De wekker gaat vroeg zodat we lekker op tijd de deur uit kunnen voor een surfje. Uiteindelijk nemen we alle tijd voor een ontbijtje en om onze spullen bij elkaar te zoeken, tot Joe ineens heeeeeeeel graag zo snel mogelijk de deur uit wil. Begrijpelijk, de voorspellingen qua surf zijn magisch. We rijden eerst naar een uitkijkpunt zodat we zien wat de swell doet en besluiten dan om toch weer naar Beliche te rijden.
Het is er een stuk drukker dan de afgelopen keren dat we er waren. Het is weekend, de Portugezen zijn nu ook vrij en logischerwijs liggen er dan ook een hoop in het water. Het valt ons op dat de bodyboard-cultuur hier vrij levend is. Er wordt flink gehosseld en als niet local zijn ze niet altijd even vriendelijk. Ze droppen gerust in en roepen dat het hun golf is. Wat ook opvalt is dat er heel veel gefloten wordt vanaf de kant wanneer er weer een golf aan kwam. Toch hebben we een heerlijke sessie gehad.
Ik ben eindelijk aan mijn Keahana gewend en pak een flink aantal golven. De grijns is niet meer van mijn gezicht te slaan. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik gelukkig ben. Het liefste zou ik de rest van mijn leven niets anders meer doen dan surfen en leven van de golven en de magie van de golven.
Na de sessie genieten we van het zonnetje aan het strand. Door de beschutting van de rotswanden om ons heen voelt het als een heerlijk warme zomerdag. We zien blije mensen om ons heen, veel Engels bruin (a.k.a. rood verbrande koppies) en chille golfjes. Het lijkt wel vakantie... Tussendoor zorgen Tanischa en Joe voor een lunch in de vorm van een strandpicknick. Erg chill.
Helaas is er geen foto van genomen, maar het is wel een beeld wat in het geheugen van Emma, Tanischa en mij staat gegrift: de karikaturen van Joe & Wouter in hun blote bast en grijze joggingbroek. Dit is niet weg te denken uit onze vakantie. Helemaal wanneer ze met zijn tweeën stoked naar de golven staan te kijken, tegen de zon in, zijn het twee silhouetten die je uit duizenden herkent.
Aan het einde van de middag rijden we stoked, rozig, moe en met spaghetti-armen terug naar huis. De rest van de avond is onwijs relaxed. Emma en ik koken wat lekkers, we eten gezellig met zijn allen en hebben het over dingen die niet na te vertellen zijn. Je had er bij moeten zijn... Nog voor 10 uur ligt ieder in z'n bedje. Uitgeteld, voldaan en happy vertrokken naar dromenland. Op naar, voor Emma en mij, alweer het laatste dagje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten