Elke stap die wij zetten laat een afdruk achter, zichtbaar danwel onzichtbaar. Het brengt ons ergens heen, soms bewust en soms onbewust. De sporen die wij op die manier nalaten zullen ons niet of nauwelijks verbazen. Het wordt anders wanneer de zichtbare stappen ineens niet de onze zijn en miljoenen jaren oud. Een "simpele" afdruk laat dan ineens een diepe indruk achter.
Toen ik in December 2014 op surf trip was naar Portugal, wist onze host, Wouter, met enorme toewijding te vertellen dat er in een dorpje verderop fossiele dinosaurus pootafdrukken te vinden zouden zijn. Dit is in mijn gedachten gebleven en aangezien ik weer naar dezelfde plek ben afgereisd voor weer een surf trip, wilde ik die dinosporen nou toch wel eens met eigen ogen zien.
Theo en ik besluiten dan ook om op een prachtige namiddag naar het plaatsje Salema te rijden. Het dorpje doet idyllisch aan (zo lang we niet naar de massale vakantiehuizen tegen de helling aan kijken...) door de typische Portugese huizen. Nadat we de auto geparkeerd hebben lopen we een knus straatje in en kijken wat om ons heen. We hopen vandaag de dinosporen te ontdekken. Nergens staat aangegeven waar we ze kunnen vinden. Na een half uurtje rondgelopen te hebben besluiten we toch maar even een local te vragen waar we moeten zijn. De eerste spreekt geen Engels en helaas is ons Portugees nog niet wat het zou moeten wezen... We worden verwezen naar een klein supermarktje. De eigenaar ervan zou ons wel kunnen helpen. De man is vriendelijk en loopt mee naar buiten waar hij naar de zee kijkt en ons vertelt dat het te hoog water is om bij de afdrukken in het gesteente te kunnen komen. Hij raadt ons dan ook aan om bij laagwater nogmaals terug te komen en dan de trap te beklimmen bij de rotsen. 
Het is nog vroeg, maar anders dan de andere dagen, is het vanmorgen windstil en het voelt aangenaam warm wanneer de zon onze huid streelt. Op het strand van Salema lopen we lachend richting de rotsen die de man van het supermarktje ons gisteren wees. Daar zouden we een trap moeten vinden die ons naar de dinosporen zou moeten brengen. Het duurt niet lang voor we de trap vinden en gauw beklimmen we de glibberige rotsen die ons toegang geven tot de treden. Eenmaal boven kijken we om ons heen en we besluiten om naast de trap rond te gaan lopen over het gesteente. Overal zien we olifantenpaadjes, en behalve vegetatie, een verdwaalde wilde Orchidee en wat rommel zien we niets wat lijkt op de voetafdrukken van een dinosaurus. 
We besluiten om aan de andere kant van de trap verder te gaan zoeken. Wanneer we van het verharde pad afstappen en hier als een stel amateur-geologen ons dinosaurusavontuur voortzetten, ruiken we ineens een heerlijke geur die afkomt van de plantjes die onze voeten raken. Het heeft iets bijzonders door de omgeving waar we ons bevinden en door onze zoektocht. We banjeren wat rond over het gesteente en hopen onze queeste te kunnen voltooien. Hoe langer we echter rondlopen, hoe kleiner de hoop hierop wordt. Na een tijdje besluiten we via de rotsen weer af te dalen richting het strand. Helaas... de dinosporen blijven verborgen voor ons, maar we genieten er niet minder van. Het weer is prachtig, de zee intens blauw en elkaars gezelschap maakt het een bijzondere laatste ochtend in Portugal.
We lopen langs de rotsen die met hoog water verdwijnen onder het zilte nat en zien hoe duizenden kleine mosseltjes zich hebben vastgebeten op het gesteente. We kijken in kleine waterafzettingen of we leven er in zien, maar helaas, geen vis of krab te bekennen. 
Dan trekt een mosgroen levend tapijt ineens mijn aandacht. Als een kleine avonturier klauter ik op de rots en voel ik hoe het groen een aangename demping onder mijn voeten geeft bij elke stap die ik zet. Ik voel me net een klein kind wanneer ik balanceer over de gladde zachte laag tot ik weer een voet zet op een hard en droog stuk gesteente. Het soort steen waar ik op sta, is het soort steen wat ik ken uit mijn oude aardrijkskunde boeken. Een laag gesteente waar vaak fossielen gevonden worden. Ik voel een beetje hoop opkomen en gauw kijk ik om me heen. Voetje voor voetje zet ik steeds een stapje naar voren tot ik naast mij een stukje verder naar beneden ineens iets zie. Het zal toch niet...? "Theo, ik denk dat ik het gevonden heb!" Snel maak ik een foto en dan klim ik naar het plateau onder me. Het zijn ze echt! Hier heeft dus miljoenen jaren geleden een dinosaurus gewandeld. Zou hij of zij ook zo genoten hebben van het uitzicht, de zee en de zon? Queeste geslaagd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten