Ontspanning vinden gaat momenteel erg moeizaam. Kleine dingen zorgen voor een enorme dosis stress die me weer helemaal uit mijn evenwicht brengt. Toch is er een plek die me rust geeft, of eigenlijk is het meer het element wat me rust geeft… Water. Het maakt niet uit waar het water is. Of het nou in een zwembad ligt of de ruimte van een zee of oceaan vult.
Het kost me moeite om me ertoe te zetten om mijn schoenen aan te doen en mijn tas te pakken. De afgelopen nacht heb ik weer slecht geslapen, raar gedroomd en werd vaak wakker. Mijn hoofd stroomt nog steeds over. Dan draai ik toch het sleuteltje om van mijn fietsslot en fiets de straat uit naar het zwembad toe. Het voelt als een enorme stap die ik gezet heb, het voelt als een stukje vrijheid.
18,7 graden… Het water is fris, maar door de zon die er op schijnt nodigt het me uit om een duik te nemen. De eerste meters voelen koud, onwennig en toch… toch voelt het als een duik in het vertrouwde.
Elke slag die ik maak geeft me een stukje zelfvertrouwen terug. Elke slag brengt me een stukje dichter bij mezelf. Langzaam maar zeker komt er rust in m'n hoofd en voel ik me sterker worden. Tot ik ineens breek. De tranen blijven maar komen. Ik weet niet waar het ineens vandaan komt, maar het voelt bevrijdend. Ik ga door. Mijn handen glijden een voor een het water in en ik kan steeds meer kracht zetten. Het duurt even voor de tranen stelpen, maar dan voel ik me intens ontspannen. De zon verwarmt mijn huid en het water omsluit me als een koele deken. Ik voel me weer even zoals ik me hoor te voelen. Ik ben weer even terug.
Het zal nog een hele tijd duren voordat ik mezelf weer helemaal terug heb gevonden, maar elke ontmoeting met het water geeft me mezelf weer een beetje terug.
Dikke kus voor jouw!!!!
BeantwoordenVerwijderen