai het potje honing wat op mijn bureau staat open en met een lepeltje haal ik er wat uit voor in de thee. Mijn telefoon licht op. Een sms. Weer komt er een alert binnen. Ondertussen verschijnt er links bovenin mijn laptop-scherm de melding dat ik een berichtje binnenkrijg. Iemand vraagt of ik straks het water nog in ga. Ik weet dat het niet kan... werk. Een klodder honing ligt ondertussen op mijn bureau onder het lepeltje wat nog vlak voor mijn theeglas zweeft.
Eenmaal thuis borrelt het echt in m'n lijf. Ik kan mijn energie niet kwijt. Zelfs wanneer ik de deur weer achter me dichttrek na een ronde hardlopen blijft het onrustige gevoel.
Nog 2 dagen wachten tot ik het water weer in kan. Nog 2 dagen onrustig hopen op een alert en de websites met voorspellingen, foto's en filmpjes afgaan...
Ik zie mezelf een geweldige ongebroken golf afglijden en langzaam val ik in een diepe onrustige slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten