Ik lig in mijn vertrouwde bed met mijn ogen dicht, starend naar iets wat er niet is. In gedachten sta ik weer waar ik vorige week stond. Het intense gevoel, wat ik mocht ervaren tijdens het zien van de golven die onder me in perfecte lijnen richting het strand rollen, vervult me weer.
Het klopt niet, de plek waar ik nu ben. Hoe hard ik me ook tegen dit gevoel verzet, het breekt me even. Ik verlang er zo intens naar om zo snel mogelijk weer in het vliegtuig te stappen en ergens heen te gaan waar ik weer tussen de golven kan liggen, met fijne mensen om me heen de tijd kan doorbrengen en waar het leven voelt als leven, in plaats van overleven.
Mijn gedachten dwalen af... Onze maatschappij waarin we leven draait alleen nog om overleven. We hoeven geen gevaren te trotseren, maar we werken om onze bankrekening te vullen. Steeds meer mensen leven om te werken, in plaats van werken om te leven en steeds meer bedrijven draaien op lust naar geld en macht. Het gaat niet meer om de mensen. Dit ben niet ik, ik wil geen afspiegeling van deze maatschappij zijn en al helemaal niet worden. Ik wil datgene doen wat mij gelukkig maakt; anderen gelukkig maken en tussen de golven liggen.
Ik sluit mijn ogen weer en ga weer even terug naar de plek waar ik was, dobberend tussen te golven, intens gelukkig. Ik denk er over na hoe ik dit geluk kan vasthouden en dan treft het me weer ineens pijnlijk hard... ik ben niet daar, maar hier, starend naar iets wat er niet is.
Ik besluit gauw een nieuwe reis te plannen. Waarheen? Misschien weer terug naar Portugal, of toch misschien naar Bali. Ik ga er strakjes maar eens over nadenken terwijl ik tussen de Nederlandse golven lig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten