Zelfreflectie

De afgelopen week was confronterend. Weinig slaap, veel in het water en toch de ultieme ruimte voor zelfreflectie. Mijn gedachten kwamen niet tot stilstand, op een paar zeldzame momenten na tijdens het surfen. De weken voor de afgelopen week hebben een aantal gesprekken met vrienden me op wat zaken gewezen die erg goed voor me waren en me heel hard aan het denken hebben gezet. Het heeft een hoop tranen gekost, maar het heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik niet weer een burn out in gegleden ben...

1. Ik ben het waard. Jaren lang heb ik me dit niet kunnen beseffen. Altijd liep ik op mijn tenen, altijd de angst of ik wel leuk, goed en lief genoeg was waardoor ik niet kon ontspannen. Altijd teveel willen doen en te lief zijn naar anderen toe. Confrontaties vermijden, ja zeggen en mezelf erdoor laten ondersneeuwen waardoor ik datgene wat ik echt wilde doen, niet kon doen of maar gedeeltelijk. Frustraties verkeerd uiten. Mezelf een slachtoffer van acties van anderen voelen terwijl ik uiteindelijk eigenlijk zelf degene ben die de situaties voor mezelf leefbaar moet maken. Juist door het gevoel het niet waard te zijn, duwde ik mensen van me weg. Eigenlijk een enorm paradox... de mensen die met me omgaan en de mensen die vrienden met me zijn, zijn dat niet zomaar, maar juist om wie ik ben.

2. Waar is thuis? Ik weet het niet meer. De plek waar ik dagelijks de sleutel in het slot steek en waar mijn bed staat, voelt niet als thuis. De stad waar ik woon voelt vertrouwd, maar is het thuis? Het besef is confronterend. In het afgelopen jaar heb ik me op een paar plekken echt thuis gevoeld. Althans, er waren een paar plekken die voelden alsof het echt klopte om daar te zijn. Zou "thuis" gebonden zijn aan een bepaald moment en bepaalde personen? Zou het de magie zijn van de betreffende plek die ik op dat moment thuis noemde? Uluwatu op Bali, de Algarve in Portugal en de golven naast de pier in Velsen-Noord. Plaatsen die nauw verbonden zijn met het water. Ze brengen rust over me. Misschien idealiseer ik ze in gedachten en misschien breng in ze teveel in verband met de mensen met wie ik op deze plaatsen ben geweest, maar ze voelen wel het meeste als thuis. Blijkbaar ben ik niet gebonden aan een plaats, maar meer aan de mensen met wie ik de plaatsen deel.

3. Mijn grootste angst is om alleen te zijn, dan wel alleen over te blijven. De angst om geen liefde te ervaren. Heeft niet iedereen die angst? Misschien is het maar eens goed dat ik me dit realiseer. Het is niet erg en ik ben niet alleen. Ik heb lieve vrienden en familie om me heen. De liefde die ik geef, krijg ik terug. Het besef is er alleen niet altijd.

Met mijn ogen gesloten luister ik naar het ruisen van de zee. Een paar van de mensen die ik vrienden noem liggen tussen de golven in de oceaan voor me. Ik kan het niet meer tegenhouden en de tranen beginnen te vloeien. Het vreemde is, dat in tegenstelling tot de tranen in de dagen hiervoor, elke traan voelt als een stukje opluchting. Ik ben er nog lang niet, maar het besef is er. Eindelijk kan ik beginnen aan innerlijke groei.

Lieve vrienden en familie, ik houd van jullie! Bedankt dat jullie er zijn.