In de afgelopen twee maanden heb ik veel nagedacht. Ik kreeg te horen
dat ik harder moest worden, dat ik er maar mee moest leren leven dat de wereld hard is en dat ik maar veranderen moest. Mensen die twijfelen aan mijn kunnen, die uitspreken of ik wel geschikt ben voor het businesswereldje.
Ik liet bepaalde situaties veel te diep onder mijn huid gaan en het vergiftigde me. Ik dreef af van degene die ik ben. Degene die altijd wil zorgen voor anderen. Degene die altijd een stapje verder zet dan noodzakelijk. Degene die op zijn tijd emotioneel kan worden van mooie dingen en onbegrensde liefde in zich draagt. Degene die keer op keer op haar bek gaat door beschadigd te worden in het vertrouwen, maar de volgende keer weer precies zo zou handelen.
Ik ben degene die alle energie ergens in stopt die er maar in me zit en soms zichzelf even voorbij loopt. Toch vind ik vaak de juiste balans en krijg ik alle energie onbegrensd terug door het geluk van anderen te zien, door te ervaren wat het bij anderen teweeg brengt wat ik doe, door kleine dingen die mij erop wijzen dat wat ik doe gewaardeerd wordt. Dit kan liggen in een knuffel, in een glimlach of een paar fijne woorden. Mijn ontspanning vind ik tussen de golven. De plek waar alleen het hier en nu telt, de plek waar mensen zijn met een enorme glimlach op hun gezicht en andere dingen alleen een bijzaak zijn. Of het is juist de plek waar ik even alleen ben en heel dicht bij mezelf kan komen.
In de afgelopen 2 weken ben ik erop gewezen dat het niet nodig is om te veranderen, dat ik zo moet zijn en blijven zoals ik ben. Degene die er gelukkig van wordt om anderen gelukkig te maken.
Ik heb besloten ook op het werk niet harder te worden. Ik ga het op mijn manier doen. Dan ben ik misschien maar zacht, maar ik blijf bij mezelf.
Ik geniet weer, ik ben terug en de zon schijnt!
PS: de mensen die mij dit inzicht hebben gegeven, die weten wel wie dit zijn. Onwijs bedankt hiervoor! Ik waardeer jullie enorm!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten