Bizarre dromen, pittige surf en sterren kijken

De nacht is bizar, de dromen meer dan intens en realistisch bij meerderen van ons. Een vreemd begin van de dag. Hanne, Joe en Tanisha rijden voor het ontbijt even naar Villa de Bispo. Het voelt alsof het laat is, maar toch ook nog vroeg.

Thuis kunnen we weer heerlijk in het zonnetje ontbijten en na alle tijd hiervoor genomen te hebben, pakken we langzaam aan onze spullen om wat surfspots te gaan verkennen. Joe staat al te springen om de auto in te kunnen zodat we eindelijk vertrekken.

We volgen Joe, Tanischa en Wouter richting de surfspot Beliche, maar we rijden er voorbij en even later slaan we een weggetje in wat wij zelf nooit uitgezocht zouden hebben. Hoe verder we rijden, hoe groter de gaten, hobbels, bobbels en plassen worden. Hanne probeert zo voorzichtig mogelijk de obstakels te vermijden onder de navigatie van Emma. Beide zitten we er met klamme handjes. En dan ineens doemt er een enorme plas op. Hoe gaan we dit doen? Geen idee. En ook geen idee hoe, maar we zijn er doorheen gekomen zonder vast te zitten. Gelukkig stoot de auto die we volgen zo nu en dan zodat wr ons slakkengangetje voort kunnen zetten. Op een gegeven moment doemt er eindelijk een prachtige surfspot voor ons op. We kunnen er pas van genieten wanneer de auto veilig geparkeerd staat. We hebben voor ons doen, een stadsmeisjr en plattelandsmeisje flink wat angsten overwonnen. We zijn lange rechte wegen en rijden in de stad & dorpjes gewend. Dit wad toch even wat anders...

Het uitzicht is onwijs mooi, maar we kiezen ervoor om toch een andere surfspot op te zoeken. Voor we vertrekken genieten we nog even van het zonnetje, het uitzicht en kijken we hoe een surfer uitpaddled door gebruik te maken van een mui. Het is prachtig om te zien hoe de mui kleurt door het zand wat het meezuigt. Ineens worden we door een van de mannen aangesproken die langs ons loopt. Het is een van de Belgen die we van de week een paar keer tegenkwamen bij de Lidl. Het is vandaag hun laatste dagje en in plaats van hun kites op te laten, pakkrn ze vandaag wat golven met een surfboardje.

Wanneer we weer wegrijdrn moeten we nog een minuut of 20 over een onverharde weg. Links, rechts, weer links om de gaten in de weg heen. Zou de Dakar ralley wat voor ons zijn? Het teamwork is er wel, maar nee... Laten we dat maar lekker niet doen.

Ineens doemt een bekend plaatsje voor ons op. De vorige keer reden we hier toen het hard waaide en de zon zich niet liet zien. Het was er uitgestorven op een enkele oude vrouw na die haar wasje ophing. We worden vrolijk begroet door een blonde krullenbol. Het blijkt een bekende te zijn van Wouter, Tanischa en Joe. Brian heeft verder in het noorden aan de westkust een surfhostel, Ticket to surf. We drinken met zijn allen wat op een bankje in het zonnetje. Het dorpje leeft in vergelijking tot de laatste keer dat we er waren.

Stiekem zijn we erg onder de indruk van de route die we deze ochtend zijn gereden. Het heeft een hoop energie gekost, maar we zijn blij dat we zo het water in gaan. We zijn bij Amado beland. De golven zijn zo nu en dan hoog en het schuim krachtig. Een paar van ons blijven voorin terwijl de rest gelijk naar achteren doorpaddled. We hebben een pittige sessie hier in close-out paradise en verlaten het water vermoeid en met een warme gloed in onze lijven ondanks de koude handen en voeten.
's Avonds koken we gezellig samen en dineren we als goden in Frankrijk, ehhh Portugal. Ons diner bestaat uit schelpjes, pasta en grote gamba's vergezeld met hilarische verhalen.

Voordat we onze mandjes induiken kijken we gewikkeld in dekens naar de sterren. Bizar eigenlijk dat wanneer we 's nachts omhoog kijken licht zien wat miljoenen lichtjaren onderweg is geweest voordat het onze ogen bereikt...