Spiegels, weerspiegelend gesteente en glas, stille wateroppervlaktes en fata morgana's. Allen mysterieus op hun eigen wijze. Althans, voor mij...
Als klein meisje had ik er al ontzag voor. De wereld die verscholen gaat achter de weerspiegeling die me tegemoet kwam. Alles was gelijk, maar niets is wat het lijkt. Ik ging dan heel dicht staan bij hetgeen mij een blik verschafte in een onbekende wereld, waar alles net even anders was. Ik probeerde om het hoekje te gluren om te zien wat ik niet kon zien. Voelde dan een soort nieuwsgierigheid en hunkering naar het ontdekken van datgeen ik niet kon bevatten.
Nu nog steeds betrap ik mezelf er op dat ik spiegelingen anders probeer te benaderen dan wanneer ik slechts naar een omgekeerde zelfreflectie kijk. Ik zie mezelf dan, maar toch voelt het niet eigen. Mijn andere ik glimlacht me tegemoet, maar ben ik dit wel? Ik sluit mijn ogen en vraag me af wat mijn reflectie op dat moment onderneemt en wat er gebeurt in de wereld die zich daaromheen bevind. Leven we allemaal in een illusie en zijn wij de weerspiegeling?
Ik moet bij mezelf blijven. Mijn ogen openen zich en ik glimlach nog een keer naar het meisje in de spiegel voordat ik haar de rug toekeer en terugkeer in mijn eigen vertrouwde wereld. Het mysterieuze in de weerspiegeling laat ik achter me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten