Vanmorgen wachtte een vriendelijke man me op met een enorme (weliswaar een gemaakte) glimlach vlak voor de trappen die mij zouden leiden naar de fietsenkelder. Met zijn onschuldige blauwe ogen keek hij me hoopvol, bijna smekend, aan en gaf me een papiertje waarop zijn ideeën, wensen en toekomstdromen in pakkende zinnen stonden samengevat. Ik nam het papiertje aan en bedankte hem voordat ik met mijn fiets naar beneden liep.
Voor de uitgang van de fietsenkelder stonden er twee iets oudere mannen op me te wachten. Beide casual gekleed met een glimlach vol zelfvertrouwen. Ook zij boden mij hun toekomstidealen aan. Niet alleen dat, zelf een Snelle Jelle voor een goede start van de dag kon er vanaf. Nadat ik hen bedankte en een prettige dag gewenst had, beklom ik de trap richting de gang die toegang bood tot de perrons.
Weer een paar helder blauwe ogen staarden me aan. Daar stond hij dan met een enorme bos rode rozen. Een charmeur pur sang. Hij straalde van zelfvertrouwen en keek me diep in mijn ogen toen hij mij een prachtige rode roos aanbood. Zijn lippen bewogen en vormden de woorden: "Kies mij." Ik begon er bijna van de blozen.
Daar stond ik dan met mijn handen vol met flyers, een Snelle Jelle en een rode roos. Toen ik de volgende trap opliep hoorde ik een klein meisje naast me aan haar moeder vragen waarom zij geen roos had gekregen. Daarop draaide ik me naar haar toe en gaf haar mijn roos.
Alle moeite van die vriendelijke mannen was voor niets geweest. Vandaag zou geen van hen mijn stem krijgen. Geen van hun toekomstidealen zou ik gaan ondersteunen. De wil is er wel, maar mijn stembiljet is helaas niet geldig voor Haarlem. Ik ben net te laat verhuisd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten