Sinds de laatste week heb ik last van het goudvissen-syndroom. Ik probeer me dan aan iets te herinneren waar ik zojuist nog aan dacht, of wat ik kort daarvoor nog wist. Het enige wat er dan nog door mijn hoofd heengaat is: "Blub."
Het gekke is, dat ik de bijbehorende vragen wel direct weer voor de geest kan halen, maar het antwoord? Dat blijf ik je nog steeds schuldig.
Goudvissen zijn best intrigerende wezentjes. Ze zwemmen de hele dag in de rondte. Zo nu en dan zie je hun lippen geluidloos bewegen. Wat zouden ze willen zeggen? Soms zwemmen ze naar de bodem van hun aquarium en wroeten wat door de minuscule steentjes die er verspreid liggen. Ze nemen dan wel eens een steentje in hun geluidloze mond. Binnen een paar seconden laten ze dit steentje dan weer vallen. De uitdrukking op hun goud-oranje vissenkopjes is dan bijna schaapachtig te noemen. Je ziet ze bijna denken: "Eeeeeehm....". Vrolijk zwemmen ze dan weer verder alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat is het ook. Wij mensen maken het leven gecompliceerd en willen veel te veel informatie opslaan in hetgeen onder ons schedeldak verborgen ligt.
Ineens schiet me een antwoord te binnen waar ik niet meer op kon komen. Ik sta te popelen om een berichtje te sturen naar degene die het vroeg. Ik open gretig de sms-functie op mijn telefoon. Als eerste moet ik de naam invoeren van de ontvanger. Wie was dat ook alweer? Wie stelde me de vraag waarop ik het antwoord nu wel weet...? Stilte... "Blub." Ik sluit de sms-functie weer af.
Ehm... Waar schreef ik nou ook alweer over? "Goudvissen," zei je?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten