Waterdruppels glijden van de tegels aan de wanden terwijl een zachte nevel het plafond verhult. Vanuit het bad stijgen dampende kokos- en kaneelgeuren tegemoet. We zitten in een bubbel, een kleine wereld die even niet verder rijkt dan mijn badkamerdeur. Geen raam en geen spiegel, geen deur die op dit moment toegang verleent aan het hier en nu.
Zijn weelderige krullen rusten op het nu nog koude porselein. Honderden kleine waterparels glinsteren op zijn huid. Zijn ogen zijn gesloten en zijn ademhaling is rustig en toch zacht hoorbaar. In zijn hals pulseert een ader op het ritme van zijn hart. Hij is ontspannen.
Met een kleine glimlach rond zijn lippen luistert hij naar de warme stem van Gerard Reve die onze bubbel vult.
Ik ben verward. De overgangen van de teksten die mijn oren vullen doen vreemd aan. Het zal wel aan mij liggen. Ik heb immers het eerste deel van het verhaal niet gehoord. Hem lijkt het niets te deren en hij luistert aandachtig verder.
Zijn borstkas gaat rustig op en neer terwijl zachte druppels af en toe de stem vanuit de speakers aanvullen, wanneer ze de spiegel van het water even breken om vervolgens een te worden met het geheel.
Weer een vreemde overgang in de omschrijving van eigenlijk oersaaie dagelijkse gebeurtenissen. Toch trekt het mijn aandacht en besef ik dat we eigenlijk veel te weinig stilstaan bij alledaagse dingen die eigenlijk heel gewoon zijn, maar uiterst bijzonder.
Hij opent zijn ogen, kijkt lichtelijk verdwaasd uit zijn ogen en beseft dan dat de afspeellijst op shuffle staat. Ineens is het verhaal veel zinvoller. Ik sluit dan ook eindelijk mijn ogen en laat me meezuigen in het verhaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten