Ik word wakker van de honden die buiten blaffen. Wanneer ik naar buiten kijk zie ik dat het daglicht zich al laat zien en ik twijfel... Hoe laat is het nou eigenlijk? 20 over 6 of 20 over 7? Emma slaapt nog.
De gezamelijke reis naar Portugal begon gister op Schiphol waar we verbazend gemakkelijk en snel door de bagage- en paspoortcontrole heenkwamen. Bij de handbagagecoltrole was het fijn om te zien dat de mensen die daar werkten er plezier in hadden. Ze hadden de grootste lol met elkaar en waarschijnlijk was die lol voornamelijk om alle toeristen die aan hen voorbij moesten. Eenmaal binnen hadden we alle tijd om te genieten van het begin van onze vakantie onder het genot van Starbuckskoffie (Voor degene die het wil weten, onze namen werden goed geschreven!), enorm veel kerstversiering en veel blije gezichten om ons heen.
Tegen vieren zijn we maar eens richting onze gate gehobbeld. Even gauw een flesje water halen werd daar nog een bijzondere constatering. Ze hebben er in ieder geval enorm veel vertrouwen in al die passerende mensen. Er was niemand aanwezig waar je kon afrekenen en als mensen het hadden gewild, hadden ze zonder af te rekenen er zo vandoor kunnen gaan. Na een minuut of 5 was er weer iemand om te kunnen betalen voor een waterflesje en konden we weer verder gaan met wachten. Tijdens het wachten werd er zowaar gezorgd voor een stukje entertainment in de vorm van een meisje wat enquêtes kwam afnemen.
De vlucht zelf verloopt gelukkig rustig. We verruilen voor de start nog even onze zitplekken met, wat wij dachten, een ouder echtpaar die daar erg dankbaar voor was. Dit is wel een fijn plekje zo aan het gangpad. We kunnen even opstaan zonder anderen daarmee lastig te vallen en we hebben zicht op wat er in het vliegtuig gebeurt.
Tijdens de vlucht ontpopt zich het oude echtpaar tot een stel vrienden wat ons voorziet van vele tips voor de omgeving waar we heen vliegen. Er gebeurt weinig noemenswaardigs tijdens onze vlucht. Wel zijn we even getuige van de onschuld van een kind. Een papa loopt voorop richting de toiletten met een klein, blondgekruld hummeltje er achteraan. Wanneer dit hummeltje langs een klaptafeltje loopt met felgekleurde m&m's van een medepassagier, volgt het kleine handje automatisch de ogen en pakt het hummeltje een groengekleurde m&m uit het glaasje. Degene van wie de m&m's waren keek verbaasd en vertederd tegelijk naar dit tafereel en velen met haar. De papa van het kindje kijkt ietwat beschaamd, maar stiekem ook wel een beetje trots naar het kindje en zegt: "Dit heeft ze niet van mij!". De vrouw van wie het m&m's glaasje is houdt vervolgens het glaasje op de hoogte van het kindje zodat deze er nog eentje kan pakken. In plaats van 1 m&m is het hele handje gevuld en het glaasje voor de helft leger. Iets met een vinger en een hand... Zo blijkt maar weer, de brutalen hebben de halve wereld!
We worden nog even getrakteerd op een prachtige zonsondergang en niet lang daarna zet de piloot de landing in het donker in.
Het bagage ophalen verloopt vlot en binnen een half uur rijden we dan ook met onze Ford focus de weg op. De rit is rustig, geen kip op de weg en de wegen zijn verbazend goed. Wel moeten we wennen aan de korte invoegstrook en het ingenieuze tolwegsysteem. Via een zendertje wordt de tol automatisch geregistreerd en dit wordt weer verrekend met de creditcard.
Wanneer we in het dorpje zijn van onze eindbestemming, zijn we vastberaden om het zelf te vinden. Aan de hand van de tomtom en het kaartje wat we hebben rijden we door de smalle straatjes van het dorpje omhoog. Close... But no sigar. Op nog geen 200 meter van onze villa moeten we het helaas opgeven. We worden even niet meer wijs uit het kaartje en de tomtom kan ons ook niet verder helpen en nadat we oog in oog hebben gestaan met een enorm grote hond vinden we het bu toch echt wel prima zo. We bellen Wouter van de Noordzee boardstore en wachten op hem bij een afgelegen parkeerplaatsje. Als twee bange schrikkonijnen kijken we alle kanten om ons heen of Wouter er al aankomt en alle schrikscenario's worden besproken. Wanneer Wouter er is is het inderdaad nog maar een kwestie van een heel klein stukje rijden.
We krijgen een prachtig apartementje toegewezen met een tweepersoons- en een stapelbed. De badkamer is onwijs relaxed en we hebben zelfs een eigen keukentje. Helaas kunnen we door het ontbreken van zonlicht nog helemaal niets zien van de omgeving, maar dat komt morgen wel. We vragen Wouter nog even waar we iets kunnen eten en na een stukje team work van ons beiden om de auto tussen het smalle weggetje te keren, rijden we weer naar beneden naar het dorpje.
Beneden krijgen we het nog even voor elkaar om elkaar kwijt te raken in dit ministadje. De lokale bevolking vond dit maar wat grappig... Ok, toegegeven, dat was het ook.
We hadden geluk, de plaatstelijke pizzabakker wilde nog een paar pizza's voor ons maken om mee te nemen en hij had zelfs een paar flessen water voor ons. Wij blij, de lokale bevolking blij die zich en masse naar de pizzaria hadden verplaatst ineens.
We manouvreren ons weer terug door de nauwe straatjes en zijn happy wanneer ee neer kunnen ploffen met de pizza's voor ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten