Fernweh en realiteitsbesef

Ik lig in mijn vertrouwde bed met mijn ogen dicht, starend naar iets wat er niet is. In gedachten sta ik weer waar ik vorige week stond. Het intense gevoel, wat ik mocht ervaren tijdens het zien van de golven die onder me in perfecte lijnen richting het strand rollen, vervult me weer.

Het klopt niet, de plek waar ik nu ben. Hoe hard ik me ook tegen dit gevoel verzet, het breekt me even. Ik verlang er zo intens naar om zo snel mogelijk weer in het vliegtuig te stappen en ergens heen te gaan waar ik weer tussen de golven kan liggen, met fijne mensen om me heen de tijd kan doorbrengen en waar het leven voelt als leven, in plaats van overleven.

Mijn gedachten dwalen af... Onze maatschappij waarin we leven draait alleen nog om overleven. We hoeven geen gevaren te trotseren, maar we werken om onze bankrekening te vullen. Steeds meer mensen leven om te werken, in plaats van werken om te leven en steeds meer bedrijven draaien op lust naar geld en macht. Het gaat niet meer om de mensen. Dit ben niet ik, ik wil geen afspiegeling van deze maatschappij zijn en al helemaal niet worden. Ik wil datgene doen wat mij gelukkig maakt; anderen gelukkig maken en tussen de golven liggen.

Ik sluit mijn ogen weer en ga weer even terug naar de plek waar ik was, dobberend tussen te golven, intens gelukkig. Ik denk er over na hoe ik dit geluk kan vasthouden en dan treft het me weer ineens pijnlijk hard... ik ben niet daar, maar hier, starend naar iets wat er niet is.  

Ik besluit gauw een nieuwe reis te plannen. Waarheen? Misschien weer terug naar Portugal, of toch misschien naar Bali. Ik ga er strakjes maar eens over nadenken terwijl ik tussen de Nederlandse golven lig...

Chasing waves and a flight home

Ik word wakker met een katergevoel. Slecht gedroomd en ik besef me dat het echt de laatste dag is voordat ik weer naar huis toe moet. Sterker zelfs, Emma en ik vliegen vanavond alweer terug naar ons koude kikkerlandje. Tegen een uurtje of 10 stappen we de auto's in voor een laatste surfje. Eerst checken we Punte Riva. Helaas, vandaag niet zoals gehoopt. Dan door naar Amado. Close out. Volgende spot, onwijs mooi maar een no-go.

We besluiten een kopje koffie te gaan drinken en dan toch maar terug te gaan naar de villa zodat we gezellig samen kunnen lunchen. Terwijl Joe en Tanischa daarvoor de boodschappen halen, pakken Emma en ik alvast zover mogelijk onze koffers in. Ik word altijd een beetje soft van dit soort momenten. Ik kan niet zo goed tegen afscheid nemen. Het voelt gewoon naar. Dat knagende katergevoel. Lieve en leuke mensen achterlaten, hoe kort je ze ook kent, is nooit chill.

Na een lekkere lunch krijg ik nog even een massage die ik tegoed had naar het motto; voor wat hoort wat. Heerlijk ontspannen op het terras in het zonnetje. Relaxter kan toch bijna niet?

Dan komt toch het moment dat we afscheid moeten nemen. Wouter, Tanischa en Joe willen weer op pad om toch nog wat golven te pakken vandaag. Meer dan begrijpelijk. Met een knuffel en een zoen zeggen we elkaar allemaal tot ziens.

Emma en ik rijden nog 1 keer naar Villa do Bispo om bij de Lidl te pinnen en om de laatste 'Pastel de Nata' van deze vakantie op te halen. Daarna rijden we door naar de wasstraat. Het is hoogst nodig om de auto even uit te zuigen en om hem schoon te spuiten om de off road sporen te kunnen wissen.

Home sweet home... althans, dat was het de afgelopen dagen en binnen een half uur zullen wij dit thuis weer achter ons laten. We laden de auto vol, doen nog 1 laatste check door het huis en rijden dan naar het vliegveld van Faro.

De rit lijkt oneindig lang te duren. Ik ben misselijk, voel een knoop in m'n maag. Afscheid nemen, een prachtige omgeving achterlaten wat even als thuis voelde en wetende dat de komende weken weer afkicken worden wat betreft het surfen.

Nadat we de auto probleemloos ingeleverd hebben, drinken we een lekker kopje koffie voordat we onze bagage laten checken. Het ging weer super smooth, op m'n board wax en Emma's tandpasta na... Ik mag het gelukkig meenemen, de tandpasta wordt helaas geconfisceerd. We doden de tijd tot aan onze vlucht even met winkeltjes kijken en wifi zoeken. De tijd vliegt voorbij en voor we het weten zitten we in een bijna leeg vliegtuig. Slechts 30 passagiers. De vlucht verloopt vrij relaxed. We slapen beide languit op een rij stoelen die we geclaimd hebben en met een leuke Pixar film sluiten we de vlucht af. We weten niet welke het was, maar het was een chille film.

De landing is iets minder chill. Blijkbaar stormt het in Nederland en dit voelen we behoorlijk. De captain en co-piloot bleken gelukkig bekwaam en hebben ons veilig aan de grond gezet. Terug in ons koude kikkerlandje.

We hoeven niet op onze bagage te wachten en Emma kan direct een bus pakken. Ik heb onwijze mazzel dat Robbert me op wil komen halen en thuis af wil zetten. Eigenlijk wilde ik een taxi pakken aangezien mijn enkel hels pijn doet van een dom ongelukje van voor de vakantie. Ik zag het niet zitten om met een enorme board bag door Haarlem te hobbelen. Binnen een mum van tijd ben ik thuis en ik ben Robbert daar enorm dankbaar voor.

En daar zit ik dan helemaal alleen thuis. Aan beide kanten van me zit een kat en de herinneringen aan de afgelopen dagen flitsen door mijn gedachten. Ik ben moe, leeg, op... Maar ik kan niet slapen. Buiten raast de wind en over een uurtje of 6 gaat mijn wekker weer om naar mijn werk te gaan.

Ik heb intens genoten van deze vakantie. Ik ben weer opgeladen en ik heb mijzelf weer terug gevonden. Ik heb een helder beeld voor ogen wat betreft mijn toekomst. Er zullen een aantal dingen gaan veranderen. In de tussentijd ga ik genieten van de Nederlandse surf en droom ik weg over, voor mij nieuw te ontdekken, verre oorden.

Lieve Emma, onwijs bedankt voor alle gezelligheid de afgelopen week. Bedankt dat je mij hebt geholpen bij het uit mijn comfort zone treden. Bedankt voor alle fijne gesprekken, de lol en het spiegelen van de realiteit. Je bent een engel!  Ik had met niemand anders deze reis willen maken!

Lieve Wouter, bedankt voor je gastvrijheid, de gezelligheid, leuke gesprekken en flexibiliteit. We hebben genoten van je passie voor de dino-sporen, de giraffes en het potje scrabble ;) We hebben het onwijs leuk gehad en we kunnen dit alles alleen maar aan anderen aanraden. We komen zeker weer!

Lieve Tanischa, bedankt voor je mooie woorden, gezelligheid en de enorme glimlach op je gezicht. Het was fijn om je te ontmoeten en ik hoop dat je altijd naar je hart zal luisteren en de paden zal bewandelen die voor jou het beste voelen. Ik bewonder de weg die je nu volgt!

Lieve Joe, wat een prachtvent ben je toch! Bedankt voor alle lol, het delen van de golven, de gezelligheid en de soepele schouders!

Lieve Brian, bedankt voor de gezelligheid en de lift van en naar de prachtige surfspot!

Lieve Lau, bedankt dat je mijn katjes hebt verzorgt en op mijn huisje hebt gepast. Het voelde vertrouwd en veilig dat je er was!

Lieve Robbert, onwijs bedankt dat je me van Schiphol hebt afgehaald en thuis af hebt gezet!

Ik kan er weer even tegenaan, al voel ik een enorme portie fernweh opkomen...

Een zomerdag in December

De wekker gaat vroeg zodat we lekker op tijd de deur uit kunnen voor een surfje. Uiteindelijk nemen we alle tijd voor een ontbijtje en om onze spullen bij elkaar te zoeken, tot Joe ineens heeeeeeeel graag zo snel mogelijk de deur uit wil. Begrijpelijk, de voorspellingen qua surf zijn magisch. We rijden eerst naar een uitkijkpunt zodat we zien wat de swell doet en besluiten dan om toch weer naar Beliche te rijden.

Het is er een stuk drukker dan de afgelopen keren dat we er waren. Het is weekend, de Portugezen zijn nu ook vrij en logischerwijs liggen er dan ook een hoop in het water. Het valt ons op dat de bodyboard-cultuur hier vrij levend is. Er wordt flink gehosseld en als niet local zijn ze niet altijd even vriendelijk. Ze droppen gerust in en roepen dat het hun golf is. Wat ook opvalt is dat er heel veel gefloten wordt vanaf de kant wanneer er weer een golf aan kwam. Toch hebben we een heerlijke sessie gehad.

Ik ben eindelijk aan mijn Keahana gewend en pak een flink aantal golven. De grijns is niet meer van mijn gezicht te slaan. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik gelukkig ben. Het liefste zou ik de rest van mijn leven niets anders meer doen dan surfen en leven van de golven en de magie van de golven.

Na de sessie genieten we van het zonnetje aan het strand. Door de beschutting van de rotswanden om ons heen voelt het als een heerlijk warme zomerdag. We zien blije mensen om ons heen, veel Engels bruin (a.k.a. rood verbrande koppies) en chille golfjes. Het lijkt wel vakantie... Tussendoor zorgen Tanischa en Joe voor een lunch in de vorm van een strandpicknick. Erg chill.

Helaas is er geen foto van genomen, maar het is wel een beeld wat in het geheugen van Emma, Tanischa en mij staat gegrift: de karikaturen van Joe & Wouter in hun blote bast en grijze joggingbroek. Dit is niet weg te denken uit onze vakantie. Helemaal wanneer ze met zijn tweeën stoked naar de golven staan te kijken, tegen de zon in, zijn het twee silhouetten die je uit duizenden herkent.

Aan het einde van de middag rijden we stoked, rozig, moe en met spaghetti-armen terug naar huis. De rest van de avond is onwijs relaxed. Emma en ik koken wat lekkers, we eten gezellig met zijn allen en hebben het over dingen die niet na te vertellen zijn. Je had er bij moeten zijn... Nog voor 10 uur ligt ieder in z'n bedje. Uitgeteld, voldaan en happy vertrokken naar dromenland. Op naar, voor Emma en mij, alweer het laatste dagje.

Secret spot, brocolibomen en een tweede surfsessie

Weer een off road weg. We zijn blij dat we vandaag met Brian en zijn busje mee kunnen rijden. Stijle hellingen worden afgewisseld door enorme gaten in het pad. Wanneer we een klein stukje bij de secret spot vandaan zijn waar we het water in willen gaan, worden we verrast met een onwijs mooi uitzicht met cleane lijnen die binnen komen rollen. De mannen zijn meer dan enthousiast, wij ook. We kunnen niet wachten tot we het water in kunnen. Beneden staat, wanneer we aan komen rijden, slechts 1 auto en we zien ook maar 1 surfer uitpaddlen. Bizar hoe rustig het hier is.

Voor we uit kunnen paddlen moeten we ons manouvreren over een keienstrandje die overgaat in steeds grotere keien. We moeten onze sprong het water in goed timen om niet gelijk weer op de stenen te worden gesmeten. De paddle naar achter gaat easy en eenmaal achter de line up kunnen we genieten van de omgeving. 

Na een tip van een van de mannen ziet ik de kans om aan te paddlen en een golfje te pakken. De golf bouwt steeds verder op en is uiteindelijk een van de hoogste golven die ik ooit heb kunnen pakken. Het voelt magisch en er gaat een enorme golf adrenaline door me heen. Met een enorme grijns paddle ik weer naar buiten.

Zo af en toe komt er een enorme set aanzetten waar we zo snel mogelijk voor naar achter paddlen zodat we ze niet over ons heen krijgen.

We blijven zo lang mogelijk en nog iets langer in het water. Met vermoeide armen, een enorme grijns en een gloeiend gezicht van de zon verlaten we voorzichtig via de enorme keien het water.

Via het onverharde pad, brocolibomen en kleine bijna verlaten dorpjes rijden we weer richting de bewoonde wereld. We rijden niet naar ons appartamentje, maar naar de Noordzee boardstore villa. Vandaag verhuizen we hier naartoe zodat we vanavond lekker bij de open haard kunnen chillen.

We zijn er nog geen 10 minuten terug of we plannen al om vandaag nog een tweede surfsessie te doen vandaag. Snel wordt er even een kopje koffie gedronken en dan pakken we snel de boards, wetsuits en handdoeken zodat we naar beneden kunnen lopen naar ons appartamentje om de auto's te pakken en weer op pad te gaan. We rijden weer naar Beliche. Helaas loopt er niet echt een lekker golfje binnen. We rijden terug naar Tonel en zien een paar mooie golven binnenkomen. Toch besluiten we eerst samen nog even een kopje koffie te drinken bij de plaatselijke supermarkt. Na 3 koffies begeeft de koffiemachine het. Voor Emma en mij blijft er niets anders over dan onze vitamine C levels aan te vullen met een verse jus d'orange. Absoluut geen straf.

Na de koffie rijden we gauw terug naar Tonel, en dan toch nog even naar Beliche. Toch weet terug naar Tonel. Joe, Wouter en Hanne gaan het water nog eens in. Tanischa en Emma blijven aan het strand en genieten van het laatste avondzonnetje.

Ik paddle rustig aan uit in de lijn die Wouter mij uit heeft gelegd. Het gaat moeizaam. M'n armen voelen als spaghetti en eenmaal achter bij de line up voel ik hoe sterk de stroming is. Om op dezelfde plaats te blijven liggen moet ik blijven paddlen. Ik besluit dat het niet verstandig is om er in te blijven liggen. Één golfje en dan ga ik er uit. Ik bereid me voor op een lange tijd on het water, maar dan zie ik mijn kans. Ik paddle aan en ik heb de golf te pakken. Het voelt intens lekker die ene golf van deze sessie. Door het schuim van de daarop volgende golven laat ik me naar het strand voeren tot ik de laatste meters door het water moet waden om op het droge zand te komen. Joe en Wouter blijven nog een tijdje in het water en genieten van de mooie binnenrollende golven. Wij genieten op onze beurt weer van een ondergaand zonnetje en fijne gesprekken.

De avond verbrengen we bij de openhaard en met de Pipe masters op tv. Ondertussen maakt Wouter een heerlijke lasagne voor het avondeten en ik maak voor ons allemaal een carrot cake. Een vriend van Wouter, Michael, vergezeld ons vanavond. Zijn binnenkomst was al hilarisch. Alsof hij tegen de ramen aangeplakt stond hoopte hij ons te laten schrikken... Nope, did not work.

Na de 5e ronde zoeken we onze mandjes op. Zeer moe en voldaan vertrekken we naar dromeland...

Bizarre dromen, pittige surf en sterren kijken

De nacht is bizar, de dromen meer dan intens en realistisch bij meerderen van ons. Een vreemd begin van de dag. Hanne, Joe en Tanisha rijden voor het ontbijt even naar Villa de Bispo. Het voelt alsof het laat is, maar toch ook nog vroeg.

Thuis kunnen we weer heerlijk in het zonnetje ontbijten en na alle tijd hiervoor genomen te hebben, pakken we langzaam aan onze spullen om wat surfspots te gaan verkennen. Joe staat al te springen om de auto in te kunnen zodat we eindelijk vertrekken.

We volgen Joe, Tanischa en Wouter richting de surfspot Beliche, maar we rijden er voorbij en even later slaan we een weggetje in wat wij zelf nooit uitgezocht zouden hebben. Hoe verder we rijden, hoe groter de gaten, hobbels, bobbels en plassen worden. Hanne probeert zo voorzichtig mogelijk de obstakels te vermijden onder de navigatie van Emma. Beide zitten we er met klamme handjes. En dan ineens doemt er een enorme plas op. Hoe gaan we dit doen? Geen idee. En ook geen idee hoe, maar we zijn er doorheen gekomen zonder vast te zitten. Gelukkig stoot de auto die we volgen zo nu en dan zodat wr ons slakkengangetje voort kunnen zetten. Op een gegeven moment doemt er eindelijk een prachtige surfspot voor ons op. We kunnen er pas van genieten wanneer de auto veilig geparkeerd staat. We hebben voor ons doen, een stadsmeisjr en plattelandsmeisje flink wat angsten overwonnen. We zijn lange rechte wegen en rijden in de stad & dorpjes gewend. Dit wad toch even wat anders...

Het uitzicht is onwijs mooi, maar we kiezen ervoor om toch een andere surfspot op te zoeken. Voor we vertrekken genieten we nog even van het zonnetje, het uitzicht en kijken we hoe een surfer uitpaddled door gebruik te maken van een mui. Het is prachtig om te zien hoe de mui kleurt door het zand wat het meezuigt. Ineens worden we door een van de mannen aangesproken die langs ons loopt. Het is een van de Belgen die we van de week een paar keer tegenkwamen bij de Lidl. Het is vandaag hun laatste dagje en in plaats van hun kites op te laten, pakkrn ze vandaag wat golven met een surfboardje.

Wanneer we weer wegrijdrn moeten we nog een minuut of 20 over een onverharde weg. Links, rechts, weer links om de gaten in de weg heen. Zou de Dakar ralley wat voor ons zijn? Het teamwork is er wel, maar nee... Laten we dat maar lekker niet doen.

Ineens doemt een bekend plaatsje voor ons op. De vorige keer reden we hier toen het hard waaide en de zon zich niet liet zien. Het was er uitgestorven op een enkele oude vrouw na die haar wasje ophing. We worden vrolijk begroet door een blonde krullenbol. Het blijkt een bekende te zijn van Wouter, Tanischa en Joe. Brian heeft verder in het noorden aan de westkust een surfhostel, Ticket to surf. We drinken met zijn allen wat op een bankje in het zonnetje. Het dorpje leeft in vergelijking tot de laatste keer dat we er waren.

Stiekem zijn we erg onder de indruk van de route die we deze ochtend zijn gereden. Het heeft een hoop energie gekost, maar we zijn blij dat we zo het water in gaan. We zijn bij Amado beland. De golven zijn zo nu en dan hoog en het schuim krachtig. Een paar van ons blijven voorin terwijl de rest gelijk naar achteren doorpaddled. We hebben een pittige sessie hier in close-out paradise en verlaten het water vermoeid en met een warme gloed in onze lijven ondanks de koude handen en voeten.
's Avonds koken we gezellig samen en dineren we als goden in Frankrijk, ehhh Portugal. Ons diner bestaat uit schelpjes, pasta en grote gamba's vergezeld met hilarische verhalen.

Voordat we onze mandjes induiken kijken we gewikkeld in dekens naar de sterren. Bizar eigenlijk dat wanneer we 's nachts omhoog kijken licht zien wat miljoenen lichtjaren onderweg is geweest voordat het onze ogen bereikt...

Close, but no sigar. No morning surf today

Met onze wetsuits al aan en duffe hoofdjes rijden we naar onze vertrouwde surfspot. Het is nog vroeg en de parkeerplaats helemaal leeg. De koude wind verrast ons wanneer we uit de auto stappen. Koukleumend checken we van bovenaf de golven van Beliche. Het valt tegen... Jammer maar helaas. Dit wordt geen dawn patrol. We rijden verkleumd, nog steeds in onze wetsuits richting een supermarkt om een ontbijtje te halen. We krijgen wat vreemde blikken om onze outfits, maar daar hebben we niet echt oog voor. We willen ontbijt scoren!

Thuis kleden we gauw om en zetten het ontbijtje klaar in het zonnetje. Wouter verteld ons dat Joe en Tanischa er rond een uurtje of 1 zullen zijn en het plan is dan ook om met zijn allen een surfje te pakken.

De tijd ertussenin doden we met een bezoekje aan een lokale potterie, oftewel een enorme winkel met gigantisch veel porselein. Het ene bordje nog lelijker dan het andere. Onze missie wordt het zoeken naar de meest foute asbak voor Wouter. Na ons te verbazen over alle lelijkheid, vinden we de perfecte asbak en kunnen we gerust huiswaarts keren.

Daar treffen we Tanischa, Joe en Wouter lekker op het terras in het zonnetje aan. We chillen even met z'n vijven in het zonnetje en maken ons dan klaar voor een surfje.

Eerst rijden we naar onze vertrouwde spot, maar daar rijden we al gauw weer vandaan. Op naar Tonel. Prachtige spot. De golven komen prachtig hoog binnen, maar het is er wel heftig. Voor vandaag zoeken we toch nog even een andere plek op. We rijden via een lange, gedeeltelijk onverharde weg naar een hippiestrandje, Baranco. De golven komen er heel relaxed, maar klein binnen. Een handje vol mensen ligt er in het water. We besluiten ter plaatse om op te splitsen. Emma en Tanischa blijven en Joe, Wouter en Hanne rijden door naar Zavial.

Voor Emma en Tanischa viel het een beetje tegen. De zon was al gauw achter de rotsen verdwenen en een van de medesurfers vond het nodig om een aantal keren op ze in te droppen. Ze hebben echter even lekker in het water kunnen liggen en toch van het uitzicht kunnen genieten.

De rest heeft een chille sessie gehad met iets hogere golven en een net zo mooie omgeving. De golven kwamen in nette setjes binnen en de mensen waren lekker chill in het water. Het zonnetje verwarmt ons nog even lekker door ondanks dat het water iets kouder is dan de dagen ervoor.

Thuis douchen we allemaal even lekker en gaan dan naat een restaurantje in Villa de Bispo. Normaalgesproken zou je het restaurantje nooit binnen gaan. De tl-verlichting nodigt niet heel erg uit. Het interieur is eenvoudig. Aan de wanden hangen vol met allerlei tegeltjes, voetbalvaantjes van diverse Nederlandse voetbalclubs en een klein kabinetje wordt gesierd door diverse porseleinen piemels. Eenvoudig doch ehm... Sfeervol?

Het eten is onwijs lekker en met zijn vijven betalen we slechts 63 euro voor dorades, spareribs, lamskoteletjes, salade, stokbroodjes met kaasjes en andere smeerseltjes, wijn en water. Bizar eigenlijk. We hebben het onwijs gezellig en de avond vliegt voorbij.

Na het eten drinken we gezellig nog een theetje en dan besluiten we toch ons mandje op te zoeken. Het is dan net aan negen uur. We zijn helemaal gesloopt. Nighty night.

Een relaxed dagje in het mooie Portugal

Om 7 uur horen we de wekker gaan, buiten is het nog donker en stiekem voelt het nog veel te fijn onder de warme dekens. Met moeite proberen we toch op te staan en ons klaar te maken voor de dawn patrol. Het is helaas bij proberen gebleven. Toen we eindelijk aangekleed waren, was het al drie kwartier later. We doen een poging om Wouter te contacten dat we zo willen gaan.

Kwart over acht... Ok, we hadden stipt om half acht in de auto moeten zitten om nog wat van het juiste getij mee te pakken. Kans gemist.

Aangezien we Wouter niet kunnen bereiken besluiten we een beetje sight seeing te gaan doen. We rijden richting de westkust tot aan een klein dorpje genaamd Carrapateira. Het lijkt bijna een verlaten spookstadje waar slechts een enkele oude vrouw haar wasje buiten hangt.

Voor we terug rijden naar de bewoonde wereld slaan we nog een weggetje in richting het dichtstbijzijnde strand; Amado. Hoe verder we rijden, hoe spannender het weggetje wordt.  Het landschap is prachtig, maar we kunnen ons bijna niet voorstellen dat we zo bij een strand uit zullen komen. Ineens doemen er voor ons een paar campers op en iets wat op een parkeerplaats lijkt. Wanneer we uitstappen worden we betoverd door het uitzicht. Dit strandje heeft iets bijzonders. De golven erg hoog, maar helaas ook blown out. Voordat we naar het strandje lopen, stopt er een auto met twee mannen. Ze noemen ons optimistisch wanneer we hun vraag beantwoorden wat we hier doen. We hopen hier van de week, wanneer de wind er uit is, een surfje te pakken.

Op de terugweg gaan we de lokale surfwinkeltjes nog even langs. Bij een van de winkeltjes neemt de eigenaar alle tijd voor ons. Hij vertelt honderduit over zijn ervaringen met Nederland (de hollandse kruidentuin), de wetsuits die hij verkoopt, de lokale surfspots en nog veel meer. Pas ruim een uur later staan we weer buiten. Waarschijnlijk komen we hier nog wel een keertje terug.

Vlak voordat we bij de poort naar onze casa komen, worden we verwelkomd door een kudde schappen. Allemaal wit, op een zwart schaapje na die, heel zielig, in zijn eentje aan de overkant van de weg staat. Arm schaap...

Eenmaal terug bij ons appartementje besluiten we toch nog even een surfje te pakken bij Beliche. Het magische gevoel bij deze surfspot wordt niet minder wanneer je er vaker komt. Vandaag ligt het water vol met kleine kiddo's die hem keihard rippen. We zijn jaloers op hun talent... Waren we ook maar zo jong begonnen met surfen. We genieten er echter niet minder om.

Na de sessie rijden we snel langs de Lidl en dan door naar een klein dorpje een kwartiertje verderop. We hebben daar met Luuk en Lotte afgesproken om gezellig samen te eten. Ze verblijven momenteel in een luxe huisje dankzij een Nederlandse man die vond dat het nu veel te koud was voor hen om buiten in hun auto te slapen. Het is onwijs leuk om hen te zien en de tijd vliegt dan ook voorbij.

Het was weer een heerlijk dagje in Portugal. Het liefste zou ik hier nog veel langer blijven dan de week dat we er nu zitten.

Kneuterigheid in de Algarve

We zijn nog maar net half wakker wanneer Wouter onze schuifdeur openmaakt om nog wat dingen uit te leggen en de wificode te brengen en krijgen nog wat tips om een aantal surfspots te bekijken en dan beginnen we helemaal relaxed aan onze dag. Buiten schijnt het zonnetje en de omgeving is prachtig!

Ons eerste dagdoel is ontbijt vinden. We zoeken de Lidl een dorpje verderop op en zijn blij met het ruime assortiment aan vers gebakken broodjes en de ruime keuze aan groente en fruit.

In de Lidl komen we een paar Belgische kitesurfers tegen. We hebben het over de surfvoorspellingen voor de komende dagen en krijgen nog wat advies over mooie spots in de omgeving voordat we onze eigen weg weer vervolgen.

Voordat we terug rijden om te ontbijten, stoppen we nog even bij een surfspot om te kijken. Mareta. Het ziet er prachtig uit, maar bijna flat. De golven die er zijn, beginnen bijna direct aan het strand. Dit wordt dus helaas niet onze spot van deze dag.

Na een lekker bakkie koffie rijden we dan toch maar naar huis zodat we kunnen ontbijten in het zonnetje en onze boards op kunnen halen en naar een andere spot kunnen rijden.

We kijken om ons heen en zien de hoge en stijle rotswanden voor en naast ons. Het water is kristalhelder en de golven komen in cleane lijntjes binnen. Om op deze spot te komen moet je vanaf de parkeerplaats naar beneden een aantal stenen trappen volgen. Hoe lager je komt, hoe hoger de treden zijn. We voelen ons klein, bijna nietig. Genietend van de omgeving paddlen we uit tot vlak achter de line up en kijken nog eens goed om ons heen. Het is rustig in het water en de zon brengt ons nog wat warmte.

We pakken tijdens deze sessie op Beliche weinig golven, maar we hebben intens genoten. Rillend kleden we ons in de koude wind om, springen gauw de auto weer in en zetten de verwarming lekker hoog en blazend op onze voeten.

Voordat we naar huis rijden stoppen we nog een keertje bij de Lidl waar we begroet worden door de Belgische mannen die we hier vanmorgen ook al tegen gekomen waren. Ze hadden een lekkere kite-sessie gehad, maar ondertussen is een raampje van hun auto ingeslagen. Een domper op hun dag.

Eenmaal thuis genieten we om de beurt van een heerlijk warme douche waarna we alvast beginnen met koken. Wouter komt gezellig mee-eten en maakt ons daarna nog even flink in met een heerlijk kneuterig potje Scrabble.

Voor morgenvroeg staat er een dawn patrol sessie tussen de golven op de planning met zijn 3en. Het is voor vanavond dan ook een vroegertje om onder de wol te kruipen.

Portugal, onze thuisbasis voor een week

Ik word wakker van de honden die buiten blaffen. Wanneer ik naar buiten kijk zie ik dat het daglicht zich al laat zien en ik twijfel... Hoe laat is het nou eigenlijk? 20 over 6 of 20 over 7? Emma slaapt nog.

De gezamelijke reis naar Portugal begon gister op Schiphol waar we verbazend gemakkelijk en snel door de bagage- en paspoortcontrole heenkwamen. Bij de handbagagecoltrole was het fijn om te zien dat de mensen die daar werkten er plezier in hadden. Ze hadden de grootste lol met elkaar en waarschijnlijk was die lol voornamelijk om alle toeristen die aan hen voorbij moesten. Eenmaal binnen hadden we alle tijd om te genieten van het begin van onze vakantie onder het genot van Starbuckskoffie (Voor degene die het wil weten, onze namen werden goed geschreven!), enorm veel kerstversiering en veel blije gezichten om ons heen.

Tegen vieren zijn we maar eens richting onze gate gehobbeld. Even gauw een flesje water halen werd daar nog een bijzondere constatering. Ze hebben er in ieder geval enorm veel vertrouwen in al die passerende mensen. Er was niemand aanwezig waar je kon afrekenen en als mensen het hadden gewild, hadden ze zonder af te rekenen er zo vandoor kunnen gaan. Na een minuut of 5 was er weer iemand om te kunnen betalen voor een waterflesje en konden we weer verder gaan met wachten. Tijdens het wachten werd er zowaar gezorgd voor een stukje entertainment in de vorm van een meisje wat enquêtes kwam afnemen.

De vlucht zelf verloopt gelukkig rustig. We verruilen voor de start nog even onze zitplekken met, wat wij dachten, een ouder echtpaar die daar erg dankbaar voor was. Dit is wel een fijn plekje zo aan het gangpad. We kunnen even opstaan zonder anderen daarmee lastig te vallen en we hebben zicht op wat er in het vliegtuig gebeurt.

Tijdens de vlucht ontpopt zich het oude echtpaar tot een stel vrienden wat ons voorziet van vele tips voor de omgeving waar we heen vliegen. Er gebeurt weinig noemenswaardigs tijdens onze vlucht. Wel zijn we even getuige van de onschuld van een kind. Een papa loopt voorop richting de toiletten met een klein, blondgekruld hummeltje er achteraan. Wanneer dit hummeltje langs een klaptafeltje loopt met felgekleurde m&m's van een medepassagier, volgt het kleine handje automatisch de ogen en pakt het hummeltje een groengekleurde m&m uit het glaasje. Degene van wie de m&m's waren keek verbaasd en vertederd tegelijk naar dit tafereel en velen met haar. De papa van het kindje kijkt ietwat beschaamd, maar stiekem ook wel een beetje trots naar het kindje en zegt: "Dit heeft ze niet van mij!". De vrouw van wie het m&m's glaasje is houdt vervolgens het glaasje op de hoogte van het kindje zodat deze er nog eentje kan pakken. In plaats van 1 m&m is het hele handje gevuld en het glaasje voor de helft leger. Iets met een vinger en een hand... Zo blijkt maar weer, de brutalen hebben de halve wereld!

We worden nog even getrakteerd op een prachtige zonsondergang en niet lang daarna zet de piloot de landing in het donker in.

Het bagage ophalen verloopt vlot en binnen een half uur rijden we dan ook met onze Ford focus de weg op. De rit is rustig, geen kip op de weg en de wegen zijn verbazend goed. Wel moeten we wennen aan de korte invoegstrook en het ingenieuze tolwegsysteem. Via een zendertje wordt de tol automatisch geregistreerd en dit wordt weer verrekend met de creditcard.

Wanneer we in het dorpje zijn van onze eindbestemming, zijn we vastberaden om het zelf te vinden. Aan de hand van de tomtom en het kaartje wat we hebben rijden we door de smalle straatjes van het dorpje omhoog. Close... But no sigar. Op nog geen 200 meter van onze villa moeten we het helaas opgeven. We worden even niet meer wijs uit het kaartje en de tomtom kan ons ook niet verder helpen en nadat we oog in oog hebben gestaan met een enorm grote hond vinden we het bu toch echt wel prima zo. We bellen Wouter van de Noordzee boardstore en wachten op hem bij een afgelegen parkeerplaatsje. Als twee bange schrikkonijnen kijken we alle kanten om ons heen of Wouter er al aankomt en alle schrikscenario's worden besproken. Wanneer Wouter er is is het inderdaad nog maar een kwestie van een heel klein stukje rijden.

We krijgen een prachtig apartementje toegewezen met een tweepersoons- en een stapelbed. De badkamer is onwijs relaxed en we hebben zelfs een eigen keukentje. Helaas kunnen we door het ontbreken van zonlicht nog helemaal niets zien van de omgeving, maar dat komt morgen wel. We vragen Wouter nog even waar we iets kunnen eten en na een stukje team work van ons beiden om de auto tussen het smalle weggetje te keren, rijden we weer naar beneden naar het dorpje.

Beneden krijgen we het nog even voor elkaar om elkaar kwijt te raken in dit ministadje. De lokale bevolking vond dit maar wat grappig... Ok, toegegeven, dat was het ook.

We hadden geluk, de plaatstelijke pizzabakker wilde nog een paar pizza's voor ons maken om mee te nemen en hij had zelfs een paar flessen water voor ons. Wij blij, de lokale bevolking blij die zich en masse naar de pizzaria hadden verplaatst ineens.

We manouvreren ons weer terug door de nauwe straatjes en zijn happy wanneer ee neer kunnen ploffen met de pizza's voor ons.

Time to go, time to gooooooooo!

Terwijl de trein door het nederlandse landschap raast en de luchten veranderen van strak blauw naar grauw en bewolkt, begint het besef nu toch echt te komen. Aan het einde van de middag zit ik samen met Emma in een vliegtuig van Transavia richting het Portugese Faro.

Een week lang golven pakken, genieten van de iets prettigere weersomstandigheden dan in Nederland, surfen op blote voetjes en een nieuw land toevoegen aan het lijstje van landen waar ik geweest ben.

Nog nooit heb ik zo een sterk verlangen gehad naar een nieuwe reis dan na mijn laatste vakantie. Een typisch gevalletje van "Fernweh". Dit gevoel heb ik voorheen nooit zo sterk ervaren, maar sinds het er is, blader ik meer dan ooit door reisgidsen, surfboeken en alles wat maar een kleine openbaring geeft over verre, surfbare oorden. Ok, toegegeven, Portugal is niet heel erg ver en exotisch, maar om er even een week tussenuit te kunnen en datgene te doen wat mij gelukkig maakt, is nu even meer dan prima.

"It has been a long year
and we don't like rainy days.
It's time to go on a holiday.
We pay our taxes
and the man lets us go away.
Time to go, time to gooooooo!"

Eindelijk weer het zout op mijn lippen

Week na week ging er voorbij. Weken waarin er nauwelijks golven waren te bekennen, en als ze er waren, dan doordeweeks. Helaas kon ik die doordeweekse golven niet pakken. Elke week die voorbij ging waarin ik niet de kans kreeg om een paar golven te pakken, zorgde voor een steeds verder opbouwend gevoel dat er iets miste. Ik werd onrustig, raakte uit balans en de stress bouwde zich alsmaar verder in me op.

Een paar dagen voor de weekeindes keek ik hoopvol op de diverse websites waarvandaan ik mijn informatie haal over de golven, die al dan niet verwacht werden. Na deze check ging er dan ook direct een berichtje uit naar degene met wie ik samen het water in zou gaan. "Helaas... weer geen golven." Ik had Klaas vlak na mijn laatste surftrip gevraagd of hij eventueel in de winter in Nederland is, aangezien ik heel erg graag wat lesjes in de winter wilde hebben om mijn surfskills te verbeteren.

5 December, 20:17 uur: Ong 1- 1,4m hoge surf en de wind lijkt toch voldoende NNW te draaien voor protectie. Alerts kop N-H hargen, julianadorp 11-14u. BlmndaalParnassia 13u-14:30. Wijk na 15:30 ivm te harde onshore of 13-14u proberen. Verder natuurlijk alerts voor Msvlakte 13-15:30. TerHeijde(zmotor zuid) 12-15. SchevZ 10-12 achterin, 12:30-14 voorin en ook oke na 15u. Nog wat tijden van ander spots die minder clean zijn: Domburg/BE 12-14u. Nwijk/Zvoort 13-15, cleanst 16-17u. (Bron; surfweer sms service)

Zou het dan echt? Morgen eindelijk weer een surfje? Het lijkt er toch echt op! Een enorme glimlach verspreid zich over mijn gezicht. Hier ben ik heel erg hard aan toe.

Niet lang daarop licht mijn telefoon weer op. Klaas stuurt me een berichtje dat we morgen waarschijnlijk tegen 14:00 uur het water in zullen gaan. Ik ben meer dan happy.

Tegen tweeën staan we dan met een verrekijker in de hand op de duinen om over het water te turen. Na een surfcheck waarbij Klaas me nog het een en ander uitlegt, kleden we ons om. De laatste keer dat ik in het water lag, was dat in een kort wetsuitje. Het is weer even wennen om met volledige winteruitrusting het water in te gaan. De bewegingsvrijheid wordt beperkt door de dikte van het wetsuit. Het watergevoel is zoveel minder met de dikke handschoenen en de gevoel van het board onder mijn voeten wordt gelimiteerd door de surfschoentjes. Ik kan echter niet klagen, ik heb het lekker warm en nog belangrijker, ik lig in het water. Ik proef het zout op mijn lippen en voel de kou van het water in mijn gezicht. Zo voelt gel.

Tijdens het uitpaddlen wordt pijnlijk duidelijk dat mijn conditie de afgelopen maand flink te leiden heeft gehad onder een griepje en de enorme dosis stress. Mijn armen branden, maar ik wil absoluut niet opgeven. Ik wil door. Ik wil een paar fijne golven pakken. Tijdens deze les krijg ik een aantal waardevolle aanwijzingen en ik weet een paar hele fijne ritjes te maken. Na de eerste bereden golf verspreid zich een bijzondere warmte door mijn lijf. Wat heb ik dit gemist! De tweede golf voelt als een cadeautje. Terwijl ik van de golf glijd, vormt er zich naast me een muur waar ik m'n hand doorheen kan halen en de golf blijft maar doorgaan tot ik bijna weer aan het strand sta. Alle stress van de afgelopen tijd spoelde van me weg met het water wat onder mijn board doorgleed tijdens deze golf.

Terwijl we wachten op de binnenkomende setjes en zowel Klaas als ik zo nu en dan een golfje pakken, worden we getrakteerd op een spectaculair uitzicht. De ondergaande zon kleurt de wolken die hierdoor magisch oplichten. Ik ben weer helemaal in mijn element en ondanks de zwaar vermoeide armen vind ik het dan ook onwijs jammer als het dan toch echt tijd wordt om het water uit te gaan.

Na de sessie rijden we nog even door naar de laatste parkeerplaats bij de pier zodat we nog even gezellig een drankje kunnen drinken bij de open haard van Timboektoe. We komen op de parkeerplaats nog wat bekenden tegen die ook genoten hebben van een heerlijke sessie deze middag. Het is heerlijk om te zien hoe stoked ook anderen zijn van zo een surfdagje. Glimlachende, haast grijnzende mensen. Het geluk straalt van ze af.

Bij de open haard legt Klaas me nog wat surfgerelateerde dingen uit en we praten nog wat over het surfen, zwemmen en sporten in het algemeen. Wanneer we door de glühwein, warme chocolade melk en het vuurtje in de open haard weer opgewarmd zijn, wordt het tijd om weer huiswaarts te keren.

Vandaag is mij weer eens duidelijk geworden hoe belangrijk het is om datgene te doen wat je gelukkig maakt. Het wordt tijd voor wat veranderingen... Het wordt in in ieder geval de hoogste tijd om te genieten. Binnenkort vlieg ik daarom samen met een vriendin naar Portugal om daar de golven op te zoeken en daarna hoop ik dat de omstandigheden in Nederland goed genoeg zijn zodat ik nog een lesje van Klaas kan krijgen.