Zo snel mogelijk haal ik voorzichtig het bubbeltjesplastic en de isolatiebuizen van mijn surfboard af. In alle haast kan ik daarna de fin key, waarmee ik al een tijdje in mijn hand rondloop, niet vinden...
Met ferme draaien schroef ik mijn vinnen vast, voorzie ik mijn board van een vers laagje wax en trek ik mijn wetsuit aan voordat ik met het board onder mijn arm in de verkeerde richting naar het strand ren. Na een enorme omweg loop ik precies op tijd de duinen op om de zon net in de Atlantische oceaan te zien verdwijnen. Het heeft iets magisch. Helaas zie ik vervolgens dat het water nagenoeg flat is. Een lichte teleurstelling gaat er even door me heen.
Dan beginnen mijn voeten zich als vanzelf te verplaatsen richting het water. Ik lijk te zweven en wanneer ik het koele water mijn tenen voel omvatten gaat er een tinteling door me heen. Zodra ik diep genoeg het water in gerend ben, glijd ik nog een stukje door op mijn board en paddle ik uit tot de spieren in mijn armen beginnen te protesteren. Zittend op mijn board kijk ik over het water en dan besef ik het pas. De road trip is echt begonnen. Ik voel me gelukkig en laat me dan van mijn board af glijden om een stukje onder water te zwemmen. Het voelt bevrijdend. Dobberend op mijn rug kijk ik naar de hemel boven me terwijl de zachte deining me rustig heen en weer wiegt. Alle drukte verdwijnt uit mijn lichaam en geest.
Langzaam aan begint het donker te worden en ik besluit terug te paddlen naar waar ik het water in gegaan ben.
Bovenaan de duinen kijk ik nog even snel achterom voordat ik via een aanzienlijk kortere route op mijn blote voeten het asfalt snel achter me laat.
Overmorgen zijn er weer golven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten